Auteur: Miss Laura Artemis

Hallo! Ik ben Miss Artemis, beter bekend als Laura. Een meisje van 31 uit Rotterdam. Een heksje, die gek is op poppetjes tekenen, vooral als ze Kawaii zijn. Ook hou ik van snailmail (je weet wel echte post met postzegels enzo), heb ik een beginnende verzameling washi tape en ben ik gek op sprookjes en mythologie natuurlijk. (Vandaar Miss Artemis). Evenals Artemis heb ik wel iets met kinderen, ik werk in de kinderopvang. Van jagen heb ik dan weer minder kaas gegeten, maar wat wil je, als vegetariër. Welkom in mijn stadse sprookje, loop met me mee, en laat je verwonderen.

Wildevrouwchallenge #4

Dag 10, de dag van overvloed en durf te vragen

Dag 10 stond in het teken van durven vragen wat jij nodig hebt. De dames voor mij waren zo bezig met het vragen van nieuwe klanten, likes, volgers etc dat ik op diezelfde voet ben doorgegaan. Ik heb gevraagd om lezers voor dit blog. Likes op de facebookpagina van Sprookjesjuf (En nieuwe opdrachten zouden ook heel welkom zijn). En nieuwe verminderaars voor 100 dingen minder.

Ik ben rijkelijk beloond met nieuwe likers en verminderaars. Nu de opdrachten nog.

Dag 11, de dag des oordeels

Ik ben hard bezig geweest met deze opdracht, maar heb er nog niets mee op papier gedaan. Het is de bedoeling dat je bij ieder oordeel dat je velt een lucifer afsteekt zodat het oordeel verbrand.
In de praktijk bleek het niet zo heel makkelijk om overal maar lucifers af te gaan steken. Dus kocht ik een doosje lucifers maar heb ik alleen nog lucifers in mijn hoofd afgestoken.

Het was ook de bedoeling dat we een mooie kaars zouden kopen die de hele winter symbool kan staan voor het licht dat in ons blijft schijnen. Een mooie kaars heb ik gelukkig wel al. Ook maakte ik een filmpje over oordeel, want daar heb ik best wel iets over te zeggen. Maar dat heb ik nog niet geplaatst. Kom misschien nog wel.

Dag 12, de dag van het verstilde tempo

Een haiku schrijven was de opdracht. Ik schreef er een stuk of 3. En maakte er bij 2 een tekening.

Dag 13, de dag van liefde in de lucht

Een kaartje voor jezelf, een kaartje voor een vriend of vriendin en een kaartje voor een vreemde was de opdracht. Ik heb mijn moeder een kaartje gestuurd. Een kaartje achtergelaten in Mystiek en het kaartje aan mezelf achterwege gelaten. Ik krijg al zoveel lieve post als snailmailer dat ik de meerwaarde daar niet echt van in zag.

Dag 14, een klein stukje sterven

Welk deel van jou heb je niet meer nodig en mag wel sterven? En wat is jouw krachtvoorwerp?

Mijn lage weerstand die ik heb sinds ik een vitamine d3 te kort had vorig jaar mag van mij wel dood. Ik ben het afgelopen jaar geloof ik wel 4 keer ziek geweest. Nu weer. Ik weer weer gewoon zijn wie ik was voor die tijd. Mijn krachtvoorwerp is de klanschaal die ik kocht om Kiemlan te eren. Ik vind een klankschaal bij haar passen omdat haar glimlach helend was evenals een klankschaal dat kan zijn. En omdat zij zelf klankschalen gebruikte bij het chanten.

Dag 15, dag van pure vitaliteit

Iets met gezond eten. Mijn hoofd stond vandaag echter totaal niet naar eten. Ik voelde me steeds zieker worden. Ik ben door mijn telefoon heen gescrolt en

zo te zien iets met rucola, tomaat, avocado en olijfolie met balsamicoazijn.

Dag 16, de dag van de eenvoudige waarheid

Wanneer spreek jij de eenvoudige waarheid en wanneer niet? En hoe zie je er dan uit. Ik vond deze opdracht even slikken. Het kwam erop neer dat ik me op mijn werk niet altijd vrij genoeg voel om mezelf te mogen zijn, maar ook bij mijn vriend niet.

Dag 17, de dag dat niets moet en alles mag

Ik heb een uitgebreid bad genomen, inclusief maskertje. Heb wat gelezen in mijn chakra werkboek. Kopjes thee gedronken, een groene smootie gemaakt, een filmpje gekeken en vooral lief voor mezelf geweest.

Dag 18, wat is jouw verhouding met geld?
Ik schreef een heel opstel, ik copy paste het maar even.

Het valt mij op dat veel spreekwoorden geld en geluk aan elkaar koppelen. Zoals “Geld maakt niet gelukkig” (toen ik geen geld had dacht ik daar altijd achteraan, maar gebrek aan geld wel ongelukkig) of “Je kunt geluk niet kopen”.

