Auteur: Miss Laura Artemis

Hallo! Ik ben Miss Artemis, beter bekend als Laura. Een meisje van 31 uit Rotterdam. Een heksje, die gek is op poppetjes tekenen, vooral als ze Kawaii zijn. Ook hou ik van snailmail (je weet wel echte post met postzegels enzo), heb ik een beginnende verzameling washi tape en ben ik gek op sprookjes en mythologie natuurlijk. (Vandaar Miss Artemis). Evenals Artemis heb ik wel iets met kinderen, ik werk in de kinderopvang. Van jagen heb ik dan weer minder kaas gegeten, maar wat wil je, als vegetariër. Welkom in mijn stadse sprookje, loop met me mee, en laat je verwonderen.

Dagelijkse rituelen

Heb ik een dagelijks heksenritueel?

Doorgaans heb ik te weinig discipline voor een dagelijks ritueel. Het lukt me niet eens om tijd vrij te maken om te ontbijten of te strijken. Laat staan voor dagelijkse rituelen.

Soms lukt het me echter wel om iedere ochtend mijn dag te beginnen met het trekken van een orakelkaartje. Deze week is absoluut zo’n week. En  ik merk dat het me goed doet om te lezen dat ik in mijn eigen kracht moet geloven, dat ik mijn zegeningen moet tellen, dat ik moedig moet zijn en wat er ook gebeurd, vooral mezelf moet blijven. Het lijkt alsof ik de kaarten bewust in deze volgorde neerlegde. Maar ze komen tot mij als een stripverhaal waarvan ik iedere dag een plaatje mag lezen.

Andere tijden kijk ik dagelijks in een kaarsvlam. Doe ik aan yoga of mediteer ik wat. Maar zoals het vaak gaat in tijden dat je er eigenlijk het meest behoefte aan hebt, dan voel je je zo druk in je hoofd dat het lijkt of je er geen tijd voor hebt. In zo’n periode zit ik nu. Echt, ik probeer mezelf netjes aan het mediteren te krijgen. Of aan magisch werk op wat voor een manier dan ook, maar het gewone dagelijks leven kost me al zoveel energie dat ik moe thuis kom na een 10 urige werkdag. Maar, als het goed ik komt daar binnenkort wat verandering in. En zal ik meer tijd voor mezelf en mijn magische  en huishoudelijke taken hebben.

Wel kom ik om de drie weken samen met mijn vrouwengroep. Waarin huiswerkopdrachten voorkomen waar ik in de tussenliggende periode aan de slag ga. Afgelopen keer bijvoorbeeld moesten we goede en slechte eigenschappen van onszelf noteren en die dan aan een element toekennen. Aan het einde zou je dan kunnen zien of je in balans bent. Dat is natuurlijk niet een oefening waar je in een avondje mee klaar bent. Overigens ben ik volgens mij wel redelijk in balans.

Ik heb periodes gehad waarin ik iedere ochtend en avond een soort gebedjes opzij. Daar ben ik mee gestopt. Misschien omdat ik het niet meer nodig heb. Maar misschien is ook dit gewoon een kwestie van discipline.

Blogreview

Ik dacht dat je wel zou bloggen over je blogreview, tweet Visje. En eerlijk gezegd had ik dat zelf ook gedacht. Maar toen ik ging zitten wilde het blog over mijn eettafel geschreven worden. Dat had ook van alles te doen met de blogreview overigens. Een van de deelnemers gaf namelijk aan dat hij mijn tafel zo mooi vond. Hoewel hij op de nominatie stond om misschien ook vervangen te gaan worden, ben ik daar van afgezien, want inderdaad, het is een prachtige tafel.

Maar ter zake, een blogreview, wat is dat eigenlijk?
Nou daar kan ik kort over zijn. Op maandag avond tussen 20.00 uur en 21.00 is er een groepje twitterende bloggers dat bij elkaar komt om een uurtje te kletsen over allerhande onderwerpen die met bloggen van doen hebben. Ik weet niet meer hoe het kwam, maar ik was wat aan het grappen met een van de organisatoren en voor ik het wist had ik mezelf ineens opgegeven voor de volgende review. Waarbij al die hele leuk, lieve maar ook erg kritische mensen dus naar mijn blog kwamen kijken om daar hun blik op te werpen.

