Miss Artemis – Pagina 4 – Een stads sprookje

Ruimen

Soms dan heb je van die dagen dat je het ineens gehad hebt met alle troepjes en rommeltjes om je heen. Vandaag had ik zo’n dag. Alles moest weg. En dan vooral de enorme puinhopen op mijn bureau. Dus werd er een grote tas gepakt en werd er geruimd. Ik bedoel als ik dan een keer zo’n bui heb profiteer ik er maar direct van. Voor ik het weet waait het weer over.

En nu ik toch bezig was konden de cd’s ook wel ergens anders staan. En dat ene kastje kon ik net zo goed even in elkaar zetten. Zodat de verfjes en kleitjes daarin opgeborgen konden worden.

Na een uurtje ruimen was dit het resultaat. En weet ik zeker dat ik de komende weken meer van dit soort uurtjes in ga plannen.

Visje

Zullen we een visje gaan eten op de Markt, vraag ik aan het jongetje bij mij op de BSO. We hebben samen 1,5 uur te overbruggen tot de rest van de kinderen komen en proberen die tijd te vullen met avonturen. Soms gaan we op Zombie jacht, andere keren zijn wij Starwars figuren, of draken. Het is eigenlijk nooit saai met ons.

Nee, zegt het jongetje, visjes zijn vies, ik lust alleen maar kibbeling. Ik besluit geen lesje te geven over het feit dat kibbeling vis is. Dat zal hij later in zijn leven nog wel leren. Heb je daar zin in, vraag ik dus maar. Dat heeft hij wel, maar mag dat eigenlijk wel van mijn baas? Op samenzweerderige toon zeg ik dat als ik het van mijn eigen geld betaal mijn baas het vast wel goed vind. Resoluut zegt hij dat hij dan niet wil. Waarom niet, vraag ik verbaasd. Ja juf, dan heeft u straks geen centjes meer. Ik verzeker hem dat mijn centjes niet op gaan van een keer samen kibbeling eten.

Even later zitten we gezellig samen op een bankje van onze kibbeling te genieten. Het jongetje is zo dankbaar dat ik een angry bird poppetje van hem krijg. Want hij heeft hem toch dubbel. En ik, ik ben zo’n pussy dat dat mij dan weer ontzettend, enorm raakt.

Vriendschap

Als je vrienden hebt, en die vrienden het leuk met je andere vrienden kunnen vinden, dan is dat natuurlijk super fijn. Maar hoe leuk is dat nog als er 1 vriend is die zich in al jouw vriendschappen probeert te draaien? Wat als jouw vriendschappen niet meer als exclusief worden gezien? Maar als een soort publiekelijk domein? Zou je je daar nog bij op je gemak voelen? En als dat niet zo is, komt dat dan omdat jij jaloers bent? Of gaat de ander echt een grens over?

Toevallig worstelen een aantal van mijn vrienden met dit vraagstuk. En ook ik heb me weleens afgevraagd waar dat onderbuik gevoel vandaan kwam als vrienden er met elkaar vandoor leken te gaan. Want je gunt iedereen natuurlijk jouw super leuke vrienden. En je wilt niet jaloers zijn of iemand ook maar een strobreed in de weg liggen. Waarom vind je het dan van sommige mensen heel normaal en natuurlijk dat ze in jouw “tribe” komen en bezorgen anderen je de koude rillingen als ze hetzelfde doen?

Ik snap mijn vriendinnen. Die behoefte hebben aan exclusiviteit met bepaalde mensen. Die zich in meerdere groepjes bewegen en niet perse willen dat die groepjes zich vermengen. Ik snap de pijn die ze voelen. En deel het liefste pleisters uit. Om op hun wonden te plakken. Maar ik kan niet goed uitleggen wat die grenzen dan zijn. En waarom de een daar over heen lijkt te denderen. Terwijl anderen er netjes omheen weet te laveren.

Tegelijk weet ik dat dat bij hun juist die pijn veroorzaakt. De spagaat waarin ze zitten tussen iedereen elkaar gunnen, maar zelf ook behoeftes hebben die niet worden gehoord. Omdat zij met fluister zachte stemmetjes roepen in de woestijn, dat ze het eigenlijk anders willen. Omdat er geen duidelijk omlijnde regels zijn voor vriendschappen, maar vriendschappen altijd dynamisch zijn, omdat zij dynamisch zijn, en flexibel mee waaien met de stroom. Totdat ze op een punt komen dat ze wel grenzen aan moeten geven. Maar dan is het vaak al te laat.

Het maakt van vriendschap iets nodeloos ingewikkelds. Ik denk nog het meest omdat sommige mensen niet snappen dat jouw banden met anderen lang hebben moeten rijpen voordat ze op dit punt kwamen. En zij zonder daar zelf moeite voor te willen doen direct in willen stappen op hetzelfde niveau van vriendschap als jij reeds hebt. Alsof jullie een trein zijn waar je naar believen in en uit kunt stappen.

