Auteur: Miss Laura Artemis

Nadat ik mijn kledingkast onder handen heb genomen. En alles Marie Kondo heb opgevouwen, vond ik het tijd worden om ook mijn dvd’s eens onder handen te nemen. Ik heb er veel, die dus ook veel ruimte in staan te nemen, terwijl ik eigenlijk nooit dvd’s kijk. Dat is dus een beetje zonde van de ruimte.

Ik wist zo een paar dvd’s te noemen die nooit weg mogen. Nog voordat ik het kastje open had gemaakt. Zo mag niets weg waar Audry Tautou in speelt, of wat geregisseerd is door Tim Burton of Kevin Smith om maar wat voorbeelden te noemen. En Tipping the Velvet en Fingersmith of Fucking Amal mogen natuurlijk ook niet weg. Het zijn films die ik eindeloos kan blijven kijken. Films waar zelfs het doosje al zorgt dat ik er blij van wordt.

Ik zag het dus best even somber in toen ik aan deze klus begon. Was al even bang dat ik helemaal niets weg wilde doen.

Deze mogen wisselen van eigenaar.

En deze mogen ook weg.

Deze hebben reeds een andere eigenaar gevonden.

Ik weet nog hoeveel plezier ik erin had om deze bij elkaar te zoeken.  Maar uiteindelijk heb ik er 1 of 2 afleveringen van gekeken. Gelukkig wilde iemand ze hebben waarvan ik meteen dacht, ja, dat is een goede plek! Daar komen jullie vast veel beter tot je recht.

Er gaan ook nog wat ps2 spelletjes van eigenaar wisselen. Het voelt echt goed om spullen die hier eigenlijk alleen maar liggen te liggen een tweede leven te gunnen, waarin ze wel gebruikt gaan worden naar ik hoop.

Ruim 40 dingen minder Lekker! Misschien durf ik mijn cd’s nu ook wel onder handen te nemen. 😛

Gloria Estefan komt uit de boxxen. Onwillekeurig zing ik mee. Er wordt tegen me gepraat, maar ik hoor het niet meer. Ik hoor alleen nog de woorden van de liedjes die ik mijn hele jeugd mee zong. Al toen ik nog geen woord begreep van die vreemde Engelse klanken.

Later ging ik de teksten verstaan en snappen. En nog weer later ging ik ze ook begrijpen. Toen kwam ik erachter dat het allemaal niet zo diepzinnig was, en dat veel mensen het eigenlijk best wel kut muziek vonden. Nog weer later moest ik die mensen in sommige gevallen ook wel een beetje gelijk geven.

Maar dat dondert niet, ik wordt instant blij van. En kan niets anders doen dan mee zingen en swingen. En nee, daar schaam ik me dus helemaal niet voor. Want van mijn 7e tot mijn 17e was ik dus echt een enorme fan, van die mevrouw met haar mooie krullen. Ik wilde trouwen als maagd, omdat zij dat ook had gedaan. Had een waslijntje met foto’s van haar boven mijn bed hangen, en een plakboek waar ik interviews en foto’s in verzamelde. Als er iets op tv kwam van Gloria mocht ik opblijven om het te kijken. En toen ik 12 was was mijn eerste concert waar je een kaartje voor moest kopen van Gloria. Voor mij geen Backstreet boy’s of New kids on the Block. Boybands konden me gestolen worden.

Wat me er zo in aansprak weet ik niet meer. Ik weet wel dat het de eerste keer was dat ik wilde weten wat er in de cd-speler zat, en wilde onthouden wie het was. En dat toen ik de cd-hoes zag, met die krullen, ik helemaal verkocht was. Ik wilde meer van die mevrouw!

De obsessie is inmiddels wel over. Maar de schaamte is ook voorbij!!! Dus sing along….

Kijk, dat iedere dag bloggen en zo vind ik best leuk. Maar ineens was het zomer. Van de een op de andere dag. Het werd natuurlijk ook wel een keertje tijd, het is tenslotte al 4 juni, maar ik had de moed eigenlijk al een beetje opgegeven. Eigen schuld dacht ik nog, ik was zo blij met het gebrek aan winter. Maar geen winter betekend ook geen zomer, dus laten we volgend jaar maar weer gewoon een winter nemen.

