Hoe zit dat met dat been?

Donderdagavond nam ik een bad ter voorbereiding op de Ostara viering. Eigenlijk doe ik dat altijd voor ik met een ritueel begin. Een bad nemen, mijn haren wassen, scheren wat er geschoren moet worden. Ik neem daar echt even de tijd voor en zie het eigenlijk als een voorproefje op het ritueel. Ik gebruik uitsluitend de duurste en lekkerste producten die ik heb, omdat het echt even mijn verwen momentje is.

Ideaal gezien zou ik mijn ritueel voorbereiden op de dag van het ritueel, of zelfs een paar uur van te voren. Maar ik kan niet voor ieder jaarfeest vrij nemen. Dus doe ik het de ochtend of avond van te voren.

Dit keer plaatste ik op Facebook een foto van het scheren van mijn benen. Met een grappige tekst dat Venus haar werk mocht doen om van mij een echt godinnetje te maken.

been venus

De suggestie van naakt dus meteen een heleboel likes. Maar doe ik het daarom? Nee!

Deze momentjes voor een ritueel zijn echt voor mezelf. Ik geniet ervan me alvast op en top vrouwelijk te voelen. En bezig te zijn met mijn lichaam. En oké toegegeven, ik vind het ook leuk om dat te delen. Maar ik doe het niet voor jou. Ik doe het niet om aandacht te krijgen. Of omdat ik exhibitionistisch zou zijn.  Voor mij hoort het een zijn met je mannelijkheid of vrouwelijkheid bij een ritueel. En ik vind het leuk me in te leven in die rol. Me te verkleden en mooi te maken. Ik geniet van de bloemen in mijn haar, de parfum achter mijn oren en de make-up op ogen en lippen. Natuurlijk is het leuk als je dat ziet. Maar als ik een ritueel in mijn eentje zou doen zou ik daar evenzeer van genieten. Natuurlijk vind ik het extra leuk omdat ik weet dat mijn sisterhood zich ook mooi maakt voor deze rituelen. En wil ik graag mijn best doen voor hen. Maar bovenal wil ik me best doen voor mezelf.

Zoals ik ook het dansen, dat bij ieder ritueel weer terug komt, voor mij doe. Heerlijk uitbundig en sexy zonder dat er seksualiteit bij komt kijken. Het liefst zonder mannen (of alleen mannen die ik al ken)  of vrouwen die weten dat ik ook op vrouwen val. Gewoon vrij van alles jezelf kunnen zijn. En jezelf en elkaar prachtig mogen vinden zonder bijbedoelingen. Dat is voor mij ook een onderdeel van heks zijn.

Brieven aan Carolien, verloren brieven.

Dit is de zoekgeraakte brief  waar Carolien vorige week over schreef. (klik hier voor de brief van Caro) Eigenlijk wilde ik hem niet publiceren. Omdat ik het te lang geleden vond, maar misschien ook wel omdat ik het te persoonlijk vond, en daarom een beetje eng. Maar sinds wanneer is dat een reden om iets maar niet te publiceren? Juist ja! Dus hier alsnog, de verloren brief!

