Uncategorized – Pagina 6

Brieven aan Carolien- Heksendames 12

Hoi Carolien,

Terwijl jij de laatste loodjes blogpraat af legt zit ik een beetje voor me uit te dromen. Te lummelen, te freubelen, en eigenlijk van alles te doen behalve te blogpraten.

En ineens bedacht ik me dat ik jou nog moest schrijven. Omdat we vandaag online gaan. Het lijkt wel alsof ik gewoon geen energie meer heb om dingen te doen die me normaal gesproken zo makkelijk af gaan. Niet zo gek misschien, want mijn ritme wordt behoorlijk in de war gegooid in de vakantie periode. Ineens moet ik op sommige dagen om 6 uur mijn bedje uit. Terwijl ik normaal gesproken nooit vroeger dan 7 uur opsta en dan de dag ook al intens vervloek omdat ze zomaar al begonnen is. Ik ben, het moge duidelijk zijn geen ochtendmens.
En dit vroege ritme zorgt ervoor dat ik me gebroken voel. Stiekem tel ik de weken af tot de schoolvakantie voorbij is. Nog 5 weken. 5 weken min 1 dag. Maar deze week werk ik er nog maar 2. Dan is het festival tijd.

Ik moet nog zoveel, het tentje moet nog opgezocht, er moet nog uitgezocht welk luchtbed er lek was en welke niet. En welke slaapzak moet ik mee? Waar ligt de pomp ook alweer? Moet ik nog een gaspitje regelen voor thee ’s morgens? Af kan ik er vanuit gaan dat er voor de inwendige mens ook in de ochtend al gezorgd word door de heren en mevrouwen vrijwilligerscoordinator?

Ondertussen lees ik het verhaal dat ik moet gaan vertellen, twee keer per dag hardop voor. Ik neem mezelf op. Een soort ritueel dat ik altijd doe als ik een verhaal moet leren. Ik probeer verschillende intonaties uit en bedenk me dat het wel leuk zou zou als ik een veer, een appel en een kraal mee zou nemen. Het allerleukst zou zijn als ik ook een trommel had. Maar waar haal ik nu nog een trommel vandaan? En oh mijn godin, wat verlang ik naar mijn bed.

Hoe is het met je meditatie? Lukt het al een beetje om het te integreren in je dagelijks bestaan? Ik ga zo nog maar even aan de chakra’s, zoals ik al voorspeld had vloog ik door het eerste chakra heen, voor mij komt de moeilijkheid nu, water. Tijdens mijn inwijding tot priesteres van de Godin had ik een enorme moeite met water. Mijn hele zijn leek zich te willen verzetten tegen water. In Frankrijk aan zee, heb ik dat een beetje los kunnen laten. Daar vond ik magie aan het water. De weerstand is nu minder groot, maar ze is nog altijd daar, water, wat moet ik toch met water. Ik vrees dat ik bij deze chakra veel langer blijf hangen dan bij aarde. Zo zie je maar weer hoe persoonlijk dat soort paden zijn.

Fijne week, fotodinges maar veel, en blijf schrijven 😀

Laura

……………………………………………………………………………………………………….

dank je wel Laura, wat fijn dat je ondanks je uitputtelijkheid geschreven hebt –

Je zat ook ondanks de vakantie tijd wel in een strak keurslijfje kwa planning, als ik me wel herinner. En dn een festival inrollen waar je zelf nog moet performen ook. In ieder geval heel veel plezier en sukses alvast!

Ikzelf ben deels ontzettend goed bezig- Onder andere op een gedetailleerd spoor van zelfmedicatie in verband met mijn insomnia waarvoor ik geen reguliere medicatie wil gebruiken alsook om nog een gedegen fysiek iets te tackelen en het lijkt te gaan lukken, maar omdat ik nog maar 1% onderweg ben, daarover later meer.
Ander-deels/zijds ben ik ook ontzettend goed bezig om me heen, maar dan kom ik weer bij de factor privacy.
Jeez, dan lijkt er weinig over te blijven om over te schrijven.
Blogpraat is net afgelopen. Ik zou het jammer vinden als je eigenlijk wel mee had willen doen maar in plaats daarvan je brief aan mij als verplicht rondje hebt ervaren kwa deadline – enne net als ik met Oerol waarachtig vergat te bloggenm niks verkeerd aan he?! Het moet wel leuk blijven!!!

