Miss Artemis

Ik neem me steeds voor weer te gaan bloggen. En in mijn hoofd heb ik dan lijstjes met onderwerpen waar ik het over wil gaan hebben. Zoals de rots en water cursus die ik volgde, waar ik erg enthousiast over ben. Rots en water is een psychofysieke weerbaarheidstraining. En ik ben daar nu trainer in. Om dat te vieren mocht ik een plankje doorslaan. Toen ik begon dacht ik, dat lukt me nooit. Maar we werden er doorheen gepraat, en het lukte me wel! Hoe cool! Als ik dat kan, dan is er vast nog veel meer dat ik ook kan.

Ondertussen was ik bezig met ‘The artist way’ , een soort van zelfhulpboek, over creatieve blokkades en zo. Ik stortte me er volledig in. En ik veranderde. Maar die veranderingen waren niet allemaal even positief. Want niet iedereen verandert mee. Of misschien wilde ik wel niet dat mensen voor mij zouden veranderen. En zelf lukte het me ook niet meer om die oude ik te worden. Weer terug te veranderen in wie ik was voor dat boek. Ik was gegroeid. En moest afscheid nemen van een deel van het leven dat me zo vertrouwd was.

Bij groeien hoort ook pijn. En die pijn kwam. Met ontstoken neusholte, verkoudheden die eeuwig leken te duren, en griep die weken bleef sudderen. En toen ik eindelijk weer opgeknapt was in alle hevigheid terug kwam. Niets hield ik binnen. En om mij heen veranderde de wereld. Waar eerst voortdurend strijd en onbegrip was was nu zorgzaamheid, en begrip. Ik huilde maar dompelde me er ook in onder. Want wat is het heerlijk om niet alleen te zorgen maar ook verzorgd te worden. Gek genoeg bleek er een balans nodig te zijn. En dat wat steeds een warme deken was geweest zorgde nu voor strijd en onbegrip. Ik huilde.

En nu zit ik hier en wilde ik een blog schrijven, over een boek dat ik las. Maar verschijnen deze woorden op mijn scherm. Die kennelijk gehoord willen worden. Woorden die willen roepen, Ik ben er weer. De afgelopen maanden waren een achtbaan van intens verdriet en herinneringen om in te lijsten!

Maar ik ben er weer!

Op #blogpraat een wekelijkse twitterchat over bloggen gaat het over de toekomst van bloggen.

Hoe zal bloggen er over 10 jaar uit gaan zien? Zijn er dan nog wel blogs? Of is iedereen aan het vloggen? En ook niet onbelangrijk waar zien wij onszelf over 10 jaar?

Ik denk dat ik over 10 jaar mijn blog anders gebruik dan dat ik 10 jaar geleden deed. 10 jaar geleden hete mijn blog Laura’s Leven en ging mijn blog over alles wat er in dat enerverende leven van mij gebeurde. Ik blogde dagelijks. En had vrij weinig censuur. Natuurlijk hing ik de vuile was niet buiten. Maar ik vond dat ik zo eerlijk mogelijk moest schrijven over alle onderwerpen die me maar te binnen schoten.

Dus schreef ik ook over onzekerheden over bepaalde lichaamsdelen die de meeste mensen nimmer te zien zullen krijgen. Uit de overtuiging dat ik pas een mening mocht hebben over bijvoorbeeld plastische chirurgie als ik eerlijk zou zijn over dingen aan mijn lichaam die ik zelf ook liever anders zag. Ik vond ook dat ik daar een mening over moest hebben. Want ik wilde meisjes en vrouwen emanciperen.

Dat wil ik natuurlijk nog steeds, maar ondertussen ben ik ook gaan vloggen. En maak ik wekelijks filmpjes met knutsels en leuke dingen. De leuke dingen werden steeds vaker verantwoorde dingen omdat ik merkte dat ik invloed had. En ik mijn invloed graag goed wil gebruiken. Ik wil mijn overtuigingen over de wereld en hoe we met de wereld om moeten gaan  graag delen. Maaarrrrrrr en nu komt het, mijn vlogs trekken jonge kijkers aan. En jonge kijkers moeten beschermd worden.

Dus kan ik mezelf al voor mijn hoofd slaan als ik in een vlog vertel dat ik weleens in mijn pyjama in de kroeg heb gestaan. Want denk aan je jonge kijkers. En trouwens, wat doet een sprookjesjuf in de kroeg? Die drinken toch alleen maar roze limonade en eten suikerspinnen in de sprookjesspeeltuin?

