De hele week heb ik al het gevoel dat ik moet bloggen. Ik heb ook genoeg te vertellen. Zo ging ik met mijn jongste zusje naar de film Jackie, omdat mijn moeder kaartjes gewonnen had. Eigenlijk wilde we met zijn vieren gaan, maar we kregen de agenda’s niet gelijk. Dus zijn mama en andere zusje samen gegaan. Prima, ze konden ook wel wat tijd met elkaar gebruiken, en wij ook. Wat hebben we gelachen, ook om de mensen die niet moesten lachen om wat overduidelijk zo grappig waren.
Toch lukt het me niet om een letter op mijn scherm te krijgen. En daar voel ik me dan schuldig over. Want het voelt alsof ik beloofd heb om te bloggen, en belofte maakt schuld. Aan wie ik dat dan precies beloofd heb en wat er gebeurd als ik me er niet aan hou weet ik niet.
Misschien moet ik het maar eens proberen, kijken wat er gebeurd!!!
“Juf, verteld u nog eens, hoe ging dat bij u, de eerste keer ongesteld worden”,, vraagt het puberende meisje. Nu ze borstjes begint te krijgen en ik de enige was die beaamde dat het pijn doet, en dat het heel anders gaat dan je verwacht bestookt ze me wel vaker met dit soort vragen. Kennelijk heerst er een taboe op dit soort onderwerpen. Waarom vertellen we meisjes niet gewoon dat als je borsten krijgt je eerst een soort vreemde harde schijfjes krijgt die vooral heel pijnlijk zijn. Dat het dan nog heel moeilijk voor te stellen is dat het ooit zachte bollen zullen gaan worden. En minder gevoelig heus waar.
Dus ik vertel over de eerste keer dat ik ongesteld werd. Ik zat al lang en breed op de middelbare school en al mijn vriendinnen waren al zo’n beetje aan de beurt geweest. Ik had een vriendinnetje dat al naar de dokter was gegaan omdat ze zich zorgen maakte dat het zo lang uit bleef. Ze was tenslotte al 15. Maar ik had de nodige kennis opgedaan uit het meidenblad “Fancy” en maakte me nergens druk over. In onze familie werden vrouwen gewoon niet zo vroeg ongesteld. Bovendien had ik er helemaal niet zo heel veel zin in, dat vrouw worden., nee, ik wilde nog wel even kind blijven.
Maar op een dag gebeurde het onoverkomelijke. Het was een zomerdag en we waren op vakantie met nog een ander stel met een klein kindje. We hadden al dagen in de auto gezetten, op de laatste dag ontdekte ik tijdens een plaspauze bloed in mijn broekje. Ik wist wat dit betekende maar wilde het nog even voor mezelf houden. Bovendien waren die andere mensen er ook, en ik wilde niet dat de hele wereld meteen op de hoogte was. Dus propte ik wat wc papier in mijn onderbroek en ging in de auto zitten alsof er niets aan de hand was. Later zette ik ook het tentje op en pompte het luchtbed van mij en mijn zusje op. Gewoon alsof het een dag als alle anderen was. Toen ik eindelijk alleen in mijn tentje was checkte ik hoe het er voor stond. Ik schrok best wel een beetje en kwam tot de conclusie dat wc papier niet de meest ideale oplossing was. Dus ik riep mijn moeder, heel hard. Maar die had natuurlijk ook een lange reis gemaakt en was nog bezig ons tentenkamp op te slaan, dus die had helemaal geen zin in een zeurende dochter. “Kom maar even hierheen” riep ze. “Dat kan niet”, riep ik terug. Ik was best een beetje radeloos nu, wat als ik haar niet kon overtuigen dat ze naar mij toe moest komen? Ik mankeerde tenslotte niets aan mijn benen. “Het kan echt niet” riep ik er voor de zekerheid dus maar achteraan.
Op wat er daarna gebeurde had ik weinig invloed. In eerste instantie was mijn moeder vrij discreet, ze overhandigde me wat maandverband en vroeg of ik wist hoe ik het moest gebruiken. Natuurlijk wist ik dat, ik las immers de Fancy. Voor mij zou hiermee de kous af zijn. Maar ineens haalde ze het in haar hoofd om te vragen of ik nu een feestje wilde geven. Mij leek bloed in mijn onderbroek niet echt iets om een feetje om te geven. Maar grote mensen hadden wel vaker rare ideeën. Ik hoorde er nu kennelijk bij, was een vrouw en dat moest hoe dan ook gevierd of ik nu wilde of niet. Dus kwam die mevrouw van dat andere stel me even feliciteren. Hoe verzinnen ze het! Mijn wens om het verder klein te houden werd gerespecteerd, maar wat er toen gebeurde was zo niet nog stommer. Ze wilde het niet helemaal zomaar voorbij laten gaan, dus werd er besloten om Mc Donalds te gaan halen en ik kreeg, jawel een HAPPY MEAL!!!! Was ik eindelijk een vrouw, iets waar iedereen zich kennelijk op verheugd had, werd ik afgescheept met een Happy Meal!
