Onthechten

Deze week van mijn Boeddha in 5 weken project stond in het teken van onthechten. Je hoefde niet direct grote hechtingen aan te pakken zoals roken, eten of drinken maar mocht met kleine hechtingen beginnen. Zoals bijvoorbeeld eens een aflevering van je favoriete soap over te slaan. Nu ja dat is niet zo heel moeilijk, ik volg geen soaps en ik heb ook geen verslaving aan roken, eten of drinken, dus daar hoef ik ook al niet aan te beginnen.

Waar hecht ik me dan wel aan? Thee, opperde Visje, maar als er geen thee is drink ik net zo lief een glaasje water. Misschien mijn smartphone? Hoewel het internet op mijn smartphone al steeds vaker uit staat. Internet in het algemeen dan? Tja, maar valt dat niet onder grote hechtingen? Te groot om helemaal mee te stoppen in ieder geval. Bovendien heb ik dat al eens een week met succes geprobeerd.

Ieder dag bedacht ik weer iets dat ik best een dagje kon missen, en iedere dag ging het me met gemak af. Zo heel erg gehecht ben ik kennelijk niet aan vaste rituelen. Zelfs het beoefenen van Yoga en Meditatie waar ik sinds dit project weer mee begonnen ben kan ik een dagje over slaan.

Maar toen gebeurde het, ik verloor mijn etui. Mijn groene etui met vrolijke bloem erop was nergens meer te vinden. Niet thuis, niet op mijn ene werk, niet op mijn andere werk. Natuurlijk vind ik het niet erg, sprak ik stoer. Nee hoor helemaal niet, er zitten alleen maar pennen in. Ja, wel mijn stabilo pennen, en die enne gebloemde vulpen, dat wel. Maar het is maar materie, ik koop wel nieuwe. Oei, vind ik die zwaanvormige puntenslijper uit dat ene hippe winkeltje waar ik ooit met Visje was nog wel terug? Oh, en mijn gummen, die in dat schattige mini etuitje, die ik met de Gesprekspartner kocht, die waren ook zo leuk, tja die collectie bestaat vast niet meer Nu heb ik niet meer hetzelfde Hello Kitty potlood als Shopvriendin. En de etui zelf, maar een goedkoop Hema dingetje, maar weet je hoe snel het assortiment daar veranderd? Die vind ik nooit meer terug. Nu ja, ik hoop maar dat mijn spulletjes gevonden worden door een kind dat er erg gelukkig mee is, maar ik zal ze best een beetje missen. En toen ik die gedachten dacht besefte ik me dat ik het meest van alles gehecht ben aan mijn spulletjes. (mensen waar ik me ook nogal snel aan hecht laat ik hier even buiten). Misschien is voor mij de grootste oefening niet een gewoonte overslaan, maar iets waaraan ik gehecht ben weg te geven. Gewoon zomaar omdat iemand anders het ook graag ziet.

Ik had toen ik aan dit project begon niet gedacht dat ik zoveel lessen zou leren. Het is bijna jammer dat ik nog maar een week te gaan heb.

Verandering

Deze derde week van Boeddha in 5 weken ben ik bezig geweest met het observeren van veranderingen binnen en buiten mezelf. Buiten mezelf is het niet zo moeilijk veranderingen op te merken. De zomer veranderde in herfst die langzaam in winter overgaat. De bladeren die ooit aan de takken hingen liggen nu op de grond en bloemen zijn vervangen door paddenstoelen. Ook minder natuurlijk veranderd er van alles. Wat ooit de Super de Boer was is nu een Jumbo, en waar vorig jaar nog een slootje lag zijn ze nu een flatgebouw aan het bouwen. De werkelijkheid transformeert steeds, daar kan ik weinig aan veranderen. Accepteren dat dit zo is is echter een stuk moeilijker. Misschien moet ik meer zijn zoals Rik Hoogendoorn, en stoppen met het missen van dingen die ik niet meer kan herkennen. Het verleden is voorbij, andere mensen hebben daar nu hun werkelijkheid, zoals ik ook mijn werkelijkheid heb op plekken die ooit voor anderen mensen veel betekend hebben. Met dit besef heb ik nog een dag om de veranderingen in mijzelf op te merken voordat ik me op de vierde week ga storten, een week van onthechting. Ik ben benieuwd!

