Moh, kijkt nu. We zitten hier met een mening

Meningen wie heeft ze niet?
Een mening over de Limonade die te zoet is, dat enne leuke rokje, die schoenen, het nieuwe kapsel van je collega, de prijs van de druiven, de kwaliteit van televisieprogramma’s, maar bovenal over jezelf.
Want nu heb je dat leuke jurkje wel, maar in de spiegel thuis lijk je er toch ineens een paar pondjes te dik in. En heel leuk hoor, die kans op promotie. Maar kun je dat nu allemaal echt wel aan? Is die ander er niet toch veel beter voor geschikt? Kortom je bent de hele dag bezig met een mening hebben. Probeer het maar eens, een dag nergens een mening over te hebben. Wedden dat je binnen een uur al over minstens tien dingen een mening hebt? Zonder dat je daar iet aan lijkt te kunnen doen. Lijkt te kunnen doen ja, want met een beetje oefening kun je dat stemmetje in je hoofd echt wel de mond snoeren.

Iedere keer als je morgen merkt dat je een mening aan het vormen ben zeg je tegen het stemmetje in je hoofd dat het even lekker buiten moet gaan spelen. En dat je zelf wel uit maakt of je daar wat van wilt vinden en zo ja wat je er dan precies van wilt vinden.

En voor je het weet geniet je in je toch wel erg leuke jurkje van die lekkere zoete limonade terwijl je naar programma’s kijkt die nu je er geen waardeoordeel over hoeft te hebben best vermakelijk zijn. Als dat geen plezierig vooruitzicht is!

Guilty pleasures en kleine kantjes

Ik ben schuldig. Als ik heel vroeg mijn bed uit moet, omdat ik laten we zeggen om 8 uur op mijn werk moet zijn in plaats van kwart voor 12, zoals ik gewend ben, dan doe ik dat alleen als ik weet dat er een grote mok warme chocolademelk op mij staat te wachten. (eventueel wil ik die ook wel zelf maken).

Ik ben schuldig. Soms koop ik tijdschriften die ik niet lees, omdat er cadeautjes bij zitten, of omdat ze zo mooi glimmen.

Ik ben schuldig. Ik ben erg gevoelig voor leuke spelletjes op mijn telefoon, wordfeud, drawsomething, ik heb ze als eerste.

Ik ben schuldig. Een rood jurkje, een jurkje met stippen of een combinatie van beide kan ik maar met moeite in de winkel laten hangen.

Ik ben schuldig. Als een electrich apparaat, bij voorkeur mijn smartphone of labtop, niet doet wat ik wil, kan ik veranderen in een klein driftkikkertje dat stampvoet tot het desgewente apparaat doet wat ik wil. (meestal gaat het niet sneller met al dat stampvoeten tussendoor)

Ik ben schuldig. Ik vind het stiekem nog steeds leuk om door een hele diepe regenplas heen te fietsen en mijn benen dan op mijn stuur te leggen zodat ik iig niet nat word.

Ik ben schuldig. Als ik ongesteld ben kijk ik het liefst actiefilms met mijn mannelijke vrienden. Even geen gezeur van gierende hormonen of heftige emoties, gewoon lekker elkaar de kop in rammen.

Ik ben schuldig. Soms stel ik voor dat we een filmpje kijken op mijn werk zodat ik popcorn kan eten. Popcorn word bij ons namelijk alleen gegeten als er film gekeken word.

Ik ben schuldig. Ik denk echt dat thee lekkerder is als ‘ie in mijn lievelingsbeker geseveerd word.

Ik ben schuldig. Vaak let ik meer op het uiterlijk van producten die ik koop dan op de kwaliteit. Mijn fototoestel? Of ‘ie goed is? Geen idee, maar hij is wel roze.

En jij? Waar ben jij schuldig aan?

Beautyqueen in het diepst van mijn gedachten

And the winner is…. Miss Artemis.
“En Miss Artemis, wat is jouw wens voor het uiversum?”
“Nou ja, dat het leven altijd zo leuk is als op Lowlands, voor iedereen”
“Weet je dat zeker?”
“Gratis nagellak voor iedereen?”
“Nou meer iets uhh, intelligenters, bedoelde ik eigenlijk”
“pedicure voor iedereen?”
“Meer iets in de trant van wereld….”
“Oh ik weet het al, wereldreizen voor iedereen, gratis, dat lijkt me een goed idee ja”
“Nee, muts, ik bedoel wereldvrede”
“Oh, je bedoelt serieus dat ik nu iets over voedsel voor hongerende kindjes moet gaan zeggen, dat soort dingen?”
“Uhh ja, als je een goede Miss bent, dan wel ja, schoonheid zit niet alleen van binnen weet je”
“Oke, oke, ik wens wereldvrede en heel veel voedsel voor alle hongerige kindertjes”

Triiiiiiiiiiiiiinnnnnnnnnnnnng, mijn wekker gaat, gelukkig maar, want dat beautyqeenen is wel erg vermoeiend.