Nieuws wat niet klopt in deze tijd wel heel snel gecorrigeerd wordt, hoor ik op rechts, dat gaat over de ziel van jounalisten – kan even de zapper niet vinden om de juiste titel op te zoeken.

1 week lang 3 goede vibes #2

1, Ik kreeg bezoek van mijn lieve vriendinnetje Fatima. Eigenlijk zouden we naar Tilburg gaan voor de roze maandag. Maar ik hang nog een beetje half ziek rond, dus dat was even iets te hoog gegrepen. We hebben heerlijk zitten knutselen en thee gedronken.

2, ik heb een knoflook geoogst, het was een verdroogt teentje dat ik achterin de kast vond en toen in de grond heb gestopt. En nu is het gewoon een heel knoflookje geworden. Niet groot. Maar toch. Ik ben zo blij. Ik gooi nooit meer oude knoflook weg.

3, Fatima heeft meteen even een jurk gerepareerd die ik eigenlijk al ten dode had opgeschreven. Zo fijn

ps, ja het is een beetje laat om aan die kalender te beginnen.

ps2, ja het klopt hij is ook nog eens van 2012

1 week lang 3 positieve vibes per dag #1

Carolien Geurtsen daagde mij uit om een week lang 3 positieve “vibes” op te schrijven. Nu weten jullie dat ik een uitdaging niet snel uit de weg ga. Dus hier komt ‘ie dan.

1 Haagje Heidh en Tara-Anka Anke vonden dat ik best mijn huis wel even mocht verlaten om een hapje met hen te eten. Ook al voel ik me beroerder dan gisteren, ik vond het ook wel fijn om even onder de mensen te zijn en bij te kletsen met de dames. Als extra bonus kregen we het eten ook nog getrakteerd van een gulle gever. Een bonus die ik best kon gebruiken, want door alle leuke zomer dingen is mijn bankrekening na genoeg leeg.

2 Mijn pompoen staat in bloei, zolang de bloemen er niet afvallen betekend dat dus dat ik pompoenen ga krijgen. En dat vind ik best wel leuk. Ook heb ik eindelijk radijsjes van een formaat dat ergens op begint te lijken.

3 Gisteren had ik na de bijna 2 jaar dat ik hier woon (in September) voor het eerst een gesprekje met de buurvrouw. Uiteindelijk had ze een briefje met haar nummer op mijn deur geplakt, zodat we eens bij elkaar op de koffie kunnen. Vond ik toch wel super lief

Het bovenste schatje vond ik in mijn mailbox, het loombandje daaronder kreeg ik van een peuter, het zwate bandje van Tanja en het gekleurde bandje daaronder van Tyia, mijn penvriendinnetje uit Indonesie, die ik al heb sinds mijn 18e

en nog een extraatje van gisteren, ik vond een brief uit Thailand in mijn brievenbus. Ik was een beetje verbaasd, want ik heb geen penvriendin in Thailand. Wat bleek, ik had een postcard swap gedaan en om dat wat op te leuken zo’n hamster van de AH in de enveloppe erbij gedaan. Dit werd zo welkom ontvangen dat de ontvangster om te bedanken een armbandje opstuurde, en wat plastic beestjes. Ik was echt ontroerd. (kan natuurlijk ook komen omdat ik ziek ben en alles nu ontzettend ontroerend vind.

Omdat ik ze toch al in deze post heb genoemd, en omdat ik gewoon blij ben met hen in mijn leven wil ik Anke en Haagje uitdagen om ook 7 dagen lang 3 positieve vibes met ons te delen.

xxx

Brieven aan Carolien

Hi Carolien,

Het klinkt alsof je een heerlijke tijd hebt gehad. Fijn he, vrijwilligeren op een festival.
Toen jij op Oerrol zat mocht ik de show stelen op de catwalk van Fantastyval (eigenlijk waren mijn mede modellen veel beter in het stelen van die show, maar dat hindert niet, het jongste model was de helft van mijn leeftijd (en dan zelfs nog een jaartje of 2 jonger), dus volledig terecht dat zij die show wist te stelen. Ik had het er niet minder leuk om. Stiekem vond ik het ook wel een compliment. Dat ik als ‘oma’ mee mocht lopen met dat jonge grut.

