Overvallen

Gisterennacht was zo’n nacht die anders loopt dan je verwacht. 
Te lang in Amsterdam blijven plakken, in een trein vol Robbie Williams fans terecht komen. Vertraging met de trein, een hele stroom aan mensen die besloten had ook in Utrecht over te stappen, waar geen beweging in te krijgen viel. Ik die daar doorheen probeerde te rennen, want ik wilde zo graag mijn aansluiting halen. Maar natuurlijk was dat onbegonnen werk. Een half uur wachten dus. Er te laat achter komen dat de Starbucks nog open was. (wie wil er om 1 uur ’s nachts nu koffie)
Half 2, eindelijk in Rotterdam aangekomen. Een vriend tegen komend op straat. Of ik nog even mee ging een drankje doen. Kussen in de lucht. Wijntje in de hand. Een half uurtje later hou ik het voor gezien. Want morgen is het zondag en dan wil ik graag naar de yoga op Schouwburgplein. 
Oh ja, ik was mijn wandeling aan het traceren op runkeeper. Ik pak mijn mobieltje en vervolg mijn wandeling. Grappig om te zien hoe snel ik loop. Jeetje, 5 minuten onderweg, en nu al bijna thuis. Had ik hier maar gewoond toen ik 17 was. Wat zou dat heerlijk geweest zijn. Ik ging hier altijd uit toen. Nu maak ik eigenlijk nauwelijks gebruik van het feit dat ik op een steenworp afstand woon van alles wat ik toen cool vond. 
Als ik mijn straat in loop ben ik opeens op mijn hoede.Hoe zat dat ook alweer met meisjes die verkracht worden. Vaak mijn postuur, meisjes van een jaar of 25/30. Als je aan het bellen bent, een staart in hebt of een beetje loopt te dromen, loop je meer risico. God wat ben ik moe. Laat ik mijn telefoon maar dichtklappen. De track even laten voor wat het is. En mijn sleutel alvast in mijn hand nemen, dan kan ik me verdedigen mocht dat nodig zijn. 
Ik wil de sleutel in mijn deur steken, als er uit het niets ineens iemand achter me staat. De buurman denk ik. Maar als ik omkijk is het een onbekende man. Of ik een sigaretje voor hem heb. Ik rook niet, dus nee. Hij vraagt het nog een keer, en komt dichter naar me toe. Ik voel me onprettig en doe een stap naar achteren. Wat wil hij van me? Hij komt op me af gelopen en grijpt naar mijn telefoon. Ik hou de telefoon vast, niet van plan me voor mijn eigen deur te laten overvallen. Kom nou! We duikelen over elkaar heen. Ik schreeuw. Hij pakt me bij mijn mond beet. Terwijl we zo over de grond rollen vraag ik me af waar ik nu helemaal mee bezig ben. Kennelijk is hij alleen op mijn telefoon uit. Want mijn tassen en sleutels liggen inmiddels naast me op de grond. Ik krap ik vecht, ik trap. Ik mis zijn hoofd.En dan verslap ik. Ik ben niet tegen hem opgewassen. 
Binnen bel ik de Gitarist. Zelf ben ik even niet in staat mijn computer aan te doen. Op te zoeken hoe ik mijn telefoon moet blokkeren. Of hoe ik de politie moet bellen. Moet ik de politie wel bellen? Wat doen die nu helemaal aan diefstal van een telefoon? Ik ben in een soort trance. Maar Neelis raad me via Twitter aan direct aangifte te doen, of iig te bellen. Ik bel. Even later staat de politie voor mijn deur en zit ik met twee agenten in mijn woonkamer. 
Of ik weet hoe de dader eruitzag. Of hij een accent had. Hoe groot hij was. Of ik het doosje van mijn telefoon nog heb, of mijn paspoort. Ik weet niet meer waar ik mijn tas heb gelaten. Het doosje van de telefoon weet ik dan weer wel te vinden. Maar de vragen zijn me allemaal even te veel. 
Ik mankeer niets, hij heeft alleen mijn telefoon, even denk ik dat al mijn foto’s weg zijn, maar door dropbox en google+ mis ik alleen die ene leuke serie van net, in het Vondelpark met kersen. Maar ook zonder de foto’s neemt niemand die melige middag van me af. Ik mag van geluk spreken. Het had veel erger kunnen zijn allemaal. Toch tril ik. En ben ik veel te opgefokt om direct in slaap te vallen. De greep om mijn mond voel ik nog steeds. Maar ik wil niet bang zijn. Ik woon hier, de straat is van ons allemaal, ook van mij. Hoe minder mensen er op straat zijn, hoe gevaarlijker het wordt. Dus ik zal op straat blijven komen! Ik zal blijven vechten! 