Hoi Carolien,

Door Lowlands heeft mijn antwoord een weekje op zich laten wachten. Het was een super relaxt festival omdat we niet zoveel hoefde. Gelukkig vonden de mensen waarmee ik was elkaar ook aardig. Dat is toch altijd weer een beetje afwachten.
Ik ben met kleine meid ook nog even een rondje door het Boijmans gesjeesd. Maar ze had besloten dat ze het vandaag niet leuk vond. Ze had meer zin in klimmen. Had van mij ook best gemogen. Maar het regende nogal hard. Volgende keer maar weer eens naar een kindermuseum. Het Dick Bruna huis leek me wel geschikt. Ben jij daar ooit geweest?
Overigens lag dat met die jongen iets gecompliceerder dan gebrek aan zelfvertrouwen en zelfrespect. Eigenlijk waren dat in die periode nu net de eigenschappen waar het niet aan ontbrak. Kort samen gevat was ik in die periode samen met mijn moeder thuisloos. We trokken van logeeradres naar logeeradres. Je kunt je vast voorstellen dat dat een heftige tijd is geweest. Mijn bezittingen paste in een rugzakje en een trolley. Ik had de meest onzinnige dingen bij me, want had weinig tijd gehad om mijn tas te pakken. En juist op de dag dat besloten werd dat ik dit keer ook mee ging had ik voor het eerst van mijn leven biertjes zitten drinken in een cafe met bijna geen verlichting. Ik was 19, dus kon het allemaal wel aan. De scheiding van mijn ouders kwam niet echt onverwacht. Al denkt mijn vader daar tot op de dag van vandaag anders over. En dat was precies de reden dat het niet meer ging. En iedereen als het ware het huis uit vluchtte. Mijn zusjes hadden gelukkig meer stabiele logeeradressen. Maar daar was voor ons geen plek. Het offer dat je als moeder en als oudste dochter met graagte maakt. Ik weet nog dat ik in die tijd heel veel schreef. Ik had nog geen blog waarop dat kon. Maar er was een forum waarop ik woonde. En papier natuurlijk. Ik schreef tussen de witte regels in de krant door als ik geen stukje papier kon vinden. Ik schreef dingen over hoe je jezelf wel aardig moest vinden als dat alles dat het enige was dat nog van jou was. En ik moet zeggen dat ik mezelf ook best aangenaam gezelschap vond.
Voor mijn moeder kwam daarna een periode van rust. We kregen een huisje, en zij vond als snel de liefde van haar leven. Voor mij betekende juist dat dat die rust nog even op zich liet wachten. Mijn jongste zusje moest nog om de week bij mijn vader langs. Mijn middelste zusje was voor de scheiding al weggelopen. Ik wilde mijn vader op aanraden van mijn stagebegeleider even niet zien totdat ik was afgestudeerd. Om het weekend werd verwacht dat ik ook ergens heen ging. En het andere weekend zat het huis vol kinderen. Want mijn stiefvader heeft twee kinderen. (en het huisje was echt heel klein). Ik logeerde heel veel bij een vriendin. Maar als zij een partner had, dan kon dat weer even een paar weken niet. Dan zwierf ik rond op straat tot de eerste metro terug naar huis ging of sliep ik bij wie me mee wilde nemen. Meestal kon ik wel terecht bij een vriend of vriendin. Totdat ik W leerde kennen. En ik daar eindelijk ook rust vond. Misschien was dat ook wel de reden waarom ik me toen zo onderdompelde in dat samenwonen en trutten in een huisje, met een bank en een tv. Maar eerst heb ik nog even in Griekenland gewerkt. Wat was dat heerlijk. Een eigen appartementje helemaal voor mij alleen. Met een balkonnetje met uitzicht op zee. En een bad, en een schoonmaakster. Ik hield van dat leven.Heftig om jouw meneer in kwestie steeds tegen te blijven komen. En dat meisje is  inderdaad wel heel dapper geweest. Jou direct geloven en dat bespreekbaar maken. Petje af.Van het weekend zat hier een mevrouw op de bank die ooit een meneer was. Ze begon te vertellen dat het haar zo verbaasde dat vrouwen zo vaak nare dingen mee gemaakt  hebben. Als ze hier over sprak leek het alsof ze zichzelf niet helemaal als vrouw kon zien nog. Het ging over ons, biovrouwen. Meisjes die zich door de puberteit heen hebben moeten worstelen. Die heus ook wel een ontluikende seksualiteit hebben, maar dat die alles behalve volwassen is. Terwijl je toch vanaf dat moment moet handelen met de geilheid van mannen. Die er niet tegen kunnen als je rokje te kort is. Of je truitje te laag uitgesneden. Mannen die soms twee keer jouw leeftijd zijn. Die niet het fatsoen of het begripsniveau hebben om dat voor zich te houden, omdat je zo’n meisje nu eenmaal de stuipen op het lijf jaagt door daar woorden aan te geven. Het is allemaal al heftig genoeg. Wel die seks willen, maar zeker niet sexy gevonden te willen worden. Of misschien wel, maar dan door leeftijdsgenoten, en niet door dat vieze mannetje in de bosjes. Het nare is dat vieze mannetjes in de bosjes zichzelf nooit als een vies mannetje in de bosjes zien. Zij lijken echt te denken dat meisjes zich zo bloot kleden voor hen.

