Categorie: Uncategorized

De Wildevrouw challenge gaat nu door als wekelijkse opdracht.
Deze week gaat het over vriendschap tussen vrouwen.

Als meisje op de basisschool had ik veel vriendinnetjes. Jennifer, Bianca, Erica, Tabitha en Debbie, klasgenootjes, met hen speelde ik het meest. Met Jennifer heb ik nog geprobeerd het contact te onderhouden toen we allebei naar een andere middelbareschool gingen. Toen dat niet beantwoord werd stopte ik daar mee. Nu komen we elkaar af en toe tegen op Fantasy en Gothic evenementen. Het is altijd leuk om elkaar weer te zien, om even bij te praten. Maar de jaren maakte de verschillen groter dan de overeenkomsten. Misschien veranderd dat ooit weer.

Bianca vond mij niet slim genoeg en wilde geen contact meer toen ik naar het VBO ging en zij naar het VWO. Tabitha en Debbie heb ik nooit meer gesproken en Erica en ik volgen elkaar alleen op Facebook. Ik vind het leuk om van een afstandje te zien hoe het haar vergaat in haar leven en soms te reageren op elkaar.

Op de middelbareschool had ik weer heel veel vriendinnen. Maar ook enkele hele goede jongensvrienden. Op school ging ik vooral om met Barbara, Petra, Sonja en Sylvia, maar zodra school uit was waren Petra, Sander, Wesley en ik vaak met zijn viertjes. Of Wesley en ik met zijn tweetjes. Petra zie ik soms op Fantasy en Gothic evenementen. Wesley en ik bleken meer met elkaar te delen dan we toen dachten. Waardoor onze band onverwoestbaar is.

Na de middelbareschooltijd heb ik eigenlijk alle banden met mijn vriendinnen van daar door geknipt. Ik had andere plannen met mijn leven. Ging in Rotterdam studeren, wilde uit de kast komen zonder me te laten belemmeren door de oordelen van mijn vrienden van toen. Op de MBO leerde ik mensen kennen die voor mij echt vrienden waren waar ik veel mee deelde. Maar deze meiden, Wietske, Daphne, Corina, Karin en ik groeide eigenlijk ook allemaal uit elkaar. Met Wietske heb ik nog geprobeerd het contact te onderhouden, maar ze verhuisde naar Brabant en het verwaterde. Met Daphne heb ik nog wel een tijdje contact gehad, tot ik haar nummer kwijt raakte. Soms vraag ik me af hoe het met haar gaat. Ik zou haar graag nog eens zien. En Karin, ach Karin, die meid heeft ook voor altijd een plekje in mijn hart. Ik hoop haar nog eens tegen het lijf te lopen.

Allemaal speciale meiden voor het moment. Maar duurzame vriendschappen met vrouwen? Het leek me niet te lukken.

Wel had ik een hele schare mannen om me heen.  Rutger, Wesley, Marinus, Tim, Aldo, Neelis, Raffael stuk voor stuk bijzondere en belangrijke mannen in mijn leven. Die ik tussen mijn 7e en 20e heb leren kennen. Met hen heb ik vriendschappen die voor eeuwig duren.

Kwa vriendinnen is Fatima mijn oudste vriendin. Zij was mijn stagebegeleidster toen ik 18 was, later mijn collega, maar nu bovenal mijn vriendin. Ze is als een zusje, en mijn echte zusjes accepteren haar dan ook als zo danig.

Ik had een hele bijzonder vrouwen vriendschap met Eline, maar die hield op met bestaan. Zij voelde zich meer man. En hoort nu dus bij het rijtje mannen vrienden. Eigenlijk hadden we altijd al meer een mannen dan een vrouwen vriendschap. Wij deden dingen met elkaar. In die zin is er dus weinig veranderd.

Gelukkig leerde ik in de transitie periode van Eline een meisje kennen waarmee ik weer een echte meisjesvriendschap op kon bouwen. Roelien, wist in korte tijd een plekje in mijn hart te veroveren. Wat een stoer en ondernemend wijf is dit. Wij beleven samen wilde avonturen en zien eigenlijk overal de leuk wel van in. Ik ben blij dat ik haar heb leren kennen.

