Politie

We waren jong en wilde uitgaan in Rotterdam, waar ik toen nog niet woonde. Eigenlijk zouden we terug gaan naar mijn huis, en daar dan logeren. Maar mijn moeder had afgezien van dat logeerpartijtje. Niet geheel onterecht, een logeerpartijtje in Zeeland, waar zij woonde was voor mij niet zo heel leuk afgelopen. Haar moeder was woest geworden dat we te laat thuis gekomen waren, terwijl wij ons niet bewust waren van een tijd waarop we thuis hadden moeten komen. Uiteindelijk werd ik de deur uit geflikkerd met de mededeling dat het maar beter was dat ik zou gaan. En nog iets over een slechte invloed die ik kennelijk had. Ik moest heel blij zijn dat ze me welgeteld 2 uurtjes hadden laten slapen. Omdat ik toch wel graag wilde ontbijten besloten we bij een vriend van haar aan te bellen. Toen hij niet thuis bleek te zijn hebben we een briefje achtergelaten, net zoals dat in de film Ghost World gebeurde die wij totaal adoreerde.

“Dear Josh, we came by to fuck you, but you were not home. Therefore you are gay. Signed Tiffany and Amber.”

Hoewel we nu ontzettend gelachen hadden, hadden we nog steeds niet gegeten. Dus besloten we om dan maar naar de supermarkt te gaan. Toen we daar net binnen waren, zagen we haar ouders aankomen, we hebben nog geprobeerd ons te verstoppen achter een prei, maar dit was zonder succes. Ik geloof dat het enige resultaat was dat haar ouders nu helemaal dachten dat ik voorgoed uit het leven van hun dochter moest verdwijnen. Ongetwijfeld was het ook mijn schuld dat ze lesbisch was.

Bovenstaande omschrijft vast voldoende over onze vriendschap om te snappen dat wij ons niet gehinderd voelde te gaan stappen in Rotterdam ook al hadden we geen slaapplaats. Er zou vast wel iemand zijn waarmee we mee naar huis konden gaan, en anders waren er ook kroegen tot 6 uur open. Vol goede moed gingen we dus naar Rotterdam. Om 4 uur hadden we nog geen logeeradres, dus gingen we een hapje eten bij Spookie’s een restaurant dat 24 uur per dag open was. Om daarna door te halen in de kroeg die tot 6 uur open was.

De eerste metro zou pas om 7 uur richting mijn huis gaan. De Mc Donald’s ging pas om 9 uur open. er zat niets anders op dan alvast naar centraal station te lopen en daar te wachten.

Kennelijk had centraal station een beleid tegen wachten, nergens een bankje te bekennen. Wij waren echter te moe om op onze benen te blijven staan en zijn tegen de muur van een winkeltje aan gaan zitten. Langzaam aan werd het steeds drukker om ons heen.Het station kwam tot leven. Maar wij waren zo moe dat er in ons weinig leven meer zat. De winkel achter ons ging open, mensen liepen om ons heen. Er werd gevraagd of we misschien door Jezus gered wilde worden. En er liep ook nog iemand rond met een protestbord tegen abortus of iets dergelijks. Maar wij verroerden ons niet. Wij bleven zitten, kletsen en giebelen.

Totdat er 6! politieagenten op ons af kwamen lopen. Een ervan had tot taak gekregen ons aan te spreken. Hij kwam met de briljante observatie dat het hem was opgevallen dat wij daar al enige tijd zaten.Wij complimenteerde hem met zijn scherpe observatie vermogen en vertelde dat wij ons er niet van bewust waren dat dat crimineel was. De andere agenten stonden ons dreigend aan te kijken. Verder gebeurde er niet zoveel. Dus stonden we op en beloofden we weg te gaan en nooit meer uren voor een winkel op het station te gaan zitten.

Onderweg naar de Mc Donald’s waar we een ontbijtje nuttigde gniffelde we nog wat na. Twee meisjes, tieners nog, die door 6 agenten aangesproken moesten worden. Waar waren ze bang voor? Dat we agressief zouden worden? Was 1 niet genoeg geweest? Of twee? Waarom moeten ze ons zo intimideren met zijn zessen? Hadden we er zo gevaarlijk uit gezien?

Ik denk niet dat ik het antwoord ooit zal weten.

Deze blog schreef ik naar aanleiding van de Write on thursday, iedere donderdag krijgen we een woord waar we over mogen bloggen, dit keer was dat politie.

