Trouwen!

Zusje is getrouwd, ze was een echt bruidje, met een witte jurk een sluier en gehakte schoentjes. Mooie haartjes, mooie nageltjes, en een perfecte make-up. Er was ook een meneer in een pak, want trouwen, doe je meestal niet alleen. Of je moet met jezelf willen trouwen, dat schijnt ook best populair te zijn.

Ik moest ook in een mooie jurk, met opgestoken haartjes en mooie nageltjes, want ik was haar getuige. Dat was geen probleem, ik ben namelijk gek op jurkjes. Hoewel ik eigenlijk een jaar geen nieuwe kleren wilde kopen (of voor niet meer dan 50 euro per kwartaal) besloot ik dat ik voor de gelegenheid toch een nieuw jurkje mocht kopen. Er van uit gaand dat zusje maar een keer trouwt. 
Het was een mooie dag. De zon scheen, zusje straalde, en haar man had zijn schoenen ook netjes gepoetst. Er werd gelachen, gegeten, gedronken en op aanwijzing van mijn kleine nichtje zelfs een beetje gedanst. Het was mooi om te zien hoe zij iedereen in de dansvloer op vroeg, omdat er naar haar zin veel te weinig werd gedanst. Ze had net nieuwe schoenen, met lichtjes erin, en die moest iedereen natuurlijk zien! Dat er taart was vond ze trouwens ook heel fijn. Alleen snapte ze niet zo goed waarom we zolang naar die taart moesten kijken voordat hij eindelijk eens aangesneden werd. En geef haar eens ongelijk. 
(je onder de jurk verstoppen is trouwens ook heel erg leuk) 
Kortom het was een geslaagde dag en we verheugen ons nu al op het volgende feestje, gelukkig is zusje ook zwanger, dus komt er vast nog een baby feestje. 

Liebster Award

Oei, genomineerd voor de Liebster award. Maar is dat eigenlijk wel eerlijk?
Het schijnt een award te zijn voor opkomende bloggers. (ben ik dat? Opkomend? en wanneer kom  ik dan op? En, ook niet onbelangrijk, wat komt er daarna?) Daarnaast mogen die opkomende bloggers niet meer dan 200 volgers hebben op iets van social media. Tja meisje, daar ga je toch even voor gaas! 
Want de facts zijn: 
Twitter 223 Followers
Facebook 275 Vrienden
Bloglovin geen idee, hoewel dat dus wel erg belangrijk schijnt te zijn. 
Maar lezen al die mensen mijn blog ook? Vast niet! Ik denk niet dat ik meer dan 200 bezoekers per dag heb. Telt het dan toch een beetje? 
Janine van Sweetdreams vind in ieder geval van wel. Zij nomineerde mij tenslotte, omdat ik zoals zij het noemt de gun factor heb. Die kan ik alvast in mijn zak steken. Ha! 
Zij heeft vervolgens 11 vragen voor mij en de andere genomineerden gemaakt die wij mogen beantwoorden. En daarnaast mogen wij de award zelf ook weer doorgeven aan 11 bloggers die wij helemaal geweldig vinden. (en dan het liefst niet meer dan 200 followers, vrienden of what so ever hebben). 
Laten we eerst de vragen maar eens beantwoorden.

 1. Waarom ben je een blog begonnen en met welk doel?
Mijn ex had een vriend die blogde over zijn reizen, dat vond ik erg leuk, dus maakte ik ook een blog aan waar ik vervolgens niets mee deed. Totdat ik een nieuwe relatie kreeg met een blogger. Had ik ook niet ergens nog zo’n ding? Ik zocht en vond mijn blog. Toen nog Laura’s Leven en vanaf dat moment werd ik een blogger! 
2. Welke blog lees je écht elke dag?
Als ik heel eerlijk ben lees ik geen enkel blog iedere dag. De mensen die ik in mijn sidebar/blogroll of hoe je het ook wilt noemen lees ik wel allemaal met enige regelmaat. 

3. Waar kan iemand jou s ‘nachts voor wakker maken?
Als ik eenmaal slaap blijf ik graag slapen. Maar mocht je me echt nodig hebben, dan mag je best proberen of je me wakker kunt krijgen. Ik wens je succes. 

