De God – Spiriview #1

Spiriview is een initiatief van Miss Artemis en Florine Fleur. Elke  eerste en derde woensdag van de maand geven zij je een view in hun spirituele wereld door middel van een creatief werkje. De opdracht van deze eerste keer is de god.


Op verzoek toch nog een aanpassing aan dit blog. De tekst van de foto is niet te lezen en zal ik hieronder uittikken. 

Oh God, 

Een hufter moet je zijn.
Groot, sterk, robuust, veel kracht, weinig emotie.
Je kunt het je niet veroorloven dat je kinderen je zien huilen. Want jij bent het die hen beschermen moet. Voor zwakte is geen plek. Je moet een voorbeeld stellen.Dus donder je en tier je en overschreeuw je jezelf. En emoties? je zult ze wel hebben, als niemand kijkt, als je helemaal alleen bent, als je zeker weet dat niemand je betrappen kan.
Maar niet in het openbaar, want vrouwen willen geen mietjes, vrouwen willen beschermd worden. De wereld rust op jouw schouders.
Een hufter moet je zijn.


Ook meedoen? De opdracht voor de volgende keer (woensdag 7 maart) is ‘bidden’. Meedoen terwijl jezelf geen blog hebt? Mail je inzending naar Miss Artemis dan wordt je inzending als gastblog geplaatst. Wanneer je meedoet dan kan je de link naar jouw inzending onder dit bericht plakken.

Eenzaam kopje

Het is weer woensdag witte kopjes dag. Ben bijna door mijn witte kopjes heen, dus moet of nieuwe gaan schrijven of een nieuwe uitdaging gaan bedenken.

Er was met deuren gesmeten, geschreeuwd en gescholden. Er was een besluit genomen, zo gaat het niet langer we gaan hoe dan ook vandaag nog uit elkaar. Er werd gewikt en gewogen, cd van jou, cd van mij, cd van ons allebei, maar gekregen van MIJN vrienden, dus van MIJ! Er werd gepakt, in dozen gestopt, verdeeld en weggegooid. Ieder bordje, ieder kopje, ieder glas, ieder mes, iedere vork, iedere lepel die van mij was verdween in een doos. Haar kastjes die gisteren nog ook van mij waren geweest, laat ik leeg achter. Op het aanrecht staat een eenzaam wit kopje als ik de deur voor goed achter me dicht trek.

Over liefde

“Ik heb al een tijdje geen lijstjes meer gemaakt”, zeg ik tegen Visje, “het word tijd voor meer lijstjes, want van lijstjes word je gelukkig”. “Heb je al een onderwerp, of mag ik een onderwerp aandragen”, vraagt ze. Ik sta altijd open voor suggesties, maar deze had ik niet verwacht. Of ik een lijstje wil maken met dingen die ik weet over de liefde. Ik weet niet of ik wel iets weet van liefde, meestal denk ik dat liefde gewoon niet zo voor mij is weggelegd. Ik ben teveel Joni Mitchel voor liefde, en dan kun je soms maar beter tot de conclussie komen dat je er maar beter mee kunt stoppen. Maar ik ben ook een pleasser, dus hier, met liefde een lijstje van de dingen die ik weet over de liefde, voor Visje en iedereen die het verder maar lezen wil.

1 Het is onzin dat je eerst van jezelf moet houden voordat je van anderen kunt houden. Voor de meeste mensen is het veel makkelijker om mild tegen over een vreemde te zijn dan tegen over zichzelf. En hoewel het aan te raden is ook van jezelf te houden denk ik dat er genoeg mensen zijn die perfect in staat zijn van anderen te houden zonder van zichzelf te houden.

2 Liefde is niet universeel en kan voor iedereen iets anders inhouden

3 Er zijn verschillende soorten liefde, de liefde die je voor je partner voelt zal niet hetzelfde zijn als de liefde die je voor je kind of de buurvrouw voelt, maar het is wel allemaal liefde.

4 Mensen die alleen maar op zoek zijn naar licht en liefde zonder te erkennen dat het soms ook wel eens gewoon ronduit ellendig kan zijn allemaal zijn niet te vertrouwen, blijf bij hen uit de buurt.