Allereerst moet de blogger een vraag beantwoorden die simpel lijkt, maar dat in mij geval niet is. Namelijk wie ben je, hoe lang blog je, waarom blog je en waarover blog je.

Ik ben Miss Artemis, zo ver kom ik nog wel, ik blog sinds 2008, eerst op een web-log blog, maar dat hield op met bestaan dus nu blog ik ook al weer een paar jaar op Miss Artemis. Ik blog omdat ik het leuk vind over, hekserij en spiritualiteit, mijn werk, en dus ook over kinderen, over groen zijn en doen, over (homo) emancipatie, over muziek, musea, boeken die ik lees, eigenlijk over alles wat er in mij op komt. Probeer dat maar eens in 140 tekens te proppen. Ik heb het mezelf er makkelijk van af gemaakt door het samen te vatten als: ik blog over alles wat er in mij op komt.

Hoe leuk dat is daar waren de meningen nogal over verdeeld.

Ik kreeg reacties als “Eigenlijk heb ik geen idee waar je over blogt, is dat erg?” tegenover reacties als “Je blog gaat wel degelijk iedere keer ergens over, alleen niet steeds over hetzelfde.”

Over een ding was bijna iedereen het eens, die achtergrond, die is toch wel heel erg druk, en de sidebar daardoor bijna niet te lezen. Of ik dat niets iets transparanter kon maken. Uhhhh oke, help!!! Dat kan ik natuurlijk niet, dit is gewoon een standaard achtergrond. Inderdaad een beetje druk, maar hoe kan dat ook anders met een blog dat over zoveel dingen gaat? Dat hoort toch ook een beetje druk te zijn? Gelukkig werd me van een heleboel kanten hulp aangeboden. Erg fijn!!!

Omdat de heksenblogs de laatste tijd nogal in aantal zijn toegenomen waren daar ook meningen over. De meeste super lief, mensen lijken het echt interessant te vinden om hier meer over te lezen. Aan de andere kant waren er mensen die het maar ver van hun bed vonden. En eigenlijk niet zo goed wisten wat ze ermee aan moesten. Ik kan me dat wel voorstellen.

Als afsluitende vraag kwam nog of ik mijn blogfrequentie niet iets omhoog kon schroeven. Want er zijn dus schatten van mensen die lezen wat ik schrijf en daar plezier aan beleven. <3 <3 <3 voor jullie 🙂 En uhhhhh, ik doe mijn best.

Terug kijkend was het dus een hele lieve blogreview. Met hele nuttige tips. En uhhhh lezers die niet blogpraten, hebben jullie nog iets op of aan te merken? Grijp dan nu je kans 😉

Eetkamertafel

Hoe mooi de nieuwe meubels die ik heb ook zijn, de meeste reacties krijg ik op mijn eetkamertafel. Of ik nu foto’s aan mijn collega’s laat zien, op Facebook plaats of er over blog, de tafel krijgt de meeste aandacht.

De Gitarist zou het liefst een gitaar van mijn tafel maken. Want het hout is zo lekker oud. En als je dat moet kopen, is dat onbetaalbaar. Maar voor mij is de tafel ook onbetaalbaar. Want hij is van mijn Oma geweest. Mijn Oma is al heel lang dood, ik geloof dat ik 10 was toen ze dood ging, dan is ze dus al twee keer zo lang dood als dat ik haar gekend heb. Natuurlijk was de tafel ook van mijn Opa, maar ik denk net iets meer van mijn Oma.