4. Ben je een ochtend of avond mens?
Ik haat ochtenden echt intens, en heb ze in mijn werkzame leven tot dit jaar altijd kunnen vermijden. Nu ontkom ik er helaas niet aan. En daar baal ik best wel een beetje van. 

5. Waar heb je echt een enorme hekel aan?

Ik heb een hekel aan onrecht. Kan daar echt zo slecht tegen!

6. Wat is jouw favoriete huisdier?

Alle huisdieren die ik ooit heb gehad vond ik op dat moment super. Goudvis Fluffy, Hamsters Casper, Jumper, Knabbel en Babbel, Hondje Tess en Poes Pioentje ze zijn me allemaal even lief. Toch ben ik op het moment ook heel erg blij dat ik geen huisdier heb en dat ik alleen verantwoordelijk ben voor mijn planten. 
7. Wat vind je het allerlekkerste snoep?

Ik ben geen snoeper, mij maak je eigenlijk blijer met een bakje aardbeien dan met een zakje winegums. Toch hou ik wel van chocolade. 

8. Wat is je grootste miskoop ooit?

Meestal denk ik heel goed na voordat ik iets koop, dus ik doe niet zo heel snel een miskoop. Het enige dat ooit ongebruikt in mijn kast is beland is een soort indianen sport outfit dat ik voor een fout feestje kocht. Achteraf vond ik het toch iets te fout!

9. Wat voor telefoon heb je?
Toen mijn Sony Xperia T gestolen was heb ik een nieuwe telefoon gekocht, een LG. Ik ben er zwaar ontevreden over en mis mijn Sony iedere dag. Maar aan de andere kant, het is maar een telefoon! 

10. Wat is je grootste wens?

Ik denk dat mijn grootste wens is dat ik van Sprookjesjuf mijn werk kan maken. Ik vind het leuk om feestjes en evenementen op te leuken met mijn aanwezigheid. En zou dat in de toekomst graag meer willen doen. Ook hoop ik onder de naam Miss Artemis een leuk aanbod van workshops voor grote meisjes te geven. En uhhhh mijn huis afbetalen is ook wel een grote wens. Dan houd ik daarna meer geld over om te doen wat ik echt leuk vind! 

11. Wat is de leukste reactie die je ooit hebt gekregen op je blog?
Zorica  vind het vaak nodig om mij in verlegenheid te brengen en mij voor te stellen als ” Laura, het meisje dat van die leuke stukjes schrijft”. Ik weet dat ze dat recht uit haar hart meent en dat maakt me eigenlijk alleen nog maar extra verlegen. Toen ik ooit blogde over mijn lievelingsschelp die ik weggegeven had aan een klein meisje waar ik een workshop aan gaf kreeg ik van haar een nieuwe schelp. Dat is denk ik het mooiste compliment ever geweest. Die schelp heeft een mooi plekje in mijn vitrinekast gekregen. 
Oke, dan is het nu mijn beurt om 11 mensen te nomineren. Wat een lastige keuze is dat zeg! 
1 Ordinary day’s of an ordinary witch ze is mijn grootste fan zo ongeveer vanaf mijn geboorte. En blogt zelf ook nog eens hele leuke stukjes. Mam, je hebt hem verdiend! 
2 Kaartspellen een heel jong blog over alles dat je altijd al wilde weten over kaartspellen. Ik weet dat het wel een heel specifiek onderwerp is, waar je maar net in geintresseert moet zijn. maar er wordt met zoveel passie over verteld dat je bijna niet anders kan dan kaarten instant leuk vinden. Rutger, deze is voor jou! 
3 Drs Pee gewoon omdat zij zij is, en zo heerlijk open en eerlijk schrijft! 
4 Linda-linea-recta Linda is de enige blogger die ik niet al in het echt kende en toch heel even en heel flitsend ontmoette, op mijn rolschaatsjes voor de Rotterdamse bioscoop. Het is een top wijf! En daarom hoort ze absoluut in dit rijtje thuis. (ze heeft overigens ook hele leuke bloggende dochters (Irisje)
5 Ruud is een van de meest oprechte mensen op Twitter die ik ken, als hij boos is, dan is hij boos, is hij blij of ontroerd laat hij je dat even goed weten. En dan blogt hij nog eens leuk ook! (vooral de blogs waarin hij zich boos maakt zijn de moeite waard) 
6 Petepel als er iemand geen award nodig heeft is hij het, maar alleen al voor zijn 50 books initiatief verdiend hij er een.
7 iblogbuddy ik doe er veel te weinig aan mee, maar zij houd de WOT in leven en verdiend daarvoor zeker een plekje in deze lijst. 
8 Tussen jou en mij gewoon, omdat ze lief is en heel leuk schrijft! 
9 De verdubbeldame omdat het een geniaal idee is, omdat ze zoveel goeds voor de wereld doet, omdat ze mij weet te inspireren, en gewoon omdat zij zij is. 
10 M(i)e een van mijn oudste en trouwste lezeressen. Ze heeft al een heleboel volgers. Maar mag best in het zonnetje gezet worden. 
11 Mary houd enorm veel van nieuwsgierige vragen stellen. Dus deze award is haar op het lichaam geschreven. 
Tot slot mijn 11 vragen voor boven genoemde dames en heren. 
1 Waarom ben jij gaan bloggen?
2 Wat vind je zo leuk aan bloggen?
3 Waarover zou je graag nog eens willen bloggen, maar durf je (nog) niet zo goed?
4 Wat is je favoriete blogpost van jezelf? En waarom? 
5 Als je kon toveren, welke 3 dingen zou je dan in de wereld veranderen?
6 Hoe maak jij de wereld een beetje mooier?
7 Wat is je favoriete vakantieland?
8 Welke blogger(s) zie jij als jouw voorbeeld?
9 Wat zou je graat nog eens willen doen?
10 Wat is je lievelingsvoorwerp uit je huis?
11 Waarom zou iedereen jouw blog moeten gaan lezen?
Succes mensen. Ik kan je vertellen dat het een avondvullende bezigheid is!