Miss Artemis over beauty

Van beautyblogs krijg ik vaak zin om ook iets aan beauty te gaan doen. Dus kocht ik de halve Sephora leeg toen ze opheffingsuitverkoop hadden. En begint het te kriebelen als ik mooi gelakte nageltjes zie. Dan wil ik dan met een satéprikker gaan prutsen en leuke patroontjes op mijn nagels gaan tekenen. Meestal waait dat gevoel weer over en doe ik er vervolgens niets mee, of gewoon een keertje met een feestje of zo. Verder staan de producten vooral stof te vangen. Ik ben namelijk een naturel meisje. Meestal gebruik ik helemaal niets, nog geen mascara! Het enige product dat hier veelvuldig wordt gebruikt is foundation om lelijke plekjes weg te werken.

Als ik wel make-up gebruik is er van naturel nauwelijks sprake. Dan ga ik voor knallen en lekker extreem. Mijn favoriete producten zijn dan ook:

 Rode lipstick, hoe roder hoe beter. Ik besteed dan ook veel tijd en aandacht aan het uitzoeken van de meest rode lipsticks die ik op dat moment kan vinden. Het liefst een beetje een matte, zonder oranje of roze ondertoon.

Eyeliner, geef mij maar gitzwarte ogen, en dat ik daarmee tegen alle beautyregels in, aandacht naar en mijn mond en mijn ogen trek kan me niets schelen. Dat ik er een beetje sneeuwwitje van wordt trouwens ook niet.

En nagellak, het liefst rode of paarse, maar ik heb ook leuke roze kleurtjes voor als ik eens behoefte heb aan lief of jeans kleurtjes,voor die zeldzame keer dat ik eens een jeans draag.

Omdat ik niet zo heel vaak make-up gebruik kan wat ik heb wel wat duurder zijn. Mooie pigment oogschaduw van MAC, of van die super fijne nagellak van Orly, ooit in Duitsland gekocht tijdens een Absint ontbijt. De meeste mensen daar aanwezig waren duidelijk de hele nacht doorgegaan. Wij kwamen net uit ons bedje rollen en wilde weleens weten hoe dat er aan toe zou gaan, een Absint ontbijt. Visualiseer een donker hol waar iedereen te dronken is om te beseffen dat ‘ie nog in leven is. En waar absint rijkelijk vloeit. Zelfs bij het ontbijt. Ik hoef vast niet uit te leggen dat er aan sommige tafeltjes mensen in hun eigen overgeef liggen te slapen. Visualiseer vooral ook mij en mijn moeder in mooie victoriaanse jurken (alvast voor de victoriaanse picknick later die dag) tussen dit langharige tuig. Op zijn plek kun je toch niets anders doen dan de wereld een beetje mooier maken met een paars lakje dat je daar speciaal voor de gelegenheid ook kun kopen. Op zo’n moment wil je de wereld zo graag mooier maken dat je niet eens nadenkt over de prijs, wat zeg je? 15 euro? Pak maar in! (het hielp ook wel mee dat mijn moeder 5 euro mee sponsorde moet ik zeggen).
 Nu ik zag dat ze bij MissLipgloss in de uitverkoop zijn moet ik zeggen dat ik toch wel heel erg twijfel of ik niet nog wat moet inslaan, voor je weet maar nooit! Sterker nog ik had ze al in mijn digitale winkelmandje gemikt totdat er een stemmetje fluisterde, je moet die ene rekening nog betalen juffie, zou je dat niet eerst eens doen?!?

Heilige boontjes

Op de Facebook groep Ruilhandel Rotterdam plaatste ik een oproepje dat ik best wel een reading met mijn orakelkaarten wilde doen in ruil voor iets dat degene die de reading ontving de reading waard vond. Het liep niet direct storm, maar er was een vrouw die de uitdaging wel aan durfde gaan. In ruil zou ik twee bijzondere soorten bonen krijgen om te kunnen planten op mijn moesbalkon.

Weken gingen voorbij, en ik hoorde niets meer. Hoewel de mevrouw beloofd had ze echt nog op te sturen ging ik er eigenlijk al vanuit dat ze het zou vergeten. Iets dat ik niet heel erg vond, het orakelen vind ik ook gewoon leuk om te doen. Des te verraster was ik toen ik vandaag de bonen in mijn brievenbus vond. Geadresseerd aan “Laura Caja Artemis”. Ik word altijd extra vrolijk als mijn post aan Laura of Caja Artemis geadresseerd is. Want dat betekend leuke post!

