Een stads sprookje
Wanneer gaan we weer eens knutselen op woensdag werd mij met enige regelmaat gevraagd. Nou, vandaag dus.
In een nieuw jasje want met een video instructie. Wil jij het doosje dat ik in dit filmpje maak winnen? Dat kan. Als jij de beste suggestie voor een volgend filmpje hebt ben jij de gelukkige winnaar. Dus grijp die kans!
Vandaag heb ik een muzikale knutseltip voor jullie. Want wat is er leuker dan zelf muziek maken? Juist ja, zelf muziek maken op je zelfgemaakte instrument. Ik ga jullie vertellen hoe je een leuk exemplaar kunt maken dat bijna niets kost. Ook dit is weer een workshop die Sprookjesjuf aan kan bieden. Neem contact op via mail om te zien wat er allemaal mogelijk is.
Voor deze activiteit heb je nodig:
Een lint (wij kochten deze bij Xenos, daar hebben ze een leuk assortiment met verschillende kleurtjes en patronen)
Een latje om verf mee te roeren. (als je een dikker latje hebt liggen is het aan te raden dat te gebruiken)
3 spijkers
3 kroonkurken
en een hamer
Wikkel het lint om het handvat. Dit ziet er leuk uit, en voorkomt tegelijk dat er splinters in je vingers komen van het latje. Timmer de kroonkurken in het latje vast. Zorg dat het spijkertje iets uit steekt zodat de kurk ruimte heeft om heen en weer te bewegen. Je kunt het gaatje in de kurk groter maken door het spijkertje een beetje heen en weer te wiebelen voordat je het geheel in het latje timmert.
Als je een dikker latje en langere spijkertjes gebruikt kun je ook meerdere kurken aan een spijkertje vast maken voor een extra mooi geluid. Het is dan aangeraden om de kroonkurken eerst plat te slaan met een hamer.
En schudden maar!!! Veel plezier met muziek maken.
Het is weer woensdag en dus tijd voor een leuke kindgerichte tip.
Ik bied deze activiteit ook als workshop aan, voor meer informatie neem een kijkje op Sprookjesjuf.
Een masker maken is altijd leuk. Natuurlijk kun je een kleurplaat uitprinten, op karton plakken en op die manier een mooi masker maken. Maar is het niet leuker om een masker te maken dat niet scheurt na 1 keer gebruiken?
Benodigdheden:
Kippengaas
Gipsverband
Stokje
Verf, glitters, veertjes, lijm, stickers en wat je maar kunt vinden om jouw masker mee te versieren.
Knip het kippengaas in de vorm die je wilt. Scherpe stukjes kun je omvouwen. Steek het stokje door het gaas aan de zijkant. Het stokje dat wij op de foto gebruikte is eigenlijk niet stevig genoeg. Ik zou een iets dikker en korter stokje gebruiken.
Knip het gipsverband in kleine lapjes, maak het goed nat, en vouw het om het gaas heen. Zorg ervoor dat je beide kanten van het masker met een laagje bedekt. Het verband blijft het best zitten als je de stukjes eromheen vouwt. Op die manier blijft het aan zichzelf kleven.
Als je het masker helemaal bekleed hebt laat je het drogen. Als je het masker wilt verven kun je het masker het best 24 uur laten drogen. Wil je het masker beplakken kan het niet zoveel kwaad als het nog niet helemaal droog is. Wij waren erg ongeduldig dus zijn met lijm, glitters en veertjes aan de slag gegaan.
Alle maskers van de kinderen bij elkaar. Je ziet dat je eindeloos kunt variëren in vorm. Je kunt het gaas eigenlijk in iedere gewenste vorm knippen/vouwen.
Nadat ik mijn exemplaar onder handen heb genomen met versierseltjes ziet het er zo uit. Maar ook in versiering kun je natuurlijk eindeloos variëren.
Veel knutselplezier. Oh en uhhhh als jullie hier zelf mee aan de slag gaan zie ik natuurlijk graag foto’s van het eindresultaat.
