Een stads sprookje
Write On Thursday is een initiatief van Karin Ramaker, iedere donderdag geeft ze ons een woord om ons over te verwonderen, verbazen, door te laten inspireren, kortom een woord om een blog over te schrijven. Het woord van vandaag is STROOM. Vandaag kregen we omdat het nationale gedichtendag is een extra uitdaging mee. Namelijk, probeer er een gedicht van te maken. Ja, sure, geen probleem.
Vorige week was ik hier nog, op maandagochtend het huis uit gerend omdat ik nu echt werken moest.
Mijn witte kopje, halfvol nog, achterlatend naast een bordje met een sinaasappelschil uit een stuk.
Nu, vrijdagavond, een week later, staan mijn kopje en mijn bordje met de schil hier nog steeds. Alsof ik nooit ben weggeweest. Even voel ik me intens gelukkig, omdat ik een week lang gevangen heb gezeten in het stilleven op zijn tafel.
Je moet het ijzer smeden als het heet is, dachten wij. En geloof me, we hebben wat heet ijzer gesmeed. Het resultaat mag er wezen, 9 verschillende messen voor 9 verschillende persoonlijkheden.
Mark dank je wel voor het organiseren van deze leuke dag, en Björn bedankt voor het vastleggen.
De regen komt met bakken uit de hemel.
Mijn gezicht staat op onweer.
Dan herinner ik me dat ik ooit met mezelf had afgesproken nooit meer chagrijnig te worden van regen. Nee, ik zou altijd lachend door de regen fietsen. En als bij toverslag verschijnt er een lach op mijn gezicht. Omdat ik instant blij word van die gekke ikke, die zich even had laten verleiden tot volwassen gedrag.
Een voorbijganger die mij ineens ziet lachen kan niet anders dan ook in de lach schieten. Dat was precies de reden waarom ik me zoveel jaren terug had voorgenomen altijd te lachen in de regen. Ik hoopte dat het besmettelijk zou zijn. Er is al zoveel chagrijn. En ook om dit enkel ongenblik van verbondenheid met een vreemde in de stortende regen maakt mij aan het lachen. Mijn dag kan niet meer stuk.
Write On Thursday is een initatief van Karin Ramaker, iedere donderdag geeft ze ons een woord om ons over te verwonderen, verbazen, door te laten inspireren, kortom een woord om een blog over te schrijven. Het woord van vandaag is uitdagen.
Roelien is druk bezig met het maken van mijn website. Onze samenwerking komt er op neer dat ik iets lelijks teken, hier een foto van maak, via what’s app naar haar doorstuur en een dag of drie later iets moois terug krijg. Voor Roelien is geen uitdaging te groot, wolven, roodkapjes, kikkerprinsen ze draait haar hand er niet voor om. Als we praten over illustraties, teksten, sprookjesjuffen, smincksters en wat we nu allemaal precies met ons leven willen raken we steeds enthousiaster. Zij wil meer illustraties maken om een portfolio op te bouwen, ik wil meer (fictie) schrijven. Waarom maken we daar geen projectje van roepen we uit.
Dat dan de een de ander uitdaagt om naar aanleiding van een thema te tekenen of te schrijven. En dat de ander naar aanleiding van dat verhaal of die illustratie dan weer zelf aan de slag gaat. Roelien mag het eerste thema bedenken, en mij uitdagen. Ze zou zo graag nog eens een draak tekenen, dus “draken” word het eerste thema. Ik heb nog nooit fantasy geschreven dus voel me behoorlijk uitgedaagd. Maar hoop dat ik het tot een goed eind ga volbrengen. Bovendien zal ik het de volgende keer makkelijker hebben, want dan mag ik het thema bedenken.
En jij? Wanneer ben jij voor het laatst uitgedaagd? En door wie zou jij je graag nog eens uit willen laten dagen?
Yoeke Nagel schreef het boekje 99 witte kopjes op een tafel. Nu heb ik het boekje nog nooit gelezen maar ik geloof dat het gaat om 99 manieren om op te schrijven dat er een wit kopje op tafel staat. Want het maakt nogal uit wie het kopje vind, waarom het er staat of hoe het daar terecht is gekomen.
Leuk en aardig dacht ik, maar eerst zien dan geloven. Dus begon ik te schrijven over een wit kopje, in rap tempo volgde er nog drie verhaaltjes over witte kopjes. Kennelijk zit er dus meer in een wit kopje dan ik gedacht had. De eerste vier weken zul je op woensdag dus een wit kopjes verhaal van mij vinden.
