Categorie: foto

Rampen van nationaal en persoonlijk niveau

Ik lees over een vliegtuig dat neergeschoten is, een KLM vliegtuig met vermoedelijk 40 Nederlandse reizigers van D’reizen.  In de loop van de dag veranderd dat aantal steeds, het waren er toch 60, 100, meer dan 200. Alsof een exact aantal Nederlanders aan boord het erger maakt.

Dan wordt mijn tijdlijn gevuld door markante Rotterdammers die ook in dat vliegtuig zaten. Ze runde een Aziatisch restaurant waar ik nog nooit geweest ben. Maar als ik alle lovende berichten hoor heb ik daar spijt van. Die Jenny, die nu niet meer is, moet een geweldige vrouw geweest zijn.

Tussen alle berichten over vliegtuigen, Palastina, Israel en Rusland valt me een berichtje op van mijn nichtje (niet echt mijn nichtje maar toch echter dan veel nichtjes die door bloed verbonden zijn).  Haar moeder staat op iedere foto in het bericht. Dit is geen goed nieuws, dringt het meteen tot me door. En ik lees hoe haar moeder, mijn tante Jane, overleden is op dezelfde dag als dat het vliegtuig naar beneden gehaald word. En even wordt mijn wereld vooral door persoonlijk verlies gekleurd.

Nee, ik zag mijn tante al een paar jaar niet zo veel meer, eigenlijk alleen op bruiloften, er was wat onenigheid geweest. Ze had ons behoorlijk in de kou laten staan op een moment dat we de steun die ze aanbood en later weer introk meer dan goed konden gebruiken. Zij en mijn moeder, ze miste elkaar. Hoe vaak mijn moeder stoer riep dat ze het had losgelaten en dat ze geaccepteerd had dat het niet meer was, ze miste elkaar. Ze hadden zo’n jaloers makende band, waarbij ze, zelfs na zoveel  jaar radiostilte precies wisten wanneer er iets ergs met de een of de ander aan de hand was. Dat voelde ze.

Op mijn 4e verjaardag.
Op mijn 4e verjaardag.

In mijn fotoalbum heb ik maar een foto van tante Jane kunnen vinden. Maar dat is precies zoals ik me haar en de bezoeken aan elkaar herinner. Het waren feestjes. Waarbij Tante de heerlijkste Surinaamse gerechten op tafel toverde. En mijn moeder ons wist te verassen met gerechten uit een periode waarin ze op dat moment toevallig zat.

U geloofde in een hemelse vader dus lieve Tante, Neem mijn jas en rust wat. Het is mooi geweest.

 

Uit de oude doos, Istanboel

Op mijn laptopje zie ik foto’s voorbij komen van voorbije tijden. Als ik die foto’s voorbij zie komen wordt ik weer overspoelt door herinneringen en ben ik in gedachten weer even daar. In het moment waarop de foto werd genomen, soms in oorden hier ver vandaan. Andere keren op plekken die nu dichterbij zijn dan toen. Ik neem jullie graag mee op reis door mijn herinneringen.

Deze foto is ergens in de omgeving van Istanboel genomen. Eigenlijk zou ik niet mee gaan op deze reis. Mijn vriendinnetje van toen had mij nog niet voorgesteld aan haar ouders. Sterker nog, ze had haar ouders nog helemaal niet verteld dat de mogelijkheid bestond dat ze vriendinnetjes had. Haar vriendin voor mij had ze angstvallig weggehouden.

Zij zou met haar ouders, broer en zijn vriendin op vakantie gaan. Ik geloof dat het ter ere van een zoveeljarig huwelijk was, of iets met verjaardagen. Broer en zijn vriendin gooide echter roet in het eten en verbraken hun relatie vlak voor deze reis. Aan de kinderen werd gevraagd of ze niet iemand anders mee konden nemen. Iemand van de scouting of zo, waar ze allebei opzaten.