Hij heette Joris

Toen ik vorige week de trein van Lowlands terug naar de grote boze buitenwereld nam was de trein ook nog een beetje Lowlands. Dat was fijn. Al snel werden er grappen en grollen gemaakt. Het voelde als een grote familie die elkaar volgend jaar vast weer allemaal zouden zien.

Een van de passagiers, het meisje dat schuin tegen over me zat, was ineens wel heel serieuze telefoontjes aan het plegen. En zoals dat wel  vaker gaat konden omstanders dat vooral zien aan mijn gezicht. Want ik werd geraakt door wat ik hoorde. En als ik geraakt wordt kan ik dat niet zo goed verstoppen achter grappen en grollen.

“Wat is er ineens met jou aan de hand”, fluisterde de Gitarist die de verandering op mijn gezicht zag.
En ik vertelde, of eigenlijk fluisterde  ik wat ik zojuist gehoord had. Dat er een jongen was overleden op Lowlands. En dat dat meisje nu met mensen aan het bellen was om hen dat nieuws te vertellen. Dat de jongen Joris heette, en even weg was gegaan om bier te halen. Dat hij twee uur later was gevonden, door vreemden, ergens tussen camping 3 en 4. Dat die vreemden hulpdiensten hadden ingeschakeld, die Joris naar het ziekenhuis in Amsterdam hadden gebracht. Hoe hij daar in coma gebracht was en uiteindelijk overleden. Dat ze het nog niet helemaal kon geloven. En dat ze blij was dat hij in ieder geval nog een leuke dag had gehad op het festival. Dat zij hem nog even had gezien.

De Gitarist hoort me aan, en zegt dat ik maar even ergens anders moet gaan zitten. Dat ik niet het leed van heel de wereld op mijn schouders kan dragen. En natuurlijk, zo is dat ook. Maar steeds denk ik, hij heette Joris, en was vast als deze meisjes de 30 nog niet gepasseerd.Alsof ik het niet kan geloven zoek ik in de uren daarna op mijn mobiel, of dit verhaal wel waar is. Maar ik vind geen informatie. Ook niet als ik navraag doe op social media.