Mooie woorden

Gisteren was ik bij het concert van DEUS in Off Corso. Nu is het op zich niet heel bijzonder dat ik naar een concert ga, ik hou van live muziek. Bijzonderder is het al dat het in Off Corso was, want daar was ik nog nooit geweest. Evenals de “kleine pub” waar we van te voren eventjes iets dronken met twitterende Anja. Dat we ik en de Gesprekspartner was is misschien ook nog wel bijzonder, maar dit is allemaal niet waar ik het over wil hebben. Nee, wat me echt opviel deze avond zat diep in mij. Mijn eigen muziek beleving was ineens totaal anders.

Normaal hoor ik vooral mooie woorden, en dat die woorden ondersteund zijn door muziek die het liefst nog een beetje prettig klinkt vind ik heel fijn, maar het zijn de woorden die me bij blijven, die soms weken na een optreden nog steeds door mijn hoofd spoken. Die er in eerste instantie voor zorgde dat ik geraakt werd door DEUS, toen de Gesprekspartner en ik muziekjes bij hem draaide, in een ver verleden.

Maar nu hoorde ik geen woorden, nu hoorde ik de basgitaar overal boven uit, niet dat hij verkeerd was afgesteld en zo hard klonk dat hij alles overschreeuwde. Het lag totaal aan mij. Ik was zo gefixeerd op de bas, nu ik zelf aan het leren bassen ben dat ik niets anders meer hoorde. Ineens werd de muziek minstens zo belangrijk als de woorden. En vielen wisselende maten zelfs mij op.

Ik vraag me af of dit tijdelijk is, of ik ooit weer gewoon naar muziek kan luisteren en mooie woorden kan horen. Want ik ben gek op mooie woorden. Ik verzamel ze, ik koester ze, ik stop ze in een doosje en wil ze voor altijd bewaren. Dus als je nog wat mooie woorden voor me over hebt, al dan niet uit DEUS liedjes deel ze met me, ik zit er om verlegen nu mijn hoofd gevuld is met basriedeltjes. 


Ode aan mijn jongere zelf

Op dailymugshot probeer ik met enige regelmaat een portretfoto van mezelf te maken. In eerste instantie wilde ik dat de foto’s gewoon zouden zijn zoals ik ben. Niets geen gekamde haren als mijn haren niet gekamd zijn, niet snel nog even wat make-up op mijn smoeltje gesmeerd om dat ene lelijke plekje weg te werken. Gewoon 100% mezelf. Op mijn verjaardag vond ik dat het wel weer genoeg was met gewoon mezelf en besloot ik mijn foto’s wat artistieker te maken. En geloof me dat valt nog lang niet altijd mee met alleen een webcam tot mijn beschikking. Bovendien waar moet ik de inspiratie en de spullen vandaan halen?

Hoe dan ook toen ik gisteren mijn zwart wit gestreepte handschoenen weer terug vond wist ik meteen dat ik die wilde gebruiken voor een foto. Was was ik nog jong toen ik die kocht! Mijn eerste uitstapje met lieve vriendjes naar Amsterdam om daar een middagje te gaan shoppen. Ons shopbudget was zo’n beetje op gegaan aan treinkaartjes dus sjokten we vooral van H&M naar H&M. Wat nogal makkelijk ging, want op iedere hoek van de straat was een vestiging van deze keten te vinden. En daar lagen ze, mijn handschoenen, ik was meteen verkocht en heb ze de rest van de dag niet meer uitgedaan.

Ook niet toen we daarna nog uit gingen en Martini dronken uit echte Martini glazen met een olijfje op de rand. Alleen Dita Von Teese ontbrak nog. Ik weet dat er die dag foto’s gemaakt zijn, van mij met mijn glas en mijn handschoenen, alleen niet meer door wie en of ze ooit ontwikkeld zijn. Want zo lang geleden is het dat ik jong was, fototoestellen hadden nog rolletjes en nog geen geheugenkaarten.

Deze foto is dus een Ode aan mijn jongere zelf, op avontuur in Amsterdam, zo’n jaar of tien, elf geleden. Met mijn lieve vrienden van toen, waarvan een enkeling ook nog een vriend is in het nu had ik misschien nog wel meer plezier als toen ik deze foto maakte. Mocht iemand nog ideeën voor andere foto’s hebben laat ze vooral hier achter!

Leven in de werkelijkheid

De tweede stap om een Boeddha in vijf weken te kunnen worden is, leven in de werkelijkheid. Iets dat klinkt alsof het net zo makkelijk is als adem halen. Maar tjongejongejonge, wat heb ik me daarin vergist. Want het observeren van mijn omgeving is heus niet zo moeilijk, ik zie de vogeltjes in de bomen wel, of dat konijntje dat een paar meter voor mijn fiets rondspringt. Alleen dwalen mijn gedachten daarna al snel af naar strakjes, of naar zo net, misschien zelfs wel naar gisteren of naar morgen.