Vriendin lief vond dat echter wel een goede gelegenheid om mij in de familie te introduceren. Ik moest nog wel even auditie komen doen. Omdat ik graag een goede indruk wilde maken had ik me zo “normaal” mogelijk gekleed. Maar al bij de eerste happen riep mijn schoonmoeder to be, “jij bent toch zo’n Gothic meisje?”. Ik voelde me betrapt. En vroeg me af waar ze dat dan aan had kunnen zien. Ik mompelde iets als “Gothic is wel een stijl die ik erg kan waarderen, ja”. “Oh cool!”, reageerde de schoonmoeder to be. En er volgde een leuk gesprek over de Gothic subcultuur en literatuur.

Ik was aangenomen in de familie en mocht mee op reis. Mijn vriendinnetje maakte deze foto terwijl ik over het water kijk naar weet ik het wat. Ik geloof dat ze vooral mijn rode haar dat afsteekt tegen het blauw van het water mooi vond. Ik vind de mijmering erin wel mooi. Waar zou ik aan hebben zitten denken? Bijna jammer dat ik dat niet meer weet.

Over kunst en wijze vrouwen

Toen ik in mijn vorige huisje ging wonen gaf iemand me 2 adviezen.

1, zorg dat je huis je past als een jas, maak er wat van.

2, koop kunst van je vrienden, verzamel die kunst. Dat maakt van een huis een thuis.

Nu, in dit huisje doe ik eindelijk iets met die adviezen. Mijn huis gaat me steeds beter passen. Het is de beste impuls aankoop ever geweest. En sinds een paar weken ben ik ook echt actief bezig er iets van te maken.

Deze gingen dus de deur uit! Nog best even een nostalgisch momentje. Ik kocht ze toen ik ging samen wonen met W, in een vorig leven. 

En deze kwamen erin! Ik geef het toe, niet al mijn boeken passen erin. Maar ik kom toch een heel eind! Het dwingt me in ieder geval mijn verzamelwoede wat boeken betreft een beetje in toom te houden. 
Twee mini boekenkastjes van toen ik 12 was verdwenen ook. En daarvoor kwam deze in de plaats. Kan de vitrinekast ook meteen weg! Gelukkig heb ik daar al een gegadigde voor gevonden. 
Met die kunst is het ook wel goed gekomen. Al heb ik de kunst die ik tot nog toe heb vooral gekregen. Had het toen een vreemd advies gevonden. Maar de ‘oudere wijzere vrouw’, zoals ze zichzelf noemde heeft wel een beetje gelijk gehad. Mede de voor mij gemaakte kunst maken van mijn huis een echt Laura huis.
Het Sprookjesjuf meisje door Roelien! 
Ik, door Raafje! 
Een naakte Chick door Sandy Live! 
En een mooie fotocollage door Roelien weer. Ik hoop dat ze volgend jaar met een kleiner cadeautje aan komt, Want mijn muren zijn een beetje vol aan het raken:P 
Gelukkig maken al die persoonlijke dingetjes mijn huis helemaal niet eng, steriel en vt-wonen. 

Uit de oude doos, zelfportret in het vondelpark

Het is zaterdag en dus weer tijd voor een foto uit de oude doos. Want ook al plog ik dan al een hele week en worden jullie vast helemaal gek van al die foto’s, ik vind het nu ook wel eens leuk om een rubriek door te zetten. Om iets van structuur te vinden in mijn bloggers bestaan. Zodat jullie, ja jij, en jij, daar op die stoel ook eens weten waar ze aan toe zijn.

Dit keer neem ik jullie niet zo heel ver mee terug de tijd in. 14 mei 2011 staat er op Facebook bij de plaatsingsdatum. En ik vermoed dat dat vrij dicht zit bij de datum waarop de foto’s ook echt gemaakt zijn. In het Vondelpark met de Gitarist die ik toen nog maar net kende.

Waarom ik vandaag dan toch voor deze foto koos? Dat zit zo, de foto koos mij. Een vriend van de Gitarist vond het nodig om uit deze serie een foto van grappig commentaar te gaan voorzien. Waardoor er ineens heel veel mensen iets van de foto vonden. Ik zelf natuurlijk ook. Want dat semi nonchalante plukje in mijn oog staat natuurlijk wel heel erg sexy. Zoiets moet ik echt weer met mijn haar gaan doen.