5 Je hart zal gebroken worden (je zult er zelf vast ook wel een paar breken hier en daar) bissonkit helpt. Plak je hart weer aan elkaar en ga door met leven. (Een goede vriendin die je thee, ijs en chocolade komt brengen wil ook weleens helpen)

6 Liefde is zelden verstandig, soms is het nodig in een achtbaan te stappen, van de hoogste duikplank af te springen of andere engen dingen te doen in naam van de liefde. Dat is niet erg, risico’s nemen hoort bij het leven.

7 Als je in liefde geeft zul je ook in liefde ontvangen. Doe dingen onbaatzuchtig, verwacht niets terug, en kijk eens wat voor een rijkdom je dat op zal leveren.

8 Liefde vraagt soms heel wat geduld en compassie, het is hard werken en regelmatig op je tong bijten

9 Liefde is niet perfect, dat geeft niet, perfectie is namelijk tamelijk saai

10 Al deze punten zijn zo veranderlijk als het weer, uiteindelijk ben jij de enige die bepaald wat liefde voor jou is en wat voor een rol je dit in je leven wilt laten spelen, liefde voor een 3 jarige is anders dan liefde voor een 80 jarige. Evalueer mee.

Ter illustratie een soort van lijstje dat ik over liefde schreef in 2004. Ik werkte in Griekenland, had mijn lief achter gelaten om mijn droom na te jagen en kreeg toen van een meisje dat ik nog nooit gezien of gesproken had een mailtje met de vraag “wat is liefde?”. Dit was mijn antwoord aan haar. Wat ze er mee gedaan heeft of wat er van haar terecht gekomen is weet ik niet, onze e-mail wisseling was kort en bloede dood. Maar met enige regelmaat denk ik terug aan dat gekke mailtje en mijn antwoord terwijl ik zo ver weg was van iedereen waarvan ik hield.

>Dat is natuurlijk een zeer goede vraag waar ik heel toevallig de afgelopen
>dagen heel veel over heb nagedacht omdat ik moederziel alleen in kreta zit.
>(ik werk daar voor drie maanden)
>
>Liefde is de taal die je spreekt met je geliefde, vrienden of family en
>hoewel het gewoon nederlands is zijn jullie de enige die hem verstaan.
>
>Liefde is een brief, een kaartje of een telefoontje als je je erg alleen
>voelt
>
>Liefde is een vergeelde foto die je overal heen mee naartoe neemt
>
>Liefde is een kaarsje dat je brand voor iemand die je lief hebt in hier dan
>toevallig een griekse kerk
>
>Liefde is een plekje in je hart waar iedereen in woont waar je aan denkt
>als je je aanzaam voelt
>
>Liefde is bij elkaar willen zijn bij zonsopgang, volle maan maar ook als
>het eens regent of stormt
>
>Misschien is liefde zelfs wel een cola flesje dat je krijgt van een barman
>die dat voor je bewaard heeft (al denk ik dat dat meer vriendschap is, maar
>vriendschap kun je niet hebben zonder liefde)
>
>Of een mailtje dat je van iemand die je niet kent krijgt waarin de vraag
>geseld word wat is liefde?

En wat is liefde voor jou?

Trending koortsdroom

Hatsjoe, mijn hoofd zit vol watten, om me heen vliegen zakdoekjes in het rond. Ik kan niet nadenken. Ik kan alleen maar hatsjoe. Visje duwt haar telefoon onder mijn neus. Gisteren was Visje kwijt, ook daar kan ik niet over nadenken, wil ik niet over nadenken, hatsjoe. Ik kijk naar de telefoon, #blogpraat is bezig, ook daar kan ik niet aan denken. Toch log ik in op twitter. Af en toe roep ik iets. Niets geniaals dit keer, mijn hoofd laat dat niet toe, hatsjoe. 

Dan gebeurd het, even lijkt het een koortsdroom, maar dat is het niet, #blogpraat is tending topic. En echt we willen wel praten over hoeveel blogs we hebben en of we Engels, Duits, Spaans of alleen Nederlands bloggen. Maar het lukt niet meer, de euforie is te groot, we zijn trending topic! Heel blogpraat lijkt nu koortsdromen te hebben over t-shirts en dwdd. 
Hatsjoe, vandaag gaat het niet meer goed komen, maar dat hoeft ook niet, we zijn trending! 