Ik heb een haat liefde verhouding met geld. Altijd al gehad. Als kind leefde ik in overvloed, alles wat ik wilde kreeg ik nog voordat ik bedacht had dat ik het wilde. Toch voelde dat vanuit mijn vader nooit goed. Ik voelde me gekocht met cadeautjes, terwijl ik liever liefde en aandacht kreeg. Gelukkig kreeg ik die van mijn moeder wel.

Rond mijn 19e gingen mijn ouders uit elkaar. Even had mijn moeder heel veel geld, maar geen huis. Tja of geld je dan zo gelukkig maakt is ook nog maar de vraag. Ik klaag niet, het is een periode in mijn leven geweest die ik voor geen goud had willen missen. Want geloof me, je leert elkaar en jezelf wel kennen als je niets anders hebt dan jezelf (en wat bezittingen die in een plastic tasje passen).

Er kwam een huisje en van het geld kon dat huisje leuk ingericht worden. Zusje en ik een nieuwe kamer, het kon niet op. Maar dat kamertje van mij was wel maar 2 bij 2. Ik kon mijn kont er niet in keren. Om mijn school te kunnen betalen werkte ik in de vakanties. Ik had echt leuke baantjes en voelde mezelf ontzettend onafhankelijk.

Daarna ging ik op Kreta werken voor een paar maanden. Ik verdiende niet veel, maar had ook niet veel kosten. Mijn appartementje en mijn eten werden betaald, ik kon dus lekker sparen. Maar terug naar huis, naar dat hokje van 2 bij 2? Ik moest er niet aan denken.

Dus ging ik samen wonen. Ik vond een baantje in de kinderopvang, voor maar 12 uurtjes, maar mijn vriendin had een goede baan met doorgroeimogelijkheden. Dus we hadden het goed. Totdat mevrouw het na een jaar op haar heupen kreeg en terug naar school ging. In een totaal ander vakgebied dan waar ze tot dan had gewerkt. Dus een betaalde stage vinden lukte niet. Ik werkte over zoveel ik kon maar had nog steeds maar 12 uurtjes in contract. De eerste stapjes voor Sprookjesjuf (toen nog zonder naam) werden gezet, en zo verdiende ik wat bij. Ook deed ik ontzettend veel vrijwilligerswerk zodat we af en toe leuke dingen konden doen. (vrijwilligerswerk op festivals bijvoorbeeld, of bandjes avonden organiseren) Mijn inmiddels ex vriendinnetje had geen recht op een uitkering, bijstand aanvragen wilde ze niet, want te veel gedoe. Studiefinancering kreeg ze niet, want ze deed een werken leren traject, alleen kreeg ze voor dat werk niet betaald. Kortom het kwam erop neer dat er 800 euro binnen kwam en 700 euro aan vaste lasten meteen weer uitging. Waar we van aten is mij nog steeds een raadsel. Ik droeg kleren van mijn zusjes af. Waar af en toe verdacht nieuwe dingen bij zaten. Na vier jaar ging het uit.

Ik dacht dat ik nooit op eigen benen kon staan, zo’n vertekend beeld had ik van geld gekregen. Inmiddels werkte ik 31,25 uur en had ik een redelijk normaal salaris (nu is kinderopvang natuurlijk geen vetpot, maar toch). Ik ging samen wonen met een huisgenoot. En voor mij voelde het alsof ik nog nooit zo rijk was geweest. Ik bleef mijn rekening maar checken om te kijken of ik nog geld had, en dan bleef ik maar verbaasd. OMG! ik heb gewoon nog geld. Ik wist mijn spaarrekening te spekken en een periode van overvloed brak aan. Ik hamsterde zoveel kleren als ik maar kon. Want stel je voor dat er weer een periode aan zou komen dat ik niets zou hebben. We hadden onze strubbelingen wel over wie wat betaalde. En er was wat gedoe. Ik kocht nog steeds alles in de aanbieding en ik bleef geloven dat ik op een dag niets meer zou hebben.

Toch kocht ik twee jaar geleden een huis. Met al die onzekerheden en angsten. Baan op de tocht, crisis, kan ik dat allemaal wel alleen. Maar ik deed het, en nu heb ik precies genoeg. Ik consuminder. Koop niet zoveel kleding meer, dat zou ook niet kunnen. Als ik in de tijd dat ik hier woon 10 kledingstukken heb gekocht is het veel. Maar ik voel me zo rijk. En toch kan ik nog steeds niet geloven dat ik genoeg heb, blijf ik geld wegzetten voor als ik het ooit niet meer heb. Of als ik ooit als een gek mijn hypotheek wil/moet gaan aflossen. Ik durf niet met geld te smijten en erop los te leven. Ik moet echt leren vertrouwen dat ik in mijn eigen onderhoud kan voorzien.

Mijn mantra zou dus moeten zijn, er is geld genoeg, ook voor mij. Maar in werkelijkheid is het toch nog vaak, oh jee, geld, laat ik het maar opbergen, wegstoppen, bewaren voor ooit, want ooit heb ik het vast nodig.