Het meisje grinikt, een feestje lijkt haar ook iets te ver gaan, maar een Happy Meal om te vieren dat je een vrouw bent? Zoiets kunnen alleen grote mensen maar verzinnen is ze het helemaal met me eens.
Op feestjes en partijen is het altijd leuk tijdverdrijf om te praten over onmogelijke keuzes of dingen waarvan de kans dat ze gebeuren wel heel erg klein is. Zou je liever doof of blind zijn is zo’n vraag. Ik ken veel mensen die van muziek houden en daarom resoluut zeggen liever blind te zijn, want braille is zo geleerd en boeken hoef je niet perse te lezen, die kunnen je ook voorgelezen worden. Ik vraag me af hoeveel makkelijker braille is dan gebarentaal. En de impact van het niet kunnen zien lijkt mij ook figuurlijk niet te overzien. Maar goed, ik ben dan ook erg gesteld op mijn zicht.
Wat zou je doen met een miljoen, is ook zo’n vraag waar mensen uren over door kunnen praten. Zou je blijven werken? Eindelijk gaan doen wat je leuk vind? Waarom deed je dat dan niet al in de eerste plaats? Wat houd je nu tegen om te doen wat je leuk vind? Gaat het echt alleen om geld? Of zijn er andere drijfveren die jou tegen houden in het doen wat je echt leuk vind? Zou je het uitgeven aan een huis? Een auto? Of een groot feest geven? Zoveel mensen, zoveel wensen.
Er zijn ook vragen die je veel minder vaak hoort, maar daarom niet minder interessant zijn. Zou jij, bijvoorbeeld trouwen als je daar vrijheid voor terug zou krijgen?
Stel dat je in een fijnmazige cultuur bent opgegroeid (klik hier voor een beetje theorie over f en g culturen) en anderen mensen dus voor jou bepalen wat je doet en met wie je dat doet. Ook al ben ja allang 18 geweest en misschien zelfs wel al 20. Zou je dan met een willekeurig iemand trouwen waar je niet van houd of verliefd op bent gewoon om eindelijk je eigen gang te kunnen gaan? Of zou jij andere manieren vinden om je vrijheid te bevechten?
Misschien moet ik dat op het volgende feestje eens in de groep gooien, of denk je dat ik de sfeer daarmee om zeep zou helpen? Omdat dit soort gesprekken eigenlijk bedoeld zijn als entertainment, en niet echt ergens over mogen gaan?
Toen ik stage liep bij een jongerencentrum vroeg mijn stagebegeleider om mijn e-mail adres. Ik vond dat toen een beetje een vreemde vraag, e-mailen was iets dat ik voor de lol deed, niet bepaald iets waarbij ik dacht aan mijn stagebegeleider. Het was een draak van een man die mij ieder stagegesprek aan het huilen kreeg. Maar ik was een braaf meisje dus gaf mijn e-mail.Caja_Artemis@msn.com.
Waarom heb je geen e-mail adres met je eigen naam? Vroeg mijn begeleider, je heet toch geen Caja, of wel soms? Ik legde uit dat iedereen een nickname had, dat onze ouders dat wel zo veilig vonden op internet. Maar de man wist van geen ophouden, ik had een zakelijk e-mailadres nodig met mijn eigen naam. Dat stond, beter. Ik was het natuurlijk hartgrondig met de man oneens. Hoezo een zakelijk e-mail adres? Was ik zakelijk dan? Ik droeg toch ook geen mantelpakje? Nee, zakelijk was iets dat ver van mijn bed stond, waar ik later nog wel eens over wilde nadenken, maar nu zeker niet!
Toen ik mezelf een stagiaire hoorde aanraden om een wat zakelijker e-mailadres aan te maken omdat lovleygirrrlllyyyy1993@live.com nu niet bepaald representatief is als je bijvoorbeeld een sollicitatiebrief wilt versturen verbaasde ik mezelf misschien nog wel het meest.
