Zon, zee, strand, water, zand, meeuw

Ik ga bijna nooit naar zee. Maar dit jaar was ik er toch maar mooi voor de tweede keer.
Eigenlijk ben ik als de chimpansee.

” De chimpansee doet niet mee
 Waarom doet de chimpansee niet mee?
 De chimpansee
 is
 ziek van de zee
 Er gaat zoveel water in de zee
 Meent de Chimpansee”

(Paul van Ostaijen)

Ik hou niet van zwemmen in open water. En al helemaal niet in zee water. Want zee kan een sterke onderstroom hebben leerde ik al jong, op vakantie in Portugal.

De Gitarist gaat ook bijna nooit naar de zee. Niet omdat hij is zoals de chimpansee. Oh nee.
Met al dat water heeft hij beslist geen moeite. Het is het zand. Zand in je haar, zand op je brood, zand op je handdoek, zand in je drinken, zand tussen je tenen, zand op je hand. Er gaat zoveel zand in het strand, meent de Gitarist.

Toch ging hij met mij mee, of ik met hem, het is maar hoe je het bekijkt. En waren wij samen op onze hoede voor water en zand. maar met een ding hadden we geen rekening gehouden. Meeuwen! Brutale meeuwen. Dus toen ik met een hand mijn handdoek recht wilde leggen, en met de andere mijn zak patat zandvrij probeerde te houden werd ik enigszins overvallen door een groepje meeuwen die de friet uit mijn handen wisten te slaan en in minder dan geen tijd alles op vraten.

Even voelde ik me drie, en alsof ik mijn laatste oortje versnoept zag worden.
Voorlopig zijn wij in ieder geval genezen. Voor ons geen zee, geen strand, geen water en geen zand, veel te gevaarlijk met al die meeuwen!

Werkelijk

Als ik in de trein zit en wat voor me uit zit te dromen zie ik ineens een zebra in het weiland staan. Meteen schrik ik wakker uit mijn dagdromerijen, een zebra? In Nederland? Dat kan toch helemaal niet? Super alert zit ik op het puntje van mijn stoel om eens even precies uit te zoeken hoe dat zit. (voor zover dat mogelijk is in een passerende trein dan, natuurlijk)

Mijn “dit kan toch helemaal niet” analyse bleek te kloppen, het was geen zebra, maar geen gewoon paard met een streepjesjas aan. Ha! Mysterie opgelost. Toch kan het me nog niet helemaal loslaten. Want wie trekt er een paard nu een jas aan met zebraprint? En met welk doel?

Ik heb de behoefte om deze bijzondere ervaring, dit gezichtsbedrog, met de wereld te delen. Dus diep ik mijn telefoon op uit mijn tas en type in het twitter en facebook schermpje:

“Ik dacht dat ik een zebra zag, maar het was een paard in streepjesjas”

Nog voordat ik op enter klik bedenk ik me dat er vast niemand is die zal geloven dat ik echt een paard in een streepjesjas zag. En dat iedereen nu vast denkt dat ik heel erg creatief ben. En zomaar mooie dichterlijke zinnen uit mijn duim zit te zuigen. Hoe kunnen zij nu weten hoe fantasierijk de werkelijkheid kan zijn als je er maar oog voor hebt.

Twee hondjes

Als we aan het picknicken zijn en bijna omver gelopen worden door een kudde honden verzucht een van de kinderen. “Ik wou dat ik een hondje was, dan kon ik spelen.”

Ik merk op dat hij een dichter lijkt. Want er is een gedichtje en dat gaat bijna precies zo. 
En ik citeer, uit mijn hoofd, want zo ben ik nu eenmaal:
“Ik zit mij voor het vensterglas
 Onnoemelijk te vervelen
 Ik wou dat ik twee hondjes was
 Dan konden we samen spelen” 
Het jongetje kijkt me vol ongeloof  aan en zegt, “maar juf, dat kan toch helemaal niet? Hoe kun je nu TWEE hondjes zijn?” Kennelijk houd de kinderlijke verbeelding op bij een hondje dat kan spelen. 🙂 

Moeten

Moeten is ineens een vies woord.
Wij moeten niets, nu ja het is wel handig als je adem haalt en verder op tijd naar de wc gaat mocht je de aandrang voelen. Maar voor de rest is het leven vooral een aaneenschakeling van keuzes. Zo wil men ons laten geloven. En als we soms toch het gevoel hebben dat iets moet, dan is dat eigenlijk een logsich gevolg van eerdere keuzes.