Bovendien heeft het “Heilig Boontje” ook nog een heel leuk verhaal!

Ook kreeg ik een “Rasta boon” maar daar heb ik verder geen informatie over kunnen vinden. Op het briefje viel te lezen dat het een kleine plant is die tot de vergeten groenten behoort.
Op het briefje van het heilige boontje viel te lezen dat het een stokboon is. Als ik zie wat voor een constructie ik daarvoor moet bouwen vraag ik me af waar ik aan ben begonnen. Hoe moet dat ooit op mijn balkon passen?

Voorlopig eerst maar eens tien dagen wachten om te zien of mijn boontjes op gaan komen. Ben benieuwd!

Dag Tess

Lieve Tess,

Ik zou graag willen dat ik iets origineels kon zeggen.
Of iets moois.
Over de vele uren die wij samen doorbrachten in de polder.
Hoe jij Schotse Hooglanders stond uit te dagen in het park.
Of die keer dat jij in het water was gesprongen en Zusje je niet uit het water durfde te halen, waardoor ik moest komen om je te redden en in mijn onderbroek de sloot in ben gesprongen.
En weet je nog, toen we met Romeo zo verdwaald waren en we uiteindelijk in Biert terecht kwamen? Of hoe jij heel macho dacht dat je best een hele boom mee kon zeulen, want takjes zijn voor baby’s, dat weet de kleinste pup.

Na vandaag komen er geen nieuwe herinneringen meer bij. Want ze hebben besloten je in te laten slapen, zonder ons, zonder mij, afscheid van jouw kleine kwispelstaart te laten laten nemen.

Lieve schat, rust zacht!

De vegetarische snackbar

Wat een uitvinding! De Vegetarische Snackbar! Dat ik zelf nou niet op dat idee gekomen ben. Toen ik nog een tiener was, en net vegetarisch begon te eten miste ik het snack en kluifwerk. Nu, zo’n 14 jaar later ben ik zo gewend aan het “anders” eten dat “anders” de norm is geworden.

Maar daar was De Vegetarische Snackbar, en ineens komen de fantasieën over tofukippenpootjes weer  bovendrijven. Tofukippenpootjes stonden (helaas 😉 ) niet op het menu, wel hadden we berenklauw, saté, bitterballen, garnalen en een patatje met veganistische mayonaise. Behalve vegetarisch kun je hier ook 100% veganistisch snacken namelijk.

Van de mayo was ik als echte DL fan niet meteen onder de indruk. De Berenklauw was lekker kruidig van smaak en smaakte zeker naar meer. De bitterballen (je kunt kiezen uit een stuk of drie soorten) waren erg smakelijk.Gek eigenlijk dat die niet allang in de supermarkt liggen naast de vegetarische kroketten. De garnalen waren kwa structuur bijna niet van echt te onderscheiden (alleen een klein beetje minder sappig) en de structuur van de saté was zeker indrukwekkend te noemen. Zelfs als je er stukjes afscheurde bleef het er vlezig uitzien.

Wij hebben smakelijk gegeten. Of je een hardcore vleeseter met deze vleesvervangers zou kunnen bedotten weet ik niet, maar dat zal ongetwijfeld de doelgroep ook niet zijn! Nee, dit is gewoon een snackbar helemaal voor ons!

Natuurlijk ga ik wel nog een keer, om een vleeseter mee te nemen en te kijken wat die er van vind. Er hebben zich al twee vrijwilligers aangemeld, maar mochten er meer mensen mee willen hoor ik het graag. Ik heb een menukaart mee genomen die we van te voren kunnen bestuderen, want wij werden er met ons gestuntel, help! ik sta in een snackbar en ik kan kiezen tussen meer dan een kaassoufle en een groentekroket, meteen tussen uit gehaald als nieuwkomers, dat wil ik jullie natuurlijk niet aan doen 😉

Muze

Toen ik net mijn hoofdgerecht kreeg opgediend kwam hij binnen. De ex. Hoewel de eetgelegenheid nagenoeg leeg was nam hij plaats aan een tafeltje precies in mijn zicht. En hoewel ik merkte dat hij zich bewust was van mijn aanwezigheid, bij ieder hap, iedere beweging die hij maakte, keek hij geen enkele keer op. Ik kon dat zien omdat hij precies achter mijn tafelgenoot zat. Zodoende zag ik hem iedere keer dat ik mijn tafelgenoot aan keek, wat je nu eenmaal wel eens doet als je met iemand in gesprek bent.