Maar ik moet gaan afronden. Duty calls.

Tot later,

Laura

Transgender

14 april 2011

Nog voordat een van mijn beste vriendinnen vertelde eigenlijk geen vriendin te zijn.

In Apollo is een themacafé over Transgenders. Niet een onderwerp waar ik direct iets mee heb, maar een van de spreeksters is een vriendin van een vriend van mij. En vriendinnen van vrienden moeten gesteund worden zeker als ze over zo’n moeilijk onderwerp gaan praten. Kennelijk waren er meer mensen die daar zo over dachten want het zit goed vol en gaandeweg de avond komen er steeds meer mensen bij.

De vriendin van een Raafje doet haar verhaal. Ze verteld hoe ze vroeger een stoere jongen was geweest, omdat ze zich een houding probeerde aan te meten maar dat ze zich eigenlijk nooit lekker voelde in die rol, er klopte iets niet. Hoe ze via Kelly op televisie ontdekte wat er niet klopte, ze zat in een verkeerd lichaam. Daarna volgde een slopend proces van naar winkels toe gaan om meisjes kleren te kopen maar toch met lege handen weer terug te gaan. Tot ze uiteindelijk een keer wel durft en meteen voor 200 euro aan make-up koopt en bovendien ook nog aan het winkelmeisje verteld dat het voor zichzelf is. Het meisje reageert, gelukkig, goed en er volgen meer aankopen. Stiekem in zijn kamer verkleedde hij zich tot wat hij nu is, een meisje. Maar het kon natuurlijk niet eeuwig stiekem door gaan. Dus werd het verteld aan moeder en zusjes die gelukkig ook open minded reageerden. Hierdoor gesteund kon hij naar de juiste instanties bellen en begon er een proces van psychelogische tests, een jaar lang als meisje leven en uiteindelijk de operatie. Zo komt het dat we nu luisteren naar een prachtige, stoere vrouw! Er is lef voor nodig om zo openhartig voor een groep te spreken. Veel dingen die ze verteld klinken herkenbaar omdat ze overeenkomen met een “gewone” coming out. Maar als je homo, lesbisch of bi bent houd het op na die coming out. Hier begint het dan pas echt.

Ze vertelde hoe ze als man al in de kinderopvang had gewerkt en hoe moeilijk ze het vond om als vrouw weer terug te keren. Zeker als invalkracht. Iets waar ik me heel goed iets bij kan voorstellen. Het is sowieso al lastig hoe collega’s, kinderen en ouders op je reageren als je invalkracht bent, laat staan als er iets anders dan anders aan je is. Maar ze zet de stap en het blijkt mee te vallen, inmiddels heeft ze een leuke baan op een BSO. Mijn netwerkantennes reageren meteen.

“Wat leuk dat je op een BSO, werkt, dat wist ik helemaal niet”. Begroet ik haar dus in de pauze. Ze verstaat me verkeerd en zegt “Ja natuurlijk kan dat”. Iets dat mij overduidelijk lijkt, je veranderd van geslacht, je bent niet ineens gehandicapt, het lijkt me dat je alles wat je daarvoor ook kon, en dat niet geslacht specifiek is nog steeds kunt. “uhhu, roep ik, maar ik wist het niet, ik vind het leuk”. Verbaasd kijkt ze me aan. “Maar Laura, we hebben samengewerkt, weet je dat niet meer”. Ik graaf in mijn geheugen, maar ik ken niemand die me aan dit meisje doet denken. Dan noemt ze me haar oude naam en vallen puzzelstukjes op zijn plaats. Het was een stagiair geweest op een andere vestiging, die wegens persoonlijke problemen was vertrokken. Niemand had ooit naar de aard van die problemen gevraagd, dat had ongepast geleken. Even voel ik me zo stom. Al een jaar lang moet ze gedacht hebben dat ik wist wie ze was, en al die tijd wist ik van niets. Nu ik terug reken moet het wel heel vlak na de operatie geweest zijn dat ik haar leerde kennen. Wat moet dat moeilijk voor haar geweest zijn. En wat ben ik onopmerkzaam geweest. Dan weten vrienden relativerende dingen te zeggen. Ze ziet het vast als een compliment, dat jij haar niet herkende moet wel zeggen dat de operatie goed gelukt is. Laten we dat dan maar hopen!