Bull shit natuurlijk!
Ik kan het woord moeten best uit mijn woordenboek schrappen en daarvoor in de plaats willen gaan gebruiken. Maar het feit is dat als ik wil eten ik daarvoor moet werken. Of ik die arbeid nu vericht in mijn moestuin waar ik zelf mijn groenten kan verbouwen of dat ik naar mijn werk ga om geld te verdienen waarmee ik eten kan kopen maakt niet zo heel veel uit.

Ook wil ik graag slapen in een bed. Wonen in een huis. En af en toe iets leuks doen ter ontspanning. Voordat dat kan moet ik een aantal handlingen uitvoeren. Dat lijkt me niet meer dan logisch. In mijn geval komt het er opneer dat ik MOET werken om mijn salaris te KRIJGEN zodat ik aan deze basis voorwaarden kan voldoen. Ik kan dan wel zeggen dat ik wil werken zodat ik kan eten, wonen en slapen. Maar get real! Is het niet van alle tijden dat je wekzaamheden moet uitvoeren om te kunnen overleven?!?

Natuurlijk snap ik de achterligende gedachte wel. Mensen leggen zichzelf veel te veel dingen op. Ze moeten een koophuis hebben dat ze met 2 salarisen maar net kunnen betalen Minimaal  2 keer per jaar op vakantie. 2 auto’s voor de deur hebben staan, en als de kinderen de leeftijd hebben dat ze zelf kunnen rijden eigenlijk het liefst drie of vier. Kinderen krijgen en opvoeden tot een beetje leuke individuen. Een baan hebben, en daar het liefst ook nog in uitblinken. Iedere week bij je ouders op bezoek en een leuke vriendengroep hebben die je op regelmatige basis ontmoet. Onze huizen moeten blinkend schoon zijn en dan moeten we er zelf ook nog altijd representatief uitzien.

Dat is het moeten waar ik ook weinig mee kan. Het is niet realistich om dat allemaal van jezelf te vragen. We zijn geen supermensen en een dag heeft nog steeds maar 24 uur. Maar de oplossing daarvoor is realistischer naar jezelf en je mogelijkheden te kijken. Niet het schrappen van een woord!

Modder en zwarte cross

Vroeger wilde ik heel graag naar de grotere betaal festivals. Appelpop, Pinkpop, Lowlands, het klonk mij allemaal even vet als onbereikbaar in de oren. Want die kaartjes waren duur, heel erg duur. Een bijbaantje had ik niet, ik kreeg tenslotte alles wat mijn hartje begeerde, maar vragen of ik naar zo’n festival mocht? Het kwam niet eens in me op.

Toen ik 20 was las ik in een van die gratis krantjes dat oxfam novib opzoek was naar vrijwilligers voor op de festivals. Meteen heb ik mezelf en mijn toenmalige vriendin aangemeld als vrijwilliger. En zo kwam ik voor het eerst op Lowlands. Mijn eerste grote festival was het niet. Want mijn moeder had me inmiddels mee genomen naar het Wave & Gothic Treffen in Leipzig. Maar ik bleef maar dromen over Lowlands. Want dat was in mijn dromen het “echte” werk. Dat het WGT ongeveer drie keer zo groot is als Lowlands had ik toen nog niet door. Ik wilde een Lowlander worden, en alle facetten van dat leven leren kennen. Van backstage komen (want vrijwilliger) tot bekertjes verzamelen voor muntjes. Van veel te vroeg opstaan tot veel te laat gaan slapen. Van regenlaarzen tot zonnebrillen. Van dansen in de Lima tot chillen op de heuvel bij Alpha.

