Oke, oke, ik geef het niet graag toe, maar ik ben verslaafd.
Verslaafd aan Utopia. Het begon allemaal toen mijn vorige huisgenoot in dat programma bleek te zitten. Meteen kreeg ik appjes, sms’jes en facebook berichtjes van collega’s, vrienden en familie. Of ik wist dat mijn Huisgenoot nu de huisgenoot van de Utopianen geworden was. Toevallig wist ik dat al, want in de aanloop van de wedstrijd om de deuren van Utopia binnen te komen had hij mij een berichtje gestuurd met de vraag of ik op hem wilde stemmen. En op een feestje kwam ik zijn ex tegen die de stad aan het vol plakken was met posters waarop opgeroepen werd om vooral op hem te stemmen. Ja, hij weet van aanpakken als hij iets echt wil, die ex huisgenoot van mij.
Die posters en berichtjes aan iedereen in zijn adresboek bleken te werken, want enkele dagen later stapte hij de poort van Utopia binnen. En ik keek, de 4 dagen daarna (want langer zat hij er helaas niet in) keek ik ook. Ook toen hij er al lang en breed uit was bleef ik kijken. Want ik wilde toch weten hoe het zat met Billy en Ruud. En ik was ook wel nieuwsgierig naar de taarten van Elzewieke. En hoe zat dat met Vanessa en die ene jongen?
Kortom ik ging mee leven met alle nog overgebleven bewoners. Het ging niet eens om hele grote dingen. Maar ik wilde weten waarom LauraB een rotonde wilde. En of ze het voor elkaar kreeg een hondje te gaan trainen. Hoe het zat met dat ene mens dat de hele tijd al het geld opmaakt aan haar zangcariere. En of de nieuwkomers makkelijk een plekje in de groep konden vinden.
Ik weet dat het niet sjiek is. Ik hoor natuurlijk te zeggen dat ik vooral de sociale processen en de groepsdynamiek erg interessant vind. En dat het heel nuttig en toepasbaar is op mijn werk voor een groep als ik dit soort processen kan aanschouwen en doorgronden. Maar dan zou ik liegen. Ik vind het gewoon leuk.
Toch heb ik het na een klein maandje kijken ook wel weer gehad met de Utopianen. Na het zoveelste ruzietje en het zoveelste conflict begint het idd net op mijn werk te lijken. Alleen ben ik er dan niet om hier iets te sussen en daar iets te blussen. Nee, de Utopianen moeten het helemaal zelf doen. En het gekke is, eigenlijk zijn ze daar helemaal niet zo heel veel beter in dan de kinderen op mijn werk.