Google+ of google drive, ik kan dat nooit zo goed uit elkaar houden vind het ook nodig om van alles met mijn foto’s te doen. Sneeuw plakken op strand foto’s. Collage’s maken. Je kunt het zo gek niet bedenken of google doet het mijn foto’s aan. En besloot dat dus met bovenstaande foto’s te doen, precies nu. Kennelijk is het dus tijd om aan de wereld te laten weten dat ik weleens in het Vondelpark kom, en dat ik ook toen, in 2011 al selfies maakte. Alleen had dat toen nog niet zo’n verschrikkelijke naam nodig. Je noemde het gewoon zelfportret. Niets mis mee lijkt mij zo! 
En uhhhh als ik die foto’s zo zie krijg ik zin in zomer, en foto’s in het Vondelpark. Jullie ook? 

Plog vrijdag 24 januari

Mijn dag begon zoals gewoonlijk met het innemen van 2 vitamine d3 pillen. En ik maar denken dat ik geen ochtendritueel heb. Waarschijnlijk was dat ook zo tot de d3 in mijn leven kwam. Ik bleek hier en te kort van te hebben wat voor allerlei klachten zorgde. Nu sta ik eigenlijk nogal sceptisch tegenover pillen. Ik bedoel je kunt toch ook gewoon gezond eten? Maar vitamine d3 is nogal lastig uit voeding te krijgen. En het helpt echt. 

Wegspoelen met de thee van gisteren avond werkt ook echt. Zeker als je mok groot genoeg is om je in te verstoppen. Deze mok heb ik trouwens gekregen omdat ik er over blogde. Toch cool hoe je spullen kunt krijgen door bloggen. Zelfs als je geen beauty blogger bent. Al komt het dan alleen wel veel minder vaak voor. Twee keer in de 6 jaar of zo 😛 
Iedere dag loop ik langs deze gigantische spiegelwand. Meestal wil ik er heel snel langs rennen omdat ik zo vroeg in de ochtend echt niet wil weten hoe ik eruit zie. Maar vandaag kan ik er best mee door. (En op vrijdag begin ik later dan op andere dagen, geen peuterspeelzaal betekend minder stress) 
Toch niet vroeg genoeg opgestaan om echt te ontbijten dus grijp ik iets eetbaars mee voor onderweg. Misschien moet ik toch maar eens van die semi gezonde repen gaan kopen voor gevallen zoals deze. 
Vandaag geen regen. Er is zelfs een zonnetje te zien. Dus ga ik lopen naar mijn werk. Het speelt ook mee dat er geen andere manier is om op deze locatie te komen. Er rijd niet eens een bus. Zo’n Vinex wijk waarin iedereen drie auto’s heeft. Dus wie heeft er openbaar vervoer nodig?!?!
De brug met de kleurtjes, dat betekend dat ik er bijna ben. 
Victor veilig, dat betekend dat hier veel kinderen wonen. Die kinderen hebben ook ouders (met drie auto’s) maar die vergeten vaak dat andere mensen ook kinderen hebben en dat het handig is daar niet overheen te rijden. Victor herinnert die ouders daaraan. 
Even een kopje thee. De combinatie van vruchten ziet er heel smerig uit. Maar misschien is het wel heel erg lekker. 
Gisteren heb ik mijn nagel heel erg ingescheurd tijdens het kasten in elkaar zetten. Gelukkig heb ik hele coole pleisters. 
Op de BSO aangekomen bleken we met te veel mensen te staan. Ik had te veel uur gemaakt. Dus kon ik eerder weg. Onderweg naar huis kwam ik dut super leuke rokje tegen, leuk voor mijn nichtje dacht ik. Dus appte ik een foto naar haar mama. 
Zij waren er unaniem over eens dat de roze veel leuker was dan die met sterretjes. Ik ben het daar niet zo mee eens. Maar goed, als mevrouw een roze wil krijgt ze een roze.
Vandaag laat ik met niet van mijn plan afbrengen, ploggen of niet, ik wil pizza! 
Ondertussen stuurt mijn vader me een foto op van het behangetje dat hij in de babykamer aan het plakken is van de baby die ik eerder al showde. Dat betekend dat hij nog niet klaar is met klussen bij mijn zusje en dat ik dus zelf mijn resterende kast(en) in elkaar moet zetten. 
Dat kan ik best, kijk maar! 
Stiekem ben ik toch wel blij dat Aldo aanbied dat hij wil komen helpen. Hij vind zoveel geld aan kasten uitgeven maar een beetje zonde van je geld. Weet je hoeveel reizen je daar van kunt maken? Ergens heeft hij natuurlijk best een punt. 
Met zijn hulp gaat het wel een stuk sneller. Kijk maar. dit begint al best op een kast te lijken. 
Zoooo eindelijk mijn pizza, die ga ik eens lekker in bed eten, terwijl ik televisie kijk op mijn laptop. Want van kasten in elkaar zetten wordt je moe. 
En toen viel ik heeeeeeeeeeeel vroeg in slaap om midden in de nacht weer wakker te worden. Die tijd heb ik maar benut om de boekenkasten verder in te richtten. Jammer dat ik wel het telefoontje van de Gitarist gemist had. 