Zijn tafelgenoot was een telefoon, zolang hij daar zat ging zijn hand wisselend van zijn vork naar zijn telefoon. Ik hoopte dat hij iemand sms’te, een nieuw lief bij voorkeur, en dat die iemand onderweg was om hem gezelschap te houden. Maar de linnen tas, dat smoezelige ding waar ik altijd zo’n hekel aan had, die pontificaal op tafel lag deed anders vermoeden. Er zou geen vrouw zijn die dat zou accepteren, geen homo ook trouwens, mocht hij tegenwoordig de voorkeur geven aan de mannenliefde.

Je hebt hem echt pijn gedaan hè? Vraagt mijn tafelgenoot. Ik knik, ik was zijn grote liefde, zijn muze, ik accepteerde hem, precies zoals hij was, en omdat hij nogal buiten de norm viel, niet gewend was geaccepteerd te worden, vond hij dat nogal bijzonder.

Even denk ik dat hij misschien een blog schrijft, op die telefoon, en dat ik een laatste keer zijn muze ben. Maar ik weet beter, die periode is voorbij.

Nog wat later bedenk ik dat het voor hem natuurlijk ook heel naar was dat Romeo mijn tafelgenoot was, hij was altijd al jaloers op onze vriendschap. Omdat hij wist dat wij elkaar over 10 of 20 jaar vanaf nu waarschijnlijk nog steeds zullen kennen. Vriendschap duurt langer dan liefde.

Deze blog schreef ik in het kader van #WOT (write on thursday) een creatieve schrijfopdracht waar je naar aanleiding van een woord of begrip een blog schrijft.

Eeuwige vakantie

De jongens hadden hun koffer gepakt, vol met T-shirts en korte broeken, een pyjama en een tandenborstel, meer zouden ze niet nodig hebben, want ze zouden met papa een weekje op vakantie gaan. Thuis hadden ze een niet al te dramatisch afscheid gehad, gewoon een kus en een hand in de lucht, volgende week zouden ze hier weer zijn, dat gebeurde wel vaker.

Wisten zij veel, dat ze zeker wel op reis zouden gaan maar voor deze reis geen koffers nodig zouden hebben. Het had geleken op een echte vakantie, zo een die ze nog van vroeger kende, toen papa en mama nog bij elkaar waren. Bij het benzinestation begon de pret al, papa kocht snoep en blikjes limonade voor ze, nu was de vakantie dan eindelijk echt begonnen.

Papa, waar gaan we ook alweer naar toe, hadden ze gevraagd, dat land hoe heet dat nu toch weer. Misschien had er een belletje moeten gaan rinkelen toen papa het had over een land waar het altijd zomer was. Maar wisten zij veel, ze waren nog zo klein en hadden bovendien geleerd te vertrouwen op volwassenen.

Even later stopte de auto alweer, stap maar uit, had papa gezegd, we zijn er. De jongens hadden elkaar aangekeken. Dit leek niet op vakantie, dit was vlak bij huis! Maar ze luisterde gedwee. En papa die oreerde, dat een weekje en een weekend een keer in de zoveel tijd voor hem niet genoeg was, dat hij er voor zou zorgen dat ze eeuwig samen zouden zijn. Dat hij ze zou brengen naar een paradijselijk land, hier niet zo ver vandaan. Met glijbanen zoveel ze maar wilde, en dat ze daar voor altijd samen zouden zijn. Ze hoefde alleen hun ogen maar te sluiten.

Die arme schatten hadden hun papa ook best wel gemist, en wilde hem heus wel wat vaker zien. Dus sloten zij hun oogjes toe en wachtte wat gebeuren zou. Daar wisselde papa het tijdelijke voor het eeuwige en bracht zijn twee schatjes naar het paradijs. Niet denkend aan hun moeder, die op ze wachten zou. Tranen rolde over zijn wangen, wat had hij gedaan? Zou hij zijn lieverds zo terug zien aan gene zijde?Terugkrabbelen kon niet meer, hij moest het nu doen. Dus pakte hij zijn auto en reed in het rond. Daar nam hij zijn leven, en begon ook zijn reis.

Ik geloof niet in de hemel, maar voor dit gezin, laat er een hemel zijn die lijkt op aan vakantieparadijs, met korte broeken, waterglijbanen en ijsjes van een meter hoog. En laat het mogelijk zijn dat zij hun moeder nog een keer een zoen kunnen geven ten afscheid, haar in haar oor kunnen fluisteren dat het hier goed is, en het weer mooi, en dat zij op haar wachten tot ook zij begint aan haar reis.