Ik stel me altijd zo voor dat Oerrol de Parade is, maar dan heel groot, en op een eiland. Klopt die voorstelling een beetje?
Dit jaar ga ik trouwens vrijwilliger zijn op Castle Fest. In het kinderrijk verhalen voorlezen (of uit mijn hoofd leren als ik daar voldoende tijd voor heb). Best spannend om te doen. De sfeer daar schijnt ook wel magisch te zijn bij de vrijwilligers onderling. Ik weet nog dat ik op de eerste editie was, jaren geleden, ik was nog samen met W. En dat is al zo lang geleden dat ik me soms niet eens kan voorstellen dat we ooit samen waren. Toen nam ik me voor om nooit meer het hele weekend te gaan. Maar zo zie je maar weer, zeg nooit nooit.
Gelukkig gaat er een lief vriendje mee, en worden onze rooster op elkaar afgestemd. Hij was vrij makkelijk over te halen. Gratis toegang tot het festival, slapen in mijn tentje, en meneer was ook wel bereid om zijn handen uit de mouwen te steken. 🙂

Vroeger (ja, alweer toen ik nog met W was, en daarna ook nog wel eens geloof ik) vrijwilligerde ik op Lowlands voor Oxfam Novib. Meestal keihard werken. Maar mijn leukste Lowlands herinneringen blijven toch aan de jaren dat ik vrijwilliger was. De sfeer onderling was zo fijn. De contacten met wild vreemden mensen. (normaal ben ik daar toch echt te verlegen voor, heb de nijging me snel te veel te voelen). Heerlijk. Als ik erover schrijf krijg ik er gewoon heimwee naar, en vind ik het bijna jammer dat ik dit jaar gewoon een kaartje gekocht had.

Dit jaar bezocht ik trouwens ook mijn eerste metal festival. Jeetje, in jouw maandje Oerrol heb ik het geloof ik ook best druk gehad. Dat ik er nog niet schyzofreen van ben geworden. Van Oslo ganger naar elfje naar metal chick. Dit weekend heb ik maar rustig aan gedaan, en ben ik alleen maar naar Frederique Spigt geweest in het Vondelpark. Tegenwoordig zingt ze weer engels en country. Naar eigen zeggen had ze het even helemaal gehad met Nederlandstalig. Jammer, want ik hield van haar Nederlandstalig. Hoewel dat country gebeuren ook wel heel erg bij haar past. Ik probeerde me tijdens het optreden te herinneren hoe vaak ik haar nu gezien had. En ook wat de eerste keer was dat ik haar zag. Ik hou mezelf voor dat dat was toen ik 17 was, en verliefd op een mevrouw van 28 die helemaal uit Friesland naar Rotterdam kwam om mij te ontmoeten. Ik geloof dat ze ook wel verliefd op mij was,(of wat daar voor door kon gaan) maar ze had een soort van open relatie, en besloot die relatie ook maar mee te nemen naar onze ontmoeting. Al snel voegde zich daar een wederzijdse kennis uit Groningen bij, en maakte ik het groepje compleet door dan ook maar een vriend mee te vragen die ook weer een vriend mee vroeg. Voor iets dat als een date begon werd dit dus een heel bizar groepsgebeuren.

Ik weet nog dat ik op de terugweg in de metro een gedichtje schreef dat ongeveer zo ging,

Vandaag was ik Tinkerbel
In een wolk van glitters
Toverde ik glimlachen

Maar al op de terugweg
Ontwaakte ik
Zoals dat gaat bij sprookjes

Eigenlijk weet ik bijna wel zeker dat ik Fre toen al een keertje had gezien, samen met een klasgenootje van de MBO, omdat ik vrijkaartjes had gekregen omdat ik iets vrijwilligs deed in de programmering van een popfestival in Spijkenisse (ik geloof dat het festival inmiddels ter zielen is) Maar ja, die herinnering is natuurlijk minder spannend dan een soort van vage net niet date. Je snapt overigens wel dat die mevrouw en ik elkaar daarna nooit meer gezien hebben. En dat de vonk uiteindelijk vooral in de cyberwereld bestond.