Kennelijk vind ik dus toch dat bepaalde adressen niet kunnen. En niet alleen bij die stagiaire betrapte ik mezelf daarop. Toen ik van een jeugdvriendinnetje zag dat ze nog steeds voornaam+loves+achernaam jongen waarop ze stiekem verliefd was@hotmail.com gebruikte, ook al is ze lang en breed getrouwd met iemand met een totaal andere achternaam vond ik dat ook een beetje stom. En vooral heel erg puberaal eigenlijk. Hoewel mijn Caja_Artemis adres even oud is als dat van haar vind ik dat dan weer wel kunnen, ook nu nog. Natuurlijk heb ik voor zakelijke dingen inmiddels een professioneel adres, met mijn voor en achternaam. Maar ik voel me nog steeds verbonden met Caja_Artemis, het is een deel van mij geworden.
Misschien is dat wel waarom ik inmiddels vind dat je zorgvuldig om moet gaan met welk adres je voor welk doel gebruikt. Het heeft tenslotte alles met imago te maken. Met wie je bent, of wilt zijn. Wat je identiteit is of zou moeten zijn. En hoe serieus zou jij loveleygirllllyyyyy1993 op de werkvloer nemen? Juist dus!
Twee van de meiden bij mij op het werk kwamen met het idee om iets met het thema recyclen te doen. Dus zijn we druk in de weer met het bedenken van een tweede leven voor tal van dingen. Vandaag waren de luciferdoosjes aan de beurt.
Het werd bijvoorbeeld een bedje voor een poppetje
Een envelopje voor een lief briefje
Of een doosje voor je sieraden
Het enige nadeel was dat we een beetje vals gespeeld hebben, en dus speciaal voor dit doel luciferdoosjes gekocht hadden. Ik zit nu met een overschot aan lucifers. Eens kijken wat we daar mee kunnen maken!
Jaren geleden had een kennis die “al” studeerde en een studentenkamer had hier een kaart van op haar wc hangen. Nu, jaren later kan ik niet meer aan haar of het woord flexibel denken zonder Babette voor me te zien. Ik vraag me af wat er van haar geworden is, en wat de muren van haar wc nu siert.
Ik heb een appelboom Vol verboden vruchten Om te testen of ik De verleiding kan weerstaan Gisteren zag ik in haar takken Een slang vriendelijk lachen Nu weet ik zeker Wat ik altijd al wist Ik hou van appels En ben niet bang voor slangen
“Wat zie jij er goed uit, zit je goed in je vel”, vraagt mijn collega als ze op me af komt lopen. Ik kan haar geen ongelijk geven, ik zie er goed uit. In tegenstelling tot wat ik me had voorgenomen deze maand ben ik mezelf eens lekker te buiten gegaan en heb ik me in het nieuw gestoken. Eigenlijk had ik een maand niets willen kopen dat ik niet direct nodig heb. Maar toen shopvriendin belde dat de tango opruimingsuitverkoop had kon ik de verleiding niet weerstaan. Ik moest die laarsjes gewoon hebben. En dat andere paar was nu maar 15 euro, volgende maand kan ik ook heus wel consuminderen. Als ik nu de rest van de maand braaf doe! En echt ik heb mijn best gedaan om het daar bij te laten, maar toen ik bij Desigual eindelijk de perfecte jeans vond, zo een waar ik al jaren naar op zoek ben, niet een saaie, niet een met glitters overgoten, maar gewoon een leuke met bloemetjes erop, helemaal mij, kon ik ook die niet laten liggen. En ja ik geef het toe, dat shirtje dat ik erbij propte was niet echt nodig. Hoewel het wel degelijker is dan alles wat ik voor de rest bezit. En mijn nieuwe locatie manager hecht nogal waarde aan degelijk en bedekt. Helemaal overbodig was het dus niet! Ik kan nog wel 100 redenen verzinnen over waarom het best een goed idee was dat ik gefaald ben in mijn consuminder maand. Maar eigenlijk is dat helemaal niet nodig. Want soms mag je gewoon iets kopen omdat je denkt er gelukkiger van te worden. En geloof me, het werkt, zo vaak wordt me nu ook weer niet gevraagd of ik goed in mijn vel zit 😉
Ik heb helemaal niets met getallen. Sterker nog, ik heb er eerder iets tegen. zodra ik een reeks getallen zie breekt het zweet me uit. Want stel je voor dat iemand verwacht dat ik iets met die getallen doe. HELP!
Ik had dan ook heel lang geen lievelingsgetal. Wat is er nu leuk aan een getal? Je kunt een lievelingskleur hebben, of een lievelingsdier, een lievelingszanger of zangeres van mijn part een lievelingsgerecht, kunstenaar of architect, maar een getal? Toen ik 8 was vond mijn buurmeisje dat het zo niet langer kon. Ik had een lievelingsgetal nodig dat meteen dienst kon doen als geluksgetal. Ik weet nog hoe ik haar niet begrijpend aan keek. “Dan doe je je leeftijd maar”, besloot mijn buurmeisje. En dat deed ik. Zodoende is 8 nog steeds mijn lievelingsgetal, of 88, nog beter! Ondertussen geloof ik echt dat 8 een mooier getal is dan bijvoorbeeld 3of 6,6. Ik roem de vorm en de oneindigheid (in vorm) van het getal en verdedig het zelfs tegen malle mensen die bijvoorbeeld PI of zoiets onzinnigs als lievelingsgetal hebben.