Net als ik hadden Opa en Oma niet echt een heel groot huis. En nam de tafel nogal wat ruimte in. Meestal stonden er kaarsen op, en van die stengels met zout erop en heel soms met pindakaas erin. Je kent ze wel. Als kind vond ik niets leuker dan die stengels in die kaarsen duwen. Als het dan begon te stinken, en mijn ouders waarschuwend vroegen of ik toch zeker niet die stengels in de kaars aan het duwen was, ontkende ik dat natuurlijk en stak ik het half verbrande stokje snel in mijn mond. Als mijn moeder dan waarschuwde dat het echt heel gevaarlijk was, en dat je ziek kon worden als je dat op at zette ik mijn meest onschuldige gezichtje op. Ik deed tenslotte helemaal niets. 
Aan deze tafel at ik, tekende ik, en kleurde ik al toen ik nog maar een heel klein meisje was. Nog kleiner dan nu. Eigenlijk deed ik alles wat ik nu nog steeds doe aan die tafel. Alleen zoute sticks in kaarsen duwen en daarna toch nog opeten dat is iets dat ik al heel lang niet gedaan heb.
Maar dat kan ook komen omdat ik die eigenlijk stiekem helemaal niet zo lekker vind. Of ze nu wel of niet geroosterd zijn in een kaars. 

Uit de oude doos, musseumnacht

Ik ga al jaren naar de Rotterdamse Museumnacht. In wisselende samenstelling. Deze foto is van een jaar of 5 geleden. Zusje, het meest linker meisje had een baby in haar buik, maar dat wist toen nog niemand. Shopvriendin, de meest rechter persoon op de foto heeft zelf geen zusjes, maar voelt zich eigenlijk wel een van ons. Gelukkig accepteren mijn echte zusjes dat ook. Toen er nog een plekje over was op het vrijgezellenfeestje van mijn andere zusje vond iedereen unaniem dat dat plekje opgevuld moest worden door Shopvriendin. 
Deze foto is me dierbaar. Omdat de avond zo heerlijk relaxt was. Wij nog zo heerlijk jong zijn. En ook omdat dit een van de laatste dingen was die ik met Zusje deed voordat ze moeder werd. Het is daarna een beetje ons jaarlijkse uitje geworden. Op de museumnacht zijn we altijd even jong als op deze foto. En vergeten we even wie we daarbuiten zijn, en welke rollen we moeten invullen. 
De foto is me ook dierbaar omdat ik trots ben op mijn zusje, en op het nichtje dat hier nog in haar buik zit. Omdat ik trots ben op de rol die haar zo goed past! 

Waarom heks?

En er komt meteen een vraag binnen. Vraag 1 zelfs, dat suggereert dat er nog meer komen 😉

Heksen zijn toch oude vrouwtjes, met kromme neuzen en dito ruggen? Met pluizend haar en wratten op hun neus? Die altijd zwarte kleren dragen en de hele dag gemene plannetjes bedenken om iedereen het leven zuur te maken? Waarom zou een hippe stadse vrouw zich daar mee willen identificeren? Wat bezield zo iemand? Als je al van bezielen kunt spreken, misschien past bezeten beter.

Ik zal jullie alvast geruststellen, ik ben niet bezeten, en de appels in mijn fruitschaal zijn niet giftiger dan de jouwe. Tenzij die van jou van biologische afkomst zijn. Mijn neus is niet krom, en ook vrij wratloos. Mijn haar pluist wel, verschrikkelijk vind ik dat. En oké, toegegeven, ik hou wel van zwarte kleren.

Toveren kan ik niet, althans, niet op de Disney manier. Die special effects krijg ik maar niet onder de knie. En toch vind ik mezelf een heks en geloof ik in magie. Wil ik dan misschien mensen choqueren? Schop ik graag heilige huisjes omver? Hoewel ik me realiseer dat het woord heks een lichte schok te weeg kan brengen, iets dat soms overigens best handig is, is dat het ook niet.

Ik noem mezelf heks omdat ik geen beter woord ken. Ik zou Wiccan kunnen gebruiken, maar hun dogma’s zijn niet de mijne. Sjamaan zou kunnen, maar dat is het toch ook niet helemaal. Pagan, of Paganist dan misschien? Ik heb vele woorden uitgeprobeerd, maar kom uiteindelijk steeds weer op heks uit.