En dat bloggen? Dat laat ik vandaag even voor wat het is. Want er moesten drankjes gedronken worden op terrasjes, en mensen natgespoten met waterpistolen, zonnestralen gevangen en benen bevrijd.

Limoenen, patatten en hamburgers gegeten worden. Oren, en haren gecheckt worden op piraat waardigheid en nog veel meer dingen die horen bij zomerige loomheid. Morgen is er weer een dag.

WC&telefoon, hangt er boven de deur in een café.
Mijn tafelgenoot leest het op. Hoewel er van lezen nauwelijks sprake is. Alleen de twee letters van WC staan geschreven, van de telefoon is een afbeelding geplaatst. Zo’n ouderwetse hoorn met een ouderwets krulsnoer.

Vroeger hing daar echt zo’n telefoon zeg ik. Je weet wel toen telefooncellen nog gewoon waren in het straatbeeld. En 06-nummers nog vies. Toen google nog per telefoon ging, en dan een vindservice hete.

Toen meisjes, veel te jong nog, stiekem die 06 lijnen belde, want voor vrouwen gratis. En zij aan de andere kant van de lijn met hun veel te jonge stemmetjes toch te horen kregen hoe iemand hard en groot werd. Zonder precies te weten wat daarmee bedoeld werd. Op school werd daar dan om gegiecheld. Het leek mij toen al verkeerd. Dus bleef ik buiten de cel staan.

Toen Scoop, die beweerde alles te kunnen vinden nog werd gebeld, om te vragen waar mijn sleutels lagen. Waarop de medewerkers altijd verward antwoorden dat zij dat niet wisten. Dat zij andere dingen konden vinden, maar naar sleutels gewoon gezocht moest worden.

Terwijl ik dit type klik ik meteen een extra schermpje open. Waar liggen mijn sleutels tik ik in. En google weet zoals altijd wel raad. Hele lijsten met mogelijke plekken waar je verloren spullen neergelegd kunt hebben poppen op.

Misschien is het toch wel vooruitgang, dat de telefooncellen verdwenen zijn. En iedereen een encyclopedie, goudengids en zijn of haar porno gewoon op zakformaat bij zich kan steken.

Als ik met mijn moeder en een gezamenlijke vriendin op een terrasje zit merken ze ineens op dat ik van die leuke lach rimpeltjes rond mijn ogen krijg. Nu is rimpels krijgen natuurlijk nooit leuk. Maar als ik dan perse rimpels moet krijgen ben ik blij dat het dan tenminste lach rimpels zijn.

Toen ik nog een meisje was, dat op de middelbare school zat moest ik iedere dag met de bus naar die school toe. Een bus gevuld met kinderen die naar school gingen en een enkele oma die altijd mij of een vriendje van mij die even klein en schattig was als ik, uitkozen om ons te bevelen voor hen op te staan. Het maakte niet uit waar wij zaten, en hoeveel lege plekken er waren waar tassen op lagen van tieners die er enger uitzagen dan wij. Wij werden uitgekozen ons plaatsje op te offeren. En dat waren we uiteindelijk zat, spuugzat. Dus bedachten we een systeem.

We ontdekten namelijk dat er twee soorten oma’s waren. De leuke, met lachrimppeltjes rond hun ogen. En de chagrijnige, met rimpels die zuur naar beneden hingen bij de hoeken van hun monden. We besloten alleen nog op te staan voor de leuke oma’s. Die met lachrimpels. Sterker nog, wij zouden uit onszelf opstaan voor leuke oma’s. En, wijzelf zouden vanaf dat moment ook vooral heel veel lachen. Om lachrimpels te kweken, voor als we later groot waren.

Kennelijk ben ik nu groot, en is de missie waar ik zo hard voor heb gewerkt gelukt! Mijn ogen lachen, en bij mijn mond hangt niets zuur naar beneden. Gelukkig maar!