Natuurlijk zijn er nog de kroeg vriendinnen, Zorica, Debbie, Lotte de Heksenvriendinnen, Anke, Suuz, Sandy, Jeannette, Gonn, Saar, Tess. De penvriendinnen, Tiya, Rachel, Nikki, Soyori, en Tamara. En mensen die in meer categorieën vallen of eigenlijk ook wel een ode an sich verdienen. Ik ben er geen voorstander van om vriendschappen labels op te plakken, zoals jij bent de beste, de meest speciale of de enige. Want ik heb altijd meerdere vriendschappen naast elkaar gehad. En periodes van wisselende intensiteit.

Er zijn mensen die maar kort bleven, en er zijn mensen die altijd zij blijven plakken. Maar ook mensen die er maar kort waren kunnen een bijzondere impact hebben.

Ik weet niet precies hoe mijn vrienden en vriendinnen mij zien. De mannen vinden mij one of the guys zeggen ze vaak. Het valt niet zo op dat ik een vrouw ben. Behalve dan aan mijn kleding. Want ik hou absoluut van jurkjes, stippen en strikjes.

Voor de meiden ben ik denk ik vooral die creatieve, gekke vriendin die nooit iets raar vind, er altijd voor je is met kopjes thee mocht dat nodig zijn. En die trouwer is in haar vriendschappen dan aan zichzelf.

Naar mate het donkerder en kouder word komen er steeds meer zwervers door mijn buurtje lopen. Meestal geef ik niets, want ik kom er iedere dag een stuk of drie tegen onderweg naar huis. Als ik blijf geven hou ik zelf niets meer over. Soms vind ik echter dat ik iets moet geven.

Van de week, toen ik met mijn handen vol boodschappen de supermarkt uit kwam lopen omdat ik een tasje vergeten was mee te nemen was zo’n dag. Het was alleen zo dat ik dus echt geen kleingeld bij me had. Wel had ik twee zakjes met m&’m’s gekocht. Bijzondere smaken uit Amerika, de laatste stuks, had er op een bordje in de supermarkt gestaan.

Onzin, zo had ik gedacht, maar ik had zin om me te laten verleiden door onzinnige reclame en nam ze toch mee. Bovendien was ik ook wel nieuwsgierig hoe m&m’s met pindakaassmaak of verjaardagstaartsmaak zouden smaken. Al leek pindakaas in een m&m me eigenlijk nogal vies. Maar als je iets doet moet je het goed doen, dus ik nam ze allebei mee.

En toen stond daar dus die jongen, die me iedere dag vraagt of ik misschien wat kleingeld kan missen. En waar ik iedere dag tegen zeg dat ik geen kleingeld heb. Maar, ik heb wel m&m’s, voegde ik daar vandaag aan toe. Wil je die misschien? Dat wilde hij wel.

Toen ik doorliep zag ik pas welk zakje ik aan hem had gegeven, en voelde ik me een ontzettend slecht mens. Dacht hij iets lekkers te krijgen, kreeg hij m&m’s met pindakaassmaak. Dat kan toch nooit lekker zijn?

De volgende dag deelde ik de verjaardagstaart m&m’s met mijn collega’s. Omdat wij als hobby hebben bizarre chocolade met elkaar te delen. Ik vertel dat ik ook met pindakaas had gehad, maar dat die aan een zwerver had gegeven. En hoe rot ik me daar achteraf over voelde, want die waren vast heel vies.  Ze kijken me niet begrijpend aan. Hij heeft toch iets gekregen? Hij mag allang blij zijn. Maar ik koop de volgende keer dat ik hem zie toch maar iets echt lekkers, of iets gezonds voor hem. Gewoon, voor de zekerheid, en om me een net iets minder slecht mens te voelen.