Ik hoop overigens dat ze dit niet leest. Want we zijn nog steeds Facebook vrienden (dat dan weer wel). Ik kan:P

Liefs,

Laura

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

Lees Hier voor het Antwoord van Carolien

Like a girl

Iedereen met een computer met een internetverbinding en iets van social media heeft afgelopen week de reclame van Always voorbij zien komen. Waarin een mevrouw aan vrouwen, mannen, jongens en meisjes vraagt hoe meisjes vechten, rennen of gooien.

Voor de mensen die het gemist hebben hier een linkje.

Toen ik dit zag raakte ik eigenlijk een beetje geïrriteerd, ik vond het overdreven en heel erg Amerikaans. Als je aan mij zou vragen of ik wil rennen als een meisje zou ik toch zeker niet zo’n achterlijk toneelstukje opvoeren? Alsof meisjes niet kunnen rennen, of vechten, of gooien. (nu ja, dat laatste is in mijn geval misschien wel een beetje waar ;))

Dus toen ik op de BSO meisjes tegen elkaar hoorde opscheppen over dat zij wel konden voetballen omdat ze nu eenmaal jongensmeisjes waren nam ik de proef op de som. Ik vroeg mijn 7 meiden en 1 knul om te rennen, vechten en te gooien als een meisje.

Het jongetje nam het voortouw in aanstellerige toneelstukjes over hoe meisjes dingen doen. De meisjes die zichzelf als jongensmeisjes definieerde volgde aarzelend zijn voorbeeld. Er was slechts 1 meisje die zich van de toneelstukjes niets aantrok en alles deed zoals zij dat zelf zou doen.

Dus vroeg ik de andere meiden ook als zichzelf te rennen, of te gooien, of te vechten. Ineens stonden daar zelfverzekerde meiden die dingen deden zoals meisjes nu eenmaal dingen doen. Ik vroeg hen waar dit verschil vandaan kwam, en of zij zichzelf dan niet als meisjes zagen. De jongensmeisjes beaamden dat zij in het echt dingen anders doen als meisjes omdat zij niet echt meisjes zijn. De andere meisjes beweerden dat ze als zichzelf dingen half als een meisje en half als een jongen doen. Maar over een ding waren ze het unaniem eens, jongens zijn over het algemeen veel beter in dingen dan meisjes.

Ik was geschokt. Hoe ik ook probeerde om de meiden van hun eigen kracht te overtuigen, ik kwam er niet doorheen. Like a girl schijnt voor hen gelijk te staan aan aanstellerig gedrag. En dat zij niet zo aanstellerig zijn zegt niet dat meisjes misschien niet aanstellerig zijn, maar dat zij toevallig gewoon even wat meer jongenseigenschappen hebben dan andere meisjes.

Ze wilde nog wel even weten waar ik dan stond, als kind, was ik toen een jongensmeisje? Of meer een echt meisje, had ik bijvoorbeeld auto’s. Ik antwoorden dat ik heel veel barbie’s had, maar ook autootjes spaarde, en toen ik 3 was een treinbaan voor mijn verjaardag wilde. Dat ik graag in bomen klom, maar ook graag jurkjes droeg. Dat ik hutten bouwde om jonkvrouwtje in te spelen. En dat ik nu nog steeds met mijn vriendinnetjes in jurkjes en rokjes met hakken op hunebedden klim, vuurtjes stook en in tentjes slaap. Ik heb geen idee wat mij dat maakt, besloot ik mijn betoog.

De meisjes keken me aan alsof ze niet helemaal wisten wat ze met me aan moesten, behalve dan dat meisje die gewoon als zichzelf rende, die hield namelijk ook van in bomen klimmen en van nagelslakken. En eigenlijk had zij ook geen idee wat voor een meisje ze moest zijn. Tja, besloten de jongensmeisjes, dan moeten jullie zelf maar kiezen wat je wilt zijn.