Mijn liefdesleven

Toen ik 13 was, ik de zomer dat ik 14 zou worden las ik het boek Portret van  Sanne, geschreven door Caja Cazemier. Ik had het tweedehands in de bibliotheek gekocht omdat ik de krijttekening op de cover zo mooi had gevonden en omdat de mevrouw van de bibliotheek, die enne mooie, met die neuspiercing dacht dat ik het wel een mooi boek zou vinden. Waar het over ging wist ik niet. Ik weet niet of ik het boek had durven kopen als ik dat wel geweten had.

Sanne ging naar de middelbare school en ik ging met haar mee. Ik identificeerde mezelf vanaf bladzijde een met Sanne. Hoe zij met jongens omging, en met meisjes, dat was precies hoe ik dat deed. In het boek loopt Sanne tegen een muur aan waar met graffiti opstond “liever lesbisch”. Op dat moment realiseerde Sanne zich dat ze lesbisch was. En mijn wereld stond op zijn kop. Ik had het totaal niet aan zien komen. Het enige wat ik kon denken was “Fuck, wat nu?, betekend dit dat ik dan ook?!?”

Wat volgde was een verwarrende periode. Ik kon er met niemand over spreken omdat het voor mezelf nog zo ongrijpbaar was. Het vermoeden was dus dat ik lesbisch was. Maar als mensen dan zouden vragen hoe ik dat wist? Wat moest ik dan antwoorden? Dat ik dat gelezen had in een boek? Of misschien dat ik overstuur raakte toen het meisje in de bus ineens haar haar anders ging dragen en daarmee haar hele houding en gedrag aanpaste. Uren had ik zwijmelend naar haar zitten kijken. Ik vond haar mooi. Maar was ik dan ook verliefd? Om nog maar te zwijgen over de eerder genoemde bibliotheek mevrouw. Ik bestookte haar met de meest onbenullige vragen alleen om maar even met haar te kunnen praten. Was dat dan ook? Verliefd? En hoe zat het dan met jongens? Oke, toegegeven, ik was nog nooit een exemplaar tegen gekomen die echt de moeite waard was. Maar als High School lover en ik bij elkaar waren was er wel een bepaalde chemie. Anderen geloofden het nooit als we vertelden dat er echt niets tussen ons was. Docenten hadden al weddenschappen afgesloten over of en wanneer we zouden gaan trouwen. Hoewel we ons hier zelf niets bij konden voorstellen kon ik me wel voorstellen dat er ooit een jongen zou zijn waar ik voor zou voelen wat ik voor hem voelde maar dan wel met verliefd of zo. Ik wilde die optie niet uitsluiten.

Toen ik 17 was kreeg ik mijn eerste vriendinnetje en kwam ik uit de kast. Eerst bij een vriend waarvan ik vermoede dat hij ook homo was, maar al snel ook thuis en bij vrienden. Mijn vriendinnetje kwam al snel over de vloer bij ons thuis. En hoewel ik twijfelde aan de oprechtheid van mijn gevoelens voor haar, was ik immers niet gewoon ingegaan op het eerste meisje dat mij zag staan? Dat geloofde dat ik lesbisch zou kunnen zijn? Was ik verlief op haar? Of op de aandacht die ze me gaf wist ik wel meteen dat dit voor mij echt was. Het ging uit, ik noemde mezelf biseksueel, maar stond eigenlijk niet heel erg open voor jongens. Want meisjes, wow, dat was wel echt mijn ding.