 

 

Eind vorige maand  was Rotterdam Pride.
De eerste beweerde ze, maar dat is niet waar, er was er eerder een waar ik in mee gestept heb. Ik was net nog niet helemaal uit de kast en natuurlijk moest ik mijn stagebegeleidster tegen komen die even homo’s kwam kijken. Ik drukte haar een folder van Apollo (toen der tijd een vereniging voor en door homo jongeren) in haar handen, zij riep dat ze niet wist dat ik er ook zou zijn, ik riep dat ik dat zelf ook niet wist, tot nu dan. En dat was dat, daarna is er nooit meer een woord over gesproken.

Nu, 12 jaar later, ben ik een stuk minder actief in de scene. En daar moest maar eens verandering in komen besloot ik. Vrienden waren op een feestje bij mij om de hoek, en ik besloot ze te verrassen met mijn komst. De volgende dag bekeek ik het programma eens goed en besloot ik biseksueel te gaan picknicken.

De groep zou te herkennen zijn aan de vlag. Ik had geen idee dat er een bi vlag bestond, en hoe die eruit zou zien. Maar zo groot was het park nu ook weer niet, en hoeveel mensen zouden er nu helemaal met een vlag aan het picknicken zijn? Ik besloot een gokje te wagen.

Ik was het park nog niet binnen of ik liep tegen een vlag aan. Even googlen leerde mij dat die vlag inderdaad de bi vlag was. Maar, de picknick zou al een uur bezig horen te zijn, en er zat maar 1 iemand onder die vlag. Ik bleef nog even veilig achter mijn boom staan. Gelukkig kwam er als snel iemand aangelopen die ook bij de vlag hoorde, en nog eens tien minuten later was er weer iemand die kennelijk ook opzoek was geweest naar de vlag. Ik vermoede dat ik niet heel veel langer meer achter mijn boom kon blijven staan zonder opgemerkt te worden. Dus haalde ik  diep adem en stapte op de groep van inmiddels 3 mensen af met de vraag of zij de picknick waren. Niet een heel gekke vraag, want er stond nog helemaal geen eten uitgestald. Er werd bevestigend geknikt, en ik legde mijn kleedje neer.

Nu kwam het erop aan, er moest een gesprek gaande gehouden worden. Maar ik had met deze mensen, bij mijn weten niets anders gemeen dan dat we allemaal biseksueel waren. Waar moet je het dan in vredesnaam over hebben? En hoe kom je erachter wat en of je ook wel andere gemeenschappelijkheden hebt? Gelukkig wordt het snel drukker. En arriveert Neelis ook. Ik had met hem een uurtje later afgesproken zodat ik in ieder geval gedwongen was een uurtje te blijven picknicken.

Als Neelis er is komen als snel de homo’s van Hang out 010 (al blijken sommige van die homo’s bi te zijn) en wordt het wat mij betreft echt gezellig. Met mensen die ik ken. Mensen waar mee wij ook stilletjes weg sluipen als zij weer terug naar de Hang out moeten. De picknick was echt wel gezellig, en de mensen lief. Maar ik geloof dat ik gewoon niets heb met die subgroepjes in die subgroepjes. Kunnen we niet gewoon lekker gay zijn. En dat je er dan vanzelf wel achter komt of je bi bent of ni? 

 

Misschien ben ik wel te bevooroordeeld en haal je er wel heel veel uit om een groepje, in een groepje in een groepje te zijn. Ik zal beloven ze nog een kans te geven. Echt waar.

 

Volgens mij heeft iedereen wel een concert wishlist.
Een lijstje van bandjes of artiesten die je graag nog eens live zou willen zien. (behalve dan misschien de mensen die nooit naar festivals of concerten gaan) Ik heb zeker weten zo’n lijstje.

1 Ani di Franco
2 Anne Clark
3 Lisa Loeb
4 Breeders
5 Pixies

Staan daar bijvoorbeeld op (en nee, dit is geen compleet overzicht van muziek die ik leuk vind, dit zijn alleen de artiesten die ik leuk vind maar nog nooit live heb gezien en waarvan ik wel denk dat dat zou moeten gebeuren)

Ik ben bijvoorbeeld heel blij dat ik Patti Smith en Diamanda Galas al een keertje heb kunnen afstrepen.  En nu ben ik opnieuw heel blij. Want de nummer 1 van dit lijstje ga ik ook afstrepen. Ik heb zojuist besloten dat ik maandag naar miss Di Franco ga, en daar heb ik nu al heel erg veel zin in!!!