Hoe aardig ik het ook van ze vind dat ik zelf mag kiezen wat ik wil zijn, ik weet vanaf nu mijn antwoord op de vraag of de vrouwenemancipatie niet allang een gepasseerd station is. Nee! We hebben nog een lange weg te gaan zolang meisje zijn vooral gelijk staat aan zwak zijn!!!!

Brieven aan Caro deel 9 alweer

Hallo Carolien,

Op Facebook zie ik allemaal geweldige foto’s voorbij komen van jou op Oerrol. Staat overigens al jaren op mijn to do list om eens heen te gaan. Vooral omdat mensen al jaren roepen dat het echt iets voor mij is. Een soort enorme Parade. Ik zie het zo voor me en denk dat al die mensen gelijk hebben.

Toch ben ik, alweer niet daar. Maar lig ik in een logeerkamer in Oslo. Gisteren zijn we uit gegaan, in een gaybar. Waar ik meteen opviel en een
fanclub opbouwde van homo’s who just adore my style. Helaas later op de avond ook van heteromannen die een kansje wilde wagen. Ze snappen het concept gay denk ik niet!

En ja, die overval was kwetsbaar. Maar maakte ook dat ik me sterk voelde. Ik vocht terug, en dat weet ik nu dus van mezelf. Ik heb kunnen voorkomen dat hij me naar binnen volgde. Met weet ik veel wat voor een gevolgen.

Het doet me deugd dat jij ook een last minute pakker ben. Toen ik op mijn werk vertelde dat ik donderdagavond moest gaan pakken vroegen ze verschrikt wanneer ik vloog. Nou uhhh morgen middag. Ongeloof spatte van hun gezichten. Zij zouden allang gepakt zijn. Tja, mijn nichtje kwam woensdag onverwacht een hele dag spelen. En dat vond ik leuker dan een tas inpakken. Mijn nichtje trouwens ook.

Je Zweedse avontuur klinkt trouwens ook heel tof. Ik hou wel van zo’n hippieavontuur. Dansen om de meiboom. Geweldig. Moet ik ook maar eens op mijn to do list zetten.

Geniet van je laatste twee weekjes oerrol. Tot snel!

Liefs,

Laura

…………………………………………………………………………

Ik kreeg een hele lange gave brief terug, lees vooral hier

Lieve Laura,
Je laatste brief dateert van 8 juni, wat lijkt dat alweer eeuwen lang geleden. Zin om terug te schrijven nu, en ook de rust.

Toen zaten we nog compleet in de opbouw van Oerol. Leuk dat je al een aantal foto’s voorbij had zien komen die je aanspraken.
Het werkelijke festival begon op vrijdag de 13e, voor ons vrijwilligers de tweede fase, waarin je dan ineens je vaste maatjes, van de dagen en klusjes daarvoor, bijna niet meer ziet. Dan rol je het schema van je al of niet vaste festival klusjes in. Er zijn ook Varia Teams namelijk die iedere dag andere taken hebben.
Ik heb naast mijn bezigheden in de kaartverkoop en entree bandjes en host in totaal 12 voorstellingen kunnen zien, en dat terwijl ik in mijn optiek toch behoorlijk op mijn energie lette en vaak het vroegst van mijn hele vrijwilligerscampingveld op mijn luchtbed lag. Ik ben misschien in die 3 weken 2 keer ’s avonds naar de kroeg geweest, hoefde gelukkig meestal overdags aan de bak en die ene keer dat ik tot 22.00 ‘moets’was het rustig en kon ik anderhalf uur eerder uitklokken.
Dat niet gaan stappen had niet alleen met het late uur en de volgende ochtend vroeg weer op te maken, maar ook met de grote hoeveelheden mensen, de muziek, zeg maar de toevloed aan prikkels. Want dat was ik toch wel de hele tijd, aardig overprikkelt. Maar mens wat sliep ik er goed. En veel. En lang. En diep.