Miss Artemis geeft weg week 6 t/m 11

Door ziekte is het weggeef project niet helemaal van de grond gekomen zoals het de bedoeling was. Wel ben ik spullen weg blijven geven. Meer dan er weken verstreken zijn. Ik doe maar even net alsof ieder ding dat ik weggaf of ruilde (ruilen is ook duurzamer dan weggooien) in een andere week is weggeven. Want ik heb geen zin om terug te rekenen hoeveel weken er echt verstreken zijn sinds mijn laatste weggeef blog.

Liefs, 

Miss Artemis

Week 6 Oke ik geef toe het is niet helemaal weggeven geweest, maar ik had een schort liggen dat mij veel te groot was. En bovendien gekregen van een ex waar ik liever geen souvenirs meer van bewaar. De Gitarist had een schort dat wel kleiner te maken is, klein genoeg om een minimeisje als ik in te laten passen. Een ideale ruil zou ik dus zeggen.

Week 7 De Gitarist verzuchte dat hij graag een dienblad zou hebben. Toevallig had ik er nog eentje liggen die heel handig had geleken maar in de praktijk vooral in de weg stond. Dat is nog eens iemand op zijn wenken bedienen.

Week 8 De Gitarist kreeg een heleboel logees en had niet genoeg dekbedovertrekken. Ik had er nog wel een paar liggen, gekregen van iemand die ze nooit gebruikte om ze daarna zelf ook niet te gebruiken want ik vind ze niet mooi. (ja zo erg ben ik) Gelukkig heb ik de Gitarist er blij mee kunnen maken.

Week 9 Studenten hebben weinig geld, dat weet iedereen, dus scharrelde ik een tasje kleding bij elkaar zodat onze stagiaire een kortingsbon van de H&M kreeg en zo met korting een nieuw vest kon kopen

Week 10 Ik had nog een oude spiegel staan, leuk, hip en kleurig maar net iets te leuk, hip en kleurig voor mijn nieuwe paleisje. Gelukkig kwam onze stagiaire even een kopje thee drinken, en laat zij nu net die spiegel wel zien zitten!

Week 11 De tas van de stagiaire ging kapot, Miss Artemis is een echte miss met een leuke tassenverzameling. Daar zat er nog wel eentje tussen die precies bij haar paste. Zij blij, ik blij.

Kijk zeker ook op de blog van de verdubbeldame voor nog veel meer tips om de wereld een beetje mooier te maken. verdubbeldame

Ambivert

Ik heb mezelf altijd een rare combinatie gevonden van introverte en extraverte eigenschappen.
Want ja ik hou van feestjes, ik sta als eerste op de dansvloer om er als laatst weer af te komen. En kennelijk ben ik makkelijk aanspreekbaar want ik zit niet snel zonder gesprekspartner hoewel dat niet ligt aan mijn vaardigheden een gesprekje met iemand aan te knopen. Een gesprekje beginnen met een wild vreemde vind ik namelijk dood eng. Dan zit ik veel te veel in mijn hoofd, kan ik niets leuks bedenken om te zeggen of denk ik alleen maar dat die wild vreemde vast niet op mij zit te wachten.
Maar zodra iemand een gesprekje aanknoopt ben ik een dankbare gesprekspartner, en zeker wel in staat een leuk gesprek met iemand te hebben. Als ik een rol heb die mij duidelijk is, en die voor degene die ik aanspreek ook duidelijk is vind ik dat aanspreken van mensen ineens een stuk minder eng.
Dus sta ik als BSO, PSZ en TSO juf voor groepen en ga ik gesprekjes aan met ouders over hoe het gegaan is. In het begin, toen ik nog niet helemaal wist wat ik wel en niet moest vertellen of hoe ouders zouden reageren, vond ik dat overigens ook eng.

En op die BSO was het me wel opgevallen dat ik met de extraverte kinderen gezellig sta te dansen en te springen, terwijl ik ook degene ben die met een introvert kind even een boekje ga lezen om het op die manier aandacht te geven. Ik heb heel wat kinderen uit hun schulp zijn kruipen omdat ik ze stapje voor stapje het vertrouwen gaf dat dat kon. Maar nooit bedacht ik dat dat ligt aan mijn vermogen beide kanten die kinderen kunnen hebben te herkennen en te erkennen.