In de afgelopen jaren deed ik al die dingen. Er was echter een ding dat ik nooit deed. Een modderslide!
Nooit tot afgelopen Zwarte Cross. (inmiddels weet ik dat het niet zoveel uitmaakt op welk festival je wat doet, life is just a festival!, a state of mind)

En verder heb ik ook heel erg genoten van Kate Nash, ik mocht een liedje met haar zingen en op het podium komen dansen. Als dank kreeg ik twee setlisten, waarvan ik er een doorgaf aan een andere fan die me eerder al opgevallen was door haar geweldige tattoo. Een actie die me later een spontane kus op leverde. (mocht er iemand foto’s hebben van het meisje dat in tutu op het podium stond te dansen, dat was ik dus, stuur ze gerust door) Heb ik heerlijk mee staan blerren dat “Metal never dies” samen met die apokalyptische reiter. Een airbrush tattoo laten zetten en heerlijk bij het kampvuur gezeten. Oh ja, de meisjes van Lipton ice hebben heel erg hun best gedaan om de modder weer van ons af te wassen, waarvoor dank 🙂

Cool like that

Een paar weken geleden zag ik een oproepje van de band Einsteinbarbie. Ze waren in eerste instantie op zoek naar lekkere wijven die ook nog konden acteren. Toen die vacatures vervuld waren mochten ook de mensen zonder acteer ervaring of mensen die minder lekker waren aanschuiven om in hun nieuwe clip te figureren.

Nu is het niet echt een geheim dat ik best wel een klein beetje fan ben van de band. Toch twijfelde ik over mijn aanmelding. Ik zag de filmdatum en locatie steeds veranderen. En mijn bui ging van YES, dan ben ik toevallig toch al vrij naar, OH KUT, dan kan ik helemaal niet. Maar gelukkig kwam het allemaal goed en wisten ze een dag te plannen die vrij was in mijn agenda. Dus de stout schoenen aangetrokken en mijn meest zomerse foto ingestuurd. (die ene, waarop ik het jurkje aan had dat eigenlijk voor de bruiloft van mijn zusje was bedoeld)

Stella reageerde dat ik meteen dat jurkje wel even aan kon doen *SLIK* het prijskaartje zat er zelfs nog aan, had het alleen voor die foto even aan gehad. Maar aan de andere kant, mijn zusje zou zich vast vereerd voelen als haar jurkje ook in een clip zou schitteren. Het kaartje er dus afgeknipt en op naar Zandvoort.

Om op tijd op de locatie te verschijnen was nog een hele prestatie. Volgens Karin Giphart was het 5 minuten lopen vanaf het station. Dat is misschien zo op een dag zonder tropische temperaturen. En dan ook nog een marathonloper bent. Maar voor ons gewone stervelingen die het strand langzaam in een woestijn zagen veranderen was het eerder 20 minuten.

Na een lange, bare tocht vond ik dan eindelijk de juiste strandtent. Waar ik heel vriendelijk werd ontvangen. De band was al aan het filmen. Wij figuranten moesten maar even plaats nemen en wachten, vooral heel veel wachten. Af en toe kwamen de bandleden nieuwsgierig kijken naar wie wij toch allemaal waren. Nu ja, van mij als die hard fan wisten ze wel wie ik was. Wat de andere figuranten deed vermoeden dat ik dan vast al veel vaker dit soort “klussen” deed. Dat ik gewoon fan was van de band kwam niet in ze op. Eveneens als het niet in ze op kwam dat ik niet, net als zij een jaar of 17 was. Toen ik bleek te werken en mijn middelbare school al enige tijd afgerond bleek te hebben vielen ze bijna flauw. Ik 30, grapje zeker?

Maar toen ik de Spangas actrice niet bleek te herkennen en wel bleek te weten wie Leo Blokhuis was, want ,”Wat doet die nu precies? Mijn moeder zei dat hij bekend was”. Viel ik toch door de mand. Ik was duidelijk way to old om in roze jurkjes rond te kunnen huppelen.

“s middags kwamen er nog een handjevol Twitter figuranten aan. (en die kende ik dan weer van Twitter, dus dat werd een erg gezellige meeting.) Met wijn, martini en dansjes. (en chipjes in wel 3! verschillende smaken, ons geluk kon niet op)

Na nog meer wachten, filmen, dansen, wachten en filmen stond alles er dan eindelijk op. Nu begon het echte wachtten, het wachtten tot de clip eindelijk uit zou komen. Vandaag werd aan dat wachten abrubt een einde gemaakt. Want hij is af! Zangeres Stella tweete eerder vandaag al dat ik er in zou zitten, alleen niet zo heel veel. Dat was dus een leugen. Voor een figurant ben ik best wel een beetje boel in beeld. En uhhhh, echt niet alleen omdat ik er zelf in zit hoor, maar wat is het resultaat gaaf geworden!!!! Ik ben er helemaal trots op!