Tot mijn zusje belt, en begint over die jongen, die dood ging op Lowlands. Iets met drugs ofzo. Het fijne weet ze er niet van, het was maar een klein berichtje op Nu.nl. Hij heette Joris, fluister ik, en ging even een biertje halen. En samen zijn we even heel erg onder de indruk van het gebeurde. Alsof het erger is als je een naam weet, en dat hij vriendinnen had met krulletjes. Alsof het iemand was die wij ook gekend zouden kunnen hebben. Alsof we meer van de pijn voelen omdat ik toevallig de pijn van een van zijn vrienden zag.

Foutje?!

Gisteren was het linkshandigendag. Ik had daar nog nooit van gehoord, maar dat kan komen omdat ik zelf rechtshandig ben en verder ook niet veel linkshandigen ken. Je zou dus kunnen stellen dat ik er gewoon niet zo op let. Mijn kennis over linkshandigheid gaat niet verder dan de vooroordelen die je steeds hoort. Zoals dat ze zo creatief zijn. Dat zal ongetwijfeld niet waar zijn, zoals ook niet alle dikke mensen gezellig zijn.

Hoe dan ook, ik besloot om een briefje met links te schrijven en te delen op mijn Facebook pagina.

Omdat ik mezelf nogal grappig vond, en ook omdat het met links schrijven me eigenlijk best wel goed af ging besloot ik nog een briefje te schrijven voor op de facebook like page van Sprookjesjuf. 

Ik dacht er verder niet meer aan, het grapje was voorbij. Ik had weer even leuk met links geschreven.

Tot ik de volgende reactie kreeg:

“Maar spellen en grammatica hebben toch niks met linkshandig zijn te maken, juf!”

Ik kreeg daar een naar gevoel bij. Alsof iemand je wil vertellen dat je fouten maakt, maar niet wil vertellen wat die fouten dan zijn, want je noemt jezelf tenslotte juf, dus dat moet je zelf maar uitzoeken. Ik antwoorden dan ook dat ik sprookjes vertel en geen Nederlands geef. Er ontstond een discussie waarbij de mevrouw die die reactie gaf vond dat ik zorgvuldiger met mijn teksten om moest gaan. En dat dyslexie geen excuus is. Want het is beter om in goed Nederlands een verhaal te vertellen dan in slecht Nederlands.

Au, daar had ze me op mijn zwakke punt. Want natuurlijk twijfel ik voortdurend aan mezelf en mijn kunnen. Ik ben niet voor niets niet in het onderwijs gegaan. Ik wil kinderen geen verkeerde dingen aanleren. Maar het voorlezen van verhalen, teksten die al geschreven zijn, daar kan toch niet zoveel aan mis gaan? Dat ik niet weet of ik een tussen n moet schrijven bij linkshandigendag of niet wil toch niet zeggen dat ik het woord linkshandigendag daardoor niet kan uitspreken als ik het zie?

En dat ik geen leestekens gebruik in mijn briefje had wel degelijk met het links schrijven te maken. Het zou te ingewikkeld worden om en met links te schrijven in een beetje een leesbaar handschrift en dan ook nog eens komma’s en punten te plaatsen. Althans ik denk dat het haar daarom te doen was bij de grammaticale fouten die ze zag. Ik weet het niet, want ze legt het niet uit. Ze wil alleen maar met een vingertje zwaaien en er niets opbouwend’s aan toevoegen.

Dat vind ik jammer, want voor iemand die zoveel van taal en verhalen houd als ik. Iemand die zo graag schrijft. Iemand die die creativiteit gewoon kwijt moet, is het een zware last om dit niet foutloos te kunnen. Natuurlijk schaam ik me hier voor. En is het zeker na zo’n opmerking iedere keer weer een hele opgave om te blijven bloggen. Want ik weet dat ik fouten maak, en dat ik zelf niet in staat ben die fouten te zien. En ja dat geeft me een onmachtig gevoel, daar wordt ik verdrietig van. Maar ik besloot om me daar niet door te laten beperken. Om gewoon te gaan bloggen. En geloof me, mijn schrijven is daardoor al enorm vooruit gegaan.

