Categorie: WOT

Ik hou niet van feiten, ze zijn zo statisch, zo niet meer te veranderen, zo wiskundig. Ze laten zo weinig aan de verbeelding over. En echt, ik snap wel dat het fijn is om feiten te hebben, omdat ze het fundament zijn waar we op voort bouwen. A kwadraat + B kwadraat = C kwadraat. Dat is een feit, een veiligheid ook wel. Niemand zal het hier met me over oneens zijn. Niet dat iedereen weet wat je ermee moet, niet dat ik weet wat je er mee moet (iets met een evenwijdige driehoek meen ik me te herinneren) maar dat doet er niet toe, we hebben met zijn allen aangenomen dat het waar is. Zoals we hebben aangenomen dat niets sneller dan het licht kan gaan en de wereld rond is. Daar valt geen discussie over te voeren. Je kunt het hooguit mededelen.

 “De wereld is rond”.
“Ja dat weet ik, en hij draait ook”.
 “Klopt”.
 Einde discussie.

Leuker is het als het over dingen kan gaan die niet universeel waar zijn.

“Dingen met stippen zijn leuker”.
“Weet je dat wel zeker Laura? Ik heb een hekel aan dingen met stippen, ruitjes, die zijn pas hip”
“He getsie, ruitjes? dat meen je niet”.
“Ja, vooral de Schotse ruit vind ik erg leuk”.
“Oh ja, Schotse ruiten zijn ook wel leuk, maar niet zo leuk als dingen met stippen”.

Het geeft meer spanning, meer mogelijkheden tot het verbreden van je horizon. Geef mij maar meningen en laat de feiten aan de wetenschappers die weten veel beter wat ze ermee aan moeten dan ik!

Ik ben 10 en ik weet al precies hoe de wereld eruit gaat zien, later als ik groot ben. Als ik nu goed mijn best doe op school dan ga ik strakjes net als Elise studeren voor recreatie medewerkster in Utrecht. Want dat lijkt me zo’n leuk beroep. Ik kan er alles in kwijt wat ik leuk vind. Theater, creativiteit, werken met kinderen, ja dat wil ik! En dan ga ik daarna trouwen en kinderen krijgen.

Het is zo’n zondagmorgen van alles kan en niets hoeft. Zo’n zondagmorgen waarop de stad beloftes maakt die nooit helemaal waar worden. De helft van de winkels is open, de andere helft is dicht en ik kan nooit precies onthouden welke helft nu open is en welke dicht.
Wij kennen elkaar nog niet zo lang, en vinden elkaar wel leuk, of de een vind de ander  leuk en de ander denkt dat de een ook wel leuk is. En ik kan niet zo goed onthouden of ik nu de een of de ander ben.

We spelen ons favoriete spelletje dat er op neer komt dat we door de stad slenteren, terecht komen in  een deel waar alle winkels dicht blijken te zijn en wij met onze neuzen tegen de ruit aan bekijken wat de winkel aan koopwaar te bieden heeft. Meestal design winkels, de ander houd van design en strak. Dan begint het. “Ik vind dat kastje daar in de hoek wel leuk” zegt de een dan bijvoorbeeld. Waarop de ander antwoord “Welke bedoel je? Die naast die leuke stoelen?”. “Echt? vind je die stoelen leuk? Vind je die krukken daar niet veel leuker? Die achter dat gekke ding?” En zo blijven we staan tot we onze smaken aan ieder product gestaafd hebben. Soms hebben we geluk, dan zijn de winkels open en kunnen we naar binnen. Andere keren lopen we zo te dwalen dat we  niet eens weten waar we precies zijn.

Op zo’n keer wijs ik een kapstok aan, niets bijzonders, dat deed ik wel vaker is was op zoek naar een staande kapstok en had mijn oog laten vallen op zo’n exemplaar dat eruitzag als een boom. Maar die waren erg duur en als er drie dingen over heen lagen kon je niet meer zien dat het een boom was. Nu wil ik best geld uitgeven aan design, maar ik denk dat ik meer dan drie dingen aan mijn kapstok wil hangen. Dus wijs ik een kapstok aan in een tweedehands winkel  die daar statig koopwaar staat te showen. Kettingen en sjaaltjes, brillen, en tasjes. De kapstok is vast niet te koop, maar wat een leuk idee!!!

Weken later staat de ander voor mijn deur, we zien elkaar al heel wat minder nu. De kapstok dient als afscheidscadeau. En ik vind het het stomste cadeau ten afscheid ooit, ik wil niet dat iemand zoveel moeite voor mij doet, met een kapstok de halve stad door loopt, de metro neemt met een kapstok onder de arm en dan voor mijn deur komt staan. Mij te veel ballast die ik niet meer wil delen als ik eigenlijk los moet laten. Maar ik zeg “kom maar binnen, met je kapstok, wil je thee?” en doe alsof ik blij verrast ben.

Write On Thursday is een initiatief van Karin Ramaker, ieder donderdag geeft ze ons een woord om ons over te verwonderen, verbazen, door te laten inspireren, kortom een woord om een blog over te schrijven. Het woord van vandaag is ‘kapstok’.

