Categorie: Uncategorized

Door alle comotie was ik helemaal vergeten te vertellen dat ik tegenwoordig in de OR op mijn werk zit. Vorig jaar had ik me opgegeven. Ik werd derde, er waren maar 2 plaatsen beschikbaar, dus kwam ik op de reservelijst. Maar met die reorganisatie die niet door ging zijn er mensen weg gegaan, en 1 daarvan zit ook in de OR, of zat dus eigenlijk. Want nu zit ik erin.

Voordat je de OR in gaat word je klaar gestoomd met een cursus.
Alles wat je nodig hebt is durf en lef zegt de cursus leider. Ik denk aan de film die ik gisteren keek. Cinderella. Zij leerde van haar moeder dat moed en vriendelijkheid de kernwaarden zijn die je in je leven nodig hebt. Dus dat zet ik onder durf en lef in mijn aantekeningen. Omdat je naar mijn idee met vriendelijkheid en moedigheid toch ook een heel eind moet komen.

We hebben uiteindelijk nog 8 uur lang een cursus waar een heleboel in verteld wordt. Waar we inwendig goed verzorgd worden. En waarbij ik dingen over arbeidsrecht leer waarvan ik niet eens wist dat ze bestonden. Waarin de cursus leider mij nog even komt komplementieren met mijn mooi tekening als ik wat zit te krabbelen aan het eind van de dag. (in de pauze laat hij zijn eigen tekeningen zien die trouwens veel en veel mooier zijn dan wat ik ooit zal kunnen) Maar aan het eind van de dag moet ik toch weer aan Cinderella denken. Want wat we uiteindelijk vooral geleerd hebben is dat je MOED en VRIENDELIJKHEID nodig hebt om het als OR een beetje ver te kunnen schoppen. Stel je niet op als de commissie van gezeik, maar wees aardig, paai, en doe diplomatiek.

Nu nog even leren hoe diplomatieke vriendelijkheid werkt 🙂

Een tijdje terug circuleerde er ineens een filmpje over Ulay en Marina op Facebook. Gedachteloos klikte ik het aan. Ik zou iets gaan zien dat groter was dan liefde of  zoiets. En de comments probeerde mij hier nog eens extra van te overtuigen. Mensen hadden nog nooit zoiets moois gezien.

Het zal allemaal wel dacht ik, mensen zeggen ook dat ze nog nooit zo iets moois hebben gezien als iemand filmt hoe hij zijn kat aait, zijn konijn verschoond of zijn goudvis door een hoepeltje laat springen.

Maar dit filmpje was echt anders. Dat had ik na het aanklikken meteen door. Kijk anders zelf even. (mocht je dit nog niet gedaan hebben)

Er is ook een stillere versie zonder liedje dat er doorheen gaat. Maar die kun je zelf ook wel opzoeken. Ik weet niet precies waarom het me zo raakt, maar het raakt me. Ik vind het boeiend om de vele reacties die hierop komen te lezen. Mensen betwijfelen of het wel liefde is, want ze hebben elkaar tenslotte bedrogen. (zij met een wederzijdse vriend, hij met een onbekende) Maar bedrog is bedrog, dus moeten onze ogen ons ook bedriegen en is het vast onmogelijk dat deze mensen echt van elkaar houden. Ze hebben elkaar tenslotte niet voor niets al 30 jaar niet gezien na hun stormachtige relatie.

Andere mensen zien er weer een liefde in die zo puur en tegelijk zo onmogelijk is dat het mooi en pijnlijk tegelijk is om ze zo samen te zien.

Mij prikkelde het vooral om internet af te struinen naar wat er na dit filmpje gebeurde, maar ook wat er voor dit filmpje gebeurde. Zo komt het dat ik nu al bijna 2 weken 3 keer per week dit filmpje bekijk. Alle nieuwe comments lees, en eindeloos door blijf klikken op artikelen en filmpjes over en door dit bijzondere duo.

Overigens zijn ze niet terug bij elkaar. Het zijn nu gewoon vrienden. Volgens mij zeggen deze beelden dan ook vooral, “he stranger, is het leven een beetje goed voor je geweest? Was er niet te veel water en te weinig wijn?” Gedachten die ik zelf denk ik ook zou hebben als ik na 30 jaar weer ineens aan tafel zou zitten met een ex geliefde.

Vandaag toch maar gaan werken.
Met een hoofd vol watten en een kaak vol pijn.
Morgen maar eens proberen een afspraak met de huisarts te maken. Want ik wordt er gek van dat er om de paar weken weer een holte ontstoken is.