Kiezen

We zitten met wat vrienden te fantaseren over wat we zouden doen als we de loterij zouden winnen. De dromen zijn bescheiden, en eigenlijk dezelfde dromen als die iedereen heeft.

Het geld stoppen in eigen bedrijfjes, reizen en huizen. Eigenlijk wil niemand echt iets heel anders doen dan we al doen. We zijn tenslotte een eigenzinnig stel creatievelingen. Die in mindere of meerdere professionele maten daar iets mee doen.

Het gesprek krijgt ineens een andere wending. Er wordt dieper ingegaan op ieders creatieve wensen. Wat doe ik nu eigenlijk precies met Sprookjesjuf?

Enthousiast vertel ik dat het een combinatie is van verhalende activiteiten met meestal beeldende verwerkingsopdrachtjes. Maar dat alles ook los te boeken is. Dus alleen de verhalen, of alleen de beeldende activiteiten.

Maar als ik nu moest kiezen, wat zou ik dan het leukst vinden, waarin wil ik heel goed worden, waarin wil ik me specialiseren? Ik denk daar even kort over na om daarna vol overtuiging te zeggen dat ik niet wil kiezen. Sprookjesjuf is een soort blokkendoos, vol met dingen die ik leuk vind om te doen. Je kunt er voor kiezen of je een hele blokken toren wilt boeken of 1 of meerdere losse blokjes. Het is mij om het even, ik vind het allemaal even leuk. En dat ik nu medium goed ben in veel kleine dingetje, in plaats van heel goed in 1 van deze dingen, dat past eigenlijk wel goed bij mij!

Heggenrijdersfestival

Het Heggenrijdersfestival was weer een hit. Daar in het Velserbeekpark voel je je echt even in een andere wereld.

Nog even de make-up bijwerken, voordat de drukte begint.

De tafel staat klaar, nu nog even wachten en kopjes thee drinken!

Ah, kijk, daar zijn de knutselaars.

In Opperste concentratie worden de mooiste doosjes versierd!

En wij?? Wij kijken terug op een erg leukmiddagje park hangen!

Ruud was….

Ruud was

Ruud was liever Twitter dan Facebook
Ruud was Frits dinsdag (tot in Den treuren aan toe)
Ruud was #sixworthstorry
Ruud was Lunetten
Ruud was een brombeer, maar wel de onze
Ruud was Ellen
Ruud was Emily Autumn
Ruud was een troostende schouder (ook als hij die zelf nog veel meer nodig had)
Ruud was nog steeds een beetje Rotterdammer
Ruud was

En dat is klote!

Ruud was, zoveel is duidelijk. Maar nu moet ik gaan nadenken wie ik was. In het leven van Ruud. Was ik bij de inner circle?

Als je het Ruud gevraagd had zou hij ja gezegd hebben. Al vond hij het wel irritant dat we elkaar nooit ontmoete. De tijden die hij voorstelde waren altijd nogal lastig door mijn werk, tot half 7. En als ik in de buurt was, was hij er weer niet.

Dus van die ontmoeting kwam het niet. Wat maakt dan dat je tot een cirkel behoort? Een van de 78 mensen in zijn blogroll zijn? De herkenning en erkenning bij elkaar? Het feit dat ik soms alleen voor hem iets op Twitter zei, omdat ik wist dat hij dat waardeerde. Ongeacht wat ik zei?

Hoe kun je bij iemand met zo’n groot hart nu bepalen wat je bent? Wij waren #blogpraat offtopic ouwehoerders. Wij waren altijd online en misschien moet dat zo blijven. Maar met die andere #blogpraters voel ik me ook zo ontzettend verbonden. Ik wil ze steunen. Laten weten dat ik aan ze denk. Dat ik dezelfde leegte voel.

Want wat Ruud ook was, Ruud is nu vooral de grote afwezige, een leegte op het Twitter feestje. Godverdomme man ik ga je missen.

Met ons hoofd in de wolken Pasen vieren

Vorige week was het Pasen. Dat moest gevierd.

Dus kocht ik bij de HEMA een leuk eierverf setje. En kliederde ik wat eitjes onder. Mijn nieuwe liefde met een D zag dat ook wel zitten en schilderde vrolijk mee.

Zijn onze eitjes niet prachtig geworden?!?!

Daarna werd het tijd om het wat hoger op te zoeken. Rotterdam is jarig en viert dat met een reuzenrad naast de Markthal. Ik ben gek op die dingen, dus ik moest en zou.

Daar zaten we dan met ons hoofd in de wolken. Te genieten van het uitzicht van mijn stadje (ons stadje).

Dat uitzicht met al zijn moderne gebouwen, je houd ervan of je haat het. Ik hou er toevallig van, heel erg. Het is voor mij echt het stukje aarde waar ik thuis hoor. Als ik het centraal station binnen rijd denk ik, jippie, ik ben weer thuis.

En stiekem is er natuurlijk nog best wat over van die oude binnenstad. Neem nu alleen de Laurenskerk al!