Misschien dat ik meer succes behaal bij het doen van gewone acties. Zoals afwassen, of stofzuigen. Maar onder het afwassen denk ik al snel aan dat vriendinnetje van vroeger die me pas op Facebook heeft toegevoegd, en hoe zij altijd eerst de glazen afwaste alvorens de rest van de vaat het afwaswater mocht bevuilen. Of aan die keer dat er te veel afwasmiddel in het water had gezeten en wat een pret ik met het schuim had gehad. Ik doe mijn best mijn aandacht te houden bij het bordje en de afwasborstel die ik in mijn hand heb. Maar dat doet me weer denken aan de verjaardag waarvoor ik dit bordje kocht, en mijn tripje naar Ikea laatst waar ik nieuwe afwasborstels kocht. Natuurlijk zijn dit onderdelen van mijn werkelijkheid, maar ik vrees dat er met leven in de werkelijkheid meer leven in het nu bedoeld word. Dat ik dan heel bewust op mijn boterhammetje kauw en de structuur van het brood voel en opmerk dat de kaas een andere structuur heeft dan het brood, en dat alles zompig word als ik dan ook nog een slokje thee neem. Dat soort dingen.

Heel even zag ik mijn hele project niet meer zitten. Interesseerde het me geen ene biet wat ik in de komende drie weken nog zou gaan leren. Tot ik in mijn meditatie boekje een zelfde soort oefening tegen kwam. Alleen dan zo opgeschreven dat ik er wel mee uit de voeten kan. Oh ja dat had ik nog niet verteld, ik ben vorige week begonnen met mediteren, omdat ik dacht dat dat van pas zou komen bij het bewuster ademhalen. Natuurlijk had ik niet gedacht dat het me eigenlijk nog veel meer van pas zou komen bij het leven in het nu.

Dus nu neem ik ’s avonds voor ik ga slapen mijn dag door, en probeer ik zo precies mogelijk te herinneren wat ik heb gedaan. Daar waar grote gaten zitten leefde ik kennelijk niet genoeg in het nu. Dat geeft niet, morgen is een weer een dag, een dag waarvan ik me nog meer ga proberen te herinneren dan vandaag. Kijk, dat is nog eens een duidelijke opdracht! Daar kan ik wat mee, ineens ben ik weer vol energie, en vraag ik me af wat de boeddhisten de komende drie weken voor mij in petto hebben. 

Dit is trouwens dat oh zo fijne meditatie boekje! 

Teleurstellingen

Mijn dagkaart voor vandaag was bokalen 5. Teleurstelling zou op mijn pad komen. Maar ik heb vandaag helemaal geen zin in teleurstellingen, ik heb zin in gewoon een beetje leuk, gewoon een beetje gezellig. De overwinning die gisteren mijn deel was volgens de kaarten vond ik al weer heftig genoeg. Want om te kunnen overwinnen moet je eerst de nodige hobbels nemen.

Dus besloot ik na te denken over teleurstellingen in mijn leven, en wie mij teleurgesteld hebben de afgelopen periode. Al tekenend kwam ik op het volgende gedichtje. (hoe dat precies werkt weet ik ook niet, maar als ik de laatste tijd mijn schetsboek pak lijkt het wel alsof er woorden aan te pas moeten komen, en beelden niet genoeg zijn). Zo zie je maar weer, zelfs vanuit teleurstelling kan iets moois ontstaan.

Haar glas 
Is altijd leeg
En water bij de wijn
Vind ze niet te zuipen
Haar bitter 
Is niet zoet
En haar koekjes
Zijn altijd van eigen deeg


En nu maar hopen dat ik de rest van mijn dag zonder teleurstellingen kan doorbrengen. 