Gelukkig zijn we al over de helft. Want hoewel ik het leuk vind om te zien wat de opdracht van vandaag is en ik er naar uit kijk moet ik toegeven dat ik al dat aan mezelf werken ook wel een beetje zat ben. Misschien moet ik er de komende helft niet zo diep induiken.

Wildevrouwchallenge #3

Als je mijn Facebook updates of blog bekijkt lijkt het wel alsof ik alleen maar bezig ben met de Wildevrouwchallenge. Je zou bijna vergeten dat het ook nog geef maand is. Kennelijk vind ik het makkelijker om te schrijven over opdrachten die ik uitvoer dan over dingen die ik geef. Een meneer in de geefmaand merkte al op dat het zo op de borst klopperig voelt, zo van kijk mij eens geven.

Ik waarschuw even van te voren, het wordt een nogal lange post want ik wil 5 dagen aan opdrachten met jullie delen 🙂

Dag 5, de reflectie van de Kunstenares, kies een gemaakt door jou oDagf een ander dat jij reflecteert.

Ja, sure dat doen we wel even. Toch? Ik was verbaasd hoeveel vrouwen bij een kunstwerk konden zeggen, dit, dit ben ik. Ik heb veel creatieve vrienden, dus er staan behoorlijk wat portretten van mij in mijn huisje, maar dat zou een beetje flauw zijn. Ik ken mooie gedichten die mij leerde om gaan met tegenslagen. Maar ben ik alleen hoe ik omga met tegenslag? Uiteindelijk koos ik voor een installatie in het Boijmans van de Japanse kunstenares Yayoi Kusama. Omdat ik daar steeds heen wil blijven gaan. Me in dat kunstwerk kan verliezen, maar ook omdat het een kunstwerk is met heel veel spiegels. Over reflectie gesproken!

Dag 6, in the light of the moon

Contact maken met de maan, met haar praten, of haar zelfs vragen stellen. Het kan voor mensen wat zweverig overkomen. Maar voor mij is het eigenlijk heel normaal. Al zolang ik mij herinner kijk ik om hoog als de maan vol is. Wijs ik naar haar. Kijk dan hoe mooi. Ik laad me aan haar op. Vertel haar waar ik mee bezig ben. En voel me vaak ontzettend gelukkig dan. Ik bof toch maar dat ik de schoonheid hiervan mag zien en ervaren. Dat lukt niet iedereen meer.

Dag 7, de kracht van het initiatief, welke opdracht zou jij de wildevrouwen geven?

Een opdracht waar ik moeite mee had, die er bijna voor zorgde dat ik met deze hele challenge stopte. De opdracht kwam voort uit twee dames die balorig een filmpje hadden gemaakt waarin we op werden geroepen socialmedia 24 uur te laten voor wat het was, GEEN FILMPJES te maken (en dat een stuk of 3 keer herhaald), en vooral niet allemaal dingen te gaan zitten delen met vrouwen die je helemaal niet kent. Natuurlijk moesten ze dat filmpje plaatsen op de dag dat ik net even wel een filmpje had gemaakt waarin ik vertelde hoe ik me soms best wel een beetje boel onzeker voelde, en dat die onzekerheid me soms in de weg staat mijn doelen te bereiken. Op dat filmpje kreeg ik een heleboel super lieve reacties. Ik vond het overweldigend. Dit voelde als een boodschap aan mij. Ik had me te kwetsbaar op gesteld en dat werd niet gewaardeerd door deze dames. Eigenlijk had ik deze challenge willen gebruiken om een leuke sprookjesjuf opdracht voor volwassenen te verzinnen. Ik bedacht en filmde, maar poste niet. Want het voelde ineens zo kwetsbaar. Uiteindelijk maakte ik de dag erna toch nog een filmpje, waarin ik vertelde wat mij had geblokkeerd. En dat vond ik best een beetje eng, ik vertel nooit wat me dwarszit, ik hou altijd alles voor mezelf, en verdwijn stilletjes via de achterdeur. De opdracht die ik verzon was tegenovergesteld aan het voorbeeldfilmpje. Namelijk: Laat jezelf zien, teken, knip, plak, klei of film een zelfportret. Er kwamen een heleboel reacties lieve en minder lieve, en een meneer die voerde de opdracht zelfs uit door een filmpje te delen waarin hij geinterviewd werd. Heel mooi.

Dag 8, dans alsof er niemand kijkt.

Ha, een opdracht naar mijn hart. Ik dans graag en eigenlijk altijd alsof er niemand kijkt. Toevallig had ik voor die avond kaartjes voor Pann on tour. En heb ik samen met mijn vrienden gedanst alsof we de enige waren die op het feestje waren en niemand keek. Iets dat ik iedereen kan aanraden. Want de meeste mensen zijn zo druk bezig met zichzelf en hun eigen groepje op zo’n feestje dat ze helemaal geen idee hebben van wat er om hun heen gebeurd.