Bovendien weet ik dat die jonge kijkers heel handig zijn met computers, Veel handiger dan dat ik dat ben. Zij zullen dit blog dus ook wel weten te vinden. Misschien nog niet nu. Maar ooit. En wat is dan het imago dat ik wil hebben? Wat wil ik dan dat ze over me kunnen vinden?

Vragen die ik mezelf nooit stelde, 10 jaar geleden, want ik vond dat iedereen alles van me mocht weten. En schreef uitvoerig over mijn liefdesleven. (dat nooit over rozen gegaan is trouwens, of misschien wel, maar de dorens zijn er iig nooit vanaf gehaald)
Het kon mij allemaal niets schelen, take it or leave it, dit ben ik, en je neemt me maar zoals ik ben.

Maar is dat wel de meest handige strategie? Is het niet handiger bepaalde dingen voor mezelf te houden? Moet ik perse echt zijn op mijn blog? Of mag ik ook semi echt zijn? Mag ik een scheinwereld bouwen waar ik mijn imago zorgvuldig opbouw? Met glitters, en roze wolkjes, regenbogen en dansende eenhoorns?

Ik denk dat ik over 10 jaar dus meer semi echt ben. En minder echt echt. Omdat er steeds meer gevraagd word naar een imago. En steeds minder naar of ik weleens in mijn pyjama in de kroeg heb gestaan of dat ik wel echt echt echt 100% tevreden ben met mijn overigens bijna perfecte lichaam 😛

Ik ben onwijs trots op mezelf. Dat mag ook wel eens gezegd worden.
Trots omdat ik mezelf op Lowlands een hele dag alleen heb vermaakt. (en op geen enkele andere dag zoveel dingen heb gezien als tijdens mijn dagje alleen)

Trots dat ik niet in paniek raakte, maar gewoon mijn festival wist te plannen van optreden naar optreden. Trots dat ik niet verdwaalde. Trots dat ik de tent zomaar terug kon vinden. (want de angst voor verdwalen is bij mij zo ongeveer de grootste reden waarom ik alleen zijn in dit soort situaties zo eng kan vinden)

Trots dat ik nu weet dat ik het heerlijk vind om alleen op een festival rond te kunnen lopen, maar dat ik het delen van een ervaring na een paar uur alleen toch wel begin te missen. Dat ik dat toch ook wel een onderdeel van de festival vreugde vind. Zonder dat dat betekend dat ik niet alleen kan zijn. Want als ik niet alleen kan zijn dan zou mijn leven er wel anders uit gezien hebben.

Ik ben trots op mijn vorderingen in the artist way. (ik geloof dat ik jullie nog niet eens verteld heb dat ik hiermee begonnen ben) Maar de afgelopen 5 weken heb ik dus iedere dag oefeningen gedaan, dagboek pagina’s geschreven en mezelf mee genomen op leuke uitjes om mijn creativiteit terug te vinden. Niet dat ik die kwijt was. Maar het voelde alsof hier aan moest beginnen. NU! En het doet zoveel meer dan creativiteit herstellen. Ik voel dat ik mezelf langzaam aan (weer) een beetje meer op waarde schat. En dat is een moeilijk maar ook een goed proces. Er staan wat dingen op losse schroeven. Ik voel me soms kwetsbaar en dan weer enorm stoer. Maar bovenal ben ik trots!!!

Lieve meneer Beikes,

Toen ik in de eerste klas van de middelbare school terug kwam met een rapport met daarop negens, vroeg u mij hoe dat mogelijk was. Bij wijze van grap draaide u mijn rapport om, zodat de negens zessen werden. Daarmee gaf u mij de boodschap dat ik niet goed genoeg was, ik was in uw ogen een zes en zou dat altijd blijven.

Gekwetst ben ik die dag naar huis gegaan. Ik was zo trots geweest, maar dat trotse gevoel werd de grond in getapt. Ik heb nooit meer een voet over de drempel van uw school gezet.

Ik weet dat u er niets aan kon doen. Dat ik in uw ogen een dom meisje was. En hoe hard jullie ook probeerde ik kreeg de tafels van vermenigvuldigen er niet in. Het onderwijs was anders, er was nog zoveel niet bekend over andere methodes, onderwijs op maat. Je moest gewoon mee met de rest een lukte dat je niet, tja dan was je gewoon dom.