Rory’s Story Cubes

Dat ik gek ben op spelletjes waarin verhalen verteld worden zal voor de meeste bloggers niet echt een verassing zijn. Want is bloggen niet eigenlijk gewoon het vertellen van verhalen? Hoe je die liefde voor taal en woord op kinderen over brengt is echter een moeilijker. Rory’s Story Cubes zijn wat dat betreft echt een uitkomst. De plaatjes zijn simpel maar spreken wel aan en stimuleren de fantasie. Bovendien zijn ze zo getekend dat ze voor verschillende niveau’s te gebruiken zijn. Waar een jongste kleuter vooral zal vertellen “En toen zag hij een maan, de man zwaaide naar de maan en zag toen een vallende ster op de wereld vallen” zal een wat ouder kind ingewikkeldere verhalen kunnen bedenken, waar een vallende ster voor een wens staat of de maan voor de nacht. Daarnaast kun je eindeloos variëren in hoe je deze verhalen bewaard. Schrijf je ze op? Laat je de kinderen een tekening maken? Film je ze? Vertel je ze alleen en verdwijnen ze dan in de vergankelijkheid? Als je dit spel met een groep speelt kun je iedere keer verder gaan met het verhaal waar de vorige persoon gebleven is en zo een wat langer verhaal maken Wij zijn er de hele woensdagmiddag zoet mee geweest. Met volwassenen heb ik dit spel nog niet echt serieus gespeeld, maar ik neem aan dat die zich ook best kunnen vermaken met dit spel. Dus werp die dobbelstenen, begin met “Er was eens” en laat je fantasie de rest doen! 

Harde lessen

Daar sta ik dan met mijn goede gedrag heerlijk mijn ademhalingsoefeningen te doen om vooral maar controle over mijn geest te krijgen. Eigenlijk heb ik een beetje vals gespeeld en ben ik al een week met deze oefening bezig. Maar toen was ik ook nog bezig met de No impact week en was ik bang dat dingen te veel door elkaar gingen lopen als ik mijn ervaringen van mijn vervolgproject namelijk Boeddha in vijf weken ook zou delen.
De eerste dagen gingen me gemakkelijk af. Ik was ziek en alleen thuis, ik sprak geen mensen, ik zag geen mensen, ja hoor ik had volledige controle over mijn geest. Een negatieve gedachten? Geen probleem, ik reguleerde mijn ademhaling en hoefde er dan eigenlijk al niet eens meer moeite voor te doen om er als vanzelf een positieve gedachten tegenover te zetten. Maar toen gebeurde het, de buitenwereld drong langzaam weer mijn woonkamer in. Mijn moeder bleek ziek, en niet zo’n beetje ook, het ziekenhuis wilde haar meteen houden. Ik ademde en voelde hoe deze ademhaling me hielp om niet in paniek te raken. Want wat had mijn moeder er aan als ik nu beelden zag van hoe ze half dood lag te gaan? Bovendien was dat nog helemaal niet aan de orde, dat half dood gaan. Kon ik niet beter gewoon rustig blijven en uitslagen van onderzoeken afwachten? Maar zou ik wel een goede dochter zijn, als ik me niet druk maakte en rustig af zou wachtten? Ik ademde in, ik ademde uit, en ik voelde hoe ik rustiger werd. Maak je maar geen zorgen over dingen die nooit gebeuren, dacht ik. Mama gaat echt niet zomaar dood. Ziek en dood zijn niet twee dezelfde dingen. En weer ademde ik in en ademde ik uit en voelde ik hoe dit werkte.
Ook later deze week kwam ik in situaties terecht waarin ik heel even vergat dat ik deze week controle over mijn geest zou gaan hebben en merkte ik dat mijn hoofd sneller reageerde dan ik. Maar dan ademde ik weer even in en uit en kwam ik dichter bij mezelf. Heel fijn dat het werkt hoor. Maar mogen de lessen in het vervolg graag wat milder zijn? En willen jullie de gezondheid van mijn moeder daar buiten laten lief universum? Alvast bedankt! 