Zo zie ik eruit na een avondje swingen. Stralend vind je niet? https://www.youtube.com/watch?v=eX9bZo-LarU (en hier kun je zien hoe ik er uitzie tijdens het dansen, althans 4 jaar geleden)

Dag 9, de dag van het inspirerende voorbeeld.

Alweer een makkelijke opdracht. Ik zou lijsten vol met inspirerende vrouwen op kunnen noemen. Ik kopier en plak mijn keuze even.

De eerste Dorothy Parker. Een dichteres en columniste uit de twenties. En daarmee een tijdgenoot en vriendin van Oscar Wilde. Het leven was voor haar zwaar. Ze deed een aantal zelfmoordpogingen die gelukkig voor ons mislukte. Want haar gedichten zijn geweldig. Zo schreef ze over Oscar Wilde een gedicht waarin duidelijk werd dat ze iig voor de buitenwereld in de schaduw van Oscar stond. Want wat zij ook zou schrijven, denken of zeggen, Oscar zou het beter doen. Over liefde was zij sceptisch. Lees bijvoorbeeld haar gedicht one single rose.

Ze is natuurlijk allang dood. Maar mijn vraag zou zijn hoe ze terug kijkt op haar leven en of er momenten zijn waarop ze achteraf trots is. Om met Haagje Heidhte spreken, was it al worth it?

De tweede vrouw zou Jeanette Winterson zijn. Een vrouw die in haar boeken vaak andogyne personnages opvoert. Soms weet je na 10 bladzijdes pas of iemand een man of een vrouw is. En blijkt dat 20 bladzijdes verder toch weer anders te zijn. Ik zou haar willen vragen of zij geloofd in genderneutrale opvoeding. Zou dit haar persoonlijk geholpen hebben? Of was genderindentiteit geen isshue?

Ik zou van beide vrouwen niet weten wat hun antwoorden zouden zijn. Misschien komt dat nog.

Wildevrouw challenge #2

Gisteren was de wildevrouw challenge om je met behulp van een geleide meditatie zo precies en levendig mogelijk voor te stellen hoe je toekomstige leven eruitziet. Van hoe het rook tot hoe je er voelde. Daarna moest je een bericht van je toekomstige zelf aan jezelf van nu sturen. Met een boodschap. Je zou het in een sms’je naar jezelf kunnen sturen, of op een briefje ophangen op de wc. Er werden tal van opties gegeven. Stoutmoedig nam ik me voor om hier weer een filmpje van te maken. Ik kamde mijn haar, trok wat kleren aan en begon. Na een stuk of 20 takes waarin ik over mijn woorden struikelde, iets stoms zei of het beeld bewoog stond het erop. En was dit het resultaat.

Wat vond ik het spannend om dat dan vervolgens ook echt te gaan zitten delen. Want ik kan zo’n filmje wel leuk vinden om te maken. Maar zit de rest van de wereld er ook op te wachten?

Nou dat bleek dus wel het geval. Wat een lieve en warme reacties kreeg ik. Van bekende en onbekende wildevrouwen. En later ook van de Gitarist die vond dat ik echt iets moest doen met filmpjes. Ik was er voor in de wieg gelegd zo beweerde hij. Nu was ik voor zijn reactie nog het meest bang geweest. Ik had gedacht dat hij zou vinden dat ik me te kwetsbaar op gesteld had. Omdat hij wel vaker van mening is dat ik als blogger alles maar met de wereld aan het delen ben.

Ik kan jullie verzekeren dat ik de rest van de dag heb zitten stralen.

Ondertussen moet ik opzoek naar een kunstwerk dat voor mij weergeeft waar ik me op dit moment in mijn leven bevind. En voor het eerst sinds deze opdracht heb ik geen idee wat ik moet doen. Ja, ik heb nog wel een filmpje liggen van een gedicht dat voor mij aangeeft hoe je moet leven, zelfs als er tegen slagen zijn. Maar om nu weer met een filmpje aan te komen. Ze zien me al aankomen.

Ik denk dus nog even na.

Wildevrouw challenge #1

Op 1 November begon de Wildevrouw challenge (ook geschikt voor wildemannen). Ik had geen idee waar ik me voor opgaf, maar ik hou wel van een uitdaging, en er waren een heleboel wildevrouwen die ik kende die er ook aan mee deden. Dus dat komt wel goed.

Een wildevrouw staat geloof ik vooral heel erg in haar kracht. Ze weet wie ze is en wat ze wil. Ze luistert naar haar innerlijke stem, de stem van haar hart. De opdrachten die we krijgen openen de weg. Of misschien zijn het meer wegwijzers. Daar zullen we nog achter komen.

Dus zit ik op 1 november nog voor het middag is aan de bubbels om een toast uit te brengen op iedereen die mee doet en iedereen die wil luisteren. De opdracht was er een foto van te maken. Maar ik vond een filmpje net even iets uitdagender. Omdat ik me iedere keer voor neem meer met video te doen, maar het uiteindelijk nooit doe.

