Dit is de zoekgeraakte brief waar Carolien vorige week over schreef. (klik hier voor de brief van Caro) Eigenlijk wilde ik hem niet publiceren. Omdat ik het te lang geleden vond, maar misschien ook wel omdat ik het te persoonlijk vond, en daarom een beetje eng. Maar sinds wanneer is dat een reden om iets maar niet te publiceren? Juist ja! Dus hier alsnog, de verloren brief!
Hoi Carolien,
Door Lowlands heeft mijn antwoord een weekje op zich laten wachten. Het was een super relaxt festival omdat we niet zoveel hoefde. Gelukkig vonden de mensen waarmee ik was elkaar ook aardig. Dat is toch altijd weer een beetje afwachten.
Ik ben met kleine meid ook nog even een rondje door het Boijmans gesjeesd. Maar ze had besloten dat ze het vandaag niet leuk vond. Ze had meer zin in klimmen. Had van mij ook best gemogen. Maar het regende nogal hard. Volgende keer maar weer eens naar een kindermuseum. Het Dick Bruna huis leek me wel geschikt. Ben jij daar ooit geweest?
Overigens lag dat met die jongen iets gecompliceerder dan gebrek aan zelfvertrouwen en zelfrespect. Eigenlijk waren dat in die periode nu net de eigenschappen waar het niet aan ontbrak. Kort samen gevat was ik in die periode samen met mijn moeder thuisloos. We trokken van logeeradres naar logeeradres. Je kunt je vast voorstellen dat dat een heftige tijd is geweest. Mijn bezittingen paste in een rugzakje en een trolley. Ik had de meest onzinnige dingen bij me, want had weinig tijd gehad om mijn tas te pakken. En juist op de dag dat besloten werd dat ik dit keer ook mee ging had ik voor het eerst van mijn leven biertjes zitten drinken in een cafe met bijna geen verlichting. Ik was 19, dus kon het allemaal wel aan. De scheiding van mijn ouders kwam niet echt onverwacht. Al denkt mijn vader daar tot op de dag van vandaag anders over. En dat was precies de reden dat het niet meer ging. En iedereen als het ware het huis uit vluchtte. Mijn zusjes hadden gelukkig meer stabiele logeeradressen. Maar daar was voor ons geen plek. Het offer dat je als moeder en als oudste dochter met graagte maakt. Ik weet nog dat ik in die tijd heel veel schreef. Ik had nog geen blog waarop dat kon. Maar er was een forum waarop ik woonde. En papier natuurlijk. Ik schreef tussen de witte regels in de krant door als ik geen stukje papier kon vinden. Ik schreef dingen over hoe je jezelf wel aardig moest vinden als dat alles dat het enige was dat nog van jou was. En ik moet zeggen dat ik mezelf ook best aangenaam gezelschap vond.
Voor mijn moeder kwam daarna een periode van rust. We kregen een huisje, en zij vond als snel de liefde van haar leven. Voor mij betekende juist dat dat die rust nog even op zich liet wachten. Mijn jongste zusje moest nog om de week bij mijn vader langs. Mijn middelste zusje was voor de scheiding al weggelopen. Ik wilde mijn vader op aanraden van mijn stagebegeleider even niet zien totdat ik was afgestudeerd. Om het weekend werd verwacht dat ik ook ergens heen ging. En het andere weekend zat het huis vol kinderen. Want mijn stiefvader heeft twee kinderen. (en het huisje was echt heel klein). Ik logeerde heel veel bij een vriendin. Maar als zij een partner had, dan kon dat weer even een paar weken niet. Dan zwierf ik rond op straat tot de eerste metro terug naar huis ging of sliep ik bij wie me mee wilde nemen. Meestal kon ik wel terecht bij een vriend of vriendin. Totdat ik W leerde kennen. En ik daar eindelijk ook rust vond. Misschien was dat ook wel de reden waarom ik me toen zo onderdompelde in dat samenwonen en trutten in een huisje, met een bank en een tv. Maar eerst heb ik nog even in Griekenland gewerkt. Wat was dat heerlijk. Een eigen appartementje helemaal voor mij alleen. Met een balkonnetje met uitzicht op zee. En een bad, en een schoonmaakster. Ik hield van dat leven.Heftig om jouw meneer in kwestie steeds tegen te blijven komen. En dat meisje is inderdaad wel heel dapper geweest. Jou direct geloven en dat bespreekbaar maken. Petje af.Van het weekend zat hier een mevrouw op de bank die ooit een meneer was. Ze begon te vertellen dat het haar zo verbaasde dat vrouwen zo vaak nare dingen mee gemaakt hebben. Als ze hier over sprak leek het alsof ze zichzelf niet helemaal als vrouw kon zien nog. Het ging over ons, biovrouwen. Meisjes die zich door de puberteit heen hebben moeten worstelen. Die heus ook wel een ontluikende seksualiteit hebben, maar dat die alles behalve volwassen is. Terwijl je toch vanaf dat moment moet handelen met de geilheid van mannen. Die er niet tegen kunnen als je rokje te kort is. Of je truitje te laag uitgesneden. Mannen die soms twee keer jouw leeftijd zijn. Die niet het fatsoen of het begripsniveau hebben om dat voor zich te houden, omdat je zo’n meisje nu eenmaal de stuipen op het lijf jaagt door daar woorden aan te geven. Het is allemaal al heftig genoeg. Wel die seks willen, maar zeker niet sexy gevonden te willen worden. Of misschien wel, maar dan door leeftijdsgenoten, en niet door dat vieze mannetje in de bosjes. Het nare is dat vieze mannetjes in de bosjes zichzelf nooit als een vies mannetje in de bosjes zien. Zij lijken echt te denken dat meisjes zich zo bloot kleden voor hen.
Maar ik moet gaan afronden. Duty calls.
Tot later,
Laura