In mijn drang naar structuur, geen idee waar die ineens vandaan komt, ben ik eens gaan nadenken over onderwerpen waarover ik zou kunnen bloggen. Makkelijk voor mezelf als kapstok op dit moment, maar ook voor jullie als lezer. Het meest gehoorde commentaar op mijn blog is immer, waar gaat het in hemelsnaam over? Leuk hoor, dat je blogt, maar ik heb gewoon totaal geen idee waar ik aan toe ben bij jou.
Nu ja, dat weet ik zelf dus meestal ook niet. Ik heb eerder een structuur geprobeerd. Maar meestal lukte dat me niet. Toch heb ik het idee dat het dit keer wel gaat lukken. Omdat ik ze stiekem al op een ander moment schrijf en klaar zet. Hoef ik op de dag van plaatsen alleen nog even op de verzendknop te drukken.
Op woensdag wil ik een tip geven over iets dat met kinderen te maken heeft. Dat kan een leuk uitje zijn, een theatervoorstelling, een knutselwerkje, liedje, yoga oefening, het maakt niet uit, als het maar met kinderen te maken heeft. Leuk is, en bij voorkeur ook nog een beetje creatief.
Ben jij zelf nu heel erg creatief, of ergens geweest waar het heel erg leuk was, en waar iedereen van op de hoogte moet zijn? Dan ben je hier ook aan het juiste adres voor een gastblog met jouw tip.
De tip van deze week is: Washi tape. Zo’n beetje overal te koop, en overal voor te gebruiken ook nog eens. Ik ben er helemaal verslaafd aan geraakt.
Je kunt er bijvoorbeeld een paasei mee versieren. Geen geklieder meer met verf. Gewoon een beetje tapjes plakken en klaar. Bijkomend voordeel je kunt de rolletjes ook als eierdopje gebruiken.
Je kunt er ook een bloempotje mee versieren. Ziet er super leuk uit. En je hebt er weinig rotzooi van.
schelp
Op mijn altaar ligt al jaren een schelp als symbool voor de godin. Omdat de schelp hol is strooi ik er soms wat zout in als symbool voor aarde, of brand ik er wat wierrook in als symbool voor lucht. Ik heb nog 9 van deze schelpen. En hoewel ze er bijna identiek uitzien, is mijn schelp toch bijzonderder. Ook had ik een worksop, over Zoe de kleine zeemeermin die op zoek ging naar de mooiste schelp van de zee. Ik had bedacht dat ik een piepschuim balletje parelmoerkleurig zou laten verven en in de schelp zou laten plakken. Er was alleen een probleem, er deden tien kinderen mee aan de workshop, en ik had maar 9 schelpen. En 9 schelpen is er een te weinig.
Nu was er nog geen les geweest waar ook daadwerkelijk 10 kinderen aan mee deden. Dus bedacht ik dat ik voor de vorm best mijn altaarschelp mee kon nemen. Zodat het zou lijken alsof ik wel genoeg materiaal bij me had, maar eigenlijk zou ik schelp nummer 10 gewoon weer mee naar huis nemen. Een voor een kwamen de kinderen het workshop lokaal binnen, ik telde er al, 5, 6,7,8, het ging er om spannen, 9, laat dit de laatste zijn, nee hoor, 10! Koortsachtig dacht ik na, wat te doen? Moest ik ze per twee tal een schelp laten maken? Maar dan zouden ze veel te snel klaar zijn? Kon er niet gewoon eentje ziek worden? Konden we de schelpen niet gewoon tekenen? Dat is toch ook heel leuk? Ik kwam er niet uit, dus besloot ik maar schepen uit te delen. Alleen nu de vraag aan wie moest ik mijn altaarschelp uitdelen? Ik wilde dat hij bij een bijzonder kind terecht zou komen. Iemand die hem zou bewaren ook, niet iemand die hem in de prullenbak zou gooien. Terwijl ik aan het peinzen was trok er een meisje aan mijn arm, juf, ik wil die schelp hebben, en ze wees mijn altaarschelp aan.
Glimlachend overhandigde ik haar mijn schelp. Nee, ik zeg het verkeerd, ik offerde haar mijn schelp. En ik voelde dat het goed zat, zij zou mijn schelp begrijpen, er moest een reden zijn dat zij perse deze wilde hebben. Ondertussen dacht ik diepe boeddhistische gedachten. Dat het maar gewoon een schelp was, maar gewoon een symbool, niet de godin zelf, dat iedere andere schelp het ook prima op mijn altaar zou doen, dat ik er niet zoveel waarde aan moest hechten en dat dit toch wel echt offeren is.