Wandelde ik gisteren op 2 November in het Vondelpark opzoek naar een “schat”om mee te nemen. En een inzicht om te delen. Ik zat niet zo lekker in mijn vel. Kon de rust niet echt vinden. En had een chagrijnig hoofd, dus even geen foto in het park. Daarnaast stond het zonnetje vrij laag en werd ik de hele tijd verblind door de zon. Hoe kan ik nu een schat vinden als die zon de hele tijd in mijn ogen zit te schijnen, dacht ik. En had ik me daar even een inzicht te pakken. Je kunt niets zien als je tegen de zon in kijkt. Dus draaide ik me om en liep terug. Met het zonnetje heerlijk in mijn rug. En in de trein terug al een stuk opgewekter. Dus toch nog maar even op de foto met de veer die ik had opgeraapt. Het eerste dat ik tegen kwam toen ik het park in liep was een veer, en ik had gedacht ha die laat ik mooi liggen een veer is zo niet origineel. Maar toen ik bijna thuis was vond ik een andere veer en nam ik die toch maar mee. Gelukkig maar, want ik vind mijn foto erg grappig.

En zit ik vandaag na te denken over wie ik ben, waar ik sta, waar ik naartoe ga, waar ik goed in ben, waarin in wil groeien, maar bovenal wat ik wil uitstralen. En ik denk en ik denk…..

Wat wil ik uitstralen/instralen? Ik dacht en ik dacht. Ik dacht aan 2 mooie mensen die dit jaar zijn overleden, die ik als voorbeeld zie. Zij konden terug kijken op een goed leven. Maar wat waren hun overeenkomsten? En ook niet onbelangrijk hoe kan ik dat in 1 woord vangen. Ze waren beide religeus, zonder star te zijn. Bij hen kon je zijn wie je was, en was dat goed. Ze waren bijna sereen. En ze straalden. Ineens wist ik dat ik uitgekomen was bij de kern STRALEN, ik wil STRALEN. Niets meer en niets minder dan dat!

Ik ben benieuwd wat de maand me nog meer gaat brengen. Jij ook? Lees dan hier, meld je aan en doe mee, of houd dit blog in de gaten voor mijn persoonlijke belevingen.

cheers

Uitdagingen Oktober het resultaat

In Oktober heb ik me op een aantal uitdagingen gestort.

D’ruitdaging

Er zijn ongeveer 120 dingen geweest die deze maand mijn huis hebben verlaten. Daarnaast zijn er nog dingen geweest die ik niet mee vind tellen maar de mevrouw van de organisatie wel. Zoals dozen die je bewaard voor het geval je ze ooit nodig hebt. En jaren en jaren aan bankafschriften. Ik had ingezet op 30 dingen minder. Maar ik geloof dat ik voor haar telling op 150 kom. Dat zijn een heleboel meer dingen minder dan dat ik gedacht had. Ik ga nog zeker 4 maanden door met verminderen. Dan heb ik een jaar verminderd en hoop ik toch wel 500 dingen minder te hebben. Ik sta nu op 321 dus dat is nog even flink doorwerken. Al heb ik volgens mijn collega geen dingen meer over. Zij informeerde laatst voorzichtig of ik nog wel spullen over had. Zoveel van mijn oude spullen zijn er inmiddels op de BSO terecht gekomen. Geruststellend vertelde ik haar dat ik gewoon erg veel dingen heb, dus dat ze zich geen zorgen hoeft te maken. Maar ik geloof niet dat ik haar heb kunnen overtuigen. Misschien binnenkort maar eens een foto van mijn nog steeds overvolle huis maken.

Buy nothing new month

Ik heb een paar momenten gehad dat ik glansrijk slaagde in dingen niet kopen. Echter zijn er ook momenten geweest dat ik me toch liet verleiden.

Ik heb 2 vormen gekocht om Sushi van te maken. Ja, ja wel bij de boodschappen. Maar toch.

Ik heb cadeautjes gekocht voor de verjaardag van mijn zusjes. En daarna heb ik voor mezelf ook mandjes gekocht om mijn ondergoed lade mee te organiseren. Ik moet zeggen dat ik wel heel blij ben met het georganiseerde resultaat. Bovendien kon ik ineens veel meer kwijt in mijn lade. En zag ik dat ik echt geen nieuw ondergoed nodig heb voorlopig. Op de een of andere manier ben ik altijd bang dat ik te weinig sokken en ondergoed Die heb ik dus ook gekocht.

Al met al valt de schade voor een normale maand heel erg mee. Maar voor een maand waarin je niets nieuws koopt zijn het toch een heleboel nieuwe dingen. Ik haal volgende maand dus gewoon wat dagen in.