Alweer een plog

Ja, daar zijn ze weer, de twee vitamine d3 pillen als ontbijt. 
Vandaag weggespoeld met koude thee van gisteren avond.Zo gaat het eigenlijk meestal. 
De mok heeft stippen, maar in dit geval betekend dat niet perse dat ‘ie leuker is dan mijn andere mokken, ik heb gewoon heel veel hele leuke mokken. De thee heet “even bij komen”, dat kan wat mij betreft ook op ieder moment van de dag. Als iedereen nu al bijkomend de dag zou beginnen…..
Normaal loop ik het laatste kwartiertje naar de peuterspeelzaal, maar het is snertweer, dus ik neem de bus. Ha! 
Zo zie ik eruit als ik op een snertweerdag in de bus zit. Ik moet zeggen dat ik mezelf weleens gezelliger heb zien kijken. 
De bushalte waar ik uit stap heet Heksendans, dat vind ik leuk. 
Relaxt, mijn collega heeft de puzzeltjes al klaar gezet. 
Wantjes knutselen, want het thema is winter, en in de winter is het koud en dragen we wanten. Dat u het even weet. 
Boekje lezen, ik kom er ook in voor, ik ben mijn vogel kwijt, maar Anton tovert hem weer terug, want Anton kan toveren. 
Zo peuterspeelzaal weer klaar op naar de overblijf. Aangezien de overblijf aan de andere kant van Capelle is ben ik heel blij dat mijn lieve collega me op komt halen. Zonder haar zou ik iedere dag te laat komen. 
Ik eet snel een boterhammetje met de kinderen mee. Overigens heb ik absoluut geen invloed gehad op het gestippelde servies dat onze organisatie voor iedere locatie heeft aangeschaft. 
Vroeger was dit de BSO, maar nu ziet het er meer uit als een spookhuis dan als een BSO. Ik mis dit gebouw soms best wel.
Er kwam een meisje trakteren, of ik ook een rood zakje wilde waar je dronken van word. Daar had ik wel oren naar!!!
Oh, is het alweer zo laat, kantoorwerkzaamheden inruilen voor het ophalen van een kindje. 
Pindasnoeren buiten hangen. Misschien komt de winter vanzelf als we maar genoeg winterse dingen doen. 
Spons, water, vuur spelen, een hilarisch spel! 
Als ik naar huis mag is het nog steeds snertweer. We zijn inmiddels 10 uur verder. 
Ondertussen heeft mijn moeder, de heldin, in mijn huis zitten wachtten tot mijn meubels geleverd zouden worden. Dat is nog eens fijn thuis komen. (en bedankt mam) 
Met een beetje water, een bouillonblokje en pittige Mexicaanse saus wordt het restje pastasaus van gisteren vandaag een lekker soepje. Vooral die Mexicaanse saus maakt het herbruiken van dit soort kliekjes mogelijk. Eigenlijk zou iedereen dit in huis moeten hebben. Ik heb alleen geen flauw idee waar, anders dan in Mexico, je deze saus zou kunnen kopen. 
Ondertussen is er versterking aangekomen om me te helpen met het in elkaar zetten van mijn kasten. 
Twee uur later staat er wel geteld een kast. Nog twee te gaan! Maar dat bewaren we graag voor een andere keer. Want het is al laat en we zijn moe, en we moeten verstandig zijn en op tijd gaan slapen om morgen weer naar ons werk te kunnen en zo. 
Zijn jullie mijn plogs al zat?!?