Triiing, Triiing, Triing (dit verhaal speelt zich af toen ik 17 was, mobieltjes waren nog niet slim, sms’en koste 50ct per berichtje, en telefoons zeiden triiing. Ook belde je elkaar op en dan zei je dingen tegen elkaar, door die mobieltjes dus)

“Hoi met Laura”
“Hoi, wat doe jij vanavond?”
“Ik heb dus afgesproken, met K, zo geen zin in”
“Waarom heb je dan afgesproken?”
“Ja weet ik veel, omdat we een soort van iets hebben ofzo”
“Daar heb je toch ook helemaal geen zin in?”
“Nee, dat klopt”

“Weet je wat een goed idee zou zijn?, dat we jullie dan per ongeluk tegen komen, in de metro ofzo, dan hoef ik haar niet te kwetsen en kan ik toch gewoon met jullie hangen, daar heb ik echt zoveel meer zin in”
“Je wilt ons tegen komen?”
“Ja, maar wel dat het dan echt toevallig lijkt. Dus wij moeten jou zien voordat jij ons ziet weet je wel”

“Hoe laat hebben jullie de metro dan?”
“Ja, dat weet ik dus niet precies, maar ik probeer hem om 7 uur te hebben, is dat oke?”

Die avond stapte K en ik precies om 7 uur in de metro. Ik keek zoekend om me heen, maar natuurlijk niet te opvallend, ik zou mijn vrienden tenslotte per ongeluk en geheel toevallig ontmoeten. Dit mocht in niets vooropgezet lijken. Teleurgesteld concludeer ik dat mijn vrienden toch iets anders zijn gaan doen. En dat ik de hele avond met K opgescheept zou zitten. Tot ik K vrolijk hoor kwebbelen,  oh kijk nou eens wie ik daar zie staan, zijn dat die vrienden van jou niet? Mijn hart maakte een sprongetje. Wat fijn dat uitgerekend zij n u net mijn vrienden toevallig tegen komt. Nu lijkt het helemaal net echt. “Wat goed, ik had jullie echt niet gezien”, fluister ik bij wijze van begroeting in de oren van mijn vrienden, terwijl we zoenen in de lucht uitwisselen. “We waren jullie gevolgd, zijn net uitgestapt, om weer in te stappen, zodat het niet zou opvallen” fluisteren ze terug.

Hoewel ik met plezier aan deze avond terug denk, Die later echt nog wel heel leuk en gezellig werd. Ben ik toch blij dat ik inmiddels volwassen genoeg ben om nooit meer met een K of wie dan ook af te hoeven spreken als ik daar eigenlijk geen zin in heb. Ik hoef niet meer gered te worden door mijn vrienden omdat ik dingen liever niet zeg. En toevallige ontmoeten zijn tegenwoordig echt toevallig. (of ik wordt er natuurlijk ingeluisd, dat zou ik niet geheel kunnen uitsluiten 😉 )

Lowlands is alweer een paar dagen geleden. Grappig hoe alles anders wordt naarmate de jaren verstrijken. Mijn tas en mijn tent zijn dit jaar precies tien jaar oud. Inmiddels hebben we de nodige festivals mee gemaakt. En bij al die festivals hoorde weer andere mensen.