Toch kreeg 8 zondag een klein beetje concurrentie. En wel van het getal 31,26. Ik proef het bijna op mijn tong, kan ervan in extase raken, 31,26. Mooier nog dan 32.31 (2009) of 33,29 (2010). Want 31,26 zit alweer een klein beetje dichter bij 30. En hoewel 30 worden met angst aan jaagt is de 5 km in 30 minuten uitlopen mijn streven. Zondag, tijdens de Ladiesrun deed ik er 31,26 minuten over, mijn persoonlijk record, mijn trots!
Vorig jaar was ik het gelukkigste meisje op aarde.
Soms zijn er van die mensen die je bewonderd, om wat ze kunnen, of om de manier waarop ze je weten te raken. Diamanda Galas is voor mij zo’n vrouw. Ik snap het als de meeste van jullie nog nooit van haar gehoord hebben en als je wel van haar gehoord hebt dat het je totaal niet aanspreekt.Maar mij wist deze mevrouw vanaf de eerste noot die uit haar keel kwam te raken.. Misschien moet ik erbij vermelden dat het niet de meest gelukkige periode van mijn leven was, ook niet direct de meest ongelukkige, maar periodes van groot ongeluk lagen nog voor de deur. Mijn grootste problemen waren dat ik puber was (en dus om onverklaarbare redenen soms ineens diep ongelukkig) en dat ik verliefd werd op meisjes (niet perse iets om ongelukkig van te worden, maar dit afwijken van de norm maakte me af en toe wat zwaar op de hand).
Muzikaal gezien was ik net aan het ontdekken dat er meer was dan Gloria Estefan. Ik zette mijn wankele eerste stapjes in de wondere wereld van singer songwriters, en dan het liefst meisjes met piano’s. Geen idee waar deze liefde voor de piano ineens vandaan kwam, doet er ook niet toe. Hij was er, en ik kreeg de naam Diamanda Galas door als iets dat ik echt eens moest luisteren. Ik zou het zeker weten geweldig vinden. Die vrouw wat niet zomaar een zangers maar een stemkunstenares, en als zij de toetsen van haar piano indrukte kon je eigenlijk niets anders dan betoverd zijn. Natuurlijk bedacht ik me dat deze omschrijving iewat overdreven was. Maar het prikkelde me wel. Dus ging ik naar de cd winkel, dat deed je toen nog, om haar te beluisteren.
Wow, dit was, nu ja, anders dan alles dat ik daarvoor gehoord had. Dit was emotie die zo duister en zwaar was dat ik meteen mijn eigen kleine probleempjes vergat. Ik werd er zelfs een beetje vrolijk van. Want wat er ook nog met me gebeuren zou, het zou nooit zo alles overweldigend zijn als dit. Ik liet me meevoeren door de klanken die ze uit haar pianotoetsen en haar keel wist te krijgen. Klanken waarvan ik daarvoor het bestaan niet eens vermoed had. En ja, ik was betoverd.
Vorig jaar besloot ik dat het tijd was haar eens live te gaan zien, maar op haar website waren niet echt speeldata in de buurt. Londen was geloof ik het dichtstbijzijnd. En hoewel ik ervan overtuigd was dat niemand met me mee zou willen gaan en ik een hekel aan alleen reizen heb had ik besloten dat ik er heen moest. Tot mijn moeder belde. Er waren nieuwe namen toegevoegd aan de lijst van optredende artiesten van een festival waar we heen gingen, en DIAMANDA GALAS stond erbij. Ze zou optreden in het opera gebouw, een perfecte plek voor haar als je het mij vraagt, maar met als nadeel dat er maar een beperkt aantal plekken beschikbaar zouden zijn. Ruim een uur van te voren stonden we klaar om een kaartje te regelen. Toen ik het kaartje eindelij vast had voelde ik me een pubermeisje, maar wel een heel gelukkig pubermeisje. Mijn stiefvader en mijn moeder hebben het concert voor mij uitgezeten, wat ongetwijfeld een beproeving voor ze is geweest. Maar ik ben ze eeuwig dankbaar, want na een hele rij vrij ontoegankelijke nummers sloot ze af met dit.
En kon ik het eindelijk live zien, horen en beleven! Dank jullie wel!
