Auteur: Miss Laura Artemis

Omdat het weekend is, nog een juweeltje van mijn vorige blog die hier een herkansing krijgt!

De gitarist en ik hebben een gesprek over muziek. Hij heeft muziek en een melodielijn maar nog geen woorden. Ik vertelde hoe ik vroeger, als klein meisje, toen ik nog op ballet zat soms in mijn eentje naar de koffieconcerten bij ons in het theater ging. Hoe oud zou ik geweest zijn? Een jaar of zes?
Ik voelde me heel groot en volwassen als ik daar dan zat. Het andere publiek zag mij vooral als een schattig klein meisje, dat daar zo braaf zat te luisteren. Soms boden ze me een dropje aan. Als ik daar dan zo zat, sabbelend op mijn dropje sloot ik mijn ogen en bedacht ik hele verhalen. Over huppelende konijntjes die achterna gezeten werden door grote storm wolken. Of over familie leden die ik niet meer zag en hoe hun levens waren. Dat is het voordeel van mensen die je niet meer ziet, in je fantasie kunnen ze van alles worden en zijn.

De gitarist vraagt wat voor een verhaal ik bij zijn muziek voor me zie. Hij speelt, ik sluit mijn ogen. Ik zie een meneer met een koffer en een regenjas op een treinstation. Het station is verlaten, alleen deze meneer is er, het regent. Hij gaat op reis, er hangt een zweem van opwinding over hem heen. Op reis gaan is niet heel normaal voor deze meneer. Hij heeft een 9 tot 5 baan en leeft een voorspelbaar leven. Maar stiekem droomt hij weg, is hij al maanden, nee jaren aan het plannen, aan het voorbereiden, en nu, nu is de dag aangebroken dat hij stopt met dromen. Hij zet zijn koffer neer, die heeft hij niet meer nodig. Hij laat hem staan als hij de trein in stapt. Tegenover hem zit een meisje met rode lippen, ze kijkt dromerig uit het raam en heeft niet in de gaten dat hij naar haar kijkt, dat hij iets groots gaat doen. Het meisje glimlacht, een binnenpretje, de meneer word hier euforisch vrolijk van, hij wil zijn plannen delen, hij wil vertellen, en voordat hij er erg in heeft spreekt hij haar aan. Hij verteld maar en verteld over waar hij vandaan komt, dat het allemaal niet makkelijk is geweest, maar dat daar nu verandering in komt, dat hij knopen heeft doorgehakt, dat hij de sprong in het diepe gaat wagen, zonder vooraf zwemlessen te nemen. En hij zal nog wel zien of hij verdrinkt of zal blijven drijven. Het meisje laat hem praten, laat hem vertellen, ziet die sprankeling in zijn ogen, ziet dat zijn dromen misschien niet rexebel klinken, maar dat hij gelukkig is, gelukkiger dan hij in tijden geweest moet zijn, als ze naar zijn doorleefde gezicht kijkt. En ze voelt dat het goed is.

De gitarist had hele andere ideeen met het lied, hij snapt niet waar mijn beelden vandaan komen. Hoezo een 9 tot 5 baan? Hoezo een reis? Jammer, ik vond deze meneer net zo sympathiek. Ik was al een beetje van hem gaan houden. Ik wilde met hem mee op reis, ik wilde weten wat hem toch zo gelukkig had gemaakt, en hoe hij tot dat inzicht gekomen was. Maar ik zal er nooit achter komen. De meneer is een afgekeurd idee, hij bestaat niet. Hij is mijn niet bestaande onbekende en zal dat blijven!

Tegen beter weten in nam ik toch maar eens een kijkje op mijn oude blog, daar kwam ik deze herinnering aan een vakantie van lang geleden tegen. Die me bij het teruglezen weer een glimlach bezorgde.Vandaar een herplaatsing hier.  