Write On Thursday is een initiatief van Karin Ramaker, ieder donderdag geeft ze ons een woord om ons over te verwonderen, verbazen, door te laten inspireren, kortom een woord om een blog over te schrijven. Het woord van vandaag is ‘verwondering’


“Zolang je je blijft verwonderen komt alles goed”, zegt de dronken man in het cafe. “Je moet blijven kijken als een kind, verwonder je over de opkomende zon, een boom of dit glas wijn. Terwijl hij dat zegt heft hij zijn glas in de lucht alsof hij een toast wil uitbrengen op verwondering. Ik luister en knik, ja je moet je blijven verwonderen, vind ook ik. “Jij kan dat”, zegt hij “jij hebt dat kinderlijke nog in je”. En weer knik ik, omdat ik niet weet hoe ik hier op moet reageren, omdat ik weet dat hij me sowieso niet al te serieus neemt of misschien ook wel gewoon omdat hij gelijk heeft. Ja, ik kan dat, ik kan me verwonderen, ik kan kijken door de ogen van een kind en dingen zien alsof ik ze voor het eerst zie. Ik kan onnozele waarom vragen stellen terwijl ik weet dat het antwoord niet belangrijk is, ik kan mezelf dommer voor doen dan dat ik ben omdat ik geen zin heb met kennis en kunde te pochen, omdat het me helemaal niets kan interesseren dat iedereen mij hier onderschat. Ik kan over hele serieuze onderwerpen luchtige verhaaltjes vertellen. Gewoon omdat luchtig ook belangrijk is, omdat je soms ergens om moet kunnen lachen, omdat verwondering je echt verder kan brengen. 


Dan kijkt hij me een fractie van een seconde diep in mijn ogen aan en zegt “Jij bent als de monnik die zich onnozel voordoet, die luistert, liever dan praat, maar eigenlijk een genie is.
En echt ik zie mezelf niet als een genie, maar even voel ik me betrapt, even voel ik al mijn maskers van kinderlijkheid en verwondering van me afvallen als een ui, even weet ik dat ik misschien wel de idioot ben die dacht niet serieus genomen te hoeven worden als ik wat ik weet zoveel mogelijk verstop, voor mezelf houd. Even voel ik me naakt. 


Langzaam trek ik mijn jas, pak ik mijn tas en mompel ik dat ik nu echt weg moet, er moet een metro gehaald. Ik zie je volgende maand wel weer. Ik laat de man achter, zwaai nog even kinderlijk als ik op de trap ben en verdwijn dan snel de nacht in.

Write On Thursday is een initatief van Karin Ramaker, iedere donderdag geeft ze ons een woord om ons over te verwonderen, verbazen, door te laten inspireren, kortom een woord om een blog over te schrijven. Het woord van vandaag is uitdagen. 


Roelien is druk bezig met het maken van mijn website. Onze samenwerking komt er op neer dat ik iets lelijks teken, hier een foto van maak, via what’s app naar haar doorstuur en een dag of drie later iets moois terug krijg. Voor Roelien is geen uitdaging te groot, wolven, roodkapjes, kikkerprinsen ze draait haar hand er niet voor om. Als we praten over illustraties, teksten, sprookjesjuffen, smincksters en wat we nu allemaal precies met ons leven willen raken we steeds enthousiaster. Zij wil meer illustraties maken om een portfolio op te bouwen, ik wil meer (fictie) schrijven. Waarom maken we daar geen projectje van roepen we uit. 


Dat dan de een de ander uitdaagt om naar aanleiding van een thema te tekenen of te schrijven. En dat de ander naar aanleiding van dat verhaal of die illustratie dan weer zelf aan de slag gaat. Roelien mag het eerste thema bedenken, en mij uitdagen. Ze zou zo graag nog eens een draak tekenen, dus “draken” word het eerste thema. Ik heb nog nooit fantasy geschreven dus voel me behoorlijk uitgedaagd. Maar hoop dat ik het tot een goed eind ga volbrengen. Bovendien zal ik het de volgende keer makkelijker hebben, want dan mag ik het thema bedenken. 


En jij? Wanneer ben jij voor het laatst uitgedaagd? En door wie zou jij je graag nog eens uit willen laten dagen? 

Als klein meisje had ik een grote wens die ik steeds maar weer opnieuw wenste. Of eigenlijk twee, die ik dan af en toe met elkaar af wisselde.

De eerste wens was dat mijn oma weer levend zou worden. Mijn oma overleed toen ik 8 jaar was en het leek me fijn om haar wat langer om me heen gehad te hebben. De andere wens, die ik overigens veel minder vaak wenste wat dat ik Gloria Estefan ooit in het echt zou zien.

Vrij onschuldige wensen zou je zo zeggen, tot ik een tekenfilm keek waarin een kind een wens mocht doen van een of andere geest uit een olielamp. Het kind wenste dat het herenigd zou worden met een overleden oma, de geest vroeg of het kind het wel zeker wist en zei daar nog onheilspellend bij, “kijk uit wat je wenst, het kan uitkomen”. Het kind bevestigde dat het zeker wist dat het herenigd wilde worden met de overledenen, de geest haalde diep adem, zwaaide wat met armen heen en weer tot er op de deur geklopt werd. Enthousiast deed het kind de deur open, tot het met een lijkbleek gezicht de deur met een knal weer dichtgooide. Wat bleek, oma had inderdaad voor de deur gestaan, of althans dat wat er nog van oma over was, een hoopje botten en maden. Dit vond ik geen prettig vooruitzicht dus vroeg ik nooit meer of mijn oma weer levend wilde worden.

Ik herinner me niet meer of ik daarna extra vurig ben gaan wensen dat ik Gloria Estefan dan een keertje in het echt zou mogen zien. Die wens kwam in ieder geval wel uit toen ik een jaartje of 12 was. Zusje was met mama naar Rob de Nijs geweest dus vond ik dat ik dan wel met papa en mama mee mocht naar Gloria Estefan. Gelukkig dachten papa en mama daar ook zo over.

Hoe dan ook, deze tekenfilm veranderde mijn leven en mijn manier van omgaan met wensen. Ik zal altijd in mijn achterhoofd blijven horen, “kijk uit wat je wenst, voor je het weet komt het uit”.