Woensdagmiddag knutseltip Koreaanse vliegers

Geen idee waarom dit een Koreaanse vlieger werd genoemd. Maar het is een super leuke eenvoudige en goedkope manier van vliegers maken. En wonder boven wonder werkt het nog echt ook.

Benodigdheden: Crêpepapier, gekleurd (vouw)papier, eventueel opplak oogjes, touw en een wc rol, prikpen, schaar.

Versier je wc rol, gebruikelijk is om dit te doen in de vorm van een dier, vissen schijnen in Korea nogal veel voor te komen. Maar Er komt niemand controleren dus voel je vooral vrij om je creativiteit te gebruiken.

Zorg dat aan de onderkant van je ontwerp een “staart van crêpepapier komt. Aan de bovenkant prik je twee gaatjes waar je met een touwtje een lusje door maakt. Hier kun je een lang touw aan vast knopen op het moment dat je echt gaat vliegeren. Maar stiekem zijn ze ook al heel erg leuk om zo op te hangen.

Veel knutselplezier. Mocht jij ook de ideale tip hebben voor de woensdagmiddag knutseltip laat even een berichtje achter.

Is het niet schattig?

Drakenbrieven deel 3

Hoi Draakje,

Dag 4

Het wandelen wat is een beetje zat. Ik weet dat helden geacht worden te reizen te voet of paard. Maar die helden leefde in een andere tijd. Ik heb de trein dus genomen naar ter Apel. Niet dat ik denk dat je daar woont, maar het is je dichtstbijzijnde mogelijke verblijfplaats. En wat denk je? Ter Apel heeft helemaal geen kasteel. Van je vrienden moet je het hebben. Na even googlen kwam ik erachter dat er wel een klooster is. Had ik natuurlijk ook even uit moeten zoeken voordat ik vertrok. Waarom ben ik toch zo verdomde impulsief? Nu ja, nu ik hier toch ben, morgen maar eens een kijkje nemen in dat klooster.

Groetjes,

Een impulsief meisje

Hi Draak,

Dag 5

Ik nu al 5 dagen naar je op zoek en sta hier in een klooster in Groningen. En natuurlijk is er geen enkele aanwijzing te vinden over jouw verblijfplaats. Het is in ieder geval overduidelijk dat je hier nog nooit geweest bent. Ik ben een beetje radeloos en heb geen idee wat mijn volgende stap moet zijn. Misschien moet ik maar gewoon naar huis gaan en mijn zoektocht naar jou laten voor wat het is. Maar ergens ben ik ervan overtuigd dat ik je ga vinden.

Als ik naar mijn vrienden zou luisteren moet ik de bergen in. Maar er zijn zoveel bergen. Morgen zal ik een lijst maken van alle bergen die ik ken. Hopelijk helpt dat me om te bepalen wat ik hierna moet doen.

Een hopeloos meisje

Heksedames, brieven aan Carolien

Hallo Carolien,

Het blijft toch een beetje tegen de klok in werken. Met dagen die structureel uren te kort komen.
Te veel dingen om te doen en een vrij hoog tempo dat wij onszelf opleggen. Iedere week elkaar schrijven, het liefst om 21.21 plaatsen, op maandag. Waar jij op de een of andere manier een ontzettend groot talent voor lijkt te hebben. Volgende week maandag weet ik niet of het me lukt om op tijd te briefbloggen. Ik zal dan in het vliegtuig terug naar huis zitten. Terug van een paar dagen Oslo. Ik ben heel erg benieuwd. Nog nooit in Oslo geweest. Of in welke willekeurige andere plek in Noorwegen dan ook. Jij wel?

Ondertussen maak ik me boos. Boos omdat google kennelijk in staat is om op basis van de gegevens die mijn telefoon naar ze verzend over waar ik me bevind kan uitrekenen hoeveel uur ik per maand wandel!!! (en hoeveel dat scheelt met vorige maand). Op basis van diezelfde gegevens kon de politie na een Koninginnedag feestje een paar jaar geleden mij een sms’je sturen om te vragen of ik toevallig getuige was geweest van een misdrijf dat was gepleegd in de omgeving van waar ik was op dat tijdstip. Maar mijn gestolen telefoon terug vinden, dat kunnen ze niet?!? Als je erover nadenkt is dat toch van de zotten? Ze hebben het Imei nummer en allerhande codes mee genomen. Het komt er dus op neer dat ze theoretisch WETEN waar dat ding is. Maar burgers beschermen, boeven vangen, het schijnt niet zo heel erg hoog op het prioriteiten lijstje van de politie van Rotterdam en misschien zelfs wel de politie in het algemeen te staan.