#synchroonkijken een weekoverzicht

Ik deed afgelopen week dus mee met #synchroonkijken. Een hastag waaronder een heleboel mensen een heleboel foto’s hebben gemaakt. Iedere dag kregen we van de juf een mailtje in onze inbox waarin de dagopdracht te lezen viel.

Hier volgt een weekoverzicht


Dag 1, sokken. 
Een kijkje in mijn sokkenla, een bond gezelschap van vrolijke kleurtjes (maar ik blijf ontkennen dat ik iets met kleur heb, en ik heb al helemaal niet specifiek iets met roze) 
Dag 2, zelfgemaakt

Oke, technisch gezien hebben de peuters bovenstaande knutsels gemaakt, maar zonder de hulp van mij (en mijn lieftallige collega) zou het er nooit zo mooi uit zien. De tekeningen zijn wel van mijn hand. 
Dag 3, zomer

Dit was een beetje vals spelen, want mijn moeder heeft de foto gemaakt. Het was nu eenmaal zo dat ik het meest zomerse van deze druilerige dag was. 
Dag 4, blauw

Dag 5, leeg


Dit was duidelijk de dag waar ik het meest mee had. Ik vroeg me tijdens het maken van de foto’s af hoe dat komt. Van mezelf ben ik vrij chaotisch en alles in mijn omgeving is nogal vol. Hoe kan het dan dat ik zo van lege foto’s hou? Of dat ik zo ontroerd kan raken door plekken die leeg zijn maar dat eigenlijk niet horen te zijn? Zoals het Lowlands trein als er nog geen bezoekers zijn. Pure emotie vind ik dat. Maar waarom? Ik heb geen idee. 
Dag 6, iets kleins 
Met vrienden naar Belgie, nog snel de opdracht doorlezen, iets kleins, wat moet ik daar nu weer mee? Een kindersuprise ei gekocht, daar kan nooit iets groots in zitten. Het voorwerp in mijn ei zou mijn fotoobject worden. Dit had dus zomaar een heel andere foto kunnen zijn, als er een helikopter in had gezeten bijvoorbeeld, of een raceauto. 
Dag 7, jezelf

Ik, in de auto, op de terugweg van een tripje Belgie, inclusief kamperen. Maar dat is weer een heel ander verhaal, voor een heel ander blog. 



Blauw

Ik heb niets met blauw. 
Toch staat vandaag al de hele dag in het teken van blauw. 
Want het huiswerk voor #synchroonkijken is blauw, evenals het #WOT woord. 
Dus maakte ik een blauwe foto. 
Hoewel ik de foto mooi vind had ik liever een rood schepje gehad, of een paarse, alles, maar geen blauw! 
Ik hou niet van de staat van zijn. Zowel het Nederlandse blauw zijn als het Engelse spreekt mij niet aan. (hoewel ik gisteren toch wel een heel klein beetje lichtblauw was)
Ik hou niet van de kleur. Mij te saai.
En heus ik wilde vandaag een heleboel blauwe dingen op de foto zetten, maar het is me niet gelukt. Hoe ik ook mijn best deed om de wereld door een blauwe bril te zien, ik zag het niet. 
Later thuis, toen ik de foto’s bekeek van andere deelnemers vond ik mezelf heel stom. Want ook bij ons zijn de tissue dozen blauw, en ik was in de AH geweest, waar ik had geshopt met een blauw mandje. En blauwe nagellak heb ik ook. Kortom er is veel meer blauw om me heen dan ik dacht. Ik zag het alleen niet, want ik ben kennelijk kleurenblind voor blauw. 