Op mijn 19 leerde ik echter een jongen kennen die wel heel erg into mij was. Iets dat hij op nogal onhandige wijze duidelijk maakte. Laten we het erop houden dat hij onervaren was en er niet helemaal van overtuigd was dat nee ook daadwerkelijk nee betekende. Ik heb hem kunnen vergeven omdat ik wist dat hij mij nooit pijn heeft willen doen. Uiteindelijk ontstond er een soort vriendschap waarin hij mij zijn vriendinnetje noemde en ik onderhandelde dat ik dat alleen wilde zijn als ik dan ook nog met meisjes mocht daten. Hij was zo gek op mij dat hij het niet erg vond me te moeten delen. In die periode gedroeg ik me niet echt netjes. Ik leefde mijn leven zoals ik dat altijd had gedaan, ging veel uit, redelijk braaf en onschuldig allemaal, maar hij paste eigenlijk niet in mijn leven. Ik wilde flirten met meisjes. Meer dan dat gebeurde er niet omdat ik extreem verlegen was. Maar ik kan me voorstellen dat het voor hem niet echt leuk was. Hij werd verliefd op iemand anders en maakte het uit omdat hij het gevoel had dat hij was vreemd gegaan. Ik vond het allang best. En had helemaal niet het gevoel dat hij was vreemd gegaan. Ik zou hetzelfde gedaan hebben als ik minder verlegen was.

Toen ik 20 was leerde ik het meisje kennen waarmee ik dacht een soort van toekomst op te zullen bouwen. In het begin hadden we het wel over de vorm van relatie die we graag wilde. Zij ging voor monogamie, kon zich er niets bij voorstellen dat het anders kon. Dus we hadden een monogame relatie. Binnen een half jaar woonden we samen. We stonden samen op en gingen samen naar bed, het enige dat we niet samen deden was werken. Onze relatie had heel wat beproevingen moeten doorstaan. Vooral omdat zij stopte met werken en ik part time werkte zonder vooruitzicht op een full time functie. Ik werkte zoveel mogelijk over om onze hoofden boven water te houden. En achteraf verbaas ik me er nog steeds over dat dat zolang goed is gegaan. Echt waar aten we van? Mijn basis salaris was net genoeg om de vaste lasten mee te betalen. Maar we waren gek op elkaar en overleefde alles. Na 4 jaar barstte de bom. Zij werd verliefd op iemand anders, ik vermoed dat ze ook vreemd is gegaan, maar daar heb ik natuurlijk nooit bevestiging van gekregen. Ik heb er zelfs jaren niet over gesproken.

Ik was kapot, wist echt even niet meer wie ik was zonder haar. Zo intens was onze relatie geweest. Daarnaast voelde ik me ook bedrogen, ik vind dat je afspraken maakt in een relatie waar je je aan houd, als die afspraken niet meer lijken te passen dan heb je het daar over. Maar dat stiekeme, bah. Ik dwong mezelf weer naar buiten te gaan. Weer dingen te doen die ik deed voordat ik haar kende. Ik ging naar festivals en live optredens. Meestal genoot ik er niet zo van omdat ik me vooral realiseerde dat ik dit allemaal zonder haar deed.