Overdag gaat het nog wel, zeker als ik net gespoeld heb en wat pijnstillers naar binnen heb gewerkt. Maar nu, ’s avonds voor het slapen gaan komt er geen zinnig woord meer uit. En blijven al die leuke blog ideeën nog maar een dagje in de kast liggen.

Ik heb wel een vakantie geboekt. Dat dan weer wel. Een weekje Venetië. Heb er nu al zin in. Hoop dat ik dit keer zonder ontstekingen door Italië kan wandelen. Want de aller eerste keer dat ik dus een bijholteontsteking had was in Rome. Alleen dacht ik toen dat ik kiespijn had. Ik onderdrukte dat met pijnstillers die ik van mijn reisgenoten bedelde als een junkie. Als de pijnstillers uitwerkte ging shopvriendin alvast ergens nieuwe proberen te vinden. De lieverd. Ik snapte er niets van dat ik kiespijn had, en dan ook nog oorpijn en waarom was ik nu ineens verkouden en hoofdpijnerig?

Inmiddels weet ik bij een van deze klachten dat ik op moet passen, even moet proberen of ik nog kan ademen. Meestal blijkt een van mijn neusgaten dan ongemerkt helemaal dicht te zitten.
Vervelend, want ik zie er niet echt ziek uit. Maar alles kost zoveel energie. En de tijd lijkt voorbij te kruipen.

Blegh!

Hoera, het is me 12 dagen gelukt om iedere dag te bloggen.
Ik dacht dat ik het de hele maand wel vol zou houden. Want ik zit lekker in de flow. Heb al een heel lijstje met onderwerpen klaar liggen waar ik het ook nog over wil hebben. Met jullie als lezer van dit blog, maar ook met mezelf, als auteur van dit blog.
Aangezien ik jullie niet kan zien is het schrijven in sommige gevallen niet heel veel meer dan een gesprek met mezelf. Maar dan wel een gesprek met mezelf waarin je me best in de reden mag vallen met een comment.

Op dag13 voelde ik me echter zo beroerd dat ik zelfs overwoog om thuisbezorgd te laten komen zodat ik niet hoefde te koken. (Of naar beneden te lopen, want op nog geen 500 meter van mijn huis zijn tal van leuke afhaal eetdingetjes te vinden). Uiteindelijk ben ik toch maar naar beneden gestrompeld. Maar dat putte me al zo uit dat ik de rest van de avond ongeveer heb doorgebracht zoals op onderstaande foto. Net zoals ik de rest van de dag gedaan had overigens. Op een bezoekje aan de kapper na dan.

Lig ik dan, met mijn net gekapte haartjes een beetje zielig ziekig te zijn. Een holteontsteking. Alweer! Ik weet inmiddels dat ik met zoutwater moet spoelen. En moet stomen. En pijnstillers moet slikken alsof het snoepjes zijn. Zo zien ze er ook uit trouwens, als snoepjes. Met een mooi glimmend roze laagje eromheen. Maar het mocht allemaal niet voldoende baten. Ik voelde me nog steeds behoorlijk beroerd.

Ik bedacht dat ik een foto van mezelf zou maken, met mijn beroerde hoofd, en dat ik die zou plaatsen. Omdat bloggen echt niet ging lukken. Maar zelfs dat mislukte. Dus ontsloeg ik mezelf van de door mezelf opgelegde plicht iedere dag te bloggen. Ik was daar tenslotte vooral aan begonnen om weer in de blog flow te komen. En dat is dan weer wel gelukt. Dus als ik me morgen weer beter voel ga ik weer netjes verder met een van de onderwerpen van mijn lijstje.

En anders mag ik best nog een dagje pauze nemen, zodat ik straks, als ik echt weer helemaal beter ben nog een keer een comeback kan maken ;). Want dat lijkt mijn specialiteit te worden. Blog comebacks maken.

Liefs,

Miss Artemis

Op sommige dagen zijn de kinderen op mijn werk zo grappig. (meestal zonder het zelf door te hebben) Dat ik de hele dag wel met een notitieboekje achter ze aan wil lopen om hun grappige uitspraken te noteren.