Heks, omdat de term inmiddels bekend genoeg is, en eigenlijk iedereen wel weet dat er mensen zijn die zich zo noemen, die zichzelf helemaal niet met sprookjesheksen identificeren. Omdat televisieprogramma’s als Buffy the vampire slayer en Charmed ervoor gezorgd hebben dat mensen ongeveer weten wat heks zijn inhoud. En nogmaals, ik word nooit achternagezeten door demonen met een lading aan special effects. De magie waarin ik in geloof is subtieler, meer innerlijk.

Heks, omdat de term oculist een beetje uit de mode is geraakt. Heks omdat ik geloof in de invloed van geuren, kleuren, kruiden en rituele handelingen. Wat die handelingen ook mogen zijn. Of dat nu bidden op je knietjes is tot een God hoog in de lucht, een moodboard knutselen waarmee je je wensen visualiseert of een heel ritueel in een cirkel. Als jij er in gelooft, als het voor jou werkt, dan is het goed. Heks omdat ik geloof dat alles bezield is. Heks, omdat ik niet zou weten hoe ik het anders zou moeten noemen.

Meer delen

Ik had me voorgenomen meer te delen over mijn spirituele beleving. Iets dat ik best wel eng vind. Want als mede heksen lezen wat ik beleef, ervaar, voel of doe hebben ze daar vast een mening over. Aangezien ik vaak maar wat doe, meer op gevoel dan op wat ik zou behoren te weten. En wat ik behoor te weten vergeet ik vaak. Ik weet niet waar de attributen op mijn altaar zouden behoren te liggen. Ze liggen her en der door mijn huis verspreid. Ik weet niet waar het oosten is als ik naar de zon kijk. Ik vergeet telkens weer wat ik bij welke windrichting moet zeggen, of welk attribuut ik daar aan moet koppelen, of welk element. En raak in paniek als mij gevraagd word dit te improviseren.

Dan gaat het ongeveer zo, Machten en krachten van het Oosten, element uhhhh shit, welk element is dit ook al weer? Lucht toch? Ik weet het bijna zeker, maar ik durft het niet hardop te zeggen, want wat als het toch anders is? Gedachten krachten, die horen toch bij lucht? En het zwaard of een athame (ritueelmes) die toch ook? Oh gelukkig, iemand anders zegt iets, oosten, lucht, denken. Ik had het goed! Yes! Wees Welkom.

Wil dat dan zeggen dat ik een waardeloze heks ben? Dat mijn “magie” niets waard zou zijn? Ik denk het niet. Het is alleen anders. Meer vanuit intuïtie, en ergens ook wel praktisch. Minder hoge magie, meer geaard. Maar ook lastiger om te delen want vaak heel erg persoonlijk. En hoe kan ik nu weten of dat wat voor mij persoonlijk geldt ook voor jou geldig is? Dat kan ik niet, en dat pretendeer ik dan ook niet te doen. Maar misschien kan ik wel inspireren. En daarom zal ik de komende periode in navolging van mijn goede vriend Romeo, die overigens wel heel erg goed is in correspondenties en dingen weten die je moet weten proberen om toch wat meer te delen. Ik heb daar jullie wel bij nodig. Zijn er dingen waarvan jullie weten hoe ze voor mij zijn? Of hoe ik daar mee om ga? Stel ze dan gerust. Het maakt niet uit of je gewoon nieuwsgierig bent naar hoe ik dingen doe, het maakt niet uit of je zelf heks bent, of dat je mij gewoon aan het denken wilt zetten. Delen heeft pas zin als er iemand op zit te wachtten, op wat voor een manier dan ook.

Ik eer de Godin….