Op een van die festivals werd ik aangesproken door een meneer, we wisselde Hyves uit en al snel spraken we een keertje af. Tijdens dat eerste afspraakje duwde hij mij zijn trouwring onder mijn neus. Ik moet zeggen dat ik eigenlijk heel opgelucht was. Ik was niet toe aan een relatie, eerder aan een pleister op de wonden. En een meneer? Ik vond het doodeng. Want diep in mijn hart wist ik dat ik eigenlijk lesbisch was. Nu hij getrouwd was waren mijn onzekerheden ineens een stuk minder erg. Hij had immers al een vrouw. Ik was maar het meisje voor erbij. En ik genoot van die status. Hoewel ik me na verloop van tijd natuurlijk ook de beperkingen ervan ging inzien. Want alle vrije dagen waren voor haar. Toen ik hem het stadje waar ik op school had gezeten wilde laten zien tijdens een festiviteit aldaar kregen we enorme  ruzie omdat ik vond dat hij best 1 van zijn vrije dagen met mij mocht besteden. Hij vond dat ik dingen wilde die niet mogelijk waren. Maar ik was zo moe van het gevoel dat ik steeds de gaten in zijn agenda mocht opvullen. Dat zij altijd op nummer 1 kwam terwijl ze eigenlijk zo weinig met elkaar deelde. Na anderhalf jaar werd ik dus verliefd op iemand anders. En tot mijn eigen verwarring ook nog eens op een man. Hij was eigenlijk alles wat ik in een vrouw zocht, maar dan in een mannenlichaam. Hij nam me mee uit eten en naar het theater. Al die dingen die met het huidige vriendje niet konden. Hoewel hij degene was die getrouwd was, was hij vreselijk jaloers. Hij kon het totaal niet aan dat hij nu degene was die zich aan mijn agenda moest aanpassen.

Uiteindelijk ging het met beide mannen uit. De laatste is nog steeds een vriend van mij, we hebben niets seksueels meer, maar blijven een bijzondere band hebben. Na dit avontuur leerde ik mijn huidige vriend kennen. Wij hadden beide ervaring met polyamoreuze en monogame relaties en wisten wel zo ongeveer wat we daarin wel en niet wilde. We liggen niet constant met anderen in bed, we houden niet van spelletjes spelen. Bovendien houd ik zelf helemaal niet van one-night stands. Ik wil een band met iemand hebben. Een relatie met iemand aan kunnen gaan. Iemand aardig vinden op meer dan een vlak voordat ik er het bed mee deel. Voor hem ligt dat anders, hij heeft er minder moeite mee om af en toe voor spannend af te spreken. Ik vind dat prima, voel zelfs die behoefte helemaal niet.

Ik voel met niet verbonden met de polyamorie wereld. Toen ik uit de kast kwam als lesbisch en later toch als biseksueel was dat een ding. Dit was meer een mogelijkheid die ik ook wilde verkennen. Dat heb ik nu gedaan. Ik zeg niet dat ik dit voor de rest van mijn leven blijf doen.  In mijn monogame relatie was ik ook gelukkig. En van de vrijheden die ik in theorie heb maak ik in praktijk eigenlijk niet heel erg veel gebruik. Toch vind ik het fijn dat het mag. Dat er over gesproken kan worden. Ik ben niet voor het een of tegen het ander. Iedereen moet doen wat op dat moment het beste bij je past. Zolang dingen open en eerlijk gebeuren kan er veel wat mij betreft. Zodra er gelogen wordt, of mensen bewust gekwetst omdat je alleen je eigen geluk najaagt ben je wat mij betreft gewoon een klootzak of een trut. Ongeacht of je relatie nu monogaam of polyamoreus is.

Mijn omgeving weet ongeveer hoe ik hierin sta. De schoonfamilie van een van mijn zusjes vind dat erg lastig. Toen ze haar vriendje leerde kennen was mijn exvriendin nog in the picture. Dat was raar, maar acceptabel. Maar toen ik het daarna in mijn hoofd durfde te halen om daarna iets met een man te beginnen, en dan ook nog een die getrouwd was, dat ging tien stappen te ver. Ik had een keus gemaakt en moest het daar de rest van mijn leven mee doen wat hen betreft. Dat is de reden dat ik er op social media en dus ook dit blog niet heel openlijk over schrijf. Ik verstop het ook niet. Ik schrijf af en toe over het meisje waar ik nu mee date. En ook over mijn lief. Ik neem aan dat mensen doorhebben dat dat niet dezelfde persoon is.  Dat vind ik prima. Het is geen geheim. Dit blog schrijf ik nu, onder mijn eigen (internet)naam omdat Mary 2 mannen met geheel tegengestelde meningen over dit onderwerp bevraagd heeft. Naar mijn idee geven beide verslagen een te eenzijdig beeld weer. Bovendien zijn ze allebei anoniem. Alsof het iets is om je voor te schamen. Ik schaam me nergens voor. Ik hoop dat ik wat nuance heb kunnen aanbrengen. Ik hoop dat mensen snappen dat het echt niet alleen om seks gaat. Maar om de mogelijkheid echt meer dan 1 persoon lief te kunnen hebben.