Oh, wat ben ik toch verschrikkelijk in het bijhouden van dit blog.
Ik had zoveel leuke ideeen, met beeld en tekst. Maar mijn blog accepteerde geen enkele foto meer. En ik snapte er maar niets van. Bleek mijn hosting pakket niet meer op maat te zijn. Het was helemaal op gebruikt. Ik schafte een groter pakket aan, maar in mijn hoofd was bloggen iets moeilijks geworden. Met gedoe en zo.

Misschien ook wel omdat de reorganisatie die mijn leven nogal beheerst heeft in het afgelopen half jaar een taboe onderwerp bleek. College die op Facebook dingen melde over de op handen zijnde reorganisatie werden op hun vingers getikt. Het was natuurlijk niet de bedoeling dat de buitenwereld zou weten dat er een reorganisatie op komst was.

Nu heb ik niet het idee dat mijn schrijfsels over die reorganisatie het bedrijf in een slecht daglicht zou kunnen plaatsen. Ik heb het steeds alleen over mijn eigen emoties gehad. En nooit een naam genoemd. Maar goed, men zou mij kunnen googlen, en misschien wel mijn Facebook profiel vinden en dan alsnog kunnen achterhalen waar ik werk. Dus besloot ik het zekere voor het onzekere te nemen. En niet meer te schrijven over dit onderwerp.

Inmiddels hebben we nieuws gekregen over die reorganisatie. Het is een beetje als die mop van die man die op vakantie ging, en uiteindelijk niet ging. Die reorganisatie die zoveel mensen in zijn greep heeft gehad, en uiteindelijk niet doorging. Hahahaha, ik lig in een deuk.

Ik geloof dat ik nu blij zou moeten zijn, want er gaan iig geen gedwongen ontslagenen vallen. Maar ik voel me niet blij of opgelucht. Van het team waar ik in werk blijven alleen ik en een collega die 1 dag in de week werkt over. Eindelijk had ik weer dat team van goede mensen, waarmee we konden bouwen, maar uiteindelijk word het weer opbouwen, weer opnieuw beginnen.  En hoewel de plannen van mijn manager enthousiast zijn en zij er echt alles aan doet mij ook enthousiast te maken en te houden wil ik nog steeds het liefst in huilen uitbarsten.

Straks een zomervakantie in zonder vaste collega’s van mijn eigen locatie. En er gaan geen gedwongen ontslagenen vallen, maaarrrrrrr tegelijk werd ook even vermeld dat er nog steeds mensen zijn met te grote contracten. Ik ben een van die mensen met een te groot contract. Kan ik mijn grote BSO contract behouden? Of gaan ze me weer die gebroken diensten aanbieden? Waarin ik PSZ en BSO moet combineren? Ik hoop het niet, want die gebroken diensten heb ik eerder gewerkt (van half 9 tot 11 en daarna van half 3 tot half 7), ik werd er niet gelukkig van. Die lange pauzes tussendoor zijn te kort om echt terug naar huis te kunnen. Midden op de dag, dus al je vrienden zijn aan het werk, en het winkelcentrum heb je na 3 keer ook wel gezien. Dus wat ga je dan in je pauze doen? Precies! werken. Vrijwillig en dus onbetaald.

Ik hoop zo op een contract van 28 uur, dan moet ik wel wat uurtjes laten vallen als ik die gebroken diensten niet meer wil, maar ik neem graag genoegen met een beetje minder als dat betekend dat ik dan gewoon achter elkaar door kan werken.

En misschien moet ik ondertussen toch ook mijn ogen open houden voor een plan B. Dus als jullie iets zien dat geknipt lijkt voor mij, let me know.

Ik heb Opgeruimd, het boek van Marie Kondo nooit gelezen. Op een trial hoofdstukje dat ik ergens online vond na dan. Maar toen anderen er enthousiast over begonnen te vertellen dacht ik,oké dit klinkt raar genoeg om uit te proberen.

