Miss Artemis

Ik zag hoe ze in de metro stapte, een plaatsje koos, net voor mij, en hoe zij mij niet gezien had.

Ik riep haar naam niet, omdat ik eigenlijk druk in gesprek was met een collega die dezelfde kant op moest. Maar mijn blik wordt steeds getrokken door haar.  In stilte schreeuw ik, kijk dan om, zie mij, ik zit hier. Maar mijn stille roep wordt niet gehoord, of in ieder geval niet beantwoord.

De collega stapt uit, de volgende halte is de mijne, te kort voor een praatje pot. Maar ik kan de verleiding niet weerstaan, sta op, loop langs haar plaats en drapeer mezelf tegen een paal aan, terwijl ik zogenaamd in de verte staar. Mijn blik vangt die van haar, en ik schrik.

Ik had het haar zo gegund, dat gelukt, dat lichte leven. Nu haar man is overleden, zij vermoedelijk in het huis kan blijven, en drank misbruik en mishandeling haar leven niet meer overheersen. Maar ik zie de zware last die ze al die tijd met zich mee gedragen heeft, en die mij overvalt. Ze was nooit echt gelukkig, ik weet niet of dat domme pech was of dat ze er gewoon weg geen talent voor had.

En nu de kinderen en kleinkinderen weer in de buurt wonen, dacht ik, of nu ja hoopte ik, dat dat geluk dan eindelijk ook zou komen.

Als ik de metro uit stap vang ik nog een keer haar blik. Mijmerend loop ik door. Ik wil meteen alweer dingen gaan oplossen. Vrolijke post versturen.  Poppetjes tekenen in de kantlijn. Maar het is mijn zorg niet meer. Het is mijn schoonmoeder niet meer.

Hoi Carolien,

Terwijl jij de laatste loodjes blogpraat af legt zit ik een beetje voor me uit te dromen. Te lummelen, te freubelen, en eigenlijk van alles te doen behalve te blogpraten.

En ineens bedacht ik me dat ik jou nog moest schrijven. Omdat we vandaag online gaan. Het lijkt wel alsof ik gewoon geen energie meer heb om dingen te doen die me normaal gesproken zo makkelijk af gaan. Niet zo gek misschien, want mijn ritme wordt behoorlijk in de war gegooid in de vakantie periode. Ineens moet ik op sommige dagen om 6 uur mijn bedje uit. Terwijl ik normaal gesproken nooit vroeger dan 7 uur opsta en dan de dag ook al intens vervloek omdat ze zomaar al begonnen is. Ik ben, het moge duidelijk zijn geen ochtendmens.
En dit vroege ritme zorgt ervoor dat ik me gebroken voel. Stiekem tel ik de weken af tot de schoolvakantie voorbij is. Nog 5 weken. 5 weken min 1 dag. Maar deze week werk ik er nog maar 2. Dan is het festival tijd.

Ik moet nog zoveel, het tentje moet nog opgezocht, er moet nog uitgezocht welk luchtbed er lek was en welke niet. En welke slaapzak moet ik mee? Waar ligt de pomp ook alweer? Moet ik nog een gaspitje regelen voor thee ’s morgens? Af kan ik er vanuit gaan dat er voor de inwendige mens ook in de ochtend al gezorgd word door de heren en mevrouwen vrijwilligerscoordinator?

Ondertussen lees ik het verhaal dat ik moet gaan vertellen, twee keer per dag hardop voor. Ik neem mezelf op. Een soort ritueel dat ik altijd doe als ik een verhaal moet leren. Ik probeer verschillende intonaties uit en bedenk me dat het wel leuk zou zou als ik een veer, een appel en een kraal mee zou nemen. Het allerleukst zou zijn als ik ook een trommel had. Maar waar haal ik nu nog een trommel vandaan? En oh mijn godin, wat verlang ik naar mijn bed.

Hoe is het met je meditatie? Lukt het al een beetje om het te integreren in je dagelijks bestaan? Ik ga zo nog maar even aan de chakra’s, zoals ik al voorspeld had vloog ik door het eerste chakra heen, voor mij komt de moeilijkheid nu, water. Tijdens mijn inwijding tot priesteres van de Godin had ik een enorme moeite met water. Mijn hele zijn leek zich te willen verzetten tegen water. In Frankrijk aan zee, heb ik dat een beetje los kunnen laten. Daar vond ik magie aan het water. De weerstand is nu minder groot, maar ze is nog altijd daar, water, wat moet ik toch met water. Ik vrees dat ik bij deze chakra veel langer blijf hangen dan bij aarde. Zo zie je maar weer hoe persoonlijk dat soort paden zijn.

Fijne week, fotodinges maar veel, en blijf schrijven 😀

Laura

……………………………………………………………………………………………………….

dank je wel Laura, wat fijn dat je ondanks je uitputtelijkheid geschreven hebt – 

Je zat ook ondanks de vakantie tijd wel in een strak keurslijfje kwa planning, als ik me wel herinner. En dn een festival inrollen waar je zelf nog moet performen ook. In ieder geval heel veel plezier en sukses alvast!

Ikzelf ben deels ontzettend goed bezig- Onder andere op een gedetailleerd spoor van zelfmedicatie in verband met mijn insomnia waarvoor ik geen reguliere medicatie wil gebruiken alsook om nog een gedegen fysiek iets te tackelen en het lijkt te gaan lukken, maar omdat ik nog maar 1% onderweg ben, daarover later meer. 
Ander-deels/zijds ben ik ook ontzettend goed bezig om me heen, maar dan kom ik weer bij de factor privacy. 
Jeez, dan lijkt er weinig over te blijven om over te schrijven. 
Blogpraat is net afgelopen. Ik zou het jammer vinden als je eigenlijk wel mee had willen doen maar in plaats daarvan je brief aan mij als verplicht rondje hebt ervaren kwa deadline – enne net als ik met Oerol waarachtig vergat te bloggenm niks verkeerd aan he?! Het moet wel leuk blijven!!!

Nieuws wat niet klopt in deze tijd wel heel snel gecorrigeerd wordt, hoor ik op rechts, dat gaat over de ziel van jounalisten  – kan even de zapper niet vinden om de juiste titel op te zoeken.

1, Ik kreeg bezoek van mijn lieve vriendinnetje Fatima. Eigenlijk zouden we naar Tilburg gaan voor de roze maandag. Maar ik hang nog een beetje half ziek rond, dus dat was even iets te hoog gegrepen. We hebben heerlijk zitten knutselen en thee gedronken.

2, ik heb een knoflook geoogst, het was een verdroogt teentje dat ik achterin de kast vond en toen in de grond heb gestopt. En nu is het gewoon een heel knoflookje geworden. Niet groot. Maar toch. Ik ben zo blij. Ik gooi nooit meer oude knoflook weg.

3, Fatima heeft meteen even een jurk gerepareerd die ik eigenlijk al ten dode had opgeschreven. Zo fijn 

ps, ja het is een beetje laat om aan die kalender te beginnen.

ps2, ja het klopt hij is ook nog eens van 2012

Hi Carolien,