Interview over homoseksualiteit

Ah gossie, kwam een interview met mij tegen van 5 jaar geleden. Gaat over homoseksualiteit en jongeren in Rotterdam, maar vooral over mij. #lief

Was voor de What about! een tijdschriftje dat een keer per jaar voor Rotterdamse jongeren word gemaakt.

Interview met Laura 25 jaar


Wanneer kwam je erachter dat je homoseksuele gevoelens had?

Ik kwam erachter toen ik ongeveer 13 jaar was. Ik was een boek aan het lezen waarin ik me heel erg identificeerde met de hoofdpersoon. Later kwam ik erachter dat de hoofdpersoon lesbisch was.

Hoe heb je dit ervaren?
Toen ik er langzaam achter kwam dat ik me aangetrokken voelde tot meisjes, was dat een verwarrende periode voor mij. Ik heb veel in mijn dagboek geschreven, vragen als: “heeft iedereen dit?” “Zal ik nooit verliefd worden op jongens?” waren vragen die ik me stelde.

Heb je ontkend dat je deze gevoelens had?
Nee, ik heb niet ontkend dat ik deze gevoelens had. Wel vroeg ik me af hoe het verder moest als ik niet met een man zou gaan leven. Kon ik dan ooit wel een gezin starten?

Voelde jij je schuldig dat omdat je homoseksuele gevoelens had?
Nee, hoor ik voelde me niet schuldig.

Aan wie heb je het als eerste verteld?
Ik heb het eerst aan twee vrienden verteld waarvan ik het vermoeden had dat zij ook homoseksuele gevoelens hadden.
Het was heel spannend om het te vertellen, maar uiteindelijk vond ik het fijn dat ik het nu tegen iemand kon vertellen. Ik was toen ongeveer 17 jaar.

Weten je ouders dat je lesbisch bent?
Ja, mijn ouders heb ik het ook verteld. Ik merkte aan mijn moeder dat zij al een vermoeden had. Mijn moeder maakte soms al dubbelzinnige opmerkingen, als er bv werd gezegd ”Laura, wanneer kom jij nu met een vriendje thuis? Dan zei mijn moeder “misschien komt ze wel nooit met een vriendje thuis…”.
Ik vond het wel heel eng om het tegen mijn ouders te vertellen, maar uiteindelijk viel het hartstikke mee. Ook mijn twee zusjes reageerde er heel relaxed op.
(nog even een notitie 5 jaar later, mijn moeder was heel relaxed, mijn vader gooide me op dat moment het liefst het huis uit, gelukkig heeft mijn moeder dat kunnen voorkomen)

Heb je nu een vriendin?
Ik heb net een relatie van 4 jaar achter de rug.

Was dit je eerste relatie?
Nee, ik heb al meer relaties gehad.

Ken je veel mensen die homoseksuele gevoelens hebben?
Ja, ik ken veel mensen die homoseksuele gevoelens hebben.

Wat heeft jou geholpen toen nog niemand het wist?
Ik heb in die tijd veel op het internet,op bijvoorbeeld het forum van *Experszo (www.expreszo.nl) met mensen gechat.
Dit heeft me heel erg geholpen. Hier zaten veel mensen met dezelfde vragen als ik, dus was er veel herkenbaar voor mij. Ook schreven mensen op dit forum die het homo of lesbi zijn al lang hadden geaccepteerd: zij schreven gewoon leuke dingen over wat hen allemaal bezig hield. Dit relativeerde ook heel erg voor mij.

