Auteur: Miss Laura Artemis

Hallo! Ik ben Miss Artemis, beter bekend als Laura. Een meisje van 31 uit Rotterdam. Een heksje, die gek is op poppetjes tekenen, vooral als ze Kawaii zijn. Ook hou ik van snailmail (je weet wel echte post met postzegels enzo), heb ik een beginnende verzameling washi tape en ben ik gek op sprookjes en mythologie natuurlijk. (Vandaar Miss Artemis). Evenals Artemis heb ik wel iets met kinderen, ik werk in de kinderopvang. Van jagen heb ik dan weer minder kaas gegeten, maar wat wil je, als vegetariër. Welkom in mijn stadse sprookje, loop met me mee, en laat je verwonderen.

Gestemd

Ik heb weer netjes gestemd. Niet op de eerste vrouw van de lijst, want bij de vorige verkiezingen had ik bedacht dat als ik mijn stemgedrag van niet relevante dingen als het geslacht van iemand laat afhangen, ik net zo goed ook andere criteria kan handhaven.

Ik heb dus gestemd op de eerste vrouw uit een grote stad. Want ik woon zelf ook heel urban in een grote stad. (Voor zover Nederland grote steden kent) en wil dus graag dat de gene waar ik op stem bekend is met groot stedelijke problematieken.

Of deze stem tactiek handig is? Ik weet het niet. Maar het klinkt mij iets relevanter in de oren dan of iemand een man of een vrouw is als het om het uitvoeren van een functie gaat. Natuurlijk snap ik wel dat vrouwen worden opgeroepen op vrouwen te stemmen zodat er meer vrouwen in hoge functies en dit geval dus bestuurlijke functies kunnen werken. Maar ook dit doen heel veel vrouwen al heel lang, en of dat nu zo heel veel resultaat heeft gehad?

Orginele content?

Ik dacht dus dat mensen originele content willen.
En ging op zoek naar knutsel ideetjes die het liefst nog niet “verfilmd waren”. Maar na 3 maanden youtube filmpjes maken geloof ik dat ik kan concluderen dat dat niet het geval is. Mijn meest bekeken filmpjes gaan over Foam Clay (een redelijk nieuw klei product dat dus een goede zoekterm is) en AH moestuintjes.

Mensen willen vooral meer van hetzelfde zien. En dan door heel veel verschillende mensen. Dus laat die originaliteit maar achterwege en doe wat iedereen doet. Tenminste als je wilt dat je video’s bekeken worden. Daarna kun je misschien wel weer origineel gaan doen.

Hoe mijn huis steeds meer Kawaii werd

Kawaii betekend zoiets als schattig op zijn Japans.
Nergens ter wereld zijn mensen zo goed in dingen schattig maken als in Japan. Ik roep al heel lang dat ik niet snap waarom zoveel dingen alleen in het saai zijn. Ik was dan ook helemaal blij toen Jordan met een reeks tandenborstels met leuke designs voor volwassenen kwam. Eindelijk werden volwassenen eens niet gediscrimineerd op leeftijd en mogen wij ook dingen in het leuk.

Maar in Japan is het dus heel normaal dat er van alles een versie is het leuk is. Volg mijn kawaii avonturen in mijn huisje….

Woehoe een gordijn in mijn koelkast

En mijn badkamer Japanse style. Met een luchtverfrisser die naar plastic ruikt!!!!

Best wel goed in sommige dingen

Je hebt van die mensen die zijn overal goed in. En van alles weten ze ook iets te maken om goed in te kunnen zijn.

Ik ben niet zo’n mens. Ik kan veel een beetje. En sommige dingen een beetje goed. Maar niets echt heel erg goed, en al helemaal niet alles goed.

Vandaag vind ik sowieso alles maar een beetje zo, zo. En mijn eigen kunnen al helemaal. Op youtube kijk ik naar filmpjes van mensen die helemaal niet zo zo zijn. Zij kunnen met camera’s door hun huis heen lopen en dan is het overal gewoon netjes opgeruimd en schoon. Als ik dat zie denk ik ik moet ook zo’n dure camera en zo’n huis dat door een werkster aan kant word gehouden. Of misschien heb ik gewoon wat smetvrees nodig. Dan kan ik het zelf doen.