The Intership

Ik heb al een tijdje een Pathe Unlimited kaart, waarmee ik voor 19 euro onbeperkt naar Pathe bioscopen kan. In het begin haalde ik dat er met gemak uit. Vooral omdat ik vaak in mijn eentje naar de bios ging als ik eens een middagje vrij was. Tegenwoordig is mijn vrije tijd zo ingedeeld dat ik zo gesloopt ben tegen de tijd dat ik thuis ben dat ik het niet op kan brengen alleen naar de bioscoop te gaan.

Gelukkig was dat precies het moment dat een vriend van vroeger mijn leven weer binnen kwam wandelen en ontdekte dat ik ook een unlimited kaart heb. Dus komen er ineens af en toe uitnodigingen om mee te gaan naar de bios. Hoe gesloopt ik ook ben, als ik eenmaal ja heb gezegd tegen anderen is het ineens een stuk makkelijker op te brengen. Dan is film kijken niet alleen maar een passieve bezigheid, maar is het ook een sociaal iets. En voor sociaal MOET je nu eenmaal af en toe tijd maken.

De sneakprevieuw is ons favoriete film moment. Dan heb je geen gezeur over films die de helft van de groep al heeft gezien, of films die de helft van de groep niet wil zien. Je weet niet wat er komt. (of althans ik weet niet wat er komt, de rest weet dat altijd verbazingwekkend snel te Googlen)

Vandaag draaide The Internship. En op een vreemde manier wist die film mij te raken. Nu moet ik een manier vinden om dat onder woorden te brengen zonder spoiler. Eigenlijk is het een film die niet zoveel om het lijf heeft. Gewoon feel good, met een feel good boodschap. Als je het heel letterlijk wil nemen zou de boodschap kunnen zijn, wat er ook gebeurd in je leven, al heb je geen geld, geen huis, ben je niet knap of rijk en heb je weinig talent, je kunt altijd nog gaan stage lopen bij Google.

Maar als je dat wilt, en kennelijk ben ik in een bui waarin ik daar behoefte aan heb kun je een diepere boodschap zien. Namelijk een die zegt dat je voor de DROMEN MOET VECHTEN. Een die zegt dat als je ECHT WILT, JE DROMEN WAAR KUNNEN WORDEN. En natuurlijk, in het echt vallen puzzelstukjes heus niet zomaar op hun plaats, en worden de dingen je niet zomaar in je schoot geworpen. Maar het onmogelijke is soms mogelijk!!! En dat, vind in een geruststellende gedachte.

Interview over homoseksualiteit

Ah gossie, kwam een interview met mij tegen van 5 jaar geleden. Gaat over homoseksualiteit en jongeren in Rotterdam, maar vooral over mij. #lief

Was voor de What about! een tijdschriftje dat een keer per jaar voor Rotterdamse jongeren word gemaakt.

Interview met Laura 25 jaar


Wanneer kwam je erachter dat je homoseksuele gevoelens had?

Ik kwam erachter toen ik ongeveer 13 jaar was. Ik was een boek aan het lezen waarin ik me heel erg identificeerde met de hoofdpersoon. Later kwam ik erachter dat de hoofdpersoon lesbisch was.

Hoe heb je dit ervaren?
Toen ik er langzaam achter kwam dat ik me aangetrokken voelde tot meisjes, was dat een verwarrende periode voor mij. Ik heb veel in mijn dagboek geschreven, vragen als: “heeft iedereen dit?” “Zal ik nooit verliefd worden op jongens?” waren vragen die ik me stelde.

Heb je ontkend dat je deze gevoelens had?
Nee, ik heb niet ontkend dat ik deze gevoelens had. Wel vroeg ik me af hoe het verder moest als ik niet met een man zou gaan leven. Kon ik dan ooit wel een gezin starten?

Voelde jij je schuldig dat omdat je homoseksuele gevoelens had?
Nee, hoor ik voelde me niet schuldig.