Kapstok WOT # 6

Het is zo’n zondagmorgen van alles kan en niets hoeft. Zo’n zondagmorgen waarop de stad beloftes maakt die nooit helemaal waar worden. De helft van de winkels is open, de andere helft is dicht en ik kan nooit precies onthouden welke helft nu open is en welke dicht.
Wij kennen elkaar nog niet zo lang, en vinden elkaar wel leuk, of de een vind de ander  leuk en de ander denkt dat de een ook wel leuk is. En ik kan niet zo goed onthouden of ik nu de een of de ander ben.

We spelen ons favoriete spelletje dat er op neer komt dat we door de stad slenteren, terecht komen in  een deel waar alle winkels dicht blijken te zijn en wij met onze neuzen tegen de ruit aan bekijken wat de winkel aan koopwaar te bieden heeft. Meestal design winkels, de ander houd van design en strak. Dan begint het. “Ik vind dat kastje daar in de hoek wel leuk” zegt de een dan bijvoorbeeld. Waarop de ander antwoord “Welke bedoel je? Die naast die leuke stoelen?”. “Echt? vind je die stoelen leuk? Vind je die krukken daar niet veel leuker? Die achter dat gekke ding?” En zo blijven we staan tot we onze smaken aan ieder product gestaafd hebben. Soms hebben we geluk, dan zijn de winkels open en kunnen we naar binnen. Andere keren lopen we zo te dwalen dat we  niet eens weten waar we precies zijn.

Op zo’n keer wijs ik een kapstok aan, niets bijzonders, dat deed ik wel vaker is was op zoek naar een staande kapstok en had mijn oog laten vallen op zo’n exemplaar dat eruitzag als een boom. Maar die waren erg duur en als er drie dingen over heen lagen kon je niet meer zien dat het een boom was. Nu wil ik best geld uitgeven aan design, maar ik denk dat ik meer dan drie dingen aan mijn kapstok wil hangen. Dus wijs ik een kapstok aan in een tweedehands winkel  die daar statig koopwaar staat te showen. Kettingen en sjaaltjes, brillen, en tasjes. De kapstok is vast niet te koop, maar wat een leuk idee!!!

Weken later staat de ander voor mijn deur, we zien elkaar al heel wat minder nu. De kapstok dient als afscheidscadeau. En ik vind het het stomste cadeau ten afscheid ooit, ik wil niet dat iemand zoveel moeite voor mij doet, met een kapstok de halve stad door loopt, de metro neemt met een kapstok onder de arm en dan voor mijn deur komt staan. Mij te veel ballast die ik niet meer wil delen als ik eigenlijk los moet laten. Maar ik zeg “kom maar binnen, met je kapstok, wil je thee?” en doe alsof ik blij verrast ben.

Write On Thursday is een initiatief van Karin Ramaker, ieder donderdag geeft ze ons een woord om ons over te verwonderen, verbazen, door te laten inspireren, kortom een woord om een blog over te schrijven. Het woord van vandaag is ‘kapstok’.

9 witte kopjes

Of het niet eens tijd werd om mijn uitzet bij elkaar te gaan sprokkelen, vroeg hij. Hoezo een uitzet bij elkaar sprokkelen had ik geroepen. Want ik had gezien hoe vriendinnetjes een beren servies verzameld hadden, en had meteen instant medelijden met hun toekomstige vriendjes gehad. Ben je eindelijk verlost van het boerenbond van mama heeft je vriendin een beren leuk servies. Als dat niet een reden is om alsnog toch maar niet te gaan samen wonen.

Ik zou het dus anders aanpakken, ik zou geen uitzet sparen maar geld. Harde euro’s in plaats van vrolijke beertjes. Maar hij bleef maar zaniken en zeuren over bordjes en bekkertjes, pannetjes en kopjes. Ik weet niet eens waar ik later ga wonen, of met wie, had ik geroepen. En die ander, die ik nu nog niet kende, waar ik de smaak nog niet van wist, die moest het toch zeker ook mooi vinden?

Daar had hij geen boodschap aan gehad. Spullen moest ik kopen, het liefst een hele lijst. Dus kocht ik een wit servies, 9 witte bordjes, 9 witte dopjes voor je ei, 9 witte schoteltjes, 9 witte kopjes, 9 witte van alles en nog wat.

Door de jaren heen was er soms een ander, die voor even of iets langer koffie of thee kwam drinken uit mijn kopjes. Maar meestal was ik alleen, alleen met mijn witte kopje, speciaal gekocht voor die ander, waar ik de smaak nog niet van kende.