Ik denk ook niet dat ik daardoor slechter ben in wat ik doe. Verhalen vertellen en die laten leven door er creatieve verwerkingsopdrachtjes aan te koppelen. Zou Hans en Grietje echt een minder leuk verhaal worden als ik het voorlees? Omdat ik weleens een tussen n mis, niet weet of iets nu met een d of een t moet of omdat ik niet weet of een woord nu aan elkaar geschreven dient te worden of niet? Zouden de snoephuisjes daardoor minder lekker smaken? Wordt ik daardoor ineens minder leuk met kinderen? Ik dacht het niet!

Gelukkig reageerde er meteen een heleboel lieve mensen die het idee zo leuk en creatief vonden. Die super lieve reacties gaven, en kennelijk wel in staat zijn door spellingfouten heen te lezen. De klaagster heeft helaas haar doel niet bereikt. De foto heeft de meeste reacties, likes en het grootste bereik gehad dat een berichtje in een jaar tijd heeft gekregen. Ook waren er ineens nieuwe mensen die Sprookjesjuf “leuk” gingen vinden. En piekten het bezoekersaantal enorm.

Waar ik gisteren dus verdrietig was om mijn eigen onvermogen ben ik vandaag vooral dankbaar voor de mensen die daar doorheen kunnen kijken.

Een boel leuks

Omdat belofte nu eenmaal schuld maakt en ik niet van schulden hou schrijf ik vandaag een reclameblog. Het zit namelijk zo, ik Twitter zo af en toe, dat zal de meeste van jullie niet ontgaan zijn. Twitter is een fijn netwerk vol met creatieve mensen en coaches. Soms dan denk ik dat je niet meer dan een Twitter account nodig hebt om jezelf coach te noemen. Je vraagt je af of Nederland nog wel mensen over heeft om te kunnen coachen zo veel coaches lopen er rond.

Maar we dwalen af, want daar wil ik het helemaal niet over hebben. Ik wil vandaag een van de Twitter personen die mij opvalt als Twitteraar en blogger in het zonnetje zetten. Omdat hij naast Twitteren en bloggen (en ik kan u echt aanraden zijn blogfilmpjes allemaal te bekijken want ze zijn de moeite waard) ook nog eens theater maakt. En ik hou van theater. Ook dat is geen geheim. Nu vind ik natuurlijk dat een sympathiek persoon als Jacob Jan Voerman, want daar hebben we het over, volle zalen verdient. Maar dat is lastig als beginnend theater maker. Want wij Nederlanders willen nu eenmaal graag weten waar we naartoe gaan voordat we een kaartje ergens voor kopen. Straks is het hartstikke stom, en je kunt je geld maar een keer uitgeven niet waar?

En daarom hebben wij met een groepje Twitter vrienden besloten dat we digitaal gaan flyeren op onze eigen blogs. Zodat mijn moeder in ieder geval ook weet dat Jacob Jan theater maakt. En uhhh hij kan er zelf natuurlijk veel beter over schrijven. Dat doet hij hier, even lezen dus. En kopen die kaartjes. Ik begreep dat er een optreden in Rotterdam aan komt dus als je samen met mij wilt gaan mag je je ook aanmelden.

Mocht je nu denken dat theater is niets voor mij, eigenlijk ben ik meer een Metal Head, geen zorgen, ook dan heb ik nog een leuk linkje voor je van een heuse Slayer  cover band, luisterend naar de naam, Player met binnenkort een leuk optreden in Gouda waar ik ook aanwezig ga zijn. Liken dus. En wie weet tot in het theater of de kroeg!

Inspiratie

Na het heerlijke meiden dagje gisteren op de vrijgezellenpartij van mijn zusje ben ik helemaal ge-inspireert geraakt. Want wat is het fijn om met een groepje mensen (vrouwen in dit geval) samen spiritueel en creatief bezig te zijn.

De groep was 50/50 verdeeld, zij die spiritueel zijn en zich daar bewust van zijn en zij die er wel voor open staan maar er verder niet heel erg bewust mee bezig zijn.