Ik vind een flesje wijn in mijn koelkast. Zo’n klein flesje waar je twee glaasjes uit kunt halen, zoals je bij de Albert Heijn kunt kopen. Alleen is deze dan niet van de Albert Heijn. Waar het wel vandaan komt weet ik niet meer. Ik zal het er toch zeker zelf neergezet hebben? Dan schiet me ineens een zomer avond te binnen, op de terug weg van ons Wales tripje was Shopvriendin gaan slapen terwijl ik het nachtleven aan boord van het schip samen met Anja verkende. Het kan overigens ook dat Anja een andere naam had, en dat Anja haar beste vriendin was waar ze veelvuldig over sprak. Ik weet het niet meer, mijn geheugen laat me in de steek.

Anja en ik concludeerde al snel dat er niet echt een nachtleven was. Uiteindelijk ontdekte we wat leven op het dek. En terwijl we Engeland achter ons lieten en de schemering in trad stonden wij daar te praten over het leven. Anja was gescheiden, een nieuwe levenspartner had ze nog niet, veel te verwarrend ook voor de kinderen. Maar nu de kinderen groter werden voelde ze toch weer iets kriebelen. Ze was niet van plan de rest van haar leven alleen te blijven.

Er waren wel eens mannen geweest, waar ze dan een avondje wat mee was gaan drinken. Maar uiteindelijk werd het hem toch niet. Ze staarde over het water, alsof daar ergens antwoorden verscholen lagen. Ik luisterde naar haar levensverhaal, dat was onze taakverdeling.

Het staan bij de reling was ons gaan vervelen en we hadden plaatsgenomen aan een tafeltje. De bar ging bijna dicht, we konden nog net een drankje bestellen. De man achter ons vond dat belachelijk en kocht alle wijn die er nog in huis was. Er werd hem een doosje met 24 kleine flesjes overhandigd. Terwijl Anja vertelde over haar vriendinnen van de vrijgezellenclub en hoe deze nu allemaal een nieuwe partner gevonden hadden, allemaal, behalve zij. En hoe ze nu liever met nieuwe partners op vakantie gingen in plaats van met haar, opende de man met de 24 flesjes zijn eerste flesje en dronk dit in een paar slokken leeg. Anja ging verder, dat zij het allemaal anders aan zou pakken, als je een partner hebt kun je toch nog wel gewoon met een vriendin op vakantie? Je hoeft je vriendinnen toch niet te laten vallen? De man opende nog twee flesjes en gaf er een aan de vrouw tegen over hem, die deze giechelend in ontvangst nam. En terwijl Anja vertelde over haar ex man waar ze nog steeds vrienden mee was, en over mensen die ze vroeger had gekend met een open relatie, waar de moeder van het gezin dan bij het ontbijt uitgebreid verslag deed over met wie ze had liggen neuken terwijl de vader niet op of om keek van zijn krant werden er nog wat flesjes geopend en leeg gedronken. Anja had dat maar niets gevonden, zo’n open relatie, daar kun je toch niet gelukkig van worden? Nee als het zo moest, dan bleef ze liever alleen, want wanhopig was ze niet, dat moest ik niet denken hoor.

De man met de 24 flesjes en zijn vriendin giechelden terwijl ze naar de flesjes keken. Het was duidelijk dat ze al ver heen waren, wat ze met het restant moesten wisten ze niet, tot de man een inval kreeg. Met een zwierig gebaar zette hij twee flesjes voor ons neer. Anja en ik bedankten vriendelijk maar vonden het wel weer mooi geweest, dus namen we de flesjes mee naar onze hutten. En zo komt het dat er een onbekend flesje wijn in mijn koelkast staat. Even twijfel ik of ik het op zal drinken. Dan hoor ik de waterkoker afgaan en besluit ik toch maar thee te maken. Over een paar weken zal ik het opdrinken, en toasten op Anja die voor een nacht onderdeel van mijn leven uitmaakte en haar verhaal vertelde. Ik zal op haar drinken en de herinnering die ik nu nog even vast wil houden zal vervagen. Zoals dat gaat met vrienden voor een nacht.