Buren

Van de week ontmoete ik mijn buurman voor het eerst. Ik denk dat hij zijn balkon op kwam toen hij mij met mijn planten bezig hoorde zijn. Want ineens stond hij daar en zei ” Goedenavond, ik zie dat ik een nieuwe buurvrouw heb”. Ik beaamde dat, en ontkrachte dat daarna meteen weer. Want zo nieuw ben ik nu ook weer niet. In september woon ik hier een jaar. Dat vond de buurman toch wel lang. Hij concludeerde dat het vorige meisje er dan echt maar heel kort had gewoond. En dat ze vast was gaan samen wonen. Want ze had een vriendje met een motor gehad. Wat daar precies het oorzakelijk verband van was ontgaat mij ook een beetje.

Omdat ik nog post krijg van de vorige bewoonster weet ik dat ze niet zomaar is gaan samen wonen. Maar ja, dat zeg je dan toch ook niet. Je weet niet precies wat de verhoudingen geweest zijn. En om dan meteen te beginnen over deurwaarders en aanmaningen is ook weer zo wat. Dus knik ik dat dat soort dingen wel eens gebeuren.

Ik vraag nog of de buurman en wel al 100 jaar woont, maar 100 jaar vind hij wat veel. Hij woont hier nu een jaar of tien. Ik zeg maar niet dat dat voor mij bijna 100 jaar is. En ik zeg ook niet dat ik bij hem de kans op samen wonen met of zonder partner met motor me ook niet heel waarschijnlijk lijkt. De buurman lijkt namelijk op de cactusman. Een meneer die ik tijdens een vakantie in Rome ontmoete. De cactusman had wel 150 cactussen. Niet allemaal verschillende hoor, vertrouwde hij ons toe, ik heb er ook een paar dubbel. Ook had de cactusman een bruid to be uit Rusland over laten komen. Ze vertelde hem de hele tijd hoe geweldig hij wel niet was, maar voor zijn cactussen schaamde ze zich een beetje.

Nu heb ik nog geen cactussen bij mijn buurman zien staan. Maar hij ziet er wel redelijk op zichzelf uit. En alsof hij wel 150 cactussen zou kunnen hebben, ergens. Terwijl ik dat sta te bedenken kapt de buurman het gesprek af.

Ik denk dat hij ook denkt dat ik niet zo snel zal gaan samenwonen. En dat ik eigenlijk maar een beetje een vreemde snuiter ben, met een bizarre verzameling verschillende soorten planten die heel mijn balkon overwoekeren. Bovendien maak ik zo weinig geluid dat ik er een jaar kan wonen zonder opgemerkt te worden. Er moet vast iets mis met mij zijn. Misschien ben ik wel een vampier van 110 jaar oud. En kom ik alleen te voorschijn met volle maan. Je weet maar nooit.

Vervolg

Vandaag heb ik aangifte gedaan van de “roofoverval” zoals het in politietermen schijnt te heten. Ander half uur lang vragen beantwoorden over door welke straten ik liep, wat ik aan had, hoe mijn haar zat, in welke hand ik mijn telefoon had, waar ik mijn tas had, wat ik dacht, wat ik voelde, waar de dader stond, hoe we op de grond terecht kwamen, en of ik me specifieke kenmerken van de dader kan herinneren.

Ik vertel zo nauwkeurig als ik het me maar kan herinneren. In mijn hoofd speel ik een film af. Een film die ik de afgelopen dagen en nachten keer op keer op keer op keer heb afgespeeld.

Een film die zich iedere keer als ik me op straat begeef, vooral in mijn eigen straat steeds weer afspeelt. Zondag ging het nog wel goed. Ik was nog zo in trance van het gebeurde dat het nog niet echt tot me door leek te dringen. Maar toen ik maandag avond rond half elf in de schemer door mijn straat liep sloeg de angst me om het hart. Ik was net naar After Earth geweest. Een film waarvan de boodschap zo ongeveer is “Fear is a choice”, dus dat hield ik mezelf voor toen ik met opgeheven hoofd stoer naar huis probeerde te stappen. Maar zodra ik de sleutel in het slot stak en mijn portiek binnen ging brak ik een klein beetje.

Gisteren bracht een vriend me gelukkig thuis. Ik ben nog nooit zo dankbaar geweest. Want met hem naast me leek de straat ineens een stuk minder eng. Leken mijn angsten ineens zo irrationeel en ver weg.