Vandaag was lesbisch zijn nogal een hot topic in mijn overblijfklasje. Want een van de meisjes had een ander meisje “lieverd” genoemd. Dus moest ze wel lesbisch zijn. Iets waar ze nogal verontwaardigd op reageerde, want ieeeewww, lesbisch. Mijn kleine activist’je schreeuwde meteen boven iedereen uit dat lesbisch zijn heel normaal is, en dat iedereen mag houden van wie hij of zij wil houden. Want haar mama heeft een boek gekocht over verliefd en zo, en daar staat dat in. (go activist’je)

Ik probeer te achterhalen wat er dan zo ieeeeeew aan lesbisch is. Maar kom daar niet aan toe. Want een van de kinderen merkt op, “juf, bent u misschien zelf lesbisch?”. Waarop een ander kind reageerde met “nee, de juf is niet lesbisch, de juf is een hippie, dat zie je toch”. Nu was ik me er niet van bewust dat die twee elkaar uitsloten. Maar je bent nooit te oud om te leren zullen we maar zeggen 😉

Later op de BSO bleek in de kast zitten ook een thema te zijn.
Een van de jongetjes wilde mij graag vastbinden om me daarna op te ruimen. Uhmmm lieverd, je weet dat iemand opruimen betekend dat je iemand wilt vermoorden toch? Dat wist hij niet, hij had andere plannen met me, hij wilde me graag in de kast stoppen. Tja, misschien is dat inderdaad de beste plek om mijn zonden nog eens te overdenken. Want kennelijk moet ik kiezen wat ik nu wil zijn, lesbisch, of hippie. *grinnik*

Vandaag ben ik een beetje trots op mezelf.

Ik heb mijn eerste OR vergadering bijgewoond. Gelukkig kende ik alle andere leden op 1 na. En was het een heel relaxt sfeertje. Natuurlijk wist ik nog niet overal het fijne van, maar ik heb al wel mee kunnen praten. Jeej for me.

Maar nog trotser ben ik erop dat ik nee heb gezegd. Nee, ik kan morgen niet komen invallen. En natuurlijk, ik had mijn tijd zo in kunnen delen dat het me wel zou lukken. Dan had ik nu heel hard moeten werken aan een filmpje voor Sprookjesjuf en twee workshops die ik nog moet voorbereiden. Waarvan de eerste aanstaande vrijdag al is. Maar nu ben ik moe van alle indrukken van de OR en de dag. Dus nee, ik kan niet. Want ik heb morgen ochtend tijd ingeruimd voor Sprookjesjuf. En lummeltijd heb ik gewoon ook broodnodig.

Het gaat me nog niet heel makkelijk af. En ergens voel ik me ook wel een beetje schuldig. Maar als ik ziek wordt omdat ik mezelf voorbij ren hebben ze ook niets aan me. Dus kan ik beter maar mijn grenzen bewaken.

Yeah!

Wat doe je als je wordt uitgenodigd om te komen (leren) dansen op rolschaatsen. Twee jaar geleden zou ik waarschijnlijk heel erg hard zijn gaan lachen. Sterker nog, dat was precies mijn reactie toen een van de dansrolschaatsers achter mij aan kwam geskate toen ik net bezig was met hele belangrijke dingen. Leren remmen bijvoorbeeld. Of gewoon keihard rondjes skaten.

Want, ik deed het helemaal verkeerd. Aldus de meneer die het grootste deel van de tijd niets stond te doen. Eigenlijk stond dat hele groepje vooral niets te doen. Zondagen achter elkaar stonden ze te chillen op rolschaatsen, ze kwamen nog geen millimeter van hun plek af. Terwijl ik me flink aan het uitsloven was. Er moesten kilometers gemaakt worden.

Als je wilt dansen op rolschaatsen moeten die doppen eraf. Begon de meneer. Ik keek hem aan. Zag ik eruit als iemand die wilde dansen op rolschaatsen? Waarom zou ik dat willen? Ik wil gewoon keihard rondjes rollen, en als ik ooit al meer dan dat wil, dan ga ik wel op derby. Toch stond de meneer erop mij wat tips te geven over hoe het wel moest. Maar uiteindelijk leerde ik het meest tijdens de wednesday night skate. Gewoon door te kijken hoe anderen old school rolschaatsers remde of trambanen omzeilde.

Nu, twee jaar later heb ik mijn rolschaatsen al weer bijna een jaar niet meer onder gehad. Vorig seizoen ben ik er gewoon niet aan toe gekomen. Dus toen ik uitgenodigd werd om te komen dansen op rolschaatsen was het een welkome reden om ze weer eens onder te binden. En ach, wie weet leer ik er nog iets van.

Mijn eigen vooroordelen opzij zettend ben ik dus toch maar naar de plek gegaan, waar zoveel zondagen skaters stonden te chillen op hun rolschaatsen. En heb ik netjes geprobeerd de opdrachtjes uit te voeren. Maar het bloed blijft kruipen waar het niet gaan kan. Want niets is leuker dan gewoon keihard te skaten en je dan te laten vallen op je knieën om zo een sliding te maken.  Niet echt een move die je nodig hebt bij het dansen, maar wel heel leuk!

