Heksje, valt er te lezen in mijn bio, maar wat ik dan zoal heks, daar blog ik eigenlijk nooit over. Vaak voelt dat te persoonlijk, alsof je je stilste gebeden maar even met de wereld deelt. Nu weet ik uit ervaring dat delen soms tot wonderen kan leiden. Toen ik blogde dat ik graag een website wilde maken, was er niet lang daarna een vriendinnetje die dat las en dat werk graag voor mij uit handen nam, en Sprookjesjuf was een feit. Om maar eens een voorbeeld te noemen. Dus delen moet, zodat het universum het kan horen en je te hulp kan schieten. Schreeuw je wensen luid en duidelijk!!!! Maar soms maakt delen ook een beetje kwetsbaar. Ik denk dat iedere blogger het wel herkent dat je soms ergens niet over schrijft omdat het nog zo vers is, zo nog bezig is, je er nog niet met genoeg afstand naar kunt kijken. Zo is dat ook met hekserij.
Maar toen ik vandaag in een kaarsvlam zat te staren en wat probeerde te schrijven, voor mij is magie onlosmakelijk verbonden met kaarsen en met schrijven, zag ik ineens heel duidelijk visioenen van dansende vrouwen. Ik herkende die beelden direct. Ik volgde een godinnen workshop bij Tara Anka en vorig jaar ook al eens bij Lucia Maanvrouwe. Godinnenworkshops zijn alleen toegankelijk voor vrouwen. Hoewel ik daar altijd iets tegen heb gehad moet ik zeggen dat deze workshops toch heel bijzonder en krachtig zijn geweest. Want het is echt anders als er geen mannen bij zijn. Zodra de muziek aan gaat komen de lijven in beweging, eerst in zichzelf gekeerd, voorzichtig, verlegen, maar al snel hebben we in de gaten dat hier niemand is die een oordeel over ons heeft en worden de bewegingen heftiger en grootser. Hier is niemand om te verleiden, of om indruk op te maken, niemand waar we gevat of grappig tegen hoeven te doen, ons mooier voor te hoeven maken dan we zijn, we zijn immers onder elkaar. Dus dansen we, en luisteren we naar de opdrachten die ons worden gegeven. We dansen en denken, en lachen en denken en dansen ons vrij.We laten ons opzwepen door de muziek, high van de klanken die ergens anders zo anders zouden klinken, die ergens anders zo veel andere betekenissen zouden kunnen hebben. Maar hier is dat niet nodig.
Al dansend kom je soms tot mooie inzichten over wie je bent, wie je zou willen of kunnen zijn. Je omhelst je eigen vrouwelijkheid die onder vrouwen (die voor zover jij weet niet op vrouwen vallen) echt anders is dan in een discotheek waar iedere beweging begeerlijk of afstotelijk bevonden kan worden. En je voelt dat de magie er vanaf spat.
Maar zodra je de ruimte uit loopt en aan iemand probeert te vertellen wat je net heb mee gemaakt, wat je net hebt gevoeld, dan schieten woorden te kort. Dan kom je niet verder dan, nu ja we danste, en het voelde zo goed, zo mooi, en ik kreeg inzichten waarvan ik niet wist dat ik ze in me had. Je ziet de ander, die waaraan je dit verhaal verteld dan weg kijken, en je weet dat het niet over komt. Want magie is niet iets waar je over kunt praten, het is iets dat je moet mee maken, ervaren, voelen. En als je toch probeert er woorden aan te geven voelt het alsof het als zand door je vinger glipt. Misschien schrijf ik er daarom wel nooit over. Ik weet ook niet of ik er goed aan doe dit te plaatsen. Aan de andere kant, het ergste dat me kan overkomen is dat u niet begrijpend weg kijkt. Ben ik even blij dat ik veilig in mijn eigen kamer zit, waar ik dat lekker niet kan zien!