Toch was de sfeer warm, gezellig, vriendelijk, open en spontaan. We hebben prachtige godinnen kettingen zitten freubelen. Heerlijke cupcakjes gegeten. Onze handen laten lezen (waar echt wel meer in stond dan alleen die twee kinderen) en orakelkaarten gelegd. (nu heb ik weer een nieuw orakel deck voor op mijn verlanglijstje, want och, wat zijn die Gaia kaarten mooi en zit ik ernstig te twijfelen of een opleiding tot handanalist niet iets voor mij is)

Na deze dag had ik op Facebook een gesprekje met een lief heksje dat workshops geeft. Ik prees haar met haar leuke ideeën, en schappelijke prijzen. Een workshop voor 15 euro vind ik heel erg netjes. Er zijn mensen die makkelijk het dubbele durven te vragen. Van het een kwam het ander en voor we het wisten hadden we het over een Sneeuwwitje workshop voor grote meisjes die ik al heel lang eens zou willen doen. Over je schoonheid van binnen en van buiten, toverspiegels die je altijd in fluisteren hoe mooi je bent, en complimentjes geven en ontvangen.

Waarom ga je die workshop niet geven? Vroeg het heksje. Ik doe mee als hij op een dag is dat ik kan.
Daar had ik eigenlijk geen goed argument voor. Toen ik dat voorzichtig Twitterde leverde dat me meteen twee retweets op. (waarvoor trouwens dank) Wat mij er nogmaals in steunde dat het universum me steunt en dat ik gewoon die sprong in het diepe naar workshops voor volwassenen eens moet gaan maken.

Dus in Oktober ga ik een workshop geven. Over de Sneeuwwitje in ons zelf. Hoe ik het precies ga vormgeven weet ik nog niet helemaal. Omdat het de eerste keer is dat ik zoiets doe zal het gewoon bij mij in de woonkamer zijn en is er plek voor 4 dames. Nu dus nog maar voor 3. En 15 euro vind ik ook een mooi bedrag voor een workshop van 2 uur met blijvende herinnering.

Zo, het staat hier, zwart op wit, nu kan ik er niet meer onderuit. Nu moet ik wel!

Oh Oh

Oh, oh.

De handlezeres, die we hadden uitgenodigd op het vrijgezellenfeest van mijn zusje, die zag ze dus wel. Die kinderen. In ieder geval eentje, maar misschien zelfs wel twee.

Hoewel ze voor de rest precies zag wat ik ook zag. (en stiekem best het een en ander herkende).
Zie ik dit zo niet zo, 1,2,3 gebeuren. Niet zoals mijn leven nu ingericht is tenminste.

En dat, zag ze dan ook weer wel.

Oh, oh, dus!

Heeft u kinderen?

Als ik met een groepje kinderen wat op de BSO aan het hangen ben, vraagt een van hen of ik zelf eigenlijk al kinderen heb.

“Oh nee”, denk ik, “daar gaan we weer, kunnen zelfs kinderen me niet met rust laten? Moeten zij mij ook een kinderwens opleggen? Waarom toch?”.

Maar in plaats daarvan zeg ik liefjes, “Nee, hoezo?”. Zij kunnen er per slot van rekening ook niets aan doen dat ze opgroeien in een hetero normatieve omgeving, waar kinderen baren na een bepaalde leeftijd een logisch gevolg is.

Het jongetje kruipt dichter tegen me aan en zegt dan: “Oh jammer, ik denk dat een kindje u best graag als moeder zou willen hebben. Want u bent altijd zo lief”.

U snapt, ik smolt. Helemaal toen de andere kinderen beaamde dat het echt een groot gemis wat voor een eventueel toekomstig kind dat het nog niet geboren is.Ook waren ze het er unaniem over eens dat het ook wel erg fijn is dat ik nu dan tenminste een lieve juf kan zijn.

Sleutel naar geluk

Als ik in de metro stap zie ik een wat ouder stelletje, allebei slapend een beetje tegen elkaar aan hangen. Even sla ik ze vertederd gade. Maar dan ga ik over tot de orde van de dag. Er zit nog een boek in mijn tas dat heel graag uitgelezen wil worden. Het bevat tenslotte de 7 sleutels naar geluk. En zeg nu zelf, wie wil die nu niet hebben?

Na een paar bladzijdes, en dus ook een paar haltes schrikken ze wakker.
Verbaasd kijken ze om zich heen. Hier kwamen ze normaal nooit, dat wisten ze zeker. Het kwam vast en zeker door de metro die op een ander spoor was gaan rijden. Want was er niet iets omgeroepen over omleidingen?