To plog

Mijn eetpatroon van gisteren zorgde dat er mensen die ik helemaal niet ken (Bas), of alleen virtueel ken (Elja) een mening gingen vormen over wat ik eet. Nu snap ik waarom al die ploggers van die gezonde dingen voor hun ontbijt eten, en nooit eens een koude pizza van de avond ervoor naar binnen stouwen. (En als ze dat al wel doen houden ze dat zorgvuldig buiten de foto’s. 
Om commentaar te voorkomen, en omdat ik veel te vroeg wakker werd en ook omdat het nog over was van mijn lunch van gisteren en je geen producten mag verspillen van Arie Boonsma ontbijt ik vandaag dus met een broodje, een kopje thee, en 2 vitamine d3 pillen. 
Omdat ik gisteren avond nog in bad geweest was (u weet wel in verband met babyspuug in mijn haar) was ik aanzienlijk minder tijd kwijt in de badkamer. Een borstel door mijn haar en in over mijn tanden en klaar is Laura. Van zo’n cupcake tandenborstel wordt iedereen toch meteen blij. Bij gebrek aan stippen word ik van cupcakes ook erg blij. Gisteren wilde ik trouwens nog wat Jordan design tandenborstels kopen. Maar ik kan ze nergens meer vinden. Dus moest ik een stomme blauwe kopen. Snappen ze de urgentie dan tandenborstels met cupcakes dan niet?!?!
Omdat ik mijn haar al thuis geborsteld had, had ik nu even tijd om een boek te lezen. Jammer genoeg is dit echt het laatste deel van de zesdelige trilogie. (ja, de logica ontgaat mij ook)

Even uitchecken en aan het werk. Omdat het heel druk en chaotisch was mis je de foto’s waarbij ik als een kip zonder kop door de school heen rende om te inventariseren wat er nog besteld moest worden. De inval die ik aan vroeg en allerhande regel dingen. Daardoor lijkt het dus alsof mijn werk alleen maar bestaat uit spelen. 
Memory voor gevorderde
Ik ben er niet zo heel erg goed in. Dat kun je zien aan het feit dat mijn krokodil een heel stuk minder lang is dan de krokodil van mijn tegenspeler. Mijn tegenspeler is dus wel goed in dit spel. Overigens heeft het niets met het voorleesontbijt te maken dat wij een spelletje met een krrrrokodil spelen. (ik zeg het er maar even bij) 
Dat we krentenbollen eten heeft dan weer alles te maken met het voorleesontbijt. Peuters houden kennelijk niet van krentenbollen. Dus mochten wij hun restjes van het ontbijt als lunch opeten bij de BSO. 
Omdat de zon scheen gingen we buitenspelen. 
Om daarna gezellig de film op Zapp te kijken. Iets over een opa in het ziekenhuis en kleinkinderen die wegliepen omdat ze niet naar Ibiza wilde verhuizen ofzo. Ludo en Janine van GTST speelde ook nog een rolletje in de film.
Er werd ook met klei gespeeld
En met de Piano
En met de betoverde doolhof, al heet het hier gewoon Doolhof, en gingen mijn collega’s me uitlachen omdat ik het de betoverde doolhof noemde. Maar google leerde ons dat het vroeger dus echt wel de betoverde doolhof heeft geheten. DUS! Oh ja, dit verloor ik natuurlijk ook. 
Nog even snel naar de wc voordat we naar huis gaan. Anders moet ik vast weer heel nodig plassen als ik in de metro zit. (Van die praktische dingen die je leven aangenamer maken, als je ze tenminste niet vergeet)
Weer verder lezen in mijn boek, daar had ik nu de hele dag al zin in
Een briefje op de deur van de buurvrouw. Geen probleem, natuurlijk wil ik dat pakje voor de deur zetten. 
Ik schrijf maar een lief briefje terug. Zeg er maar niet bij dat ik me een ongeluk schrok van die postbode die heel erg vroeg aanbelde. Eigenlijk wilde ik niet open doen, omdat ik niemand verwachte. Maar hij had me al horen lopen. *zucht*
Daar staat dat pakje dan, eenzaam voor de deur te wachten. Ik hoop dat de buurvrouw snel thuis komt. 
Ik ging naar de supermarkt voor een pizza en kwam thuis met dit. Ergens ging er iets mis. 
Even de vaatwasser volproppen
In de pan ziet dat er dus zo uit. Lijkt helemaal niet op een pizza!
Onder het koken raak ik op Facebook in gesprek over dr. Martens. Dit zijn de mijne allemaal op een rijtje. Ik heb ze ook gehad in zwart zonder stalen neuzen, groen, bordeaux rood en cowboylaars model. <3 
Oh ja, ik was aan het koken, zo ziet het er dus uit op mijn bord. Lijkt nog steeds niet op een pizza. 
Daarna had ik voor mezelf allerlei minder spannende klusjes bedacht, zoals dat ik zou gaan strijken en zo. Maar ik moet morgen heeeeeeeeeeeeeeel vroeg op, dus ik doe lekker helemaal niets meer. 
xxxx
Miss Artemis 