En toch toen ik vandaag zag dat een vriendin in een kroegje een stukje verderop zat ben ik niet langs gegaan. Gewoon omdat ik mezelf ook een avondje rust wil gunnen. Niet iedere keer mezelf wil testen om te kijken wat ik al dan niet durf. Ik mag best even bij komen van de schrik.

Vraag het Laura

Een tijdje geleden kreeg ik het volgende bericht in mijn Facebookmailbox.

Hoi Laura,
Ik heb een vraag aan jou als blog-expert. Ik heb een mooie fotoreportage gezien in iemands blog. Ik ken die meneer helemaal niet, maar ik zou graag naar zijn blog willen linken in een stukje voor de nieuwsbrief van de Fietsersbond Utrecht.
Denk je dat ik hem dat eerst moet vragen? (Probleem: ik kan geen e-mailadres vinden.) Of kun je zeggen: het staat op internet, dus iedereen mag er ongevraagd naar linken? Kortom, wat is volgens jou de netiquette?
Groetjes,
Guido
Na even gegiebeld te hebben, want een blog-expert? Ik? Sinds wanneer dan? En wat moet je precies doen om een expert status te krijgen? Gaf ik het volgende antwoord. 
Als je een comment kunt plaatsen zou ik het daar vragen. Dat wordt over het algemeen het meest gewaardeerd. De meeste bloggers hebben geen moeite met door linken mits de bronvermelding duidelijk is. Content over nemen is wel een probleem.
Ik had nog niet op enter geklikt of de twijfel sloeg toe. Is dit niet een beetje te persoonlijk? Ik zou het fijn vinden als het van te voren (of achteraf) wordt verteld. Maar alle keren dat ik mezelf terug vond ik een nieuwsbrief of iets dergelijks zonder dat ik dat wist maar met mijn naam en een link naar mijn oorspronkelijke blogpost vond ik dat eigenlijk helemaal niet erg. Zolang je mijn teksten niet overneemt en doet alsof je ze zelf geschreven hebt vind ik het alleen maar leuk dat je mijn blog onder de aandacht wilt brengen. 
En jij? Hoe denk jij hierover? 

Lekker groen

Zoals jullie vast niet ontgaan is ben ik nogal fanatiek bezig met mijn moesbalkon.
Regelmatig zoek ik daarvoor het internet af en soms kom ik dan hele leuke dingen en projecten tegen. Hier een kleine selectie van mijn bevindingen.

Aardappelkweekzakken

Uber handige aardappelkweekzakken. Je kunt de aardappels die je nodig hebt eruit grabbelen en wat je niet gebruikt blijft lekker door groeien!
Hier te bestellen voor een elf euro per twee. Ik ga ze op mijn verlanglijstje zetten 🙂 

Plantenbak en zelf-schoonmakende vissenkom

Oke, deze vond ik niet zelf. Maar hij is wel erg geniaal. Een vissenkom die zichzelf schoonmaakt en plantjes die de “mest” van die vissen gebruiken om van te groeien. Zo overleven vissen het misschien zelfs bij mij 🙂 
Hier  te bestellen, ik geloof alleen dat dat vanuit Nederland niet lukt. Nog even wachten dus tot hij hier ook op de markt komt. 

Makkelijke Moestuin 

Ik vind dit zo’n lief en eerlijk project. Jelle is de website in 2008 begonnen toen hij zelf nog maar 14 jaar oud was. Ik zie net in de shop die op de site staat dat hij ook een boek heeft geschreven over dit onderwerp. Ik zou zeggen bekijk die site. 

Zaden voor voedsel 

Nog zo’n hart verwarmend initiatief. En het kost je niet meer dan een postzegel. Bewaar de zaden van je groenten en (tropisch) fruit, die je normaal weg zou gooien, maak ze schoon en stuur ze op naar onderstaande adres: 
Prof. Dr. Willem VAN COTTHEM
Beeweg 36
BE-9080 ZAFFELARE
Belgium
Tel. +32 9 356 86 16
e-mail : willem.vancotthem@gmail.com
En zij zorgen ervoor dat je zaden terecht komen bij verschillende projecten waarin mensen op deze manier hun eigen voedsel kunnen kweken. Klik hier voor meer informatie. 
Mocht jij nog producten weten waar ik ook over moet schrijven, of een leuk initiatief dat een beetje aandacht verdiend, laat het me gerust weten. En wie weet kom je het terug in een volgend blogje. 🙂