Een enkel sneeuwvlokje

“Kijk juf”, roept een van de meisjes en ze duwt een besneeuwd handschoentje onder mijn neus.
“Ja”, roep ik “het sneeuwt” en ik glimlach naar het meisje, iets dat nog een hele prestatie is, want ik houd niet van sneeuw. Of misschien leg ik het verkeerd uit, als het sneeuwt en de hele wereld met een laagje wit bedekt is, dan kan ik hier echt van genieten. De wereld ziet er anders uit onder een laagje wit. Dan wil ik wandelingen maken, mijn voetstappen zetten waar niemand anders dat nog deed, me verwonderen over de bomen en de volgeltjes, die ook als de wereld wit is vrolijk blijven zingen.

Maar ik weet inmiddels dat dit morgen weer weg is, dat de wereld dan bedekt is met een grijze laag smurrie die met de dag gladder word. Door de week vind ik dat nog niet zo erg, ik fiets overal door heen met mijn dikke banden. Maar als het weekend nadert begin ik me te ergeren aan metro’s en treinen, die ineens nier meer rijden. Het hele leven lijkt stil te staan. En ik kan niet goed tegen stil staan. Het verplichte onthaasten dat dit weer met zich mee brengt, daar heb ik een hekel aan.

“Maar juf, kijk nog eens goed, kijk eens echt” zegt het meisje met het besneeuwde hanschoentje dat nog steeds onder mijn neus bungelt. Ik kijk, en zie waar zij zich zo over verwonderd. Een enkel sneeuwvlokje, in de vorm van een sterretje zo perfect dat kan alleen de natuur maken. En weer glimlach ik, maar nu kost het me geen enkele moeite. Ja, dit is mooi! De rest van de pauze zijn we bezig met het vangen van sneeuwvlokjes en bestuderen we de prachtige stervormen. Ik vergeet mijn grote mensen gedachten over metro’s en treinen en ben even helemaal in het nu. Want in dit winter wonderland hoor je  niet te chagrijnen, in dit winter wonderland moet je je vooral niet vergeten te verwonderen.

Verwondering WOT # 5

Write On Thursday is een initiatief van Karin Ramaker, ieder donderdag geeft ze ons een woord om ons over te verwonderen, verbazen, door te laten inspireren, kortom een woord om een blog over te schrijven. Het woord van vandaag is ‘verwondering’


“Zolang je je blijft verwonderen komt alles goed”, zegt de dronken man in het cafe. “Je moet blijven kijken als een kind, verwonder je over de opkomende zon, een boom of dit glas wijn. Terwijl hij dat zegt heft hij zijn glas in de lucht alsof hij een toast wil uitbrengen op verwondering. Ik luister en knik, ja je moet je blijven verwonderen, vind ook ik. “Jij kan dat”, zegt hij “jij hebt dat kinderlijke nog in je”. En weer knik ik, omdat ik niet weet hoe ik hier op moet reageren, omdat ik weet dat hij me sowieso niet al te serieus neemt of misschien ook wel gewoon omdat hij gelijk heeft. Ja, ik kan dat, ik kan me verwonderen, ik kan kijken door de ogen van een kind en dingen zien alsof ik ze voor het eerst zie. Ik kan onnozele waarom vragen stellen terwijl ik weet dat het antwoord niet belangrijk is, ik kan mezelf dommer voor doen dan dat ik ben omdat ik geen zin heb met kennis en kunde te pochen, omdat het me helemaal niets kan interesseren dat iedereen mij hier onderschat. Ik kan over hele serieuze onderwerpen luchtige verhaaltjes vertellen. Gewoon omdat luchtig ook belangrijk is, omdat je soms ergens om moet kunnen lachen, omdat verwondering je echt verder kan brengen. 


Dan kijkt hij me een fractie van een seconde diep in mijn ogen aan en zegt “Jij bent als de monnik die zich onnozel voordoet, die luistert, liever dan praat, maar eigenlijk een genie is.
En echt ik zie mezelf niet als een genie, maar even voel ik me betrapt, even voel ik al mijn maskers van kinderlijkheid en verwondering van me afvallen als een ui, even weet ik dat ik misschien wel de idioot ben die dacht niet serieus genomen te hoeven worden als ik wat ik weet zoveel mogelijk verstop, voor mezelf houd. Even voel ik me naakt. 