Als Sprookjesjuf vind ik het heerlijk om mijn verhalen te vertellen voor een groep, maar als ik daarna in de kantine sta met andere “artiesten” of juffen en meesters voel ik me ineens heel klein worden. Ik weet dat ik die mensen moet overtuigen van de kracht van de Sprookjesjuf, en dat dat niet kan door stilletjes in een hoekje weg te kruipen, maar eigenlijk doe ik dat wel het liefst in dat soort onoverzichtelijke situaties. Ik weet mezelf dan net iets zelfverzekerder op te stellen dan dat ik ben. Maar dat kost me moeite.

Als ik voor Oxfam Novib mensen mag aanspreken om op de foto te gaan voor het goede doel op Parkpop of op Lowlands met een megafoon mag roepen dat het echt wel een goed idee is om je afval in een afvalzak te gooien ben ik helemaal in mijn element. Zet mij achter een bar neer en ik dans en straal. laat mij kaartjes verkopen aan de deur van je feest en ik  heb zat leuke gesprekken. Geef mij een rol, een taak en ik ben extravert tot op het bot. Maar laat mij aan mijn lot over en ik word verlegen en weet mezelf niet zo goed een houding te geven. Wat in sommig gevallen vrij onhandig is als je wel met een roze pruik, een groene jas, een rade baret of een gothic jurk al dan niet met stippen loopt rond te stampen. Want ik hou van rare uiterlijkheden. Ik voel me fijn met paars haar en een pattycoat. En als ik op een podium mag stralen in een toneelstuk zie je mij op mijn gelukkigst.

Als ik met mensen afspreek in een café zorg ik dat ik precies op tijd ben of net iets te laat. Want ergens alleen zitten en dan zo overduidelijk aan het wachten zijn vind ik dan weer eng. Terwijl alleen een broodje eten bij de v&d geen probleem is. Of alleen een kopje thee drinken in een café waar ik heel vaak kom ook geen probleem is.

Bij de vereniging waar ik lid van was en in het bestuur zat zagen mensen mij als de kern van het feestje, de gangmaker. En ik organiseerde vrolijk bandjes avonden, vond het heerlijk bandjes te zoeken en te boeken. Kon uren met ze mailen over muziek. Maar als ik ze dan in het echt moest ontvangen vond ik dat weer eng en liet ik dat liever over aan mijn vriendinnetje. Terwijl ik op een popfestival een paar jaar eerder met veel plezier de artiestenopvang deed. En gewerkt heb als (kinder) animator op diverse campings, bungalowparken en in een hotel.

Ik hou van mijn vrienden om me heen, maar kan ook goed alleen zijn!!!

Het lijken tegenstellingen en een rare mengelmoes van eigenschappen, maar dat blijkt het niet te zijn. Er is gewoon een naam voor, ambivert. Ik ben Ambivert. En er zijn veel meer mensen zoals ik. Die in de ene situatie extravert zijn om in de volgende situatie als introvert persoon het allemaal maar een beetje op zich af laten komen. Ben ik toch weer een beetje minder speciaal dan ik dacht ;).

50 books 14

Welk boek heeft jou verliefd doen worden op een stad of land?

Ik ben nog nooit verliefd geworden op een stad of land door een boek, meestal gebeurd het andersom, ik ben in een stad of land en vind daarna toevallig boeken over dat land, of die stad. Zoals ik bijvoorbeeld Rode rozen en tortilla’s vond toen ik net terug kwam uit Mexico.

Wel heeft “Het geheim van Rotterdam” van Thea Beckman me nog verliefder gemaakt op de stad waar ik vandaan kom, de stad waar ik nu woon, Rotterdam! Want wat anders dan alchemie kan de oorzaak zijn van de werkstad die Rotterdam is? En verklaard daarmee de bijzondere sfeer van deze stad. Ja, ik kom ook graag in andere steden. Ik hou van de mogelijkheden van vegetarisch/veganistisch uit eten kunnen gaan en de alternatieve uitgaansscene van Amsterdam. Ik hou van pannenkoeken eten bij dat enne leuke pannenkoekenhuisje in Utrecht, en van Tivoli hou ik ook natuurlijk. Ik hou van Den Haag en zijn musea en stranden. Ik hou van Tilburg voor de Malle Heks, de roze kermis en voor de 013. Maar dat alles weegt niet op tegen Rotterdam, waar ik iedere keer weer thuis kom. (ook als ik er niet woon voel ik me er thuis).

Ik denk dat iedereen die dit boek leest een heel klein beetje Rotterdam in zijn of haar hart sluit, en als vanzelf daarmee een beetje verliefd.