To plog or not to plog

Nou, oké dan, als Elja een plog uit mijn leven wil dan kan ze die krijgen. 
Ik begin mijn dag dus onder de douche, boeiend hé?!?
Ontbijtje van 2 vitamine d3 pillen, heeeeeeel gezond 😛 
Nog even mijn haar borstelen en make-up doen in de metro, want dat spaart tijd. 
Hadden jullie mijn Einsteinbarbietas trouwens al gezien, gevoerd met stippen. Ben er zo blij mee 🙂 
In dit gebouw moest ik overduidelijk niet zijn, waar zijn ze ook alweer heen verhuisd? 
Ah, gevonden, eerst maar eens beginnen met een kopje warme chocolademelk. Ik bedoel dat is toch het leukste van een cursus volgen. Dat je dan de hele dag gebruik mag maken van de warme dranken automaat. Kijk mij trouwens eens goed bezig zijn met mijn zelf meegebrachte beker. 
Zo, de cursus kan beginnen. 
Of toch niet, want de beamer viel ineens uit, en onze juffen zijn heel lief maar niet zo heel technisch. De rechter juf heeft trouwens een sjaal met stippen om, dus die is leuker, want dingen met stippen zijn leuker. Dat is nu eenmaal een feit. 
Dan maar een opdracht doen waar geen beamer voor nodig is. We moesten een voorwerpje kiezen en een duo vormen met de andere persoon die hetzelfde voorwerpje had als jij. Op zoek naar de andere vis dus!!!! 
Gevonden!
Ondertussen verhuisd naar een lokaal waar de beamer het wel deed. 
Even een plaspauze, ik mag mijn haar trouwens wel weer eens wassen. 
Mijn collega is ook goed bezig, dat kun je zien aan haar dopper! 
Eventjes een lunch bij elkaar shoppen. Onder die tuccies liggen trouwens avocado’s, lekker voor op brood. Niet dat u straks denkt dat ik mijn dagen doorkom op vitamine pillen en tuccies. 
En weer verder met de cursus. Voor de afwisseling kregen we een rollenspel. Heerlijk even een lastige ouder mogen spelen. Als mijn kind niet van snoezen houd dan gaat ‘ie toch lekker iets anders doen. Boeiend! 
Zusje woont heel dicht bij de cursus ruimte, en is niet zo heel lang geleden bevallen van een dochtertje. Volgens mij werkt dit plog gebeuren toch het beste als je Martine heet, je een dagelijks portie BN’ers de wereld in kan slingeren, je schattige kindertjes hebt, of schattige dieren, of een combinatie van sommige van bovenstaande dingen, of allemaal. Ik voldoe aan welgeteld 0 van deze dingen. Dus ik ben heel blij dat ik een fotootje van de baby van zusje mag komen maken. 
Ahhhhhh een baby, smelten jullie al? 
 Zusje vroeg of ik wilde blijven eten. Dus gingen we boodschappen doen, natuurlijk met de baby. 
Bloemkool en aardappeltjes omdat ik het zeggen mag 
Zusje is de opschepper van de avond! 
De baby mocht naast mij op tafel staan zodat ik er een speen in kon stoppen als dat nodig was. Is ze niet schattig?!?!?
Even de babyspuug uit mijn haar wassen. En ook gewoon lekker relaxen in bad natuurlijk. Totat Rafael belt. Hij vraagt of ik wijn wil drinken. Ik zeg dat ik in bad lig te dobberen. Hij zegt dat hij over 5 minuten bij me voor de deur staat. In huize Artemis kan ook nooit eens iets gaan zoals ik het bedacht had. Mezelf dus maar uit bad slepen. 
De wijn werd mede, maar dat is eigenlijk alleen maar een goede zaak! 
We luisteren naar Ann Brun en naar Patti Smith. Want dat is gewoon een fijne bezigheid. Ondertussen praten we over meditatie en het leven. Want dat is ook een fijne bezigheid. 
Dit was dus mijn plog. Ik vind Ploggen nog steeds stom geloof ik. Hoewel ik foto’s maken van zo’n beetje alles dan weer wel leuk vind. En jullie? Wat vinden jullie ervan? Is ploggen iets dat ik vaker zou moeten doen? Of verlangen jullie ook nu al terug naar gewoon een ouderwetse Miss Artemis post met lekker veel tekst en lekker weinig foto’s? To plog or not to plog, dat blijft dus de vraag. 