Langzaam trek ik mijn jas, pak ik mijn tas en mompel ik dat ik nu echt weg moet, er moet een metro gehaald. Ik zie je volgende maand wel weer. Ik laat de man achter, zwaai nog even kinderlijk als ik op de trap ben en verdwijn dan snel de nacht in.

Wees je eigen referentiekader

“Wees je eigen referentiekader”, gewoon een zinnetje dat in met opkwam toen we aan het blogpraten waren over de stem van je blog. Een zinnetje dat in mijn oren nogal hol klinkt. Want wie zijn referentiekader moet je anders zijn? En als jij iemand anders jouw referentiekader laat zijn, hoe weet je dan of die persoon dat wel wil? Het is nogal een verantwoordelijkheid. Daarvoor had ik geroepen dat je je innerlijke criticus eens uit moest zetten, oke, ik geef toe, erg geïnspireerd op Kerri Smith, maar dan nog! Het is een advies waar je iets aan hebt als blogger, innerlijke criticus uit, creativiteit aan en gaan met die banaan.

Mijn mede blogpraters dachten daar heel anders over. ze schreven dingen als:

 elja 1 op 1 Mijn tweet-van-de-dag-prijs 🙂 RT @CajaArtemis: wees je eigen referentiekader #blogpraat

of

sharpbentwit Dat is een mooie! RT @CajaArtemis: wees je eigen referentiekader #blogpraat

Er werd zelfs over geblogt. Mij verwarde al die ophef nogal. Eigenlijk was het meer baldadigheid geweest die mij gedreven had dan intellect. Maar nu mensen er zoveel waarheid in lijken te zien moet ik ineens bij mezelf te rade gaan of er misschien niet toch een kern van waarheid in zit. Ik riep de hulp van Visje in (daar wij graag elkaars referentiekader of spiegel zijn). Visje opperde dat het misschien te maken heeft met het verschil tussen zakelijk, dagboek of creatiefbloggen. Voor een creatieve blogger is het vanzelfsprekend dat je je eigen referentiekader bent, waardoor het voor mij als een dooddoener klinkt, terwijl het voor andere mensen heel waardevol kan zijn. Daarnaast vond ze het wel een “echte” Miss Artemis uitspraak. Kennelijk heb ik dus wel een stem die al zodanig te herkennen is. Een stem die naar buiten komt als ik me baldadig voel en gewoon zomaar iets roep. Een stem die alleen te horen is als ik mijn innerlijke criticus de mond snoer.

Eerlijkheid duurt het langst

“Welke eigenschap van jezelf was jij nu zo verbaasd over dat mensen die noemde?”, vraagt Visje.

“Uhhhh, ik weet het niet meer” antwoord ik.
“Was het niet iets met eerlijkheid?”
Zelf was ik alweer vergeten dat ik me er zo over verbaasde. Maar gelukkig heb ik Visje die dat soort dingen voor mij onthoud. Eerlijkheid, dat was het geweest. Een eigenschap die anderen mensen als positief ervoeren. Terwijl ze daarna vaak dingen die ik gezegd zou hebben, waar ik me achteraf best een beetje voor schaamde noemde. Die keer dat ik gezegd had dat de kleur van dat truitje niet zo goed bij iemands huid paste bijvoorbeeld. Of toen ik kennelijk gezegd had dat iemand iets misschien op een andere manier aan had kunnen pakken. Om dan nog maar te zwijgen over de keer dat de collega die zwanger was en na haar verlof klaagde over het feit dat ze aangekomen was, wat ik ontkende, tot ze haar jas uit deed, in haar gezicht zag ze er helemaal stralend uit, maar op haar buikje waren de kilo’s erbij toch wel te zien. 
Dingen waarvan ik achteraf denk, oh nee, heb ik dat echt gezegd, ik moet beter op mijn woorden gaan letten. Maar juist die dingen wilde mijn omgeving nu juist graag horen. Ze bleken me er soms zelfs (zonder dat ik het door had) speciaal voor op te bellen. Want Miss Artemis (Laura), nou daar kun je op bouwen, die zegt  echt wat ze ergens van vind, die is tenminste eerlijk. Tja, het zal je maar gezegd worden.