Auteur: Miss Laura Artemis

Hallo! Ik ben Miss Artemis, beter bekend als Laura. Een meisje van 31 uit Rotterdam. Een heksje, die gek is op poppetjes tekenen, vooral als ze Kawaii zijn. Ook hou ik van snailmail (je weet wel echte post met postzegels enzo), heb ik een beginnende verzameling washi tape en ben ik gek op sprookjes en mythologie natuurlijk. (Vandaar Miss Artemis). Evenals Artemis heb ik wel iets met kinderen, ik werk in de kinderopvang. Van jagen heb ik dan weer minder kaas gegeten, maar wat wil je, als vegetariër. Welkom in mijn stadse sprookje, loop met me mee, en laat je verwonderen.

Achtbaan

Mijn weekend was een beetje een achtbaan. Jongste zusje vierde haar verjaardag niet, maar toch weer wel, alleen dan niet echt. Ofzo.

Ik ben dus maar wel gegaan met een mand met cadeautjes. Eigenlijk mocht ik niets nieuws kopen. Maar de buy nothing new month is altijd in Oktober. En ik vind het zielig als mijn zusjes dus altijd de dupe moeten worden van mijn drang om te verminderen. Natuurlijk kan ik ze belevingen cadeau doen. Maar soms is het ook leuk om spulletjes te krijgen. Dus spulletjes it was, een mandje vol.

Middelste zusje vierde haar verjaardag wel echt. Omdat ik moest werken in Veenendaal (een schmink opdracht voor Sprookjesjuf) pas laat, zodat ik direct na het schminken door kon naar haar feestje. Kennelijk was ik nogal druk in mijn hoofd, want ik vergat de schmink. (en moest dus ter plekke nieuwe schmink aanschaffen), en de mand met cadeautjes voor dit zusje. Gelukkig was shopvriendin mijn opdrachtgever, en die had nog wel een mooie fotolijst liggen die perfect was voor zusje. (toch nog een second hand cadeautje voor dit zusje dus, als is het huis van Shopvriendin eerder een opslagplek voor nieuwe spullen, dus ik van second hand eigenlijk niet te spreken.

De volgende dag moest/wilde ik naar Amsterdam. Waar de Gitarist met zijn nieuwe band EXP hun eerste optreden had. Super trots. Want ze zijn door naar de volgende ronde. (was een wedstrijd namelijk)

10407206_10204176462803435_4777837523456836705_n

 

Maar ook een avond die een beetje verdrietig was. Want ik liep nog maar net binnen of ik zag dat ik een appje had van Visje.
“Lau?”, viel er te lezen. Ik zocht er niets achter. Visje roept me wel vaker via de app. Meestal zeg ik dan “Ja?” en antwoord hij dat er niets is, maar dat hij gewoon even hoi wilde zeggen. Of dat we echt echt echt binnenkort eens af moeten spreken. Dat soort dingen dus. Ik had dan ook niet verwacht dat de volgende zin zou zijn “mijn vader is overleden, gewoon zomaar, ineens”.

Hoe kan dat nou? Hoe kan de vader van Visje er nu niet meer zijn? Vorige week was ik nog op een feestje van Vis, toen was er nog helemaal niemand aan het dood gaan. Integendeel. Papa Visje was vol energie en plannen, want hij ging verhuizen, terug naar de omgeving van zijn geboortegrond, en daar had hij heel veel zin in. Hij had nog grapjes gemaakt over mijn late opkomst. En hij kon echt niet mee met het etentje want er moest verhuisd worden. Maar dat zou een volgende keer helemaal goed komen. Dat dus!

Morgen wordt hij begraven. Ik kan het nog steeds niet helemaal geloven. Betrap mezelf er steeds op dat ik aan het janken ben. En voel me dan zo stom, want waarom zit ik  nu te janken? Het was mijn vader toch niet? Tegelijk ben ik ook heel trots op de Gitarist. En blij voor hem.  Heen en weer geslingerd tussen allerlei emoties. Die niet direct met mij van doen hebben, maar er wel allemaal zijn.