Nu we het toch over volgende maand hebben, dan doe ik mee aan de Geefmaand wil jij ook mee doen kijk dan even naar de volgende link: http://geefmaand.com/

Caro merkte terecht op dat het wel een beetje op de borst klopperig kijk mij eens goed doen is als je al je geef acties beblogt. Net als vorig jaar zal ik dan ook niet al mijn acties bebloggen. Hoewel ik het ook gewoon inspirerend vind om leuke acties te delen en van anderen te lezen. Overigens zijn mijn meeste geefacties ook niet aan goede doelen. Maar gewoon aan vrienden en bekende. Ik vind mezelf niet geweldig of beter of wat dan ook door te geven. Wel vind ik het gewoon heel leuk om te geven. En om te bloggen, en om te delen. Een win win situatie dus eigenlijk.

Utopia

Oke, oke, ik geef het niet graag toe, maar ik ben verslaafd.

Verslaafd aan Utopia. Het begon allemaal toen mijn vorige huisgenoot in dat programma bleek te zitten. Meteen kreeg ik appjes, sms’jes en facebook berichtjes van collega’s, vrienden en familie. Of ik wist dat mijn Huisgenoot nu de huisgenoot van de Utopianen geworden was. Toevallig wist ik dat al, want in de aanloop van de wedstrijd om de deuren van Utopia binnen te komen had hij mij een berichtje gestuurd met de vraag of ik op hem wilde stemmen. En op een feestje kwam ik zijn ex tegen die de stad aan het vol plakken was met posters waarop opgeroepen werd om vooral op hem te stemmen. Ja, hij weet van aanpakken als hij iets echt wil, die ex huisgenoot van mij.

Die posters en berichtjes aan iedereen in zijn adresboek bleken te werken, want enkele dagen later stapte hij de poort van Utopia binnen. En ik keek, de 4 dagen daarna (want langer zat hij er helaas niet in) keek ik ook. Ook toen hij er al lang en breed uit was bleef ik kijken. Want ik wilde toch weten hoe het zat met Billy en Ruud. En ik was ook wel nieuwsgierig naar de taarten van Elzewieke. En hoe zat dat met Vanessa en die ene jongen?

Kortom ik ging mee leven met alle nog overgebleven bewoners. Het ging niet eens om hele grote dingen. Maar ik wilde weten waarom LauraB een rotonde wilde. En of ze het voor elkaar kreeg een hondje te gaan trainen. Hoe het zat met dat ene mens dat de hele tijd al het geld opmaakt aan haar zangcariere. En of de nieuwkomers makkelijk een plekje in de groep konden vinden.

Ik weet dat het niet sjiek is. Ik hoor natuurlijk te zeggen dat ik vooral de sociale processen en de groepsdynamiek erg interessant vind. En dat het heel nuttig en toepasbaar is op mijn werk voor een groep als ik dit soort processen kan aanschouwen en doorgronden. Maar dan zou ik liegen. Ik vind het gewoon leuk.

Toch heb ik het na een klein maandje kijken ook wel weer gehad met de Utopianen. Na het zoveelste ruzietje en het zoveelste conflict begint het idd net op mijn werk te lijken. Alleen ben ik er dan niet om hier iets te sussen en daar iets te blussen. Nee, de Utopianen moeten het helemaal zelf doen. En het gekke is, eigenlijk zijn ze daar helemaal niet zo heel veel beter in dan de kinderen op mijn werk.

Slecht Mens

Naar mate het donkerder en kouder word komen er steeds meer zwervers door mijn buurtje lopen. Meestal geef ik niets, want ik kom er iedere dag een stuk of drie tegen onderweg naar huis. Als ik blijf geven hou ik zelf niets meer over. Soms vind ik echter dat ik iets moet geven.

Van de week, toen ik met mijn handen vol boodschappen de supermarkt uit kwam lopen omdat ik een tasje vergeten was mee te nemen was zo’n dag. Het was alleen zo dat ik dus echt geen kleingeld bij me had. Wel had ik twee zakjes met m&’m’s gekocht. Bijzondere smaken uit Amerika, de laatste stuks, had er op een bordje in de supermarkt gestaan.

Onzin, zo had ik gedacht, maar ik had zin om me te laten verleiden door onzinnige reclame en nam ze toch mee. Bovendien was ik ook wel nieuwsgierig hoe m&m’s met pindakaassmaak of verjaardagstaartsmaak zouden smaken. Al leek pindakaas in een m&m me eigenlijk nogal vies. Maar als je iets doet moet je het goed doen, dus ik nam ze allebei mee.

En toen stond daar dus die jongen, die me iedere dag vraagt of ik misschien wat kleingeld kan missen. En waar ik iedere dag tegen zeg dat ik geen kleingeld heb. Maar, ik heb wel m&m’s, voegde ik daar vandaag aan toe. Wil je die misschien? Dat wilde hij wel.

Toen ik doorliep zag ik pas welk zakje ik aan hem had gegeven, en voelde ik me een ontzettend slecht mens. Dacht hij iets lekkers te krijgen, kreeg hij m&m’s met pindakaassmaak. Dat kan toch nooit lekker zijn?