De kracht van dank je wel

Nog niet zo heel lang geleden domineerde dit mijn woonkamer:

Sorry voor de mensen die inmiddels echt dachten dat mijn huis er heel vt wonen uit zag. Troepperig en druk zijn echter woorden die mijn natuurlijke habitat meer eer aan doen. Maar daar gaat dus verandering inkomen. Want ik heb nieuwe kasten besteld. En deze kasten zijn inmiddels opgehaald door Adelheid.

Nu ken(de) ik Adelheid eigenlijk helemaal niet. Nu ja, ik weet dat ze bevriend is met Roos, en Roos is oké want Roos en ik hadden ooit een soort van dingetje. Dus dan zal Adelheid ook wel oké zijn. En we hebben elkaar op Facebook, omdat we dezelfde heksserige hobby hebben. Zodoende hadden we dan ook afgesproken dat we elkaar in 2014 echt zouden gaan ontmoeten. Toen hadden we alleen niet bedacht dat dat zou gebeuren omdat ik opruimwoede zou krijgen en zij mijn oude kasten wel een nieuw leven wilde geven.

De vorige keer dat iemand mijn oude kast (of eigenlijk die van Neelis) een nieuw leven wilde geven was dat via de Facebook groep Ruilhandel Rotterdam gegaan. Het meisje is kwestie was de kast komen halen en mompelde nog net dank je wel. Erg hartelijk was ze niet. Omdat de site Ruilhandel Rotterdam heet zou je verwachten dat ze zou vragen waar ik tegen wilde ruilen, of dat ze op zijn minst een reep chocolade of een bosje bloemen zou mee nemen. Maar niets van dat alles. Ik had dat nogal raar gevonden. Niet dat ik nu zo hebberig ben. Als ze wel iets had gegeven had ik dat ook doorgegeven aan Neelis. Maar een klein gebaar van dank vond ik op zijn plaats. Neelis hintte dus dat ik best een reep chocolade (of twee) voor de kasten mocht vragen, toen ik geen idee had wat en of ik er iets voor moest vragen.