Heb je nog tips of adviezen voor mensen die er net achter komen dat ze homo of lesbi zijn?
Zoek mensen op met wie je erover kunt praten! Dat lucht vaak heel erg op.
En bedenk dat je best mag experimenteren! Hier is niks geks aan en het kan je alleen maar helpen om erachter te komen hoe het precies met jouw gevoelens zit.

*Experszo is een homo jongerentijdschrift die ook een website hebben met een forum.

Zondag

“Wat doe je zondagochtend” vraagt ze. Ik aarzel alsof dit een strikvraag is. Wat doe ik zondagochtend. Mogelijkheden passeren de revu, slapen, brak zijn, kotsend boven de wc hangen nog dronken van een feestje. Weet ik veel wat ik zondagochtend doe, niets waarscheinlijk, slapen hoop ik.

“Ga je mee naar de kerk?”, ik kijk haar met grote ogen aan, “ga je mee naar de kerk” prevel ik zachtjes. Nee natuurlijk ga ik niet mee naar de kerk, waarom zou ik naar de kerk gaan, wat heb ik daar te zoeken. En dat op zondag ochtend!!! Wie heeft er in hemelsnaam uitgevonden dat God het best bereikbaar is op zondagochtend. Denk ik, maar ik zeg het niet, ik zeg niets, ik kijk alleen maar.

“Ik ga ze vertellen dat ik me geen vrouw voel zegt ze, en ik wil graag dat je daar bij bent”.
“Hoe laat was het ook alweer”, hoor ik mijn eigen onvaste stem zeggen. Want ook al verlies ik een van mijn beste vriendinnetjes en heb ik nog geen idee wat ik ervoor terug krijg. Behalve dan vragen, stel dat we elkaar niet meer aardig vinden straks. Kunnen we nog wel praten zoals we dat gewend zijn? Ga ik straks dingen ineens niet meer bespreken omdat zij een hij aan het worden is? Verander ik in mijn benadering en gedrag naar hem toe? Veranderd hij in gedrag en benadering naar mij toe? Ook al maakt dit me bang en verdrietig, ik kan en wil hem niet laten vallen.

Dus zit ikop zondagochtend in de kerk. En hoor ik haar aan het eind van de dienst vertellen over haar worstelingen het afgelopen jaar. Hoe het beeld in haar hoofd niet klopte met het beeld in de spiegel. Want in haar hoofd is ze een man en in de spiegel kijkt een vrouw haar aan. Ik hoor haar aan de gemeenschap vragen of ze haar voortaan hem willen noemen, en hij. Of ze haar bij haar nieuwe mannelijke naam willen noemen. Ik probeer me te focussen op de andere mensen in de zaal, op hun reacties. Maar dat lukt me bijna niet, want er rollen tranen over mijn wangen. De zaal reageert bijna niet. Totdat iemand achter me roept dat het zo dapper is. En eigenlijk word ik een beetje boos. Voor deze mensen is het om het even of mijn vriendinnetje een man of een vrouw is, ze staan zover bij haar vandaan dat ze met gemak, nu al over gaan op haar mannelijke naam. Ze vinden het alleen maar dapper. Ze zijn niet bang om haar te verliezen. Ze denken er niet over na dat er van alles gaat veranderen, dat niets meer hetzelfde is. Daarna word ik boos op mezelf. Want maakt het mij verdomme wel uit of het een hij of een zij is? Gaat zijn/haar geluk niet boven alles?
Nu de wereld het ook weet, nu het niet meer een geheimpje is, nu het zo echt word, nu ik er niet meer kan denken dat het misschien maar een gril is die weer over kan gaan komt de klap ineens dubbel aan.

Rust zacht lief vriendinnetje, en welkom nieuwe vriend, van wie ik eigenlijk nog maar zo weinig weet maar die mij door en door lijkt te kennen. Alsof we elkaar altijd al kende. Uit een vorig leven ofzo.