En zo bleek deze laatste les dus vooral voor mij een les te bevatten
……
Parel
Toen ik net begon met bloggen was het meest gehoorde commentaar je leest zo lekker weg. Een opmerking die ik overeen vind komen met Wat vind je van mijn nieuwe bank? Hij matcht wel goed bij je bloempotten. Of wat vind je van mijn nieuwe servies? Tja,(ongemakkelijke stilte) heel apart. Ik nam me dan ook stellig voor te stoppen met bloggen als deze opmerking nog een keer gemaakt zou worden. Ik wil niet dat mijn schrijfsels bij de bloempotten matchen, of dat mensen er ongemakkelijk stil van worden als ze vinden dat het ter sprake moet komen. Het gekke is dat sinds die dag de commentaren veranderden.
Nooit meer hoor ik dat ik zo lekker weg lees. Nee, nu word ik op verjaardagen voorgesteld als Laura die altijd van die leuke stukjes schrijft. Of laten moeders van vrienden via hun zonen weten dat ze zo genieten van mijn stukjes (dank je wel mama van Aldo). Soms zeggen mensen dat ze een zin zo mooi gekozen vinden, of dat een sfeer zo duidelijk voelbaar is dat ie bijna tastbaar word. Hoewel ik natuurlijk niet voor anderen schrijf, en ik het echt veel belangrijker vind dat ik zelf kan genieten van het schrijven, word ik van dat soort commentaren toch wel heel blij. Het voelt alsof ik een groei heb doorgemaakt. Alsof ik echt beter ben gaan schrijven (wat ook wel zo is).
Maar het aller mooiste compliment kreeg ik dit weekend. Een Regenboog vriendin was zo onder de indruk van mijn schelpen verhaal dat ze er door geïnspireerd raakte. Als ik een schelp die voor mij bijzondere waarde had opofferde aan een kind, dan kon zij ook wel een bijzondere schelp aan mij offeren. En dus kreeg ik een schelp die zo mooi is dat ik hem bijna niet aan durfde te nemen. Maar als Regenboog vriendin een geschenk van uit haar hart geeft dan durf je niet eens tegen te stribbelen. Dan is de enige gepaste houding een knuffel en een dank je wel. Ze vertelde over het eiland waar de schelp vandaan kwam en hoe ze hier vele jaren met veel plezier vakantie vierde. In poëtische bewoordingen beschreef ze de kleur van de zee en de structuur van het zand. Ze had er ook nog een parel in willen doen, maar had deze niet kunnen vinden. Ik glimlachte, ik heb geen parel nodig, het verhaal dat aan deze schelp zit is een parel waar geen echte parel tegen op kan.
Dank je wel Regenboogvisje!
Op Facebook kreeg ik de aanmoediging om vooral meer met kindermeditaties te doen. Omdat mijn huiswerkopdracht voor de godinnen cursus met bomen te maken heeft. En omdat het herfst is en bomen daarin voor mijn centraal staan. Maar ook omdat herfst gewoon leuk is, hier een herfstige meditatie.