De volgende dag deelde ik de verjaardagstaart m&m’s met mijn collega’s. Omdat wij als hobby hebben bizarre chocolade met elkaar te delen. Ik vertel dat ik ook met pindakaas had gehad, maar dat die aan een zwerver had gegeven. En hoe rot ik me daar achteraf over voelde, want die waren vast heel vies. Ze kijken me niet begrijpend aan. Hij heeft toch iets gekregen? Hij mag allang blij zijn. Maar ik koop de volgende keer dat ik hem zie toch maar iets echt lekkers, of iets gezonds voor hem. Gewoon, voor de zekerheid, en om me een net iets minder slecht mens te voelen.

Brieven aan Caro over focus en de dood

Caro en ik schrijven elkaar alweer een tijdje blog brieven. Zodat jij gezellig met ons mee kunt lezen. Heb je ook een mening, schroom niet en geef een reactie, vinden wij alleen maar leuk. Hier vind je de brief waar dit een antwoord op is.

Lieve Caro,

Even een verlaat antwoord. Omdat de afgelopen twee weken nogal raar waren. Ik schreef al over hoe de vader van een van mijn beste vrienden ineens overleden was. Gewoon zomaar van het ene op het andere moment. Drie weken daarvoor was hij nog aan het verhuizen en plannen maken. De dozen waren nog niet eens allemaal uitgepakt. En nu is hij er gewoon niet meer.

Nu weet ik dat ik niet meer op een leeftijd bent waarop het vanzelfsprekend is dat je ook elkaars ouders regelmatig ziet. Want als je niet meer in een huis woont met je ouders komt het gewoon weleens voor dat je vrienden maakt die je ouders nooit te zien krijgen. Maar bij Visje was dat anders. Hij heeft altijd van die dingen waar de hele familie, en ik, dan naartoe gaan. Een ceremonie in een kerk hier, een afscheid daar, ik weet niet hoe hij het voor elkaar krijgt, maar altijd is er wel een reden om met zijn allen bij elkaar te komen. Ik hoorde er ook helemaal bij.

Daarom was het best even slikken. Het nieuwe vriendinnetje van Visje wist het heel treffend te verwoorden. Ze zei, ik had hem nog maar een paar keer ontmoet, maar bij de eerste keer wist ik al, ja, dit is een leuke man, die wil ik wel als schoonvader. Zo’n man was het dus.

Overigens vind ik je foto wel heel mooi. Ik houd wel van constructies. En nieuwe gebouwen. Ik woon in Rotterdam en kan mijn ogen uitkijken naar dat soort gebouwen. Maar ik ben zelf niet zo heel goed in gebouwen op de foto zetten. Zeker niet het soort gebouwen dat zo gebouwd is dat je altijd iets met reflectie en zo moet doen. Het is dus meer het gebrek aan fotografie talent dat er voor zorgt dat je mij zoiets nooit of niet snel op de foto zal zien zetten.

Is het jouw nog gelukt om te focussen? Ik was daar vroeger dus echt heel goed in, ik wist altijd precies wat ik wilde en welke stappen ik daarvoor moest zetten. De laatste tien jaar ben ik daar wat minder goed in geworden. Ik weet niet precies wat ik wil, en doe eigenlijk altijd maar wat. Met als resultaat dat ik nu een heleboel dingen een beetje kan, maar nergens echt in uitblink. Een heerlijk creatieve chaos. Maar misschien is focussen niet een heel slecht idee.

En ben je in Twitterland al verloren geraakt, of heb je (jezelf?!?) daar juist gevonden?

He getsie gaan we nog filosofisch worden ook. Volgens mij wordt het tijd dat ik mijn bedje opzoek en me overgeef aan mijn nieuwe fascinatie Utopia, hoe dat zo komt leg ik van de week nog wel uit in een blogje.

Lieve groetjes,

Laura

Prietpraat

Gisteren heb ik op de kleutergroep gewerkt. Dat komt eigenlijk niet zo heel vaak voor. Daarom kan ik tijdens die zeldzame keren extra genieten van hun uitspraken. Zo ook vandaag. Hoewel, genieten, ik hield er wel een natte broek aan over en of ik daar nu zo blij mee was….

Ik zit op de bank een boekje te lezen met een paar kinderen. Allemaal willen ze naast mij zitten. Maar ik heb maar twee kanten dus mag er ook iemand op schoot. “Ben je boos?”, vraagt het meisje dat op mijn schoot klimt. Ik heb geen idee waarom ik boos zou moeten zijn en vertel haar dat ook. Als ze opstaat om wat anders te gaan doen merk ik dat mijn broek een beetje klam aanvoelt en dat er een urinegeur vrij komt. Dus roep ik de kleine wurm bij me om te vragen of ze misschien in haar broek heeft geplast. “Ja juf, ik vroeg toch ook al of je boos was”, was haar antwoord. Nu had ik boos worden en in je broek plassen niet direct aan elkaar gekoppeld. Maar voor haar is dit kennelijk heel logisch. Als we later samen droge kleren aan het uitzoeken zijn en een ander kindje nieuwsgierig komt vragen of ze misschien in haar broek heeft geplast antwoord ze “Ja, en juf Laura is niet eens boos, ik krijg gewoon droge kleren”.