Ja, in mijn gezicht deden ze alsof ze het heel erg serieus namen. En het berichtje in de krant de volgende dag leek ook echt alsof ze daar oprecht in waren. Roofoverval van een 30 jarige vrouw voor de deur van haar eigen woning viel er te lezen. En het leek alsof het niet over mij ging. Maar daarna ben ik eigenlijk behoorlijk in de steek gelaten door diezelfde politie. Want toen een vriend aangifte deed van een groepje mannen die mij behoorlijk intimideerde (weken lang, zo’n drie keer per week) na de overval werden wij weg gezet als overgevoelige gekkies. En bovendien nog racistisch ook. Want deden we nu alleen maar aangifte omdat deze meneer een kleurtje had. Verbouwereerd antwoordde ik dat het te maken had met postuur, afkomst, en het intimideren dat eigenlijk direct na de overval begon. En dat ik er weinig aan kon doen dat ik overvallen werd door een gekleurd iemand.

Nu ja, het houd me bij tijd en wijlen dus nogal bezig. En dat terwijl het nu bijna een jaar geleden is. Maar nog steeds kan ik ’s avonds mijn straat niet inlopen zonder hyperalert te zijn en minstens twee keer over mijn schouder te kijken of er iemand achter me loopt. En dat is dan dus al een hele vooruitgang. Ik heb maanden gehad dat ik helemaal niet meer alleen mijn straat in durfde en eigenlijk het liefst wilde verhuizen.

Hoe is het verder met jou? En met je vader? Lijkt me toch behoorlijk schrikken zo’n telefoontje. En hoe vaak het ook gebeurd iets waar je nooit helemaal aan went.

Oh, is het alweer zo laat, ik moet op gaan schieten. En dat op zondag. Maar er moet geoefend worden voor een modeshow op een fantasy festival waar ik in mee loop over twee weken. Ik heb de meiden die ook mee lopen nog niet ontmoet. Maar ik geloof dat de gemiddelde leeftijd rond de 14 ligt. Ik weet niet of ik met mijn 31 jaar nu blij moet zijn dat ik kennelijk als even jeugdig als een meisje wordt ervaren of niet.

Annyway, ik ga weer rennen.

Groetjes,

Laura

………………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Hi Laura,

Ook je gehaaste mails vind ik leuk. En die van mezelf trouwens ook redelijk uniek, omdat het – alhoewel ika nders ook een blog bijna aan één stuk doortik – het een speciaal effect heeft op et schrijven zelf om met een zelfopgelegde deadline te werken, en ja, ik maak er inderdaad een sport van om om 21.12 (niet om 21.21 maar als jij dat doet is helemaal prima hoor) online te gaan. De eerste keer dat dat er niet naar uitziet te gaan lukken, ga ik m in proberen te plannen.

Sorry lieve mensen, niet op maandag, ik maak er een zooitje van. Gelukkig is Carolien wel heel trouw. Mijn nieuwe laptop blijkt echt een ramp te zijn. Ik moet een half uur wachten voordat hij eindelijk is opgestart en daarna stopt hij er om de haverklap mee, welke browser ik ook gebruik. Voel me een beetje ten einde raad. Met heel veel geduld kom ik vast tot een oplossing. Maar dat geduld heb ik even niet, want in ren en vlieg modus. Al weken. Ik hoop dat jullie maar vooral Carolien me kunnen vergeven.

xxxx

Hallo Carolien,

Wat een heerlijk moment van bezinning even een brief aan jouw tikken.
Eerder schreef ik al over behoefte aan rust, een pas op de plaats, even helemaal niets. Maar ik lijk iedere keer precies het tegenovergestelde te doen. Toch heb ik vrijdag een avondje niets gedaan. En dan voel ik me meteen weer schuldig. Want zo vaak ben ik niet in Rotterdam tijdens het weekend. Dus als ik hier ben, ben ik dan eigenlijk niet verplicht om die tijd met vrienden door te brengen?