Aan wie heb je het als eerste verteld?
Ik heb het eerst aan twee vrienden verteld waarvan ik het vermoeden had dat zij ook homoseksuele gevoelens hadden.
Het was heel spannend om het te vertellen, maar uiteindelijk vond ik het fijn dat ik het nu tegen iemand kon vertellen. Ik was toen ongeveer 17 jaar.

Weten je ouders dat je lesbisch bent?
Ja, mijn ouders heb ik het ook verteld. Ik merkte aan mijn moeder dat zij al een vermoeden had. Mijn moeder maakte soms al dubbelzinnige opmerkingen, als er bv werd gezegd ”Laura, wanneer kom jij nu met een vriendje thuis? Dan zei mijn moeder “misschien komt ze wel nooit met een vriendje thuis…”.
Ik vond het wel heel eng om het tegen mijn ouders te vertellen, maar uiteindelijk viel het hartstikke mee. Ook mijn twee zusjes reageerde er heel relaxed op.
(nog even een notitie 5 jaar later, mijn moeder was heel relaxed, mijn vader gooide me op dat moment het liefst het huis uit, gelukkig heeft mijn moeder dat kunnen voorkomen)

Heb je nu een vriendin?
Ik heb net een relatie van 4 jaar achter de rug.

Was dit je eerste relatie?
Nee, ik heb al meer relaties gehad.

Ken je veel mensen die homoseksuele gevoelens hebben?
Ja, ik ken veel mensen die homoseksuele gevoelens hebben.

Wat heeft jou geholpen toen nog niemand het wist?
Ik heb in die tijd veel op het internet,op bijvoorbeeld het forum van *Experszo (www.expreszo.nl) met mensen gechat.
Dit heeft me heel erg geholpen. Hier zaten veel mensen met dezelfde vragen als ik, dus was er veel herkenbaar voor mij. Ook schreven mensen op dit forum die het homo of lesbi zijn al lang hadden geaccepteerd: zij schreven gewoon leuke dingen over wat hen allemaal bezig hield. Dit relativeerde ook heel erg voor mij.

Heb je nog tips of adviezen voor mensen die er net achter komen dat ze homo of lesbi zijn?
Zoek mensen op met wie je erover kunt praten! Dat lucht vaak heel erg op.
En bedenk dat je best mag experimenteren! Hier is niks geks aan en het kan je alleen maar helpen om erachter te komen hoe het precies met jouw gevoelens zit.

*Experszo is een homo jongerentijdschrift die ook een website hebben met een forum.

10 doe het zelf tips voor een groenere wereld

Gisteren had ik bezoek van een meisje dat ik alleen van Facebook ken. Ik had mijn orakelkaarten voor haar geraadpleegd. En zij had bamboe (voor een insectenhotel) en dropplantjes voor mij in ruil. Omdat ze ook een roodkapjekapje voor me gaat maken heb ik voor de plantjes maar andere plantjes in ruil gegeven. Ruilen is leuk, maar het moet wel een beetje in verhouding met elkaar blijven staan.

En ja, ook voor lezers van dit blog wil ik best mijn orakelkaarten raadplegen in ruil voor iets dat in een enveloppe past 🙂 Dus mocht je een vraag hebben mail mij even op mis.laura.artemis@gmail.com. (dit omdat hier eerder naar werd gevraagd) Andere fan mail mag natuurlijk ook naar dat adres.

Omdat het Facebook meisje en ik elkaar verder niet zo heel goed kennen ging het gesprek al snel over op dingen die we allebei interessant vinden, zoals insectenhotels, het redden van bijen en vegetarisch eten. Aangezien ik nog net niet donkergroen ben hier tien eenvoudige tips voor de licht(er)groene mensen onder ons, of mensen die graag wat groener zouden willen zijn!

1 Eet eens wat vaker vegetarisch
Het idee dat je helemaal vega moet zijn om groen te zijn is achterhaald, de flexitarier is in opkomst. Je hoeft niet 24/7 bezig te zijn met het verbeteren van de wereld om een verschil te kunnen maken. Laat gewoon eens een keer per week vis of vlees uit je maaltijd om mee te beginnen.