Het begon allemaal met Castlefest, een lief klein festival dat dat jaar (2004) voor het eerst werd georganiseerd. En wij gingen er heen. Een heel weekend. De organisatie had er niet echt rekening mee gehouden dat mensen 3 dagen wilde komen. Dus zaten we op een camping ergens in de buurt. Per dag was er weinig variatie in de programmering. Het was nog de periode dat Omnia en Rapalje afwisselend speelde met af en toe een ander bandje ter afwisseling. Een van die bands was Rosa Crux. Wij waren instant fan. Wat een geweldige beleving was dat. Als je ze ooit kunt zien, ga dat doen!!! Maar het festival zouden we nooooit meer drie dagen gaan doen. Zeg nooit nooit blijkt wel weer. Want precies tien jaar later sta ik er weer met mijn tas en mijn tent. Dit keer om er te werken in het kinderrijk.

Dat jaar was ook mijn eerste grote festival. Het Wave & Gothic Treffen in Leipzig. Op dat festival ben ik nog steeds een beetje verliefd. Wat een variatie. Wat een programmering. Wat een markt. Wat een stad. Wat een liefde, ik hou ervan. Ik denk dat het het grootste festival is waar ik tot nu toe ben geweest. Al wilde ik dat toen niet geloven. Want ik had een wens. Lowlands. Je was pas echt cool als je daar geweest was.

Het jaar daarna melde ik en mijn vriendinnetje ons dus aan als Lowlands vrijwilliger voor Oxfam Novib. En ik wilde iedere seconde van het festival mee maken. Al die beelden die ik altijd op tv zag wilde ik beleven. Ik werkte of rende van hot naar her om maar zo weinig mogelijk van het festival te missen. Slapen deden we later wel.

Er volgde nog een paar edities van Lowlands. (stuk of 6 geloof ik). En nog wat festivals waar ik eenmalig heen ging. Pukkelpop, Graspop, Pinkpop, Zwartecross en zelfs de honing en melk markt ergens in Noord Laren. En mijn tent en tas gingen trouw met mij mee.

Het liefst van de eerste tot de laatste seconde. Om maar niets te hoeven missen. Dus ga je een dag van te voren, en ga je pas de dag erna weer terug.  Sta je in de rij om de pakeerplaats op te mogen, het festivatrein op te mogen, muntjes te mogen kopen en later om overal weer vanaf te komen.

Maar nu ik overal al herinneringen heb lijkt dat niet zo belangrijk meer. Dus gaan we zo laat mogelijk, lekker nog een dagje extra in je eigen bed, en vertrekken we net voordat de laatste act is afgelopen. Lekker zonde file. (nu moet ik zeggen dat ik niet altijd de verwendheid heb om met de auto te zijn, als ik met de trein ga blijft het een 4 daags kampeerfestijn). En al dat geren van hot naar her en weer terug hoeft eigenlijk ook niet perse. We sjokken rustig rond van tent naar tent. (Achteraf hoor ik dat we toch niet rustig genoeg liepen, want er zijn twee mensen from cyberspace die mij zagen lopen en niet aan konen spreken omdat ik weg was voordat ze de moed hadden verzameld of voordat het ze uberhout lukte om op te staan.

Het enige dat een beetje jammer is aan de sterk wisselende samenstelling van mijn LL groepje is dat ik al die herinneringen met niemand kan delen. Want niemand herinnert zich Renske van de Kermit de Kikker grapjes. Of Maaike die met die groep jongens mee was gegaan, in de veronderstelling de liefde van haar leven gevonden te hebben terwijl de jongen in kwestie eigenlijk alleen maar wilde scoren. De hele camping kon mee genieten van het drama dat volgde. Of Joris die LL vorige jaar niet overleefde. Waarvan zijn vrienden op de terugweg in de trein iedereen op moesten bellen om het treurige nieuws te vertellen. Al die herinneringen zitten alleen in mij. En als ik er over begin voelt het een beetje alsof oma verteld.

Kleine meid kwam een weekendje logeren. Iets dat niet heel vaak voorkomt. Hooguit 1 keer per jaar, dus altijd een minifeestje. Ze heeft zo haar eigen ritueeltjes als ze hier is. De plantjes moeten water, want ze heeft hier haar eigen gietertje. Dat het zo gaat regenen, en de plantjes dan ook water krijgen wil ze niet geloven, want zij voelt geen druppeltjes.