Ik kon de behoefte om vrienden uitnodigen onderdrukken en ben lekker enveloppen gaan versieren voor mijn snailmail vriendinnetjes all over the world. (over hen schreef ik ook al eerder) Een heerlijk nutteloze bezigheid. En ik weet dat het gewaardeerd wordt.
Want zij doen zelf ook altijd hun best om van de enveloppen mini artworks te maken.

Zaterdag moest ik echter vroeg uit de veren voor het zomerfeest van een van mijn werklocaties. Mijn collega had geroepen dat wij het samen wel zouden presenteren (zodat we niet hoefde op te treden) maar uiteindelijk kon zij niet, gingen alle optredens niet door en stond ik het in mijn eentje te presenteren. Heel fijn. Daarna als een gek door naar een vriendinnetje die modellen nodig had voor een fotoshoot. Ze wilde een jaren 50 pin-up girl achtige sfeer neerzetten met vooral heel veel ijsjes en moest daarbij aan mij denken. Uhhh oke, Nu had ik haar sowieso al veel te lang niet gezien. En is het altijd fijn om creatieve mensen om je heen te hebben. Dus hop in de trein.

Op de terugweg reed ik bijna langs de liefde, dus toch maar een paar haltes blijven zitten om nog even samen te kunnen eten.

Ondertussen ben ik ook nog geslaagd voor mijn examen Nederlands. Ik kan het zelf bijna niet geloven. Ik weet dat ik nog de nodige d en t fouten maak. En krijg ook regelmatig commentaar dat mijn spaties iets te gretig gebruikt worden. Had dus verwacht dat ik het onderdeel spelling niet zou halen. Maar kennelijk was ik met spreken, luisteren en lezen zo goed dat het gemiddelde uiteindelijk goed genoeg was. (Eigenlijk heb ik geen idee hoe ze het precies berekenen).

Morgen met Blogpraat ben ik er trouwens al weer niet. Tori Amos is in town. En een vriend had een extra kaartje gekocht. Nu vind ik Tori op cd best leuk, maar live is het het meest vreselijke concert geweest waar ik ooit geweest ben. Ik geef haar dus een herkansing. Ben heel erg benieuwd of ze me dit keer wel weet te raken.

Hoe was jouw week?

En uhhh leuk trouwens dat verhaal over je tattoo. Als je verhalen achter tattoos weet gaan ze als vanzelf meer leven. De mijne is eigenlijk niet zo heel mooi. Veel te dik gezet. En toch ben ik er blij mee, misschien wel juist daarom. Maar daarover later meer. Voor nu hoor ik mijn kussen heel hard mijn naam roepen. Ik denk dat ze met gemist hebben.

Liefs,

Laura

En ze schreef terug. Ik blijf me erover verbazen 🙂

……………………………………………………………………………………………………………………………………………….

Hi Laura, voor mij hetzelfde, * heerlijk moment van bezinning om een brief aan jou te tikken. Alleen bij mij denkelijk alweer in stukjes, omdat ook de maandag zich zo opdeelt.
Ik heb je brief klaargezet zodat ik in ieder geval een begin kan maken en er in de loop van de dag, het begin van de avond, verder aan kan schrijven.

Zometeen eerst naar, hoe heet dt in tegenswoordig Nederlands, Afvalscheidingsstation geloof ik. Vroeger noemden we dat de stort of de vaalt.
Er staat een en ander aan zakken plastic en glaswerk wat ik, omdat ik in de binnendorpsekern woon, cq voetgangersgebied, maar zeer sporadisch aan de ophaaldienst kwijt kan.
Hier zijn geen containers voor plastic etcetera in de buurt, en zelfs voor de gewone vuilnis moet ik een flink endje lopen.
Dat plastic mag één keer in de twee weken aan de straat, maar dan na 22.00 uur en vóór 07.00 uur en dat lukt mij bijna nooit.