2 Plak een “ja/nee” of een “nee/nee” sticker op je brievenbus
Ik heb al jaren een “nee/nee” sticker en denk er eigenlijk niet meer over na hoeveel onnodige reclame zooi daardoor nooit mijn brievenbus bereikt. Een kleine moeite met een grote impact.

3 Neem je eigen boodschappentassen mee als je boodschappen doet
Dat scheelt echt een heleboel plastic zakjes. Bovendien zien ze er vaak ook nog veel leuker uit dan de saaie supermarkt tassen. Ik heb zelf hele vrolijke met stippen. Want dingen met stippen zijn leuker, dat weten we allemaal!

4 Kook afgepaste porties, of vries eten in, maar gooi geen eten weg!
Het verbouwen en vervoeren van eten kost nogal wat energie, het is zonde als dat in de prullenbak beland. Ga dus zuinig om met eten. Ik koop in de supermarkt ook vaak afgeprijsde artikelen om ze te redden uit de prullenbak. Het vergt wat koelkast management.Maar ook dat went.

5 Scheer niet met scheerschuim maar met olijfzeep
Geen idee waar je in Nederland aan olijfzeep kunt komen. Zelf heb ik ooit een heel groot blok in Turkije gekocht waar ik nu al jaren mee doe. Veel duurzamer en goedkoper dan die flesjes roze scheerschuim.

6 Was jezelf met zeep in plaats van douchegel
Ik zelf kan erg genieten van een lekkere douchegel dus gebruik nu de ene dag een stuk zeep en de andere dag een douchegel. Hoef ik mijn luxe niet helemaal op te geven en ben ik toch een klein beetje groen(er)

7 Gebruik een crystal deo
Ik moet bekennen, ik heb er zelf nog geen een, maar ik hoor er goede verhalen over. Als ik er een uitgeprobeerd heb zal ik zeker mijn bevindingen hier delen.

8 Gebruik wasnoten
Hiervoor geld hetzelfde, ik hoor er erg wisselende verhalen over, daarom heb ik ze nog niet uitgeprobeerd, misschien toch maar eens doen.

9 Maak een insectenhotel (en red de bij)
Ik heb de spullen in huis, nu nog even de tijd vinden om te gaan knutselen.

10 Vermijd zoveel mogelijk plastic verpakkingen
spreekt voor zich

Gevoelige zaken

“En dan teken in mijn huwelijkscontract”, zegt het gesluierde meisje tegen haar niet gesluierde vriendin. “Dat klinkt bijna zakelijk, alsof er geen liefde bij komt kijken”, antwoord de vriendin. “Die handtekening heeft ook niets met liefde te maken.”

Er volgt een stilte, in mij, en in de meisjes achter mij in de metro (die dit gesprek voeren). Alsof we allemaal de last van deze zware woorden willen wegen.

De vriendin verbreekt de stilte. “En dan? Na het zetten van de handtekening, wat gebeurt er dan?”
“Dan gaat hij weg en komt hij pas weer terug na de Ramadan.”

Stilte

“Geen feestje?”
“Nee, geen feestje, want dan gaat hij weg, en zijn moeder gaat daarna ook weg, en daarna zijn zus ook. Dus dat etentje dat we eigenlijk wilde gegeven gaat niet door. Als hij terug komt dan gaan we samen wonen. Je moet altijd keuzes maken met je verstand, nooit met je gevoel. Als je naar je gevoel luistert dan komt het nooit goed. De ene keer voel je dit, dan weer dat. Zeker bij vrouwen, die weten gewoon niet wat ze willen. Nee, je gevoel brengt je alleen maar aan het twijfelen.”

Ze ratelt maar door, alsof ze zichzelf wil overtuigen dat haar verstand de juiste keuze heeft gemaakt. Het liefst wil ik me omdraaien. Haar vertellen dat mijn gevoel zegt dat een man die direct na het tekenen van het huwelijkscontract verdwijnt en dan al zijn beloftes niet na komt GEEN goede keus is.

Maar ja, ik ben een westerse vrouw, wat stelt mijn gevoel nu helemaal voor?

Beugelbekkie af!

Jahoeeeeeeeeeeeeeeeeeeee!!!