Gelukkig is van het weekend het Sjamanistisch festival. Misschien kan ik weer Sjamanistisch dood gaan, en opnieuw geboren worden. Even alles een plek laten vinden.

cinderella 2014 #1

Emotionele lijm

Eerder schreef ik al dat ik mee deed aan D’ruitdaging. Iedere dag krijgen de deelnemers in hun mailbox een opdracht om uit te voeren. Geen grote opruimdoelen. Nee, stapje voor stapje worden we aan onze handjes mee genomen.

We ruimen onze administratie op, onze ondergoed en sokken lades, medicatiekastjes, make-up ,sieraden, dozen en dingen waar draadjes aan zitten (ook wel gadgets genoemd). Hoe klein de doelen ook zijn , ik merk bij andere deelnemers, en bij mezelf dat het best heftige emoties op kan roepen. Want aan veel spullen kleeft nu eenmaal een emotie. In het Flow schriftje dat deze week toevallig ook over opruimen gaat wordt dat ook wel emotionele lijm genoemd.

Ieder van ons lijkt een persoonlijke reden te hebben om bijvoorbeeld de administratie van 10 jaar geleden nog te bewaren. Of om het maar niet over je hart te verkrijgen om je onderbroeken van 11 jaar geleden eens weg te gooien, ze zijn toch nog heel?

Ook ik liep tegen allerlei (heftige) emoties aan. Bij het versnipperen van mijn administratie (en dus het terug zien van alle bankafschriften die ik sinds mijn 16e binnen kreeg) werd ik geconfronteerd met mijn houding tegen over geld. Ik ben nogal een kei in het hamsteren van geld. Hoewel ik alleen woon en ik volgens allerlei richtlijnen op internet genoeg spaargeld heb om de klappen op te vangen voor een gezin met twee kinderen (verrassend weinig trouwens voor een gezin met 2 kinderen) blijf ik ervan overtuigd dat ik niet genoeg heb.  Want er komen weer allerlei rekeningen aan, en ik wil mijn badkamer nog opknappen, en een nieuwe bank lijkt me ook geen overbodige luxe. Ik snap heel goed waar het vandaan Maar dat idee loslaten is kennelijk moeilijk.

Ik heb geen parttime baantje meer, ik woon niet meer samen met iemand zonder inkomsten, ik hoef de tweedhandjes van mijn zusjes niet meer op te dragen tot ze versleten zijn. Ik hoef het niet meer koud te hebben omdat ik de hele winter met een tussenjas moet doen. En als ik nieuwe schoenen nodig heb dan kan ik die kopen.  Dan hoef ik niet meer te wachten tot ze in de sale zijn, en dan nog eens te wachten tot de sale ook in de sale gaat. Nee, ik kan gewoon naar de winkel lopen.

In eerste instantie heb ik het gebrek aan kleding kopen over gecompenseerd, door heel veel kleding te kopen. Iedere keer als ik in de stad liep wist ik wel iets dat ik echt heel erg hard nodig leek te hebben. Tegelijk kon ik wat ik allemaal had ook niet loslaten. Want ooit komen er weer barre tijden. Dan heb ik niets meer, dus ik kan maar beter zoveel mogelijk kopen. Als die bare tijden dan aan breken kan ik tenminste nog even vooruit.

Nu ik dus mee doe met d’ruitdaging is de grootste uitdaging voor mij om erop te vertrouwen dat ik nooit meer in zulke barre tijden terecht kom. Ik hoef die onderbroeken van 11 jaar geleden echt niet te bewaren. Bovendien is het sowieso een beetje belachelijk om te denken dat je voor iedere dag van de maand schoon ondergoed nodig hebt, en dan het liefst nog een beetje extra. Ik mag loslaten, nee ik moet loslaten. En ergens voelt dat heel bevrijdend.