Ooit was ik op een begrafenis, of nee, het zal wel een crematie geweest zijn, want tegenwoordig wil iedereen gecremeerd. Nee ik weet het weer, het was toch een begrafenis, want er was een familiegraf, en daar was wat gedoe om geweest. De enne ex, die tevens de moeder van de kinderen was had dat namelijk geregeld, en de andere ex, die nog wat verser ex was, maar ook niet meer de aller verste, had het jammer gevonden dat zij daar niet bij betrokken was geweest. Gelukkig was de begrafenis niet gisteren, maar ooit. Met dit soort dingen kun je nu eenmaal niet voorzichtig genoeg zijn en is het het best wat afstand te nemen. Er pas over te praten als gisteren ooit geworden is. Maak nooit de fout te schrijven, “gisteren was ik op een begrafenis”, zelfs niet als dat wel zo was.

In de foyer hadden we het over de dood, want dat leek een gepast onderwerp voor een begrafenis. En over uitvaartverzekeringen. Die ik dus al heb sinds ik op mezelf woon. Eigenlijk vooral omdat mijn ex dat een goed idee vond. En de meneer van Dela zo vriendelijk had gelachen. Bovendien is het lekker goedkoop als je er jong mee begint. Dus waarom niet?

Daarna ging het gesprek over op mijn gestolen portemonnee, en dat ik nu geen ov chipkaart had waarmee ik thuis kon komen. Maar dat ik gelukkig nog een reserve exemplaar thuis had liggen. En ook geld hoefde ik niet te lenen. Er lag nog wel wat contant in het laatje bij mijn sokken.

Wat ben jij goed voorbereid. Op het leven. En op de dood. Merkte een der gesprekspartners op, terwijl ze wat suiker door haar thee heen roerde. Nu vind ik dat je over mij veel kunt zeggen. Maar niet dat ik goed voorbereid ben, op het leven, of op de dood.

Toch spookt dat zinnetje nu met enige regelmaat door mijn hoofd. Als ik iets moet regelen, of zou moeten regelen. Wat ben jij goed voorbereid, op het leven en de dood. Het klinkt zo mooi. En ik zou willen dat ik zou weten hoe het moest. Me voorbereiden op dingen zo groot als leven en dood. Maar helaas vind ik het al lastig mijn vakantie van over een maand te plannen. Want het nu plannen is misschien nog wel moeilijker dan dingen als zo groot en zo abstract dat ik niet eens precies weet wat ze inhouden.

Nadat ik mijn kledingkast onder handen heb genomen. En alles Marie Kondo heb opgevouwen, vond ik het tijd worden om ook mijn dvd’s eens onder handen te nemen. Ik heb er veel, die dus ook veel ruimte in staan te nemen, terwijl ik eigenlijk nooit dvd’s kijk. Dat is dus een beetje zonde van de ruimte.

Ik wist zo een paar dvd’s te noemen die nooit weg mogen. Nog voordat ik het kastje open had gemaakt. Zo mag niets weg waar Audry Tautou in speelt, of wat geregisseerd is door Tim Burton of Kevin Smith om maar wat voorbeelden te noemen. En Tipping the Velvet en Fingersmith of Fucking Amal mogen natuurlijk ook niet weg. Het zijn films die ik eindeloos kan blijven kijken. Films waar zelfs het doosje al zorgt dat ik er blij van wordt.

Ik zag het dus best even somber in toen ik aan deze klus begon. Was al even bang dat ik helemaal niets weg wilde doen.

Deze mogen wisselen van eigenaar.

En deze mogen ook weg.

Deze hebben reeds een andere eigenaar gevonden.

Ik weet nog hoeveel plezier ik erin had om deze bij elkaar te zoeken.  Maar uiteindelijk heb ik er 1 of 2 afleveringen van gekeken. Gelukkig wilde iemand ze hebben waarvan ik meteen dacht, ja, dat is een goede plek! Daar komen jullie vast veel beter tot je recht.

Er gaan ook nog wat ps2 spelletjes van eigenaar wisselen. Het voelt echt goed om spullen die hier eigenlijk alleen maar liggen te liggen een tweede leven te gunnen, waarin ze wel gebruikt gaan worden naar ik hoop.

Ruim 40 dingen minder Lekker! Misschien durf ik mijn cd’s nu ook wel onder handen te nemen. 😛