Ik eer de Godin omdat
Zij de lucht is die ik inadem
Het vuur in mijn hart
Het water in mijn lijf
En de aarde onder mijn voeten

Ik eer de Godin omdat
Zij een stukje van mij is
En van jou
En van jou
En van jou

Ik eer de Godin omdat
Ik het goddelijke wil zien
In jou, in mij
In iedere man of vrouw
Nog ongeboren, in het nu of in het zomerland

Ik eer de Godin omdat
Zij mij is
En ik haar
Ja wij zijn eenzelfde
Verbonden en uniek

Daarom eer ik haar
Daarom eer ik jou
Daarom eer ik mij

Ik trek haar aan als een jas
Draag haar als een tweede huis
En verwerp haar alsof ik een puber ben
Die het zelf ook wel kan, weet, en snapt

Ik rebelleer
Ik val en sta weer op
Om vervolgens weer op mijn bek te gaan
Ik omhels haar en duw haar van me af

En zij ziet hoe ik val
Ziet hoe ik sta
Ziet hoe ik mijn stenen werp
Ze is geduldig, liefdevol, laat mij begaan
Wiegt mij in haar armen, en laat mij los

Ja, ik eer de Godin omdat
Zij mijn moeder is, mijn zusje
Mijn vriendin, het kind dat bedelt om aandacht
Maar ook het kind in mij
Ze is de heilige maagd en de hoer
Zij is onverwoestbaar en sterk
Zij is iedere vrouw,
iedere man, ieder kind
Alles en niets

Over kunst en wijze vrouwen

Toen ik in mijn vorige huisje ging wonen gaf iemand me 2 adviezen.

1, zorg dat je huis je past als een jas, maak er wat van.

2, koop kunst van je vrienden, verzamel die kunst. Dat maakt van een huis een thuis.

Nu, in dit huisje doe ik eindelijk iets met die adviezen. Mijn huis gaat me steeds beter passen. Het is de beste impuls aankoop ever geweest. En sinds een paar weken ben ik ook echt actief bezig er iets van te maken.

Deze gingen dus de deur uit! Nog best even een nostalgisch momentje. Ik kocht ze toen ik ging samen wonen met W, in een vorig leven. 

En deze kwamen erin! Ik geef het toe, niet al mijn boeken passen erin. Maar ik kom toch een heel eind! Het dwingt me in ieder geval mijn verzamelwoede wat boeken betreft een beetje in toom te houden. 
Twee mini boekenkastjes van toen ik 12 was verdwenen ook. En daarvoor kwam deze in de plaats. Kan de vitrinekast ook meteen weg! Gelukkig heb ik daar al een gegadigde voor gevonden. 
Met die kunst is het ook wel goed gekomen. Al heb ik de kunst die ik tot nog toe heb vooral gekregen. Had het toen een vreemd advies gevonden. Maar de ‘oudere wijzere vrouw’, zoals ze zichzelf noemde heeft wel een beetje gelijk gehad. Mede de voor mij gemaakte kunst maken van mijn huis een echt Laura huis.
Het Sprookjesjuf meisje door Roelien! 
Ik, door Raafje! 
Een naakte Chick door Sandy Live! 
En een mooie fotocollage door Roelien weer. Ik hoop dat ze volgend jaar met een kleiner cadeautje aan komt, Want mijn muren zijn een beetje vol aan het raken:P 
Gelukkig maken al die persoonlijke dingetjes mijn huis helemaal niet eng, steriel en vt-wonen. 

uit de oude doos, skippyballen bij de pleinbioscoop

Pleinbioscoop in Rotterdam. Met een speciale gay-editie. Optredens van Imca Marinna, Loes Luca die de boel aan elkaar praat en een heuse bingo georganiseerd door café de Keerweer. Maar het allerleukste waren de skippyballen. Neelis en ik besloten een wedstrijdje te skippyen. 
Na enige tijd raakte ik hopeloos achter. Maar ik deed mijn best om Neelis in te halen
 
Even leek dat effect te hebben. 
Maar uiteindelijk verloor ik grandioos. Wie die meneer is die op bijna alle foto’s mee staat te kijken weet ik niet. Ik weet niet of iemand anders van ons groepje dat wel weet. Ik zeg groepje want we waren natuurlijk niet maar met zijn tweeën. 
Highschoollover en Roos waren er ook bij. En Aldo ook, want die maakte al deze foto’s. 
Ik gaf nog even een optreden weg. Altijd leuk een balpen als microfoon gebruiken. Welke film we gezien hebben weet ik niet meer. Volgens mij was het het jaar na Fucking Amal. Wel weet ik nog hoeveel we hebben gelachen. En hoeveel liefde ik voelde voor de mensen waarmee ik was. Gelukkig zie ik de meeste mensen nog met enige regelmaat. En uhhhh Neelis eigenlijk vind ik dat het nu wel eens tijd word om jou in te makken tijdens een skippy wedstrijd. Dus heb je van de zomer nog een gaatje? Ik zorg voor de picknick! 