Bij die mensen is de belichting ook altijd geniaal. inmiddels weet ik dat dat komt omdat ze hele lampen sets in hun woonkamer hebben staan. Niets even snel een filmpje schieten met webcam of smartphone.

Meestal helpt het dan als ik een filmpje van Enzo Knol kijk. Hij heeft wel vette camera’s. En rent door huizen heen die altijd opgeruimd zijn. Maar verlichting en statieven komen in zijn filmpjes niet voor. En dat is fijn. Dan denk je als kijker, nou zoiets, dat kan ik ook. Ik denk dat mensen daar van houden. Van het gevoel dat ze iets ook wel kunnen. Ongeacht of dit echt zo is.

Maar vandaag is anders, vandaag kijk ik naar filmpjes van een lesbisch stel. Ze zijn natuurtalenten in filmpjes maken. En hun leven is perfect. Hun huis is altijd netjes, het beddengoed gestreken, en zelfs in lesbisch zijn zijn ze goed. Verdorie denk ik, zelfs in lesbisch zijn ben ik gefaald. Ik heb een relatie met een man. Ik klap mijn laptop dicht en ga maar slapen. Daarin ben ik tenminste best wel een beetje goed.

Moe van het ziek zijn

Ik heb het helemaal gehad met dat ziek zijn.
Met de pijn in mijn oor, kaak, kies en hoofd.
Met de snotterige neus en de vermoeidheid.
Gisteren zou ik naar een feestje gaan waar ik super veel zin in had.
Maar ik had er de puf gewoon niet voor.

Ho, stop riep mijn lichaam, je mag best rennen, maar niet jezelf voorbij. Vandaag kwam er een vriendinnetje op bezoek. Die ik al veel te lang niet gezien had. Geef puf om de stad in te gaan dus zit ik zoutzakkerig nog aan mijn ontbijtje als ze aanbelt.

Ik verzin een leuke activiteit voor ons zodat het niet zo opvalt dat ik eigenlijk maar een beetje gaar ben.

Als ze weg is zit ik heel lang maar een beetje voor me uit te staren. Tot ik op een idee kom, ik ga muffins bakken. Normaal hou ik niet van bakken. Want bakken is saai, en je moet steeds zolang wachtten. maar vandaag hou ik van saai. En ook van wachtten.

En maar wachtten……

klaar!!!!

De klok hebben we allemaal wel horen luiden….

Ondertussen werd ik ongesteld en hate ik het leven intens. Je kunt dan zo lekker verzwelgen in zelfmedelijden ingegeven door hormonen. Gelukkig weet ik dat vrij goed intern te houden en heb ik niemand lastig gevallen met mijn, waarom moet mij dit nu over komen, en oh wat heb ik toch een zwaar leven. (denk de lange uithalen er zelf bij)

De ergste menstruatie dip was nog niet over, of neusholteontsteking. Die begon met een zeurende pijn in mijn kies, maar ondertussen is uitgebreid naar oor, hoofd en kaak pijn. Ik probeer het te onderdrukken met ibroprufen en zoutwateroplossingen. Maar je zult begrijpen dat ik me met al die zeurpijntjes niet goed genoeg heb gevoeld om precies uit te zoeken wat nu wijsheid is. Zodra ik thuis kwam uit mijn werk ben ik gaan spoelen en slapen.

Ondertussen merk ik dat iedereen klokken heeft horen luiden, maar dat niemand precies weet waar de klepel hangt. Wat hebben wij nu voor een verstand van ontslagrecht? Hoe kunnen we in vredesnaam een keuze maken met de karrige informatie die we hebben? En waarom lijkt het alsof zoveel informatie niet klopt? Het lijkt wel alsof iedereen elkaar zit tegen te spreken.