Er moet geschminkt worden. Ze wil altijd een prinses worden. Gelukkig is prinses bij haar nogal een breed begrip. Van heksenprinses tot glittervlinderprinses en van voetbalprinses tot regenboogprinses, ze is het allemaal al een keertje geweest. Daarna is het de sport om te kijken of ik misschien ook geschminkt wil worden. Meestal wil ik dat niet, maar soms dan mag ze mij een tatoeage geven. Dit weekend had ze geluk. Ik kreeg een theepot, Chinees hooi, een vlinder en een hartje op mijn arm.

Daarna moest er gitaar gespeeld worden, en ik mocht op de theepot (lees klankschaal). Met als resultaat dat we de rest van het weekend vooral zingend tegen elkaar praten. Onze lievelingsmelodie was “zullen wij een sneeuwpop maken” van Frozen.  De tekst werd naar hartenlust verbasterd en veranderd. Waar we toen ze allang weer thuis was gezellig mee door gingen door elkaar voiceberichtjes toe te sturen via what’s app.

Er moest ook nog naar de speeltuin gegaan worden. Daar maakte we meteen nieuwe vrienden. Binnen no time had ik een halve bso groep om me heen verzameld waar ik tikkertje met de bal mee aan het spelen was. Want ik mocht, hoe aardig, ook mee doen.

Vervolgens was het bad aan de beurt voor nadere inspectie. Het water mag niet te warm zijn. Eigenlijk is net niet helemaal koud het beste. Dan wordt er gespeeld met de badeendjes. Al blijft Hello Kitty toch wel favoriet. (overigens had ik dit niet onthouden en had ik Kitty al bijna weg gedaan tijdens een opruim bui)

Dan is het tijd voor een verhaaltje, en knuffelen met ko konijn.  Zes keer uit bed, want honger, er is een vreemde mevrouw op bezoek en ik wil toch wel graag weten wie dat is, en ik kan niet slapen in het algemeen. Daar trappen we natuurlijk niet in, dus na een boterhammetje toch weer terug in bed. Als ik door het kiertje van de deur kijk zie ik haar nog heftig spelen. Want er zijn zoveel nieuwe dingen om te ontdekken.

Het is maar goed dat er nog een tweede dagje achter aan kwam. Waarbij alle rituelen weer van voor af aan begonnen.

Tante is nu dus bekaf. Maar het was het meer dan waard….

Ik zag hoe ze in de metro stapte, een plaatsje koos, net voor mij, en hoe zij mij niet gezien had.

Ik riep haar naam niet, omdat ik eigenlijk druk in gesprek was met een collega die dezelfde kant op moest. Maar mijn blik wordt steeds getrokken door haar.  In stilte schreeuw ik, kijk dan om, zie mij, ik zit hier. Maar mijn stille roep wordt niet gehoord, of in ieder geval niet beantwoord.

De collega stapt uit, de volgende halte is de mijne, te kort voor een praatje pot. Maar ik kan de verleiding niet weerstaan, sta op, loop langs haar plaats en drapeer mezelf tegen een paal aan, terwijl ik zogenaamd in de verte staar. Mijn blik vangt die van haar, en ik schrik.

Ik had het haar zo gegund, dat gelukt, dat lichte leven. Nu haar man is overleden, zij vermoedelijk in het huis kan blijven, en drank misbruik en mishandeling haar leven niet meer overheersen. Maar ik zie de zware last die ze al die tijd met zich mee gedragen heeft, en die mij overvalt. Ze was nooit echt gelukkig, ik weet niet of dat domme pech was of dat ze er gewoon weg geen talent voor had.

En nu de kinderen en kleinkinderen weer in de buurt wonen, dacht ik, of nu ja hoopte ik, dat dat geluk dan eindelijk ook zou komen.

Als ik de metro uit stap vang ik nog een keer haar blik. Mijmerend loop ik door. Ik wil meteen alweer dingen gaan oplossen. Vrolijke post versturen.  Poppetjes tekenen in de kantlijn. Maar het is mijn zorg niet meer. Het is mijn schoonmoeder niet meer.