 

Brieven aan Carolien, over delen en hokjes

Hallo Carolien,

Soms zijn dingen lang geleden genoeg gebeurd om er met gemak over te kunnen praten. Andere dingen zijn nooit lang geleden genoeg en zullen altijd ergens in een kamertje in onszelf blijven met de deur op slot. Ik voelde me dan ook niet dapper toen ik schreef wat ik schreef. Vond het wel een beetje spannend om te publiceren. Maar hoe vaker ik het overlas hoe verder het bij mij vandaan leek te staan. Als ik het nu lees lijkt het bijna alsof het niet over mij gaat. Maar over een ander willekeurig persoon. Kennelijk kunnen woorden dat, afstand maken, afstand overbruggen misschien ook wel, woorden zijn goed in dingen met afstand.

Een vriendin vroeg zich eens af hoe het kon dat ik nog nooit depressief of overspannen geraakt was. Nadat wij een paar avondjes hadden zitten Fanclubben. (ken je dat? vast wel! Zo nee lees het Handboek spiegelogie van Willem de Ridder). Kennelijk werden de hobbels die wij in ons leven gehad hebben gewogen en even zwaar bevonden. Alleen leek ik het er zonder kleerscheuren vanaf gebracht te hebben, en waren haar kleren gerafeld en gescheurd alsof zij de gene was die thuisloos was geweest. Naar haar idee had ik een effectieve manier gevonden om hobbels en obstakels het hoofd te bieden. En misschien is dat ook wel zo, maar ik heb geen idee wat het geheim is. Ik doe maar wat.

Wel praat en schrijf ik vrij makkelijk over vrij veel onderwerpen. Natuurlijk niet tot in detail, natuurlijk heb ik ook dingen die ik in een doosje stop die ik weer in een laatje stop in een kamertje waar ik vervolgens de deur van dichtdoe. Ik herken dat in jou. Dat weinig taboes hebben. Schrijven over wat er echt toe doet. En dat vind ik fijn.

Maar nu even iets anders. Ik ben langzaam mijn weg naar het gaywereldje waar ik me zo lang in thuis heb gevoeld weer een beetje aan het terug vinden. Weer eens een bezoekje aan een lang vergeten kroeg. Zelfs een bezoekje gebracht aan een damesbar (normaal gesproken vermijd ik dat, omdat de sfeer vaak zo uhhh hoe zal ik het noemen, opgeschoten? is). Ik ben zelfs biseksueel wezen picknicken. (vermeed ik normaal gesproken ook altijd, want waarom moet je als biseksueel ineens aparte bi dingen gaan doen? Waarom zou je een subgroep in een subgroep willen zijn? het voelt zo kijk mij eens lekker anders zijn, zelfs de gayscene is voor mij niet genoeg). Het valt mij op dat in die scene transseksuelen een steeds grotere plek innemen. En daarmee ook de mensen die ineens niet homo/lesbisch, bi of hetero zijn, nee nu zijn mensen in eens panseksueel. Ik bekijk het van de zijlijn maar snap al die extra hokjes eigenlijk niet zo. Waar komt toch de behoefte van mensen vandaan om maar te blijven labelen? En al die labels steeds verder te specificeren in sublabels onder het sublabel? Waar is nog ruimte voor spontaniteit, voor kijken wat is, als je gewoon in het nu bent? Mensen voelen zich vrijer door al die hokjes en alles te definiëren tot er niets meer te definiëren valt. Maar mij persoonlijk lijkt het nogal claustrofobisch.

x

Laura

Buy nothing new

Het lijkt zo makkelijk. Gewoon even een maandje niets nieuws kopen. Maar dan lijken alle dingen die op mijn lijstje staan omdat ik ze nodig heb ineens nu in de aanbieding te zijn of in de kleur waar ik al zolang op aan het wachten was.