Uiteindelijk maakte ik de deal dat de kasten opgehaald zouden worden voor een bosje bloemen. Adelheid ook helemaal blij want die bleek een opleiding tot bloemist gedaan te hebben en had er helemaal zin in om zelf een boeketje voor me te maken.

Maar eerst moesten de kasten nog leeg geruimd gaan worden.

De inhoud van kast 1

                             

Kast twee ook leeg

                                 

Kijk maar, geen boek meer te zien

Nu dus wachtten tot de lege kasten opgehaald zouden worden. Dat was nog best wel een gedoetje. Want dan was er weer wel vervoer, en dan toch weer niet, of toch wel, nee toch niet, oh jawel toch.

Ik was ondertussen iets anders gaan doen dus haastte me bij de laatste “oh jawel toch” naar huis. 
Voor Adelheid was het ook een beetje een last minute gebeuren, dus van bloemen kwam het niet meer. Maar van welke chocolade hield ik nu eigenlijk? Ik liet weten dat de bloemen van mij ook een andere keer mochten. Veel leuker als er bloemen staan op het moment dat de nieuwe kasten er zijn, en dat die dan ook netjes ingericht zijn. En dat mijn huis er niet  uitziet alsof ik  alleen maar tussen de boeken leef. 
Maar omdat ze dat zo sneu vond en ze heel erg blij is met alleen al het vooruitzicht van de kasten had ze een pakketje met hebbedingetjes samengesteld bij wijze van ruilhandel. 
Daarna werd ik nog een stuk of tien keer bedankt. En nee, ik zit niet heel erg te wachten op deze frutsels. En ja, er is een grote kans dat er weer dingen van doorgegeven of geruild worden. Maar toch ben ik er heel erg blij mee. Gewoon omdat ze de kracht van dank je wel uitademen. Het mag misschien gek klinken, maar ik heb deze kasten nu al zo veel liever weg gegeven dan de kast van Neelis! En dat allemaal door een simpel, naar gemeend, dank je wel! 

Uit de oude doos #2 Ome Willem

De Film van Ome Willem, welk zichzelf respecterend kind uit de jaren ’80 keek er niet naar?!?
En nog steeds hebben we aan een ‘deze vuist op deze vuist’, ‘joepie de poepie’ of ‘lusten jullie ook een broodje poep?’, genoeg om weer even terug de tijd in te gaan. In een tijd waarin er maar 3 netten waren was het niet de vraag of je keek, natuurlijk keek je. En ik dus ook!

Kennelijk deed Ome Willem niet alleen leuk op tv maar ook in het theater. Als ik het me goed herinner (mam, vul me gerust aan als het niet klopt) is dit in het wijktheater van Slinge geweest. Mijn Tante Gon deed daar geloof ik ‘iets’ Wat precies weet ik niet. Maar ik herinner me dat we er vaker naar theater achtige dingen gingen en dat mijn zusje er een keer een gigantische chocolade medaile won.

Mijn zusje was er ook dit keer bij, eigenlijk zou ik met haar op de foto gaan, maar ze vond Ome Willem van zo dichtbij toch wel een beetje eng. Dus zette ze het op een brullen. Daarom sta ik nu op de foto met Fabian, mijn neefje. Toen ze gezien had dat wij de foto overleefde wilde ze toch ook wel. Maar Ome Willem was alweer druk bezig met hele belangrijke dingen. Zoals handtekeningen uitdelen, of op de foto gaan met anderen kinderen. Dus zijn zusje en ik samen op de foto gegaan, zonder Ome willem. Aangezien foto’s toen nog annoloog gemaakt werden, en dat beslist niet goedkoop was dachten mensen nog heel goed na wat ze met die 24 opnames die op een rolletje stonden gingen doen. Dubbel afdrukken gebeurde ook nog niet als vanzelfsprekend Ik denk dus dat die foto bij zusje in het album terecht is gekomen. Ik zal het dus moeten doen met deze foto, en de herinnering aan deze middag.