Daarna komen er twee meisjes op me af gelopen. Ze hebben duidelijk een plannetje bedacht. “Juf”beginnen ze, “wil jij ons haar mooi maken?” Ik lach dat ik dat natuurlijk wil doen en vraag wat ze in gedachten hadden. “We willen graag net zo mooi worden als jij, met een vlecht”. Ahhhh zo lief, op zo’n moment wordt je je wel even heel erg bewust van je voorbeeldfunctie.

Goed nog eentje dan, om het af te leren, en omdat drie gewoon een mooier getal is dan 2 of 1.

“Juf, u heeft zulk mooi haar, uw man en uw kindje zullen vast heel blij me u zijn. Heeft u eigenlijk een kindje?” “Nee, ik heb geen kindje”. “Heeft u dan alleen een moeder?” “Een moeder heb ik wel ja”. “Oh, je moeder is echt heel blij met je, en tevreden over je”. “Oh, waarom dan?” Rolt met haar ogen, “ja juf, met zulk haar is ieder moeder blij”

Rotterdam Pride , biseksueel picknicken

Eind vorige maand was Rotterdam Pride.
De eerste beweerde ze, maar dat is niet waar, er was er eerder een waar ik in mee gestept heb. Ik was net nog niet helemaal uit de kast en natuurlijk moest ik mijn stagebegeleidster tegen komen die even homo’s kwam kijken. Ik drukte haar een folder van Apollo (toen der tijd een vereniging voor en door homo jongeren) in haar handen, zij riep dat ze niet wist dat ik er ook zou zijn, ik riep dat ik dat zelf ook niet wist, tot nu dan. En dat was dat, daarna is er nooit meer een woord over gesproken.

Nu, 12 jaar later, ben ik een stuk minder actief in de scene. En daar moest maar eens verandering in komen besloot ik. Vrienden waren op een feestje bij mij om de hoek, en ik besloot ze te verrassen met mijn komst. De volgende dag bekeek ik het programma eens goed en besloot ik biseksueel te gaan picknicken.

De groep zou te herkennen zijn aan de vlag. Ik had geen idee dat er een bi vlag bestond, en hoe die eruit zou zien. Maar zo groot was het park nu ook weer niet, en hoeveel mensen zouden er nu helemaal met een vlag aan het picknicken zijn? Ik besloot een gokje te wagen.

Ik was het park nog niet binnen of ik liep tegen een vlag aan. Even googlen leerde mij dat die vlag inderdaad de bi vlag was. Maar, de picknick zou al een uur bezig horen te zijn, en er zat maar 1 iemand onder die vlag. Ik bleef nog even veilig achter mijn boom staan. Gelukkig kwam er als snel iemand aangelopen die ook bij de vlag hoorde, en nog eens tien minuten later was er weer iemand die kennelijk ook opzoek was geweest naar de vlag. Ik vermoede dat ik niet heel veel langer meer achter mijn boom kon blijven staan zonder opgemerkt te worden. Dus haalde ik diep adem en stapte op de groep van inmiddels 3 mensen af met de vraag of zij de picknick waren. Niet een heel gekke vraag, want er stond nog helemaal geen eten uitgestald. Er werd bevestigend geknikt, en ik legde mijn kleedje neer.

Nu kwam het erop aan, er moest een gesprek gaande gehouden worden. Maar ik had met deze mensen, bij mijn weten niets anders gemeen dan dat we allemaal biseksueel waren. Waar moet je het dan in vredesnaam over hebben? En hoe kom je erachter wat en of je ook wel andere gemeenschappelijkheden hebt? Gelukkig wordt het snel drukker. En arriveert Neelis ook. Ik had met hem een uurtje later afgesproken zodat ik in ieder geval gedwongen was een uurtje te blijven picknicken.

Als Neelis er is komen als snel de homo’s van Hang out 010 (al blijken sommige van die homo’s bi te zijn) en wordt het wat mij betreft echt gezellig. Met mensen die ik ken. Mensen waar mee wij ook stilletjes weg sluipen als zij weer terug naar de Hang out moeten. De picknick was echt wel gezellig, en de mensen lief. Maar ik geloof dat ik gewoon niets heb met die subgroepjes in die subgroepjes. Kunnen we niet gewoon lekker gay zijn. En dat je er dan vanzelf wel achter komt of je bi bent of ni?

10653435_837949756249736_6779563496197107355_n

Misschien ben ik wel te bevooroordeeld en haal je er wel heel veel uit om een groepje, in een groepje in een groepje te zijn. Ik zal beloven ze nog een kans te geven. Echt waar.