Zo ben ik al een tijdje op zoek naar een deurmat voor bij de voordeur, zodat mensen hun voeten kunnen vegen voordat ze naar binnen komen. Maar ik wilde wel een leuke. En nu bij de Hema ligt daar een mat met stippen voor 5 euro! Dat kan ik toch niet laten liggen? Ik heb mezelf nu eenmaal in deze uitdaging gestort, dus ik laat hem wel liggen. Maar diep in mij hoor ik een stemmetje dat gilt, waarom nu? Wat doe ik mezelf toch aan?

En dan een percolator voor meer dan 1  kopje, in een vrolijk kleurtje. Hoe lang ik daar al niet naar op zoek ben. Zelf drink ik geen koffie, maar als ik bezoek heb dan zijn dat toch vaak mensen die met zijn tweetjes koffie willen. Ik heb nu een percolator voor 1 persoon, die dan weer even moet afkoelen voordat ik weer opnieuw koffie kan zetten. Niet handig dus. Daarom wilde ik een grotere percolator voor erbij. Maar omdat ik er wel tegen aan moet kijken wilde ik dan op zijn minst een exemplaar dat er een beetje leuk uitziet. Iedere keer loop ik de Xenos binnen om te zien dat ze er niet zijn, maar uitgerekend nu staat het hele schap vol. En weer sta ik met mezelf in dubio. Mag ik iets ook niet kopen als ik er echt al heel lang naar op zoek ben. Ik kijk mezelf streng aan. Nee Laura, ook dan mag je het niet kopen.

Zonder spullen keer ik terug. Ergens voel ik me best dubbel. Trots omdat ik de verleiding heb weerstaan. Maar ook een beetje dom omdat ik naar deze dingen al zo lang op zoek ben.
Het valt nog niet mee, dat wereldje verbeteren 😀

Oktober, tijd voor actie!

Het is weer oktober en dat betekend tijd voor actie.

De meeste lezers zal het niet ontgaan zijn dat ik op Facebook de leuke groep 100 dingen minder beheer. Inmiddels zijn er 73 actieve en minder actieve verminderaars lid van deze groep. En ben ik bezig aan mijn 3e ronde van 100 dingen minder. Ook begint het mensen op te vallen die mijn huis binnen komen. Zo was er laatst een vriendin die vroeg waar al mijn spullen gebleven waren. Omdat ik vooral kleine frutsel dingen heb weg gedaan en zelf niet echt merk dat ik 200 dingen minder bezit heb ik bij hoog en bij laag volgehouden dat ik even veel spullen had als daarvoor. Maar stiekem vond ik het wel leuk dat het opviel dat ik aan het verminderen ben.

Hoewel ik aardig op weg ben leek het me toch leuk om in oktober mee te gaan doen met d’ruitdaging. Het is de bedoeling om in Oktober iedere dag iets weg te doen aan de hand van leuke opdrachtjes die je in je mailbo krijgt. (mee doen kan nog steeds, en een dagje over slaan is helemaal niet erg). Omdat ik al zoveel heb weg gedaan de afgelopen maanden dacht ik niet dat er nog veel winst viel te behalen en heb ik ingezet op 31 dingen minder. (een ding per dag leek me heel schappelijk) Maar op dag 2 heb ik al 15 dingen de deur gewezen.

d'ruitdaging dag 2

Vandaag was de opdracht om je sieraden eens onder de loep te nemen. Wat draag je echt niet meer? En kan dus weg? Ik dacht dat ik het meeste al weg had gedaan. maar kwam toch nog 9 paar oorbellen en wat haar frutsels tegen. Huppakee weg ermee. Ik kan er vast wat meiden op de BSO blij mee maken. (ik vrees dat de ouders wat minder blij met me gaan zijn)

Dan is per 1 oktober ook de buy nothing new maand van start gegaan. Net als vorig jaar doe ik ook daar aan mee. Alleen blijkt, dat net als vorig jaar deze actie mijn e-mailadres niet herkent. Ik wacht dus nog steeds op het bevestigingsmailtje. Ik hou het er maar op gewoon niets nieuws te kopen. Maar ik geloof dat er hier ook mailtjes horen te komen met opdrachtjes ter motivatie. Correct me if i’m wrong.