Precair wot #10

Precair, getverderie wat een snot woord dacht ik toen ik vanmorgen de wot opdracht las. Want precair doet me denken aan een categorie van woorden waar ik ridicuul en hautain ook onder schaar.
Woorden die je veelal gebruikt om jezelf slimmer voor te doen dan je bent. Woorden die je niet nodig hebt als je voldoende zelfvertrouwen hebt. (de paar academici die echt niet meer weten hoe je normaal moet communiceren daar gelaten) Bovendien zijn het woorden waar synoniemen voor zijn die wel iedereen direct begrijpt. Wat is er mis met belachelijk, hooghartig of hachelijk? Waarom hebben we daar andere woorden voor nodig als de lading hetzelfde is?

Me hierover opwindend kwam ik niet meer toe om na te denken over precair, precaire situaties. Er was geen enkele anekdote die me te binnen schoot. Ik klapte volledig dicht. Het zegt vast meer over mij dan over het woord, of over mensen die deze woorden bezigen. Maar wat precies, dat weet ik niet, het is mijn blinde vlek. Misschien ontdek ik spoedig waarom het me zo irriteert en maak ik binnenkort in iedere zin gebruik van woorden die ik ook makkelijker had kunnen zeggen. Gewoon omdat het kan.

Spiriview # Bidden

Spiriview is een initiatief van Miss Artemis en Haagje. Elke eerste en derde woensdag van de maand geven zij je een view in hun spirituele wereld door middel van een creatief werkje. De opdracht van deze keer is de bidden.

Bidden op je knietjes voor het bed, “Here houd ook deze nacht….”, handjes netjes gevouwen, of is bidden in stilte zijn? Je aandacht focussen, tot (innerlijke) inzichten komen? En kan iedereen (ongeacht of je in die heer ergens op zijn wolkje ver weg geloofd)bidden?

Iedereen mag mee doen met Spiriview, wil je mee doen en heb je zelf geen blog? stuur mij even een mailtje en ik zet hem hier nier als gastblog. Het volgende Thema is “Ostara” (of pasen als je daar meer mee hebt) en dient geplaatst te worden op 21 maart.

Inspiratie

Blogpraat ging over inspiratie (en variatie). Voor mij is het niet zo heel duidelijk wat inspiratie precies is. Het is zo’n ongrijpbaar vaag begrip. Toch heb ik ook weleens momenten dat ik mij erg geinpireerd voel.  Dan wil ik dingen creëren, blogjes schrijven, workshops uitwerken, knutselwerkjes bedenken, yogalesjes verzinnen en het liefst allemaal tegelijk. Maar wat het is dat mij daartoe in beweging zette? Ik weet het niet. Soms is het een gesprek met iemand, een zin die ik ergens lees, een plaatje dat ik ergens zie. Andere keren is het gewoon een gevoel, een ik moet iets en ik weet niet wat. Weer andere keren lijkt de inspiratie ver te zoeken. Dan zit ik achter mijn computer, wil ik echt wel geniale dingen schrijven maar komt er helemaal niets. Terwijl er echt wel genoeg gebeurd is, op straat, op mijn werk, in mijn hoofd, maar het vind de juiste weg niet om eruit te komen. De inspiratie lijkt dan opgedroogd.

Vrij wot #9

Als puber las ik een boek over een school waar maar een regel gold. Meer was ook niet nodig.

“Jouw vrijheid eindigt waar die van een ander begint”.

Ik dacht daar veel over na. Want waar eindigde mijn vrijheid dan precies? En wie was die ander waarvan de vrijheid dan pas begon? Wat betekend vrijheid eigenlijk en hoe vrij kun of wil je zijn?
Als mijn vrijheid betekend dat ik jou daarmee in de weg zit, wil ik die vrijheid dan toch koste wat het kost hebben? Mezelf toe eigenen? Of is vrijheid eigenlijk ook gewoon een beetje geven en een beetje nemen?

Nu, zoveel jaar later ben ik er nog steeds niet over uit wat het nu precies betekend. Maar het lijkt me een mooi uitgangspunt. Want als mijn vrijheid eindigt waar die van jou begint dan betekend dat in ieder geval dat ik rekening met jou moet houden. En jij misschien ook wel met mij. En dat is een wereld waarin ik liever leef dan een wereld waarin iedereen zijn eigen vrijheid boven alles en iedereen wil zetten.