Boeddha in vijf weken


De nieuwe editie van het tijdschrift Yoga kun je kopen met het boekje Boeddha in 5 weken erbij voor een paar euro extra. Ook al was het No impact week en had ik met mezelf afgesproken dat ik alleen dingen die ik echt nodig had mocht kopen, kon ik het niet laten liggen. Ineens voelde het heel urgent dat ik een Boeddha zou worden in vijf weken.  Niet dat ik ervan overtuigd ben dat er zoiets bestaat als een spoedcursusje Boeddha worden. En het is niet bepaald zo dat ik heftig op zoek ben naar zingeving in mijn leven. Zingeving haal ik genoeg uit het heksen, maar het kan nooit kwaad om jezelf te ontwikkelen en waar je je kennis vandaan haalt is voor mij altijd minder belangrijk geweest dan dat je ergens kennis opdoet. Ik vind het niet zo erg om een eclectische levensvisie te hebben. Eigenlijk is dat de enige visie die bij mij past omdat die niet star is. Bovendien zijn er zat heksen die zich laten beïnvloeden door Sjamanisme of andere magische stromingen, dus waarom dan niet door het Boeddhisme?
Daarnaast was er een periode, ik was erg jong nog toen en had van hekserij als serieuze levensovertuiging nog nooit gehoord, dat ik boeken over Boeddhisme verslond. Ik kon het alleen niet in mijn leven inpassen zoals ik hekserij in mijn leven kan inpassen. Misschien omdat mijn roots er niet liggen, omdat het allemaal net even iets te oosters is, omdat de verhalen niet geschreven zijn voor mijn cultuur, zoals de verhalen van bijvoorbeeld Asatru dat wel zijn, simpelweg omdat ze mijn cultureel erfgoed zijn. Omdat het hier vandaan komt. Het Boeddhisme verdween naar de achtergrond op het moment dat ik besloot de hekserij in mijn leven toe te laten. Een keuze die mij veel verrijking heeft gebracht en nog steeds brengt.
En toch sta ik nu zoveel jaar later weer wel met een boekje over Boeddhisme in mijn handen en heb ik de overtuiging dat ik hier de komende vijf weken mee aan de slag ga. Ik ben sceptisch, en het eerste deel van het boek, het deel waarin de auteur vertelt hoe hij op dit pad is gekomen en hoe hij denkt dat het ook toepasbaar is voor een westerse samenleving irriteert mij met enige regelmaat mateloos. Maar ik las door en kwam dingen tegen die voor mij vroeger even vertrouwd klonken als de wet van drie en de wiccan rede dat nu doen. Ik lees over het  Het achtvoudige paden de vier edele waarheden. Het klinkt me allemaal een beetje als intellectueel geneuzel in de oren. De teksten zijn erg moeilijk om te begrijpen, maar misschien gaat het ook niet om begrijpen, misschien gaat het gewoon om doen. Ongeduldig lees ik verder. Als ik bij hoofdstuk 14 ben aangekomen gaat het eindelijk niet meer over kennis, niet meer over de auteur maar mag ik aan de slag gaan, mag ik gaan ervaren.
De eerste oefening is “controle over de geest krijgen” want denken is de oorzaak van emotie en emotie de oorzaak van lijden. Om niet meer te lijden moet je negatieve gedachten dus omvormen naar positieve gedachten. En dat kunnen we doen door onze ademhaling te kalmeren en daarmee ook onze lichamen want die zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Als we ons dan nog even beseffen dat gedachten worden geproduceerd door ons onbewuste zijn we klaar voor de eerste week. Allemaal leuk en aardig, maar hoe doen we dat dan? Het antwoord lijkt simpel, gewoon een paar keer per dag een moment nemen om 8 keer diep adem te halen en bewust bezig te zijn met deze ademhaling. Hoe vaker je dit herhaalt hoe sneller je de staat van verlichting waar we kennelijk naar streven bereikt.
Dat klinkt niet al te moeilijk! Ik ga dus een weekje oefenen in iets dat ik al heel goed kan, ademhalen! 

Tien dingen waarvan ik weet dat ze waar zijn

Visje stuurde mij het volgende filmpje waarin Sarah Kay een betoog houd over gedichten en lijstjes. In dit betoog vraagt ze mensen een lijstje te maken met tien dingen waarvan ze weten dat ze waar zijn. En die lijstjes vervolgens te vergelijken met mensen uit hun omgeving die ook zo’n lijstje hebben gemaakt. Volgens haar zou je versteld staan van de dingen die overeenkomen, de dingen die jij zelf precies tegen over gesteld vind en de dingen waar je nog nooit aan gedacht had.

Kijk eerst haar inspirerende filmpje.
Sarah Kay: If I should have a daughter … | Video on TED.com

Maak dan je eigen lijstje en zet deze als reactie hieronder, op Facebook of plaats deze op je eigen blog.

Tot slot, lees mijn lijstje en kijk of Sarah gelijk heeft.

Tien dingen waarvan ik weet dat ze waar zijn

1 Oudste kinderen hebben een andere plaats in het gezin dan jongste kinderen. Ieder kind in een gezin word bovendien anders opgevoed.

2 Er zijn dingen die je liever niet weet van je vrienden

3 Een koe is doorgaans zwart/wit gevlekt, maar niet alles dat zwart/wit gevlekt is is een koe

4 Dat iets geschreven staat wil niet zeggen dat het daardoor waar is

5 Twijfel overal aan, ook aan mij en aan jezelf

6 Het is niet nodig om een mevrouw of een meneer te worden, jezelf zijn is goed genoeg

7 Goed is soms gewoon goed genoeg

8 Dingen met stipjes en of strikjes zijn leuker

9 Er bestaat niet zoiets als sneldrogende nagellak

10 Mijn vrienden en familie zijn de liefste van de hele wereld!