Oktober is dus tijd voor actie!

Brieven aan Carolien, verloren brieven.

Dit is de zoekgeraakte brief  waar Carolien vorige week over schreef. (klik hier voor de brief van Caro) Eigenlijk wilde ik hem niet publiceren. Omdat ik het te lang geleden vond, maar misschien ook wel omdat ik het te persoonlijk vond, en daarom een beetje eng. Maar sinds wanneer is dat een reden om iets maar niet te publiceren? Juist ja! Dus hier alsnog, de verloren brief!

Hoi Carolien,

Door Lowlands heeft mijn antwoord een weekje op zich laten wachten. Het was een super relaxt festival omdat we niet zoveel hoefde. Gelukkig vonden de mensen waarmee ik was elkaar ook aardig. Dat is toch altijd weer een beetje afwachten.
Ik ben met kleine meid ook nog even een rondje door het Boijmans gesjeesd. Maar ze had besloten dat ze het vandaag niet leuk vond. Ze had meer zin in klimmen. Had van mij ook best gemogen. Maar het regende nogal hard. Volgende keer maar weer eens naar een kindermuseum. Het Dick Bruna huis leek me wel geschikt. Ben jij daar ooit geweest?
Overigens lag dat met die jongen iets gecompliceerder dan gebrek aan zelfvertrouwen en zelfrespect. Eigenlijk waren dat in die periode nu net de eigenschappen waar het niet aan ontbrak. Kort samen gevat was ik in die periode samen met mijn moeder thuisloos. We trokken van logeeradres naar logeeradres. Je kunt je vast voorstellen dat dat een heftige tijd is geweest. Mijn bezittingen paste in een rugzakje en een trolley. Ik had de meest onzinnige dingen bij me, want had weinig tijd gehad om mijn tas te pakken. En juist op de dag dat besloten werd dat ik dit keer ook mee ging had ik voor het eerst van mijn leven biertjes zitten drinken in een cafe met bijna geen verlichting. Ik was 19, dus kon het allemaal wel aan. De scheiding van mijn ouders kwam niet echt onverwacht. Al denkt mijn vader daar tot op de dag van vandaag anders over. En dat was precies de reden dat het niet meer ging. En iedereen als het ware het huis uit vluchtte. Mijn zusjes hadden gelukkig meer stabiele logeeradressen. Maar daar was voor ons geen plek. Het offer dat je als moeder en als oudste dochter met graagte maakt. Ik weet nog dat ik in die tijd heel veel schreef. Ik had nog geen blog waarop dat kon. Maar er was een forum waarop ik woonde. En papier natuurlijk. Ik schreef tussen de witte regels in de krant door als ik geen stukje papier kon vinden. Ik schreef dingen over hoe je jezelf wel aardig moest vinden als dat alles dat het enige was dat nog van jou was. En ik moet zeggen dat ik mezelf ook best aangenaam gezelschap vond.
Voor mijn moeder kwam daarna een periode van rust. We kregen een huisje, en zij vond als snel de liefde van haar leven. Voor mij betekende juist dat dat die rust nog even op zich liet wachten. Mijn jongste zusje moest nog om de week bij mijn vader langs. Mijn middelste zusje was voor de scheiding al weggelopen. Ik wilde mijn vader op aanraden van mijn stagebegeleider even niet zien totdat ik was afgestudeerd. Om het weekend werd verwacht dat ik ook ergens heen ging. En het andere weekend zat het huis vol kinderen. Want mijn stiefvader heeft twee kinderen. (en het huisje was echt heel klein). Ik logeerde heel veel bij een vriendin. Maar als zij een partner had, dan kon dat weer even een paar weken niet. Dan zwierf ik rond op straat tot de eerste metro terug naar huis ging of sliep ik bij wie me mee wilde nemen. Meestal kon ik wel terecht bij een vriend of vriendin. Totdat ik W leerde kennen. En ik daar eindelijk ook rust vond. Misschien was dat ook wel de reden waarom ik me toen zo onderdompelde in dat samenwonen en trutten in een huisje, met een bank en een tv. Maar eerst heb ik nog even in Griekenland gewerkt. Wat was dat heerlijk. Een eigen appartementje helemaal voor mij alleen. Met een balkonnetje met uitzicht op zee. En een bad, en een schoonmaakster. Ik hield van dat leven.Heftig om jouw meneer in kwestie steeds tegen te blijven komen. En dat meisje is  inderdaad wel heel dapper geweest. Jou direct geloven en dat bespreekbaar maken. Petje af.Van het weekend zat hier een mevrouw op de bank die ooit een meneer was. Ze begon te vertellen dat het haar zo verbaasde dat vrouwen zo vaak nare dingen mee gemaakt  hebben. Als ze hier over sprak leek het alsof ze zichzelf niet helemaal als vrouw kon zien nog. Het ging over ons, biovrouwen. Meisjes die zich door de puberteit heen hebben moeten worstelen. Die heus ook wel een ontluikende seksualiteit hebben, maar dat die alles behalve volwassen is. Terwijl je toch vanaf dat moment moet handelen met de geilheid van mannen. Die er niet tegen kunnen als je rokje te kort is. Of je truitje te laag uitgesneden. Mannen die soms twee keer jouw leeftijd zijn. Die niet het fatsoen of het begripsniveau hebben om dat voor zich te houden, omdat je zo’n meisje nu eenmaal de stuipen op het lijf jaagt door daar woorden aan te geven. Het is allemaal al heftig genoeg. Wel die seks willen, maar zeker niet sexy gevonden te willen worden. Of misschien wel, maar dan door leeftijdsgenoten, en niet door dat vieze mannetje in de bosjes. Het nare is dat vieze mannetjes in de bosjes zichzelf nooit als een vies mannetje in de bosjes zien. Zij lijken echt te denken dat meisjes zich zo bloot kleden voor hen.