Leve Sotsji!

Arthur Japin presenteert het programma Leve Sotsji!, ter voorbereiding van dit programma schreef hij deze brief. Een brief die mij diep ontroerd heeft. En ook nu ik naar het programma kijk ben ik ontroerd. Mijn emoties wisselen snel.

Verdrietig ben ik, omdat de situatie in Rusland zo verschrikkelijk is. Propaganda filmpjes tegen homoseksualiteit, die gewoon uitgezonden worden op televisie. Programma’s waarin een presentator verteld hoe gevaarlijk de invloed van Europa is, die hen normen en waarden willen opleggen van vrijheid en gelijkheid die tegen hun normen en waarden in gaan. Want vrijheid en gelijkheid zijn natuurlijk heel gevaarlijk!

Boos ben ik, omdat ook in Nederland 3 aangiftes per week gedaan worden van homogerelateerd geweld. En ik weet dat lang niet iedereen die slachtoffer word van dit geweld aangifte doet. Een vriend van mij is zo vaak in elkaar geslagen alleen omdat hij homoseksueel is dat hij er eigenlijk al vanuit gaat dat er wel weer iets zal gebeuren als hij de deur uit gaat.

Blij ben ik, dat dit programma wordt gemaakt, dat we te zien krijgen hoe erg de situatie is in Rusland, maar ook dat in tolerant Nederland de situatie ook verre van wenselijk is.

Verdrietig word ik dan weer, als ik hoor hoe alle tafelgasten zeggen dat je eigenlijk niet hand in hand kunt lopen met je partner. Ja, misschien in een bos, heel ver van de bewoonde wereld vandaan, waar niemand je kan zien.

Zelf ben ik biseksueel, daar heb ik nooit een geheim van gemaakt. Hoewel de kinderen op mijn werk me tegenwoordig meer als een hasbian zien. “Juf, u was vroeger toch lesbisch?” vroeg een jongetje laatst. Ik heb zo goed mogelijk proberen uit te leggen dat ik inderdaad relaties met vrouwen heb gehad, maar dat het niet iets is dat voorbij is en nooit meer zou kunnen gebeuren. Dat ik niet lesbisch was, maar nog steeds biseksueel ben!

Omdat ik graag een voorbeeld wil zijn. Maar kennelijk niet genoeg een voorbeeld ben om helemaal vrij te zijn van de invloeden van mijn omgeving. Tijdens mijn relaties met vrouwen ben ik zo gewend geraakt om altijd over je schouder te kijken of je wel of niet genegenheid kunt tonen aan elkaar dat ik dat ik nog steeds moeite heb met het tonen van die genegenheid in het openbaar. Want inderdaad, de handjes werden losgelaten zodra we in de bewoonde wereld kwamen. Soms gebeurde het zelfs dat we spontaan van partner wisselde met een bevriend homopaar zodra de buitenwereld zichtbaar werd. Niet bewust. Maar het gebeurde wel. Mijn huidige lief, een man, wijst mij er soms grappend op dat hij een man is. Dat ik niet steeds over mijn schouder hoef te kijken, dat ik ook buiten het bos hand in hand zou mogen lopen, als ik dat zou willen. En natuurlijk weet ik dat ik hand in hand mag lopen met een lief, of het nu een man of een vrouw is. Maar de keren dat ik uitgescholden werd omdat ik ben wie ik ben staan me nog te vers in het geheugen om dat ook werkelijk te doen.

En dan te bedenken dat schelden niet eens echt zeer doet.