Na het gesprekje even aangehoord te hebben vertel ik ze dat de metro precies rijd waar hij hoort te rijden en dat er niet op magische wijze een anders spoor is gekomen. Verward kijken ze mij aan. Ze noemen de halte waar ze eruit gemoeten hadden, wat toevallig de halte was waar ik instapte.

“Dan bent u te ver doorgereden”, zeg ik.
“Oh, zijn we een halte blijven zitten?”, vraagt de mevrouw.
Snel tel ik in mijn hoofd het aantal gepasseerde stations, “nee mevrouw, u moet zeker 5 halter terug”.
Wantrouwend kijkt ze me aan, 5 haltes? weet ik het zeker? Als een andere passagier zich in het gesprek mengt en bevestigd wat ik zojuist beweerde besluit ze me toch maar te geloven. Met een hoop gegiechel tot gevolg. Want oh hemeltje dit was haar nog nooit overkomen. Ik leg nog even uit hoe ze aan de andere kant van het perron kunnen komen, en dan zijn ze weg.

De passagier die zich in het gesprek mengde en ik kletsen nog even na over oude mensen en dingen die voorbij gaan. Toch mooi die oudjes die het allemaal nog zo zelfstandig doen, en dat er dan weleens iets mis gaat, ach dat heeft dan wel weer zijn charme.

Tot wij uiteindelijk ook afscheid van elkaar moeten nemen. Maar een ding weet ik zeker, we hadden ons geen mooier begin van de dag voor kunnen stellen. Alle vermoeidheid en chagrijn verdwijnt als sneeuw voor de zon bij zoveel vertedering.

Als ik de metro uitstap en naar mijn werk loop voel ik me een stukje meer verlicht en zeker heel erg gelukkig. En dat terwijl ik bijna niet meer in mijn boek gelezen had. Misschien heb ik de sleutel naar geluk al gewoon in mezelf zitten.  

Dopper

Sinds de Zero plastic week zocht ik naar alternatieven om minder plastic te blijven gebruiken.
Want hoewel ik soms de eigenschappen van plastic heel fijn vind, want weerbestendig en ontzettend duurzaam vind ik wel dat er minder wegwerpplastic moet zijn. Het is ronduit belachelijk dat ik voorheen mijn tomaten in een plastic zakje deed die vervolgens weer in een grote boodschappentas verdween bijvoorbeeld. En dat allemaal voor die 5 minuten die ik van de supermarkt vandaan woon. Het zakje belande vervolgens gewoon in de vuilnisbak. Ik geef toe, het was een beetje onwennig als ik het kassameisje zag klungelen met mijn losse tomaten. Maar liever dat dan meewerken aan de plastic soep op de bodem van de oceaan.Tegenwoordig lach ik dus maar gewoon extra lief naar het kassameisje.

Ook de broodjes die ik met enige regelmaat in mijn pauze koop gingen iedere dag opnieuw in een nieuw plastic zakje. Verleden tijd. Ik bewaar 1 zakje in mijn tas en klop dat na gebruik netjes uit. Op deze manier doe ik soms wel weken met hetzelfde plastic zakje. Want ook hier geld, de broodjes zitten er nog geen 5 minuten per keer in.

Alleen voor mijn drinken had ik nog geen goede oplossing gevonden. Mijn bidon werd snel vies, maar flesjes hergebruiken is dan weer niet helemaal goed voor je gezondheid omdat er stoffen in die flesjes kunnen zitten die behoorlijk giftig zijn en makkelijk los weken waardoor ze in je water belanden. Klinkt mij niet helemaal fris in de oren. Gelukkig liep de Gitarist tegen hetzelfde probleem aan. En herinnerde ik mij de Dopper waarvan iedereen zich verbaasde dat ik er nog geen een had.

Meteen een roze en een blauwe aangeschaft. En ik moet zeggen dat hij sinds de aanschaf nog geen seconde uit mijn tas geweest is. (nu ja behalve om af te wassen of te gebruiken dan natuurlijk).
Ik neem hem altijd en overal mee. Op deze manier bespaar ik een heleboel kosten, hoef ik geen frisdranken te drinken als ik bijvoorbeeld naar de bioscoop ga en ben ik ook nog eens goed bezig voor het milieu. En dat voelt goed!