Vandaag is mijn beugel eruit gegaan.
Eigenlijk had ik gedacht dat hij er donderdag al uit zou gaan.
Maar ik had dat verkeerd onthouden, kennelijk moesten er eerst draadjes achter mijn tanden geplakt worden voordat de draadjes voor mijn tanden eruit mochten. Dus liep ik het hele weekend met draadjes aan zowel de voor als achterkant van mijn tanden.

Hoe dan ook, vandaag ging ik van dit

Naar dit! 

De grote vraag blijft echter, zie ik er nu ineens 10 jaar ouder oud? Want hoe vaak ik het afgelopen jaar wel niet heb gehoord dat ik er zo jong uitzie en dat dat door mijn beugel kwam wil je niet weten! Ik verwacht wonderen!!!


Oh ja en VOOR het hele gebeuren zag ik er dus ZO uit. Oordeel zelf maar of het de moeite waard is geweest.

Gevonden voorwerpen

OnsLotte heeft een gitaar gevonden bij het grofvuil. Een mooie roze Fender Squier.
Voor de mensen die weinig met gitaren hebben, dat is cool, zelfs wel een beetje heel erg cool!
Fender is een van de ultiemere gitaarmerken, een Squire is daar het goedkopere zusje van. (en dit exemplaar dan daar weer een goedkoop zusje van, maar dat mag de pret niet drukken)

Het is in ieder geval een hele vette beginnersgitaar. Nu wil het toeval dat OnsLotte niet bepaald een beginner te noemen is. Bovendien heeft ze al een hele verzameling gitaren. Dus appte ze of ik de gitaar misschien wilde hebben. Hoera!!! U begrijpt dat ik daar geen twee keer over na hoefde te denken. Natuurlijk wilde ik dat.

Als ik hem kom ophalen slaat onze fantasie een beetje op hol. Want wie zet zoiets nu bij het grofvuil?

Hij was vast van een meisje, en dat het dan uitging met haar vriendje. Ze hadden vreselijke ruzie gekregen en wilde elkaar nooit meer zien. Het zat namelijk zo, dat vriendje, die had nooit eens tijd voor dat meisje. Hij verwaarloosde haar eigenlijk een beetje. Zodat hij bier kon gaan drinken met zijn vrienden, en oefenen met zijn band. Om dichter bij hem te komen had ze toen een gitaar gekocht. Maar het hielp helemaal niets. Hij had het eigenlijk alleen maar irritant gevonden. Dat maakte haar verdrietig, en de zanger van de band die zag dat. Hij wilde haar troosten, en van het een kwam het ander. Ze gingen vreemd met elkaar. Dat kun je dat meisje natuurlijk niet echt kwalijk nemen, met zo’n vriendje die je niet eens ziet staan. Maar dat vriendje die dacht daar anders over. Want dat was eigenlijk best wel een beetje een klootzak. Dus die was heel boos geworden, en had geschreeuwd en haar van de een op de andere dag op straat gezet. Dat meisje was natuurlijk heel lief, daarom had ze ook een roze gitaar gekocht. Zij voelde zich heel erg schuldig, en durfde daarom niet meer bij dat vriendje aan te bellen om haar spullen op te halen. Bovendien had ze eigenlijk helemaal niet van gitaarspelen gehouden. Dat vriendje had haar spullen al die tijd gehouden, maar het was nu al tweer jaar uit, en nog steeds was ze niet langsgekomen, daar had hij natuurlijk eigenlijk wel een beetje op gehoopt. Hij wist niet dat zij alweer een nieuwe relatie heeft en eigenlijk nooit meer aan die gitaar dacht. In een dronke bui waarin het lijkt alsof je ineens allerlei knopen kunt doorhakken die anders niet door te hakken lijken had hij al haar spullen bij het grofvuil gezet. Opgeruimd staat netjes. Als hij niet dronken was geweest had hij wel gesnapt dat hij hem op Marktplaats had kunnen verkopen, aan een ander meisje dat wel van gitaarspelen hield. Maar dat meisje dat dan die gitaar via Marksplaats zou komen kopen zou vast ook een heel lief meisje zijn. En dan zou ze verliefd op hem worden, terwijl hij eigenlijk gewoon een klootzak is die harten breekt. Want binnen een maand zou het nieuwe er weer vanaf zijn en zou hij ook geen tijd meer hebben voor haar.