Maar ook de jaren 80 bouw mag er wat mij betreft best zijn. Het reuzenrad zelf is trouwens ook een aanwinst voor de stad. Het is bijna jammer dat het 10 april alweer weg gaat. Maar mocht je voor die tijd nog in de stad komen, vergeet dan niet een ritje te maken.

Want zeg nu zelf dit is toch ook gewoon kunstig?

Jemig, ik lijk wel verliefd. Zo prachtig vind ik alles. Ach als dit de effecten daarvan zijn dan hoop ik dat het nog heel lang duurt.

Xxx

Ostara kriebels

Ostara staat weer voor de deur. Het feest waar we de lentegodin Ostara verwelkomen. Buiten is al te merken hoe de lente langzaam wakker wordt.

Dus trekken wij erop uit voor een echte lente/Ostara wandeling. Thuis hebben we in sigarendoosjes al eenMmini offertje gemaakt dat we achter zullen laten in de Kabouter boom. Mama versierde een godinnensteen die zo tot de verbeelding van een klein jongetje spreekt dat hij hem al in zijn zak gestoken heeft voordat wij klaar zijn met ons ritueeltje.

Hier ligt de Godinnensteen nog te stralen. Ik Ben benieuwd hoe lang de kistje blijven liggen.

De volgende wandeling is op 1 mei, wil je met ons mee wandelen? Stuur dan even een berichtje!

Bologna de rode

Bologna de rode dankt zijn naam aan de rode dakpannen die voor dit stadje kennelijk nogal typerend zijn. Voor mij als Nederlandse zijn dakpannen natuurlijk rood. Welke kleur moeten ze anders hebben?

Toch beklimmen we 1 van de torens die Bologna nog rijk is om dit te aanschouwen. Want laten we wel wezen een bovenaanzicht van een stad is altijd leuk, wat de kleur van de daken ook is. Vroeger dachten ze daar ook zo over en bouwde iedereen die het geld er voor had zijn eigen toren als een soort van statussymbool. Laten we het erop houden dat er nog geen i-phones bestonden waarmee men kon patsen.

Bovenaanzicht van de stad in 1992

Tegenwoordig is de stad ook politiek gezien nogal rood. Het is tenslotte een studentenstad. En waar studenten zijn bruist het nog van links idealisme. Jammer dat zoveel mensen die idealen over boord gooien zodra ze afgestudeerd zijn.

Veel tijd om daar over na te denken hebben we echter niet, want na nog wat rondgedwaald te hebben door de stad is het weer tijd voor Bologna de dikke. En genieten we weer van een heerlijke maaltijd.

Nog even wat mooie plaatjes, genieten jullie mee?

Bolonga de dikke

Ik ben een weekendje in Bologna. En mijn nieuwe speeltje, de yoga tab 3, maakt het mogelijk meteen live te bloggen. Hoe cool is dat?

Bologna staat bekend om 3 dingen. Leerde ik thuis achter mijn tabletje al. Hoe handig, dat internet! Vandaag mochten we kennis maken met Bologna de dikke. De stad kreeg deze bijnaam door zijn rijke keuken. Dat komt goed uit want wij zijn uitgehongerd. Maar zo makkelijk gaat dat nog niet. Er zijn strenge regels over wat je wanneer eet. In principe eet de Italiaan de hele dag door, bij het ontbijt droom je al over de lunch en bij de lunch staat het avond eten al zo goed als klaar.

De tussen liggende tijd mag je trouwens ook best met eten vullen. Dus gaan we voor een apretief. We komen in een een soort food loods, waar we bij verschillende kraampjes verschillende hapjes en drankjes kunnen halen. Alex wil ons graag Spritz leren drinken. Dat laat ik me geen twee keer zeggen. Mijn ogen speurde al naar dit drankje. In Venetië dronk ik het graag. En die traditie zet ik graag voort. We bestellen wat pasta, en het internet heeft geen woord te veel gezegd dit is goddelijk!

We gaan door naar een andere tent waar ook Hugo op de kaart staat. Wat een feestje. De cocktails zijn aan de prijs, 7 euro per stuk, maar dan krijg je wel meteen toegang tot een approtiefjes hemel. Je mag onbeperkt pakken van allerlei heerlijkheden. Wij willen alles proeven. Maar vergeten dat we ook nog echt moeten eten.

Inmiddels heb ik een Spritz en een Hugo op en vind ik alles mini schattig! Maar nu begint het echte eten pas. Ik bestel de lekkerste lasagna die ik ooit at. Maar kom niet verder dan halverwege. Ik zit propvol! Als we water willen bestellen roept de Italiaan die zich bij ons groepje voegt ons tot de orde. Wijn! Er moet wijn gedronken. Ik krijg mijn glas niet meer leeg. Het is genoeg geweest. Wat een explosie van smaken!!!

Morgen gaan we maar eens kijken of we Bologna de rode kunnen ontdekken!