Maar ik moet gaan afronden. Duty calls.

Tot later,

Laura

Toekomstplannen?

Mijn nichtje van 5 kwam een middagje bij mij spelen in mijn vakantie. Toevallig had ze een studiedag, dus hadden we lekker veel tijd om al onze ritueeltjes uit te voeren. Haar mama werkt bij mij om de hoek, waar ik de kleine meid dan ophaal.

Als we een pannenkoek hebben gegeten bij de Hema, geheel volgens de traditie, wandelen we naar mijn huis. “Tante Laura”, begint de kleine meid, “waarom woon jij eigenlijk in de stad?”. Ik antwoord dat ik het leuk vind om in de stad te wonen. “Maar wil je dan niet dichter bij mij wonen”, vraagt ze zich af. “Want nu moet ik helemaal met de metro en dan ook nog een stuk lopen voordat ik naar jou toe kan”. Natuurlijk lijkt het me gezellig als we dichter bij elkaar zouden wonen, Kleine meid moet deze informatie even verwerken. Dan komt ze met een idee. “Later als ik groot ben, dan kom ik bij jou wonen. In jouw huis”, zegt ze. Ik vraag nog waar ik dan moet wonen als zij in mijn huis komt wonen. Maar daar heeft ze ook over nagedacht. Ik moet daar gewoon blijven wonen. Dan gaat zij kinderen krijgen, en kunnen we samen voor die kinderen zorgen.