Het is dus eigenlijk maar goed dat het zo niet in gegaan, en dat hij in een dronkenbui zijn spoken uit het verleden bij het grofvuil heeft gezet. Het is maar goed dat OnsLotte die gitaar vond, en dat ik hem nu heb. Want je kunt wel nagaan hoeveelgebroken harten we hiermee voorkomen hebben.

Van ruilen komt niet altijd huilen

Daar sta ik dan, op Rotterdam centraal voor  de Ah 2 go, te wachten op iemand met een blauwe jurk.
Het voelt een beetje als een blind date, en dat Facebook ik dan ook. Meteen krijg ik reacties van mensen die mijn hastag niet snappen. #neteenblinddate lijkt mij toch heel duidelijk wijzen op het feit dat het wel lijkt op een blind date, maar dat het dat niet is. Kennelijk denken mijn vrienden daar anders over. (of ze gunnen me gewoon heel erg een date met iemand in een blauwe jurk, dat kan natuurlijk ook).

Na 5 minuten heb ik nog steeds niemand met een blauwe jurk gezien, ik besluit het Facebook berichtje nog eens na te lezen en kom tot de ontdekking dat ze ook geen blauwe maar een groen/rood gestreepte jurk aan blijkt te hebben. Nog eens 5 minuten later vraag ik me af hoeveel ah 2 go’s er eigenlijk op dit station zijn. Net als ik op onderzoek uit wil gaan zie ik een meisje met een gestreepte jurk en een tasje in haar handen staan. Ik loop op haar af, en zij roept dat ze voor de andere ah stond.

Ik heb ook een tasje in mijn handen. We hebben namelijk geen blind date maar een ruildate.
We wisselen de tasjes om en vervolgen onze eigen weg weer. Zij met een boel troepjes van mij.
(plastic magnetische bloemen en een Pigelmee kinder theeservies), ik met nieuwe plantjes voor op mijn moesbalkon.

Het meisje verontschuldigd zich voor haar karige plantjes. Meteen vind ik haar heel lief. Want inderdaad. het zijn niet heel veel plantjes, en zo klein dat je ze met een vergrootglas nauwelijks kunt zien, maar het is wel de helft van haar oogst. Er is veel minder opgekomen dan ze had gedacht en het groeit allemaal niet zo hard. Meteen voel ik me een beetje schuldig. Want op mijn balkon groeit zo’n beetje alles, alleen de kruiden en de sla zijn niet opgekomen. Maar een oud collega stopt me af en toe een plantje toe van de dakakker waardoor het niet zo opvalt dat er ook dingen niet opkomen. Mijn balkon is inmiddels een oerwoud van bonenplanten, courgettes en zonnebloemen. Het voelt een beetje alsof ik dit meisje nu besteel door haar plantjes van haar af te nemen, en haar in ruil troep te geven.

Overigens is dat niet altijd het geval, er zijn ook mensen die ik per direct besloten heb niet te mogen, omdat ze de site alleen maar lijken te gebruiken om zoveel mogelijk te halen. Vaak zelfs zonder daar voor iets terug te ruilen. Zo kwam iemand hier een vitrinekast halen zonder ook maar een bedankje. En wilde laatst iemand mijn boeddhabeeldjes hebben, waar ik niet perse vanaf hoefde, zonder daar iets tegen over te stellen. (maar ondertussen wel kaartjes voor een niet zo cool pretpark proberen ter ruilen voor een wel cool pretpark, en verwachten dat ik ze nog even voor de deur kom afgeven) Op de een of andere manier “gun” ik het je dan meteen een stuk minder.

Gelukkig heb ik nu het gevoel dat mijn spulletjes geadopteerd zijn door een lief iemand, die ze niet morgen op Marktplaats zet om er nog even snel een slaatje uit te slaan. Ik ben een gelukkig mens!