Uitproberen, dus niet meteen mijn hele huis grondig Konmari’en.
Ik begon met mijn kledingkast. Bij gebrek aan opbergers is deze nog steeds maar half af. Maar ook half af kan ik zeggen dat het werkt.

Wat er zo anders is aan de Konmari methode? Vooral dat alles een vaste plek heeft, er wordt zelfs een vaste plek ingericht voor dingen waarvan je nog niet precies weet waar ze heen moeten. En dat ze niet stapelt maar dingen naast elkaar weg zet alsof het een archiefkast is. Hierdoor zie je in een oogopslag wat je hebt, en wat je aan kunt doen. Ik sta nu niet meer uren voor mijn kast te bedenken of dat ene leuke shirtje misschien ergens in de kast ligt, want ik zie meteen of het wel of niet in de kast ligt. En dat is fijn.

Kledingstukken die al tijden onderop de stapel in de kast lagen draag ik ineens weer. Gewoon omdat ik kan zien dat ik ze heb. Toevallig bedacht ik in diezelfde periode zelf een handig opbergsysteem voor mijn sjaaltjes. Stangen die eigenlijk bedoeld zijn als handvatten voor een Ikea la heb ik onder een kastje gehangen en daar hang ik mijn sjaals en kettingen aan. Ook dit werkt. Omdat ik ze iedere dag kan zien wil ik ze ook weer dragen. Ineens varieer ik met kettingen en sjaaltjes en kan ik bij ieder outfit een nieuw asossaire  pakken, gewoon omdat ze zo lekker overzichtelijk joy hangen te sparken.

Ik krijg spontaan zin om de rest van mijn huis ook te Marie Kondo’en.  En als ik daar mee klaar ben kan ik beginnen met mijn notities. Want gisteren tijdens #blogpraat (wekkelijkse twitter chat over bloggen op twitter, iedere maandag tussen 8 en 9) leerde ik de Bullet journal methode kennen. Een soort Marie Kondo voor notities en afspraken. Het klinkt wederom raar genoeg om eens uit te proberen. Ik hou jullie op de hoogte van mijn bevindingen.

Het was zo’n avond waarop mijn ex nonchalant aan de bar zit als ik afreken. “Oh is het de eerste van de maand?” zegt hij,  als hij een glimp van mij opvangt. Zogenaamd verbaasd. “Ja”, zeg ik verveeld “het is de eerste van de maand, ik ben hier, nog steeds, iedere eerste”. En we kussen in de lucht.

“Wat zie je er mooi uit”, zegt hij, terwijl ik een stap naar achteren doe. Ik glimlach wat en denk “dat kan ik van jou niet zeggen”. Maar ik spreek het niet uit. Onze communicatie speelde zich altijd al vooral in mijn hoofd af. “Nou dag dan hé”, en hij verdwijnt. Misschien omdat hij zich geen houding weet te geven, nu hij mij hier echt tegen komt. Terwijl ik weet dat hij de hele avond al op zoek is naar een glimp van mij.

Eerder was hij al gespot in een café dat uitkijkt op mijn nieuwe straat. Op een tijdstip dat ik normaal ongeveer thuis zou komen.  Ik was dus al een gewaarschuwd mens, en zou voor twee moeten tellen.

“Dat was mijn ex”, verklaar ik de rare situatie aan mijn gezelschap. Opdat ze niet denken dat ik altijd zo bitchy en afstandelijk ben.

“Oh?” roept mijn gezelschap uit. En ik zie ze rekenen, om het verschil in leeftijd te kunnen bepalen. Nu zag ik er altijd al jong uit voor mijn leeftijd, en hij oud, wat het verschil alleen nog extra benadrukte.

“Ik ken die man”, zegt een stem uit het gezelschap, “een aardige man”. Dankbaar dat de stilte wordt verbroken herhaal ik, “ja het kan een aardige man zijn”. En verlaat dan ook het café. Om elders verder te gaan, waar nieuwe tradities worden geboren. En er geen exxen zullen zijn die nonchalant aan de bar zullen staan, zogenaamd op niets aan het wachtten.