Ik vraag nog wat we dan met die kinderen gaan doen. Moet ik die dan ook schminken? Of gaan we daar mee knutselen misschien. Maar daar kan ze nog geen antwoord op geven. Want ze kent haar kinderen nog niet, en ze wil graag dingen met haar kinderen doen die haar kinderen leuk vinden. Het zou alleen wel handig zijn als ik nu even mijn rijbewijs ga halen, want we hebben absoluut ook een auto nodig.

Als ik dit verhaal vertel aan de kinderen op mijn werk die een paar jaar ouder dan haar zijn spreken de kinderen me streng toe. Nee juf, u moet uw toekomstplannen maar niet te erg op dit idee vastpinnen, uw nichtje is nog maar 5, die veranderd nog wel van gedachten.

De kinderen van mijn werk zijn erg slim, ze hebben vast gelijk, maar liever ga ik mee in de fantasie van mijn kleine nichtje. Ik moet maar eens aan rijlessen gaan beginnen 😉

Afscheid 2

Morgen neem ik echt afscheid van de Peuterspeelzaal.
Mijn collega had geklaagd dat ze niet eens de ruimte had gehad om iets voor me te maken, met de kinderen.

10659196_10203937313864861_6313587937338176869_n

Morgen zal ik dus overladen worden met tekeningen. En knuffels. En echt zeg maar dag met je handje voor de aller aller aller laatste keer.

Dus ben ik vandaag de hele avond bezig geweest met cadeautjes inpakken voor de peuters. Ik wilde iets geven dat echt mij was. En liep ijsberend door mijn huis op zoek naar dat wat ik dan was.

Bellenblaas opperde mijn locatie manager, en mijn nichtje was het met haar eens. Bellenblaas is leuk.  Natuurlijk ben ik dat met ze eens, Maar bellenblaas is zo, standaard. Stoepkrijt dan, vond de manager, maar nichtje was het daar niet mee eens. Bellenblaas is veel leuker. Ik was nog steeds niet overtuigd. Totdat ik langs mijn badkamer liep, en mijn verzameling badeendjes zag staan. Nichtje is er gek op. En meteen wist ik wat ik zou gaan trakteren.

badbeestjes

Badbeestjes! Want wat is er nu leuker dan een beestje voor in bad? Ik legde het nog even voor bij nichtje. Bellenblaas is leuk, maar badbeestjes zijn toch wel even leuk als bellenblaas was haar conclusie. Dat willen de kindjes vast graag hebben. (en ik vermoed dat zij er daar ook wel eentje van wil hebben als er toevallig eentje over blijft :P)

Het cadeautje voor de collega’s is trouwens ook door nichtje goedgekeurd. Eigenlijk wilde ze het zelf wel mee naar huis nemen. En dan vooral het hartje. En wat is jouw favoriet?

10518632_10203937034017865_5786107035042768799_n

Wishlist

Volgens mij heeft iedereen wel een concert wishlist.
Een lijstje van bandjes of artiesten die je graag nog eens live zou willen zien. (behalve dan misschien de mensen die nooit naar festivals of concerten gaan) Ik heb zeker weten zo’n lijstje.

1 Ani di Franco
2 Anne Clark
3 Lisa Loeb
4 Breeders
5 Pixies

Staan daar bijvoorbeeld op (en nee, dit is geen compleet overzicht van muziek die ik leuk vind, dit zijn alleen de artiesten die ik leuk vind maar nog nooit live heb gezien en waarvan ik wel denk dat dat zou moeten gebeuren)

Ik ben bijvoorbeeld heel blij dat ik Patti Smith en Diamanda Galas al een keertje heb kunnen afstrepen.  En nu ben ik opnieuw heel blij. Want de nummer 1 van dit lijstje ga ik ook afstrepen. Ik heb zojuist besloten dat ik maandag naar miss Di Franco ga, en daar heb ik nu al heel erg veel zin in!!!