Vanmorgen ben ik gaan werken, toen ik terug kwam stond er een enkel wit kopje op de tafel. Het valt me nu pas op hoe lelijk dat hotel servies is. Juist omdat het zo onuitgesproken is, zo aan iedereen zijn smaak moet voldoen dat het niet anders dan smakeloos kan zijn. Als ik in de kast kijk zie ik dat haar helft leeg is. Ze is echt weg. De afgelopen maand is als een droom voorbij gegaan. Nu ben ik weer alleen, in dat verdomde Griekenland. Waarom wilde ik hier ook alweer zo graag zijn? Ze heeft haar stoel niet aangeschoven, niets voor haar. Ik ga erop zitten alsof ik haar ben, en druk het witte kopje waaruit zij enkele uren geleden haar thee dronk tegen mijn lippen aan. Een koude siddering gaat door mijn lichaam. Vanavond zal ze weer bellen.
In mijn overblijf klasje zitten zo’n 11 hongerige kinderen die het liefst allemaal tegelijk de chocoladepasta willen hebben en die dan per persoon een minuut of 10 bezet willen houden. Je zou zeggen dat het niet zo moeilijk is om je mes in de pot te steken, je boterham te smeren en de pot inclusief mes door te geven aan de volgende.
Maar mijn kinderen zien dat anders. Het is een uiterst delicaat karwei als ik hen moet geloven dat zeer zorgvuldig dient te gebeuren. De pasta moet overal even dik zijn en het liefst helemaal glad gesmeerd. Vervolgens word de boterham dichtgeklapt en maalt niemand er meer om dat ze hier tien minuten over hebben gesmeerd.
Om de kinderen aan te moedigen sneller te smeren roep ik regelmatig, “kom op, een beetje doorsmeren, het hoeft de de Mona Lisa niet te worden”. En maanden kwam ik hiermee weg. Tot er een kind de vraag durfde te stellen die iedereen kennelijk bezig had gehouden. “Juf, wat is de Mona Lisa eigenlijk?”. Ik had er niet bij stilgestaan dat ze dat niet wisten en leg geduldig uit dat het een schilderij is van een hele beroemde meneer.
“Net zo als de nachtwacht” concluderen de kinderen. “Ja, roep ik enthousiast, of de aardappeleters of zo”.
Dus als er nu boterhammen gesmeerd moeten worden zijn ze er weer ouderwets tien minuten per kind mee bezig. Want allemaal willen ze een Mona Lisa, Nachtwacht of aardappeleters op hun boterham.
Als klein meisje had ik een grote wens die ik steeds maar weer opnieuw wenste. Of eigenlijk twee, die ik dan af en toe met elkaar af wisselde.
De eerste wens was dat mijn oma weer levend zou worden. Mijn oma overleed toen ik 8 jaar was en het leek me fijn om haar wat langer om me heen gehad te hebben. De andere wens, die ik overigens veel minder vaak wenste wat dat ik Gloria Estefan ooit in het echt zou zien.
Vrij onschuldige wensen zou je zo zeggen, tot ik een tekenfilm keek waarin een kind een wens mocht doen van een of andere geest uit een olielamp. Het kind wenste dat het herenigd zou worden met een overleden oma, de geest vroeg of het kind het wel zeker wist en zei daar nog onheilspellend bij, “kijk uit wat je wenst, het kan uitkomen”. Het kind bevestigde dat het zeker wist dat het herenigd wilde worden met de overledenen, de geest haalde diep adem, zwaaide wat met armen heen en weer tot er op de deur geklopt werd. Enthousiast deed het kind de deur open, tot het met een lijkbleek gezicht de deur met een knal weer dichtgooide. Wat bleek, oma had inderdaad voor de deur gestaan, of althans dat wat er nog van oma over was, een hoopje botten en maden. Dit vond ik geen prettig vooruitzicht dus vroeg ik nooit meer of mijn oma weer levend wilde worden.
Ik herinner me niet meer of ik daarna extra vurig ben gaan wensen dat ik Gloria Estefan dan een keertje in het echt zou mogen zien. Die wens kwam in ieder geval wel uit toen ik een jaartje of 12 was. Zusje was met mama naar Rob de Nijs geweest dus vond ik dat ik dan wel met papa en mama mee mocht naar Gloria Estefan. Gelukkig dachten papa en mama daar ook zo over.
Hoe dan ook, deze tekenfilm veranderde mijn leven en mijn manier van omgaan met wensen. Ik zal altijd in mijn achterhoofd blijven horen, “kijk uit wat je wenst, voor je het weet komt het uit”.