Ga maar eens lekker liggen en maak jezelf heel stil. Als je goed ligt en je helemaal stil bent doe je je ogen langzaam dicht. Stel je voor dat je een boom bent die op het mooiste plekje in het bos staat. In de lente hadden je takken mooie knoppen. In de zomer had je vol met mooie groene blaadjes gezetten. Maar nu is het herfst en veranderen je bladeren langzaam van kleur. Kijk maar eens goed naar de kleuren van je bladeren. Zijn ze rood, oranje, geel, bruin of toch nog een beetje groen? Je bereid je voor op de winter en je hebt niet alle blaadjes meer nodig. Kijk maar eens omlaag, naar de grond. daar zie je al een hele stapel bladeren liggen. De dieren zijn je daar dankbaar voor. Hoor je dat geritsel? Het is een egeltje die jouw blaadjes als een lekker warm dekentje gebruikt. In je takken is ook genoeg leven te vinden. Voel je dat eekhoorntje dat van tak naar tak springt om zijn wintervoorraad eikeltjes te verzamelen? En wie probeert daar een gaatje in je bast te tikken? Het is de specht die een warm plekje voor de winter zoekt. Zie je nog meer dieren? In je takken? Of misschien wel tussen je wortels. Kijk maar eens goed. Misschien zie je niet alleen dieren, want in dit sprookjesbos wonen ook kleine kaboutertjes. Kun je ze horen? Luister maar eens goed naar wat ze je te vertellen hebben. Misschien praten ze wel met de elfjes die op een elfenbankje zitten te zingen en giebelen. Veilig tussen jouw takken. Terwijl je daar zo staat te luisteren en te genieten van alle levendigheid zie je hoe er langzaam nog meer blaadjes naar beneden dwarrelen. Je volgt ze een tijdje als ze worden mee genomen door de wind. Het lijkt wel alsof ze een dansje doen, speciaal voor jou. Als dank voor al je goede zorgen. Als je er aan toe bent kun je je vingers, en je tenen weer een beetje wiebelen. Doe je ogen maar weer open. Rek je maar eens lekker uit. En zeg dan tegen jezelf: IK BEN TEVREDEN, IK BEN TEVREDEN.
En dan nog even afsluiten met twee gezellige herfstige kinderliedje dat ik nog steeds graag zing.
Al een hele tijd was ik bezig met het maken van een collage. Een collage van dingen die ik leuk vind, een collage over wie ik ben, maar bovenal een collage die mijn doelen uitbeelden.
Door mijn hele huis liggen plaatjes die ik had uitgeknipt om in een van de drie collage’s verwerkt te gaan worden. Vandaag ben ik dan eindelijk met lijm in de weer gegaan.
Ik ben Sprookjesjuf, heksje, Alice in Wonderland, die vriendin waarbij iedereen eindeloos kopjes thee komt drinken, troost wil vinden, zijn of haar verhaal kwijt wil, een vrouw van deze tijd met volle agenda en te hippe smartphone, Alice in Wonderland, want het leven blijft een wonder en pas echt de moeite waard als je voor het ontbijt al 7 onmogelijke dingen heb gedacht, ik heb altijd bloemen om mijn fiets heen gewikkeld, hou van mooie spulletjes, ben liefhebbend, soms dan heb ik behoefte aan rust en natuur, ik draag bijna nooit make-up maar als ik het draag is het in your face, knalrode lippen en ogen zo zwart als ebbenhout, dit jaar heb ik een huis gekocht, mijn paleisje, waarin ik voor een deel de rust kan vinden waar ik naar verlang. Of ik het leven pas bij de lurven ben gaan grijpen op mijn dertigste? Dat weet ik niet. Ik ben nog maar een half jaartje dertig, dus de tijd zal het leren, maar ik voel wel dat het tijd is voor verandering. En die veranderingen laat ik nu eens een keertje niet aan me voorbij gaan. Ik zoek ze op, stel ze in werking, want als ik het laat sudderen blijft het in de weg staan. Ik wil dingen achter me laten. En ondertussen alles opschrijven in een notitieboekje dat altijd in mijn tas zit. Ik wil eindelijk eens die sprong in het diepe gaan wagen en voor Sprookjesjuf niet alleen maar een website hebben maar meer opdrachten binnen slepen, want die maken me vrolijk, geven me energie! En Miss Artemis, die wel een domein bezet houd, maar verder niets doet moet ik ook maar eens naar buiten laten treden. Ik denk erover om heksenconsults te gaan verzorgen, waarin ik kaarten leg, en iets tastbaars mee geef dat bij het thema van de vraag hoort, een steen, een kruid, een yogaoefening voor thuis. Ik weet nog niet precies welke vorm het gaat krijgen. Misschien is het niet voor het eerst, ik heb wel eerder dingen gedaan die ik bijzonder vind, maar na een sleur van werken, wonen, eten en slapen is het wel tijd om het leven opnieuw bij de lurven te pakken!!!!
Twee van de meiden bij mij op het werk kwamen met het idee om iets met het thema recyclen te doen. Dus zijn we druk in de weer met het bedenken van een tweede leven voor tal van dingen. Vandaag waren de luciferdoosjes aan de beurt.