Ik schrijf u nu om u te vertellen dat ik na jaren hard werken weet dat ik wel degelijk een negen ben. Nee, ik ben geen directeur van een school geworden. Maar als BSO juf kom ik dagelijks kinderen tegen. Ook kinderen die net als ik niet helemaal mee komen. En kinderen die boven gemiddeld slim zijn. Sommige werken harder voor dat zesje dan anderen voor hun negens. Maar ik zie ze als individu. Ik prijs ze om hun prestaties in sport, hun creativiteit, hun slimme oplossingen, hun muzikaal gehoor. Ik vertel ze hoe gaaf ik het vind dat ze zoveel over dinosauriërs weten, of hoe mooi het gedichtje is dat ze schreven. Hoe goed het is dat ze het kind dat viel troostte. Ik vertel ze dat ze allemaal uniek zijn, en allemaal hun eigen talenten hebben, die ze met vallen en opstaan mogen ontdekken. Dat ze mogen oefenen, niet overal goed in hoeven te zijn, dat ze dingen mogen uitproberen, vandaag en toren mogen bouwen van kapla terwijl ze morgen mogen denken dat ze Picasso zijn. Ik vertel ze dat ze mogen falen, opnieuw mogen proberen, maar ook dat ze trots mogen zijn op dingen die ze in een keer goed kunnen.

Maar bovenal vertel ik ze dat ze een negen zijn, ook al zegt het cijfer op hun rapport dat ze een zesje hebben gescoord.

Ik ben trots op al mijn kinderen ongeacht hun scores. Omdat ik weet dat ze er allemaal wel zullen komen, op hun eigen manier.

Wat hoop ik dat zij dat mee krijgen, en dat zij zich nooit door wie dan ook hoe oud of autoritair wijs laten maken dat ze maar een zesje waard zijn. Want ik heb dat veel te lang gegloofd.

Liefs,

Laura

Sommige mensen houden echt heel erg van hun werk. Je zou kunnen zeggen dat ze met hun werk zijn getrouwd. Het komt helemaal goed uit als ze dan ook nog met elkaar zijn getrouwd. Zodat ze geen last hebben van een zeurende partner. Die het maar niets vind om op de tweede plaats te komen staan. Ze zijn nu immers samen nummer 1 en nummer 2.

Bij mij in de straat woont en werkt zo’n stel. Ze runnen een hotel/restaurant. Het is zo’n zaak waar wel iets vegetarisch op de kaart staat, omdat iedereen dat tegenwoordig doet, maar als ik het vegetarische gerecht dan ook daadwerkelijk bestel,wordt er toch gevraagd of ik niet gewoon een lekker stukkie vlees wil.

Zo’n zaak waar de vrouw en de man elkaar al jaren haten, maar daarom juist van elkaar houden. Zwaar mopperend op en over elkaar.

Zo’n zaak waar klanten continue van ongevraagd advies worden voorzien, dat niet zelden zwaar beledigend is voor de klanten. “U gaat toch niet echt naar dat museum met al die jezusbeelden, of bent u christelijk? Nee toch? Oh wel? Sorry hoor”. Kun je ze bijvoorbeeld horen zeggen.

Je moet er vaak lang wachten op je eten, en dat eten is dan vaak ook nog van matige kwaliteit. Toch kom ik er graag. Het heeft iets knus.

Kennelijk vinden ze dat zelf ook. Want er hangt nu al een week een briefje op de deur waarop staat dat ze “afwezig zijn ivm vakantie”. Ik denk dat dat briefje er alleen maar hangt omdat iedereen dat doet, net als met dat vegetarische gerecht. Want iedere keer als ik er langs loop staat hij voor de deur koffie te drinken, of zij door het raam naar binnen te kijken, ’s avonds lopen ze samen arm in arm even langs de zaak, en gisteren avond zag ik ze gezellig zitten chillen met vrienden (of misschien zijn het stiekem wel gewoon gasten), in hun dichte zaak.

Ik kan niet wachten tot ze weer open zijn, om ouderwets gezellig te genieten van hun gekibbel. En een lekker stukkie vlees aangesmeert te krijgen. Misschien plan ik mijn volgende vakantie ook wel naar hen toe!!!!