Je kunt beter nu weg gaan, want dan heb je allerlei rechten. Oh? is dat zo? Heb ik meer rechten als ik vrijwillig weg ga dan wanneer ik ontslagen word? En hoe zit dat dan met je vind makkelijker werk vanuit werk? Gelukkig heb ik mijn gesprek pas de 30e. Dus nog even de tijd om mijn hoofd weer helder te krijgen, en echt even uit te zoeken waar die klepel precies hangt.

Troost glosjes

De stemming op het werk is nu niet echt om over naar huis te schrijven zoals jullie wel zullen begrijpen.
Dus toen ik een setje uberschattige lipglosjes tegen kwam heb ik die gekocht en aan al mijn bso collega’s cadeau gedaan. We hebben dan straks misschien geen baan meer. Maar wel hele coole lipglosjes.

Het werkte, heel even heb ik iedereen weer horen schaterlachen.
Ik hoop zo dat we dat vast kunnen houden. Kleine momentjes waarop we even vergeten. Kleine momentjes waarin we weer even een team zijn. En troost kunnen vinden in zo iets stoms als een lipgloss met een gezichtje.

Informatie bijeenkomst

Vanavond had ik dus die informatie bijeenkomst over een eventuele reorganisatie of het vrijwillig inleveren van uren gedeeltelijk of helemaal met een vaststellingsovereenkomst.

In eerste instantie wilde ik zo’n vaststellingsovereenkomst best overwegen. Als je een leuk zakcentje mee krijgt zou het best voordelig kunnen zijn om gedeeltelijk ontslag te nemen. Maar een leuk zakcentje zit er niet in. Je kunt een mobiliteitsbudget krijgen van in mijn geval maximaal 1500 euro, en dat is dat.

Het komt er op neer dat er 8 full timers ontslagen moeten worden (full time is 36 uur in de kinderopvang) om van het overschot aan personeel af te komen. Het probleem is echter dat ze alleen willen reorganiseren op de BSO, TSO en VSO. En daar werken de meeste mensen niet full time. Ik zelf heb een contract van 33 uur. Dat is, voor mijn werksoort veel, heel veel. In de toekomst zullen er geen contracten aangeboden gaan worden groter dan 15 uur. Het komt er dus op neer dat er eigenlijk 16 mensen weg moeten.

Zoveel mensen gaan nooit akkoord met een vaststellingsovereenkomst, dus kunnen we allemaal op onze vingers na tellen dat er gereorganiseerd gaat worden. Het recht op ww schijnt wat makkelijker te zijn als je zelf op stapt, omdat je het anders moet aanvechten. Maar volgens mij is het verstandiger dat toch af te wachtten. Ik had gehoopt dat het allemaal een beetje rooskleuriger zou zijn. Maar voor nu weet ik het gewoon even niet.
Geloof dat ik van het weekend maar eens vacatures ga afstruinen.

Ondertussen heb ik wel een leuk berichtje gekregen van een bioscoop die misschien wel een samenwerking met Sprookjesjuf ziet zitten. Ik had op een Facebook berichtje van hen gevraagd of ze misschien schminksters nodig hadden voor een evenement dat ze organiseren. Normaal doen ze dat zelf. Maar ze waren zeker geintreseerd in wat ik te bieden heb. Ik ben benieuwd wat daar uit voort gaat komen.

En nu ga ik even ontspannende dingen doen, en hopen dat ik nog een een beetje kan slapen.

wat ga je doen, met de rest van je leven?

Ik roep al tijden dat ik nu echt weer ga bloggen. Structureel en systematisch. Iets met thema’s enzo. Maar uiteindelijk komt het erop neer dat ik dan toch weer een filmpje op ga nemen voor Sprookjesjuf, of alleen blog als ik vind dat ik echt iets te vertellen heb.

Van het weekend besloot ik dat het nu wel weer de tijd is dat ik echt iets te vertellen heb. En dat ik daar graag over wil bloggen.

Zoals mijn lezers, voor zover ik die nog heb, nu ik jullie zo verwaarloosd heb, wel weten, werk ik in de kinderopvang. Dat doe ik al jaren en met heel veel plezier.
Ik werk een ochtend in de week op een peuterspeelzaal, 4 middagen op een overblijf en 5 middagen op buitenschoolse opvang. Vorig jaar werkte ik nog 3 ochtenden op de peuterspeelzaal, Maar omdat het een erg onzekere werksoort is, waar het ieder jaar weer onduidelijk is of er dit jaar wel subsidies blijven bestaan en of het werk daarmee kan voortbestaan besloot ik voor zekerheid te gaan. En weer terug te gaan naar de overblijf. Bovendien sloten de uren van de overblijf beter aan op de buitenschoolse opvang. En kon ik op deze manier achter elkaar doorwerken in plaats van midden op de dag een pauze te hebben van 3 uur.

Ik had mijn keuze nog maar net gemaakt of de geruchten begonnen. De overblijf zou van vorm gaan veranderen, wat er zou veranderen was nog onduidelijk. Maar regel en wetgeving zorgde ervoor dat de huidige vorm niet meer kon bllijven voortbestaan. De roddel en achterklap machine ging aan. En stukje bij beetje kwamen we aan informatie over een niewue vorm met vrijwilligers. Dan zou er geen plek meer zijn voor ons!

Natuurlijk heb ik de afgelopen 3 maanden (zo lang geleden begonnen de geruchten ongeveer) nagedacht over hoe het verder zou moeten. Maar zolang ik officieel nog niets wist wilde ik in ieder geval gewoon blijven werken. Omdat voor andere buitenschoolse opvang de regelgeving hetzelfde zou worden zou binnen het werk naar een andere organisatie overstappen niet echt tot de mogelijheden behoren. Ik ben begonnen met Sprookjesjuf video’s opnemen. Om Sprookjesjuf een gezicht te geven. Maar ook om een digitale toevoeging op mijn cv te hebben. Kijk, dit ben ik, en dit kan ik.

Onddertussen probeerde ik een beetje te sparen, en dingen te vervangen die vervangen moeten worden, want straks heb ik er misschien het geld niet voor.

Nadat ik mijn pauze twee paar laarzen had gekocht omdat mijn huidige paren versleten zijn en ik niet kon kiezen, bleek de kogel door de kerk te zijn. Er lag een brief op ons te wachtten, waarin te lezen viel dat het doek zou vallen voor de overblijf in de huidige vorm. En waarin wij verzocht worden vrijwillig uren in te leveren. Wij willen natuurlijk geen van allen uren inleveren, wij willen werken. 6 uur van mijn uren in moeten leveren betekend dat ik nog maar 27 uur over houd. Dat is te weinig om in mijn eentje van rond te kunnen komen. Of misschien zou het kunnen maar dan moet ik voortaan ieder dubbeltje twee keer omdraaien. Dan zitten bezoekjes aan mijn lief in Amsterdam er niet meer in, dan kan ik niet meer uit eten, tijdschriften kopen of leuke dingen doen die geld kosten.

Kortom, mijn leven, en dat van mijn collega´s staat op zijn kop. het gesprek gaat sinds dinsdag nergens anders meer over. De vraag die op iedereens tong brand en door onze hoofden spookt is, wat ga jij doen? Wat ga je doen met je uren? Met de rest van je leven? En we blijven onszelf en elkaar het antwoord schuldig.

Vandaag is er een informatie bijeenkomst. En krijgen we meer te horen over onze opties. Misschien weet ik daarna wat ik moet doen. Misschien ook niet, ik houd jullie op de hoogte.

En als jullie iets weten, een leuke opdracht voor Sprookjesjuf, een baan in sociaal cultureel werk, kinderopvang of iets anders leuks cultureels waarvan je denkt dat het helemaal ik is, denken jullie dan aan mij?!?

Liefs

Vriendschapsbandjes met Hema Weefwiel

Bij de Hema hebben ze regelmatig leuke Art & Fun boxxen die het leven net even iets leuker en makkelijker maken.

Zet je kinderen weg met een weefwiel en het komende uur zijn ze zoet.

Ook leuk voor grote mensen. Grote heksenmensen kunnen dit gebruiken voor koordenmagie. En grote Snailmail mensen hebben zo meteen een leuke en zelfgemaakt goodie om mee te sturen.

Gotta love it!