Vriendschap

Als je vrienden hebt, en die vrienden het leuk met je andere vrienden kunnen vinden, dan is dat natuurlijk super fijn. Maar hoe leuk is dat nog als er 1 vriend is die zich in al jouw vriendschappen probeert te draaien? Wat als jouw vriendschappen niet meer als exclusief worden gezien? Maar als een soort publiekelijk domein? Zou je je daar nog bij op je gemak voelen? En als dat niet zo is, komt dat dan omdat jij jaloers bent? Of gaat de ander echt een grens over?

Toevallig worstelen een aantal van mijn vrienden met dit vraagstuk.  En ook ik heb me weleens afgevraagd waar dat onderbuik gevoel vandaan kwam als vrienden er met elkaar vandoor leken te gaan. Want je gunt iedereen natuurlijk jouw super leuke vrienden. En je wilt niet jaloers zijn of iemand ook maar een strobreed in de weg liggen. Waarom vind je het dan van sommige mensen heel normaal en natuurlijk dat ze in jouw “tribe” komen en bezorgen  anderen je de koude rillingen als ze hetzelfde doen?

Ik snap mijn vriendinnen. Die behoefte hebben aan exclusiviteit met bepaalde mensen. Die zich in meerdere groepjes bewegen en niet perse willen dat die groepjes zich vermengen. Ik snap de pijn die ze voelen. En deel het liefste pleisters uit. Om op hun wonden te plakken. Maar ik kan niet goed uitleggen wat die grenzen dan zijn. En waarom de een daar over heen lijkt te denderen. Terwijl  anderen er netjes omheen weet te laveren.

Tegelijk weet ik dat dat bij hun juist die pijn veroorzaakt. De spagaat waarin ze zitten tussen iedereen elkaar gunnen, maar zelf ook behoeftes hebben die niet worden gehoord. Omdat zij met fluister zachte stemmetjes roepen in de woestijn, dat ze het eigenlijk anders willen.  Omdat er geen duidelijk omlijnde regels zijn voor vriendschappen, maar vriendschappen altijd dynamisch zijn, omdat zij dynamisch zijn, en flexibel mee waaien  met de stroom. Totdat ze op een punt komen dat ze wel grenzen aan moeten geven. Maar dan is het vaak al te laat.

Het maakt van vriendschap iets nodeloos ingewikkelds. Ik denk nog het meest omdat sommige mensen niet snappen dat jouw banden met anderen lang hebben moeten rijpen voordat ze op dit punt kwamen. En zij zonder daar zelf moeite voor te willen doen direct in willen stappen op hetzelfde niveau van vriendschap als jij reeds hebt. Alsof jullie een trein zijn waar je naar believen in en uit kunt stappen.

De liefste vrienden zijn van mij

Ik heb dus echt wel eventjes de aller liefste vrienden van de hele wereld. Dat jullie het even weten.

De hele week wordt mijn brievenbus al gevuld met super lieve cadeautjes. En daar wordt ik stiekem toch wel heel erg blij van.
F*ck het consuminderen maar eventjes. Ik wil cocoonen en me blij voelen met blij spulletjes.

roodkapje cadeautje
Dit is best wel volgens de consuminder regels, want tweedehands. En ik geef hem door aan de eerste persoon die reageert dat hij/zij deze film ook wil zien.

lush cadeautje
Deze kwam binnen met de tip dat dit misschien wel de ideale nieuwe werkplek voor mij zou zijn. Wie weet…..

kaartje
Uber blij kaartje. Ik voel de positieve energie gewoon binnen komen.

Maar nu slapen, morgen gaat de wekker weer erg vroeg. En ik mag op komen draven als godinnetje. 😀

Zombie style

Het feest was goed! De champagne vloeide rijkelijk. Door de schmink kwaliteiten van Van Prinses tot Piraat zagen we er allemaal super mooi uit. En kon ik er eindelijk eens uitzien als Sally! (voor de niet Tim Burton fans, check a nightmare before christmas) Er waren zoveel hapjes dat we er nog ruim van konden ontbijten en er voor de gastheer en vrouw nog steeds genoeg over is om een week lang van te kunnen eten.  Er werd goed gedanst. Ik heb me heerlijk kunnen uitleven als youtube dj en werd zelfs bedankt voor de muziek die ik opzette. (niet geheel onlogisch, wie kan Einsteinbarbie nu niet waarderen?) We kregen een spetterend gitaaroptreden. Hebben onze headbang kwaliteiten kunnen showen. Het enige nadeel is, dat ik me nu, op twee januari nog steeds voel alsof ik een zombie ben. Terwijl het feestje toch al even over is. Bedankt iedereen die erbij was! En een goed 2013 voor iedereen die het miste!

10 mensen waar ik echt van hou

Op twitter is het een trending topic, en ik heb al een tijdje geen lijstjes meer gemaakt. Hoogste tijd dus. Daarom 10 mensen waarvan ik echt hou.

1 Mijn moeder, omdat ze mijn moeder  is, mij altijd accepteert precies zoals ik ben, ook als dat soms eens niet zo leuk of overdreven hysterisch is.

1a, Kleine meid. gewoon omdat ze bestaat.

2 Mijn zusjes staan samen op twee, anders denkt de een weer dat ik de ander voortrek. Ze zijn allebei verschillend, en ook weer heel anders dan ik, maar we zijn zusjes, en hebben een bijzondere band.

3 Shopvriendin hoewel we de laatste tijd bijna niet aan shoppen toekomen door onze verhuizingen en andere drukke bezigheden hou ik van haar alsof ze mijn zusje is. Ik kan bij haar brak op de bank zitten en alleen maar tv kijken, maar ook  nieuwe creaties naaien, een museum bezoeken of samen op vakantie.

4 Lucinda, ik ken haar nog niet zo lang, maar het lijkt alsof we elkaar al eeuwig kennen. Er is niemand waarmee ik zo goed kan kamperen, hunnebedden beklimmen op gouden schoentjes of badderen met pearls of plasure (don’t ask). Ook prima materiaal voor buikdanslesjes, wijn drinken in bed of vage festivals in de achterhoek.

5 Romeo, samen uit de kast en samen uit de bezemkast, een heerlijk nuchter klankbord.

6 High school lover, we zijn nu allebei 30 en hij heeft een vaste relatie, dus onze bruiloft gaat niet door. Toch hou ik van hem, en zien we elkaar veel te weinig!

7 Neelis we deelde een kindertijd, een middelbareschooltijd, een Apollo tijd, we waren er toen die eerste serieuze relatie uit ging, en ook bij de tweerde, de derde en de vierde. Ideaal voor dierentuin bezoeken of spontane roadtripjes naar Frankrijk of Drenthe.

8 Visje, wij deelden samen lief en leed, bespraken onze liefdesleven onder het hardlopen, hoewel jij nu even in een moeilijk tijd zit en we elkaar daardoor niet meer drie keer per week kunnen zien blijf je een speciaal plekje houden.

9 de Gitarist, omdat je Fanclubben in mijn leven introduceerde, omdat jij altijd blijft geloven in je dromen en daar keihard voor werkt, omdat je een luisterend oor bent, en altijd met ongevraagd advies klaar staat.

10 Mijn drie lieve heksenvriendinnetjes, jullie weten wie jullie zijn, allemaal totaal verschillend, maar allemaal mooie, krachtige vrouwen die ik bewonder om hun eigen unieke zijn. Soms heb ik meer met de een, dan weer meer met de ander, maar jullie hebben alle drie een plekje in mijn hart veroverd.

Natuurlijk zijn er meer mensen waarvan ik hou, natuurlijk is deze lijst niet volledig. Ja, ik heb ook een vader, en ja ik hou van hem. En ja er zijn meer mensen waarover ik blog die een speciaal plekje in mijn hart hebben ingenomen. En ja de volgorde is min of meer willekeurig. Des al niet te min zijn dit de (meer dan) 10 mensen die ik even extra wil laten weten dat ik van ze hou.

Ik ging dus de deur uit, met mijn jas, mijn hoed en mijn schoenen.
Neelis had het idee om naar het fotomuseum te gaan, maar mij leek het leuker om het Wereldmuseum met een bezoekje te vereren. Er was een tentoonstelling over “Magie van de vrouw”. Een tentoonstelling die vooral ging over weven en voorouders. Geen vreemden voor mij. Maar de symbolen spreken niet tot mij. Ik herken ze niet, weet niet wat ze beteken. En klaag hierover tegen Neelis. Maar Neelis vind dat onzin, natuurlijk versta ik symbolen, weet ik niet wat een blauw duimpje betekend? Of een nooduitgang bordje? Nou dan!

Tot we voor een doek komen waarop symbolen staan die ik wel degelijk herken. Wat is dit westers fluister ik. Maar Neelis wijst op het bordje waarop stond dat het uit Bali komt en in 1880 is gemaakt. Maar, kijk dan, en ik wijs naar een verloren schoentje en een klok die 12 uur slaat, dat is toch Assepoester? Als betoverd blijf ik staan, je bent tenslotte een Sprookjesjuf of je bent het niet. Neelis gaat op onderzoek uit en komt met de catalogus aan, het werk is wel degelijk Europees geïnspireerd en beeld inderdaad Assepoester uit. Helaas heb ik er op internet geen afbeelding of verdere informatie over gevonden.

Als we uit het museum komen drinken we nog wat in de wijnbar. Wat gaan we doen, vraagt Neelis. En ik stel voor om door de maastunnel te lopen. Dat lijkt hem dan weer niets, misschien kunnen we over de Erasmusbrug lopen en dan zo over de Rijnhavenbrug naar Kralingen. En Neelis zou Neelis niet zijn als we dan niet op de SS Rotterdam zouden eindigen. Daar begonnen onze magen zo te knorren dat het tijd werd voor eten in het Nieuw Rotterdams Cafe.

Er zijn geen eiren, geen palmpaastakken, geen hazen, nee zelfs geen ontbijtjes aan te pas gekomen. Maar ik